Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

"Σπιναλόγκα: τόπος διαρκούς μαρτυρίου" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ποια είναι η μεγαλύτερη σκληρότητα; Εκείνη που βιώνει κάποιος, όταν χτυπιέται από τη μοίρα του ή η λησμονιά; Πότε παύει να υπάρχει κάποιος; Όταν πεθαίνει μια φορά ή όταν οι άλλοι τον έχουν ξεχασμένο, ενώ ζει; Βιώνει δηλαδή ένα ζωντανό θάνατο;

Αυτή είναι η ιστορία της Σπιναλόγκας, του νησιού των λεπρών που η αγγλίδα Χίσλοπ  – ή μήπως κατ επιλογή ελληνίδα; - ξέθαψε από τα συντρίμμια της ανέγγιχτης σχεδόν πρόσφατης Ιστορίας μας. 1939-2001. Άνθρωποι καταδικασμένοι σε ζωντανό θάνατο από τύχη (;) βίωσαν ό,τι σκληρότερο: τον ξεριζωμό και  τη λησμονιά. Μήπως όμως τελικά ήταν περισσότερο τυχεροί μέσα στην ατυχία τους; Μήπως η σκληρότητα της ζωής και η ασθένεια τους έδωσε τη δύναμη και τη διαύγεια να δουν την πραγματική ζωή; Όπως αυτή βιώνεται μέσα από το χρόνο που εν γνώσει τους κυλά αντίστροφα και μέσα από την ελπίδα που δεν έχει άλλα περιθώρια, παρά να γεννηθεί.

Ο Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ο Στέλιος Μάινας, ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Γιούλικα Σκαφιδά και ο Ορφέας Αυγουστίδης καταθέτουν τις δικές τους εμπειρίες και τα προσωπικά τους ‘μαθήματα’ , όπως τα βίωσαν από τα γυρίσματα της Σειράς «Το νησί» και όπως τις κατ΄’εγραψαν στον ΠΑΛΜΟ 99.5» και στο ειδικό αφιέρωμα στην τηλεοπτική προβολή του Mega. .

Με το «Νησί» εξελίσσεται η ηθογραφία και το ψυχογράφημα αρκετών δεκαετιών. Το μήνυμά του κατά τη σεναριογράφο Μιρέλλα Παπαοικονόμου – η Μιρέλλα της καρδιάς μας-  είναι «η απίστευτη δύναμη της αγάπης που νικά τα πάντα. «Το νησί» είναι γενναιόδωρο σε καθετί, σέβεται το θεατή και αποτελεί την αξιοθαύμαστη ιστορία των ανθρώπων που πάλευαν να ζήσουν την κάθε στιγμή και να ξαναρχίσουν τις ζωές τους. Το πιο φρικτό σημείο της ιστορίας είναι οι ακρωτηριασμοί, το στίγμα και ο ξεριζωμός των ανθρώπων από τις αγκαλιές των δικών τους. Από τη μια στιγμή στην άλλη τους πήγαιναν στο μέρος που ήταν οι μελλοθάνατοι, και παρ όλο αυτά, είχαν το κουράγιο να ζήσουν. Και μείς σήμερα έχουμε πρόβλημα γιατί δε μου κάτσε αυτό ή εκείνο. Το μάθημα από «Το νησί» είναι να δεις τη ζωή σου από άλλη οπτική. Ξεχάσαμε τους διπλανούς μας,  να κοιτούμε τους άλλους τα μάτια, να αγκαλιάζουμε να αγαπάμε» καταλήγει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου.

«Αυτός ο τόπος εξορίας και κοινωνικής απομόνωσης έχει λειτουργήσει καταλυτικά σε όλους τους συντελεστές», ομολογεί ο πρωταγωνιστής της σειράς Στέλιος Μάινας. Άνθρωπος, οξυδερκής, ενεργητικά ευαίσθητος και σεμνός κάνει το δικό του μακρύ ταξίδι μέσα από την υπερπαραγωγή του  Mega που όμοια της δεν έχει ξαναδημιουργήσει η ελληνική τηλεόραση. «Ο εγκλεισμός και η απομόνωση από την πόλη της κοινωνίας, είναι το σκληρότερο σημείο της Σπιναλόγκας. Ωστόσο, η αρρώστια εξανθρωπίζει, γιατί δίνει τον τόνο της προσωρινότητας  και του περαστικού από τη ζωή. Σ΄αυτό το νησί των μελλοθανάτων υπήρχε η αγάπη για τη ζωή, η ζωή που ψάχνουν να τη βρουν στην τελευταία της ρανίδα. Σήμερα κυνηγάμε στόχους τη στιγμή που οι στόχοι είναι δίπλα μας. Η βλακεία μας σήμερα είναι να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι σπουδαίο και αυτή η βλακεία είναι μη αντιμετωπίσιμη» λέει φιλοσοφώντας ο Στέλιος Μάινας.

