"Η αδικία που πληγώνει", Δημήτρης Καραγιάννης (Αρμός) της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

«Πέταξε πουλάκι μου, ό,τι γουστάρεις, όπου γουστάρεις»
«Μάνα μου, μανούλα μου, μητέρα μου, είσαι καλά;»
«Μπες και με τις αθλητικούμπες στο σπίτι και κάνε σουλάτσο…»
«Με δουλεύειειειειες…»
«Και κοιμήσου με τη σκόνη τίγκα στο γραφείο σου…. Άμα δε σε πιάνει αλλεργία… τι … να ενοχοποιήσω τον λεβέντη μου για δυό πόντους σκόνης; Ξέχασέ το…. Δεν πα να αδειάσεις και ένα ανατρεπόμενο με λάσπη; Άμα σου κάνει κέφι, κάντο….»
«Αααα… δεν πάμε καλά…»
«Και ό,τι σπέρνεις γύρω –γύρω στο σπίτι πιάτα, μπολάκια, ποτήρια, δε θα σου ξανακάνω θέμα…».

Διάλογος που αγγίζει το παράλογο του Ιονέσκο – λέμε τώρα - στην πραγματικότητα προσπαθεί να αποενοχοποιήσει τις γκρίνιες μου για την ακαταστασία του σπιτιού ( είναι στάση ζωής να μην υποκύπτω στην βοήθεια ετέρου προσώπου για την καθαριότητα του σπιτιού). Αφορμή; Το βιβλίο του παιδοψυχίατρου-ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη «Η αδικία που πληγώνει» από τις «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ», σελίδα 137 και κεφάλαιο «Οι δικτατορίες στην οικογενειακή ζωή». Ο κ Καραγιάννης ισχυρίζεται – και ποιος διαφωνεί μαζί του;- ότι «τη στιγμή που η μητέρα ασχολείται ψυχαναγκαστικά με την καθαριότητα, δεν συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει ένας δικτάτορας που ενοχοποιεί τη ζωή». 

Οι πτυχές που αγγίζει ο κ. Καραγιάννης αφορούν στη αδικία που ξεκινά από τα γεννοφάσκια μας, αλλά που συντηρείται ισόβια από την προσωπική μας αβλεψία, αδιαφορία, έλλειψη αγάπης προς τον ίδιο μας τον εαυτό. 

«Η αισιόδοξη θέαση του μαύρου είναι να δεις το μαύρο, δηλαδή όπως ακριβώς είναι. Η αισιοδοξία της ζωής έγκειται στο να δούμε τα πράγματα, όπως είναι και να τα οδηγήσουμε στην εξέλιξη» τονίζει ο παιδοψυχίατρος.

Ανέκαθεν θύμωνα όταν άκουγα να αποκαλούν ένα παιδάκι ‘καημένο’. Τώρα έχω και επιχειρήματα.

«Η λέξη ‘καημένος’, λέει ο κ. Καραγιάννης,  είναι υποτιμητική έκφραση σε όποιον τη δέχεται. Ουσιαστικά σημαίνει ότι τον έχουν ορίσει οι καταστάσεις της ζωής του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τις ορίσει ο ίδιος. Είτε έχει ευθύνη για ό,τι υπόκειται, είτε όχι, είναι καημένος αν έχει αποφασίσει να μένει στο κακό που του συνέβη, αν έχει αποφασίσει να επιτίθεται στους άλλους και να αδικεί τελικά τον εαυτό του. Αυτός που επιμένει να παραπονιέται ότι έχει αδικηθεί, είτε επιλέγει να αδικεί, είτε μένει στη μιζέρια του, στην πραγματικότητα αδικεί τη δική του ζωή. Αδικούμε τον εαυτό μας, όταν δεν ελπίζουμε στην ομορφιά που μπορεί να έχει η ζωή μας υπερβαίνοντας τις δυσκολίες και τους πόνους, όταν εμμένουμε σε καταστάσεις, όταν χρησιμοποιούμε άλλοθι της παιδικής μας ζωής, της κρίσης της κοινωνίας, όταν κολλάμε στο γεγονός που μας πλήγωσε. Το κόλλημα στο παρελθόν δεν επιτρέπει την εξέλιξη».

Ο κ Καραγιάννης για τον εγωισμό διατυπώνει: «Εγωιστής δεν είναι αυτός που μπορεί να χαίρεται τις επιτυχίες του και τις ικανότητές του. Είναι αυτός που θεωρεί ότι  μια δεξιότητά του  μπορεί να τον διαφοροποιήσει  από τους άλλους .Αν κάποιος κλείνεται στον εαυτό του επειδή θεωρεί ότι είναι καλός ποδοσφαιριστής, έχει πολλά χρήματα κλπ., τότε γίνεται αυτιστικός. Δεν μπορεί δηλαδή να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους. Όταν είμαστε γνήσια καλά, κερδίζουμε από τη σχέση μας με τους άλλους γιατί εμπλουτιζόμαστε από τη διαφορετικότητά τους. Δεν χρειάζεται να επενδύουμε σε σχέσεις- φούσκες. Άλλωστε, η μεγαλύτερη αδικία που κάνουμε προς τον εαυτό μας είναι ότι δεν χαιρόμαστε ούτε τους ανθρώπους που έχουμε». 

Τον ρωτώ γιατί ο καλός ταυτίζεται σε πολλών τις συνειδήσεις με τον βλάκα:  «Υπάρχει δυσπιστία που οφείλεται στον βερμπαλισμό, στα λόγια χωρίς ουσία. Τελικά όμως, δεν μπορούμε επιβιώσουμε, αν δεν πάμε προς το καλό. Το καλό δεν είναι το πρέπον ή το σωστό, αλλά το λειτουργικό και αυτό που μας προχωρά και αποδίδει συλλογικά και προσωπικά. Πραγματικά πριν από την οικονομική κρίση προηγήθηκε η κρίση των σχέσεων όπου ο καθένας βολευόταν στο λίγο και δικό του. Αυτό πληρώνουμε όλοι τώρα. Όσον αφορά στο δίπολο καλοσύνη-δικαιοσύνη, αν πούμε ότι δεν πρέπει να αδικούμε, γίνεται ηθική. Ουσιαστικά δεν μας συμφέρει να αδικούμε γιατί δεν χαιρόμαστε τα κλειδιά που έχουμε για να χαρούμε τη ζωή μας.»

Τον ρωτώ για τη σχέση καλοσύνης και συγχώρεσης:  «Η συγχώρεση είναι στοιχείο των δυνατών, όχι των καλοσυνάτων. Είναι σπουδαία δυνατότητα, που βοηθά να γίνουμε πιο χαρούμενοι. Αυτό σημαίνει η συγχώρεση: να γίνεις πιο μεγάλος, δηλαδή να χωρέσεις τον άλλο μέσα σου και να μπεις μέσα στους άλλους. Επιλέγοντας να είσαι προς το καλό φανερώνεις τη δύναμη σου».

Το βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη «Η αδικία που πληγώνει» των εκδόσεων Αρμός, θα βάλει σε τάξη σκέψεις, συναισθήματα και προσδοκίες. Το κυριότερο όμως θα ξεσκεπάσει ό,τι μας έχει θολώσει τη ματιά: για ό,τι κακό μας συμβαίνει, να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και όχι στον εαυτό μας