Το νου σου στα τείχη" της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Το’χω γράψει και στο παρελθόν για άλλο λόγο, το γράφω και στο παρόν με αφορμή τα τεκταινόμενα. Η οποία συναίνεση προϋποθέτει καλλιέργεια, αυτοσεβασμό, πολιτισμό ουσιαστικό που σημαίνει παιδεία που θα σημάνει και τη δημοκρατία. Από τον καιρό που ήμουν πιτσιρίκα μέχρι τώρα  ακούω το ίδιο τροπάρι. Ό,τι είμαστε δημοκρατικός λαός. Τόσο δημοκρατικός που ο ένας έβγαζε το μάτι του άλλου με απόλυτη δημοκρατικότητα, ισονομία, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, υπευθυνότητα, ευσυνειδησία και ακεραιότητα στην όποια ευκαιρία και  αφορμή. Το σεμεδάκι της δημοκρατίας το πλέξαμε με ψιλό βελονάκι, ώστε να γίνει κόμπος και να μην μπορεί να αναπνεύσει. Τόσο που για μια στιγμή ανάσας έπρεπε να μπει ψαλίδι! Το θέμα είναι ότι το σεμεδάκι κόπηκε και μεις ζούμε ακόμα στην φαντασίωση της εποχής της αραιής, αναπνέουσας πλέξης.

Ο mr Ντέι-γαϊδαράκο μου- ντέι εκπροσωπεί την νεοελληνική δημοκρατικότητα με αόρατους φελλούς που είναι βαθιά στ’ αυτιά του και μεταξωτά μαντίλια τυφλόμυγας που δένουν στα μάτια, που –ω του θαύματος!- μπαίνοντας στο ντοματοκυκνοπούλειο μέγαρο του πεθερούλη του οσμίζεται και ηδονίζεται το φρέσκον της ντομάτας που δεν έφαγε όταν έπρεπε  στα μούτρα και κάνει ναζάκια σαν κακομαθημένο αγοράκι με προοπτική να μετατραπεί κυριολεκτικά και μεταφορικά σε mr Ντομάτας. Παραγωγικότερος μου φαίνεται εκεί, παρά στην αντιπολίτευση.   

Η κυρία Πόρκυ-Πίγκ αρθρώνει μεγαλοστομίες ως άλλη κανελλογαριφαλοπούλου συντρόφισσα, ενώ ο Τεν-Τεν περιπατεί πάνω-κάτω στο μπαλκόνι του και διαλαλεί αυτοθαυμαζόμενος σε καθρέφτες που τον περιτριγυρίζουν ότι οι θέσεις του είναι αυτονόητα ορθές.

Και ενώ ο κομψότατος αειθαλής Λούης ο δρομεύς περιμένει να βγάλει άκρη, προτού ανακοινώσει το «τρέχω μόνος μου» ευελπιστώντας ότι ο Πινόκιο επιτέλους θα κάνει για μια φορά σωστά τη δουλειά του, σκάει μύτη το αουτσάιντερ της παρέας που δίνει και μαθήματα ιστορίας. Ο Αντώνης Φουρλής στην ανταπόκριση του είπε ότι ζωγράφιζε ένα καραβάκι. Στοιχηματίζω ότι στο μυαλό του είχε την υπέροχη βαρκούλα του ψαρά που τραγουδήσαμε όλοι παιδιά και συνεχίζει την εικόνα με το «ξεκινάει μια ψαροπούλα απ’το γυαλό» για να πάει ντουγρού βυθό!

Αυτά για το νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων λακριντί της χώρας. Το συνομοσιολογικό σενάριο θέλει την Ελλάδα να καταστρέφεται, να φεύγουν στο εξωτερικό τα παιδιά της και όσοι μπορούν από τη μέση ηλικία, και να μένει η χώρα έτοιμη προς χάρισμα για αναζωογονητική εκμετάλλευση από εκείνους που έχουν και το χρήμα. Οι καλές ιδέες θέλουν και  ρευστό. Το άλλο πιο ρεαλιστικό σενάριο θέλει την Ελλάδα να επιστρέφει στη δραχμή- άραγε τίνος το κεφάλι θα έχει το νεοσύστατο νόμισμα;- τα χέρια μας να είναι γεμάτα από τα κομψά κέρματα και να ακριβοπληρώνουμε, όποιον είχε την σοφία να διατηρήσει έναν κηπάκο με ντοματούλες, αγγουράκια, κολοκυθάκια και πιπεριές, κοκόρια αλανιάρικα  και τσαχπινούλες κότες. Στους σοφούς και προνοητικούς επίσης θα καταταχθούν και εκείνοι που δεν έδωσαν αντιπαροχή για ξενοδοχο-πανδοχεία τα ξεχασμένα κτήματα στα χωριά τους. Που ίσως επιστρέψουν για να μαζέψουν και τα καρυδοαμύγδαλα που τα έτρωγε το χώμα, μιας και η εξευρωπαϊσμένη νεοελληνογενιά αγόραζε μόνο εισαγωγής.   

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε. Μόνο που εδώ έρχεται ο Καβάφης και :

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.».

Άραγε, τα τείχη, έκτισαν οι άλλοι ή εμείς;