«Ένα παράπονο έχω, δε μου έδωσαν να κάνω ένα λεπρό να το ευχαριστηθώ» μου λέει ο Αιμίλιος Χειλάκης χαριτολογώντας, ο οποίος με ευθύ τρόπο και δημιουργώντας εικόνες συνεχίζει: «Η επαφή μου με το νησί των λεπρών μού αποκάλυψε  ότι τα ωραία λουλούδια μπορούν να φυτρώσουν και μέσα στο μπετόν. Η ζωή βρίσκει το δρόμο της. Αν επισκεφθείς τη Σπιναλόγκα, θα δεις ένα νησί- φρούριο σε μια απόσταση μισό χλμ από κει που εκτυλίσσεται η κανονική ζωή. Και κει συναντάς μια δύναμη, που όσο την πλησιάζεις μέσω του δράματος, τόσο κατανοείς πόσο  τεράστια είναι… Και αναρωτιέσαι τι συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος που είναι φυλακισμένος σ΄ ένα τόπο, παρακολουθεί από απέναντι κάποιον που ξυπνάει και κοιμάται φυσιολογικά…»


Το νέο αίμα της σειράς, η εξαίρετη (όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά και για τη σεμνότητά της) Γιούλικα Σκαφιδά που θα υποδυθεί την κόρη των Κατερίνα Λέχου - Στέλιου Μάινα, έχει πάρει το δικό της μάθημα από την επαφή της με το «Νησί»: «Έχει αξία και μοναδικότητα η κάθε στιγμή που ζω, αυτό έμαθα. Όταν βιώνεις τη δύναμη και την ελπίδα των αποκλεισμένων από κάθε μορφή ζωής  αναρωτιέσαι:  έχω εγώ παραβλήματα; Δεν είναι κακό να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και μια στροφή προς τα πίσω για να θυμηθούμε τι κατακτήσαμε, πού ήμασταν και πού πηγαίνουμε…Για να δώσουμε αξία και να κατανοήσουμε ότι η δύναμη του ανθρώπου είναι οι άλλοι άνθρωποι» ομολογεί η Γιούλικα.


«Το πιο σημαντικό για μένα είναι το ότι θα μάθει ο κόσμος πολλά στοιχεία για αυτό το πρόσφατο και νωπό κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Είναι ενδιαφέρον, συγκινητικό και σοκαριστικό. Με όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τα τελευταία 60 χρόνια, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε, αν πρέπει να μιλάμε σε αυτή τη χώρα για πολιτισμό», μού λέει προβληματισμένος και με καυστικότητα ο επίσης νέος ηθοποιός Ορφέας Αυγουστίδης.

Άραγε πόσο δίκιο έχει; Πόσα πράγματα γυαλίζουν και θαμπώνουν το βλέμμα; Και πόσα πανάκια και υπομονή χρειάζονται για να τρίψουμε τη θολούρα μας.

«Το Νησί» έχω τη βεβαιότητα ότι έρχεται στην ελληνική τηλεόραση την κατάλληλη στιγμή. Διαθέτει το κλειδί που θα ανοίξει όχι μόνο την κλειδωμένη καγκελόπορτα της Σπιναλόγκας, αλλά και της ανθρωπιάς που έχει καταχωνιαστεί βαθιά. Στην αθέατη πλευρά, υπάρχει και αχνοφέγγει… Θέλει λίγο χρόνο βέβαια για να ξαναλάμψει… Αλλά δε βαριέσαι… και η Σπιναλόγκα περίμενε 70  να τη θυμηθούμε… δε χάθηκε, είναι εκεί …

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

αφήστε το σχόλιό σας