Κρίνοντας τους πολιτικούς" της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Δεν έχει κανένα νόημα. Μα κανένα απολύτως. Ποιο; Αυτό που λέει το τίτλος του άρθρου: το να κρίνουμε τους πολιτικούς. Τι βγαίνει αν τάσσομαι με τις αποφάσεις, τα ρίσκα, τις απόπειρες και τα οράματα του καθενός, αν δεν πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Νοιώθω ότι μέσα από διαδικασίες κριτικής των άλλων - γενικώς – και κριτικής των πολιτικών - ειδικώς- πετάω το χρόνο μου στα σκουπίδια. Η ζωή είναι η καθημερινότητα και αυτή αλλάζει με απλά πράγματα.

Τουτέστιν: στρώνω τον ποπό μου και πλακώνομαι στην δουλειά, που σημαίνει πρωτοβουλίες, προσωπικές πρωτοβουλίες που αφορούν από τον ευπρεπισμό της γειτονιάς μου, το πεζοδρόμιο του σπιτιού μου – Δήμαρχε έχεις ξεχάσει και εσύ και ο προκαθήμενός σου, να μας βάλεις φως στο δρόμο του σπιτιού μου- δεν είναι prive περιοχή, απλώς μια μικρή κάθετος! Λάμπες της ΔΕΗ το αυτονόητο δηλαδή. Χώρια τα χόρτα και τα καλάμια… καλαμόδασος έχω στην βεράντα μου έχω αστεία. Ως απόγονος του Νταβέλη, όμως- που λέει και μια ψυχή- άρπαξα ένα σκεπάρνι και σ’ ένα 20λεπτο τα καθάρισα. Παρένθεση αυτό, πάμε παρακάτω. 

Ευπρεπισμό στην προσωπική μου συμπεριφορά στους άλλους. Πώς ενεργώ στο δρόμο, όταν βιάζομαι για ένα ραντεβού, έχω εκνευρισμό, ή κάτι πάει στραβά; Ποιος την πληρώνει και αν; Αν την πληρώνει αυτός που δεν φταίει, έχω θέμα χοντρό με τον εαυτό μου. Άρα, επαναπροσδιορισμός του εγώ μου, της ύπαρξής μου μέσα από την διάλεκτο της αλήθειας.

Ό,τι δεν μου αρέσει το αλλάζω με προσωπική δουλειά και όχι περιμένοντας τους πολιτικούς. Ο πατέρας μου έλεγε: «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στ’αλάτι». Εμείς τους ψηφίσαμε, όχι οι άλλοι. Τέλος, στα παράπονα.  Ας ανασηκώσω τα μανίκια, ας βάλω και το μυαλό μου να δουλέψει – για το δικό μου είναι αδόκιμη οδός διότι στην σκέψη φουντώνουν εστίες και σκάνε μύτη όλως τυχαίως οι πυροσβεστήρες. Πρωτοβουλίες θέλει αυτός ο τόπος, προσωπική και συλλογική προσπάθεια με κοινό στόχο και θάρρος. Και οι εμπνευσμένοι θα σώσουν την Ελλάδα. Σε επίπεδο εθελοντισμού και πολιτισμού και όποιο άλλο. 

Μού είναι εξαιρετικά αδιάφορο να ασχοληθώ περαιτέρω με την υπουργό ΜΚΟ (Σιδέρη έγραψες), με τον Πάγκαλο που λέει ότι τα φάγαμε μαζί- εν μέρει έχει δίκιο,  αποδεικνύεται άλλωστε και από τον όγκο μας-, με τον Καμίνη που απαγορεύει το Χριστός Ανέστη- ε, δεν είναι και η πρώτη φορά που ο έλληνας κάνει χατίρια για να είναι αρεστός-, με τον ωραίο του ΠΑΣΟΚ που δεν εξετάζεται σε δημόσιο νοσοκομείο, με τη Διαμαντ(ρω)πούλου που πάει λάου-λάου για να αλλάξει καταστάσεις- «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» έλεγε ο σπουδαίος Γκάτσος-, με τον Στρός Καν που πήδηξε, δεν πήδηξε την καμαριέρα περιωπής- μεταξύ μας, έπρεπε να περάσει την προσωπική του περιπέτεια για να ξεφουσκώσουν τα μαγουλάκια του, τον βρίσκω γοητευτικότατο στην παρούσα φάση με τις σκαμμένες ρυτίδες του- και με τον όποιο κύριο ΣαμαροπαπανδρεοκαρατζαφεροΤεν-Τεν μας παρουσιάζεται και λέει μπούρδες επειδή δεν πληρώνει και προστατεύεται από τα ζαρζαβατικά που θα είχε η Ελλάδα αν τα καλλιεργούσαν οι έλληνες όπου από ανατολίτες μετατράπηκαν το ’60, ’70, ’80 σε χλιδάτοι ευρωπαίοι.

Το προσωπικό μου μονοπάτι - το χω συνειδητοποιήσει-  θα το ξεχορταριάσω ΜΟΝΗ μου. Τελεία και παύλα. Δεν το λέω εγώ, ο Ταγκόρ το’χει πει, ινδός ποιητής- τι ειρωνεία, από τις χώρες που επικρατεί ο μεσσιανισμός, από αυτές ξεπηδά και η ελπίδα! Ανοίγω καινούριο κεφάλαιο, λοιπόν, παίρνοντας αποφάσεις, που θα ωφελήσουν όχι μόνο την πάρτη μου, τα παιδιά μου και όσους έχω θέλω να είναι καλά,  αλλά και κάποιους άλλους άγνωστους. Άμα περιμένω από τους πολιτικούς, φέξε μου και γλίστρησα. Και το επικίνδυνο στην προκειμένη περίπτωση είναι όχι να τους παρακολουθώ, αλλά να μην τους μοιάσω. Ε, λοιπόν, δεν τους εκτιμώ- πέραν ελαχίστων περιπτώσεων-, πιστεύω ότι λένε μπούρδες και κάνουν ακόμα μεγαλύτερες, άλλωστε αν είχαν ανεπτυγμένη την συναισθηματική ή νοητική τους νοημοσύνη δεν θα γίνονταν πολιτικοί - πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων- και επειδή πια δεν με πείθουν για τις καλές τους προθέσεις- εκτός από λίγοι- δεν έχει και νόημα να ασχολούμαι περισσότερο μαζί τους. Είναι, ξέρεις, και αυτό το DNA του έλληνος που βγαίνει άγαρμπα ώρες-ώρες. Ό,τι καλύτερο και επικινδυνότερο είναι η ελληνική ράτσα. Ικανή να πράξει το κάλλιστο και το χείριστο. Και το να κόψει καπίστρι η φάρα μας – όχι το καπίστρι του νεοπλουτισμού και της αλαζονείας, της λαμογιάς και της κουτσαβακίασης - το άλλο της εκδίκησης, με τρομάζει περισσότερο απ’όλα.

ΥΓ: αυτό γιατί ένας ήταν ο πρίγκιπας που τα λέγε, όπως έπρεπε