http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Έχω ένα φιλαράκι που μου έστειλε τις προάλλες το εξής μήνυμα: «μου λείπει απ τα κείμενα σου ο σαρκασμός του προφορικού σου λόγου…».
Για τους φίλους μου, όλα και όλα! Πολλά δε σηκώνω. Και άπαξ μου το επεσήμανε ο Στάθης, υποτάσσομαι. Δεν είναι τυχαία περίπτωση ανθρώπου, επαναλαμβάνω ανθρώπου, όχι ατόμου. Πού θα κρυφτώ μετά δεν ξέρω, αλλά έχει ο Θεός, ο ΠΑΛΜΟΣ και το protagon.gr.
Συνήθως έχω τα παραθύρια της τιμημένης μου ‘‘Ferrari’’ ανοιχτά. Και το ραδιόφωνο παίζει δυνατά, εγώ δεν το καταλαβαίνω, ούσα (!) και λίγο κουφή, και τραγουδώ! Κάποια στιγμή μάλιστα πριν από χρόνια άκουσα κάτι χειροκροτήματα από ένα ζευγάρι γύρω στα 60 υποχρεωτικώς ακροατές μου από το διπλανό αυτοκίνητο, που με έκαναν χάζι. Τραγουδούσα Απουριμάκ με Θαλασσινό «Άμα τη δεις να μην ντραπείς και φίλα την στο στόμα..». Ως ‘‘μεγάλη σταρ’’ δεν πτοήθηκα, τους ευχαρίστησα μ’ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά και συνέχισα. Έκτοτε, προτού αρχίσω να τραγουδώ, κοιτώ δίπλα μου έτσι για να ξέρω ποιον ταλαίπωρο θα πάρει σβάρνα η φωνάρα μου και να κόψω φάτσα για να προφτάσω την πιθανή εκτόξευση γιαουρτιού...
Ο,τι πιο γελοίο έχω συναντήσει είναι 25χρόνη νεαρά άντε 30, με τζιπάρα ή coupe BMW, MERCEDES ή AUDI. Την κοιτώ. Βαμμένο κατράμι το μαλλί, με μάσκα γυαλί ( δε βλέπω αν φορά και παντελόνι Lee ), ύφος μοιραίας ( φτου να πάρει, δεν είδα το βλέμμα…), τσιγάρο επιδεικτικά στα δάχτυλα με το ψεύτικο νυχάκι που έχει και στρασάκια και… απτόητη σε ό,τι συμβαίνει.
«Μην είσαι beech-άρα» λέω μέσα μου, «μπορεί να είναι αυθεντικό το ον. Δες και την πινακίδα του αυτοκινήτου. Αν είναι Αθηναϊκή, Σαλονικιώτικη κλπ. υπάρχει λόγος, είναι ασφάλεια το μεγάλο αυτοκίνητο». Έλα, όμως που δεν… Είναι ΡΟΝ.
«Μπορεί να είναι ΟΔΗΓΟΣ, όχι απλή χειρίστρια. Να γουστάρει το καλό αυτοκίνητο», ξαναλέω μέσα μου. «Άντε πια στην ευχή με την γκρίνια σου. Όλα στραβά τα βλέπεις», με μαλώνει η φωνή της συνείδησής μου.
Πρέπει, όμως, να τσεκαριστεί το «οδηγός» ή το «χειρίστρια». Λέω θα το κάνω. Ανάβει πράσινο. Όπως είμαι δίπλα της από τα δεξιά της, βγάζω φλάς αριστερά και της βγαίνω λίιιιιιγο πιο μπροστά. Ξεκινά το 25χρόνο ‘μοιραίο’ θηλυκό με γκαζιά και ύφος, δεν ελέγχει εννοείται ούτε δεξιά (δεν ήταν και υποχρεωμένη εδώ που τα λέμε, αλλά ο οδηγός ελέγχει τα πάντα αβίαστα), ούτε αριστερά ελέγχει (είναι σύνηθες να περνούν με κόκκινο στο συγκεκριμένο φανάρι του κάθετου δρόμου, απειρία της χρεώνω εδώ), τρομάζει μόλις βλέπει τη θρυλική μου «Ferrari» είναι και επιβλητική (!) – στάκα ένα 1000άκι έχω, μην τρελαθούμε τελείως, - κορνάρει μανιασμένα (άλλη μπούρδα οδικής συμπεριφοράς των Ελλήνων), ανοίγει εξαγριωμένο το 25χρόνο το ηλεκτρικό παράθυρο και μου κουνάει το χέρι ως αρχι-κατινάρα : «Πού πας μωρή; Είσαι τρελή;» ξεφωνίζει μέσα από την τζιπάρα της. «Ναι», της απαντώ με χαμόγελο πλατύ.
«Να σε πάνε στη Λέρο μωρή καρ..λα» μου πετάει στα μούτρα, γκαζώνει και φεύγει.
Έχω ένα χαμόγελο σαν του Jim Carrey στη «Μάσκα», διότι έχει επιβεβαιωθεί η αρχική μου εκτίμηση. Άξεστο, ακαλλιέργητο, αύθαδες και υπεροπτικό πλάσμα που με τα λεφτά του μπαμπά, του γκόμενου ή του συζύγου μπουκάρει στην αυτοκινητάρα και το παίζει μούρη. Έχει το ύφος της ξιπασμένης νεόπλουτης, που δεν έχει παλέψει για τίποτα, δεν έχει προσπαθήσει για τίποτα. Με τους κόπους άλλων χαίρεται. Και από πάνω ανοίγει και τον βαμμένο με channel –υποθέτω- στόμα της (θου κύριε, φύλαττε τω στόματί μου) για να επιβεβαιωθεί η αναίδεια. Πόσο θράσος… πόση ξετσιπωσιά και ψευτιά…
Ο πατέρας μου, όταν ήμουν πιτσιρίκι, αλλά και αργότερα, μού’ λέγε: «Στα πόδια σου. Δε θα στηριχτείς σε κανένα. Ό,τι κάνεις, θα το κάνεις μόνη σου. Για να το εκτιμήσεις και να έχει αξία».
Η περίπτωση της νεαράς δεν είναι η μοναδική. Πανελλαδικώς, ‘μηδενικά’ μετατράπηκαν σε ‘νούμερα’ και καμαρώνουν σαν τα πλουμιστά παγώνια (δεν είναι δικό μου αυτό το ευφυές, το διάβασα σε κεντρικό τοίχο της πόλης πριν από μερικά χρόνια: «το lifestyle είναι μαγικό. Κάνει τα μηδενικά νούμερα!», αλλά κάποιος πολύ… ξενερουά τύπος το έσβησε!).
Μα την αλήθεια, από τα πιο αυθεντικά στην ψεύτική εποχή μας συμβάντα, μου φαίνονται τα ανώνυμα γκράφιτι. Τα κάνω πολύ κέφι. Είναι τόσο αιρετικά, λένε αλήθειες που σφάζουν με το ‘βαμβάκι’. Αφού η αλήθεια πονάει να ειπωθεί, ας γραφτεί πάνω σε παρατημένους μαντρότοιχους. Ούτως ή άλλως θα τη διαβάσει, όποιος αντέξει…
(Για το φιλαράκι μου, τον Στάθη Π.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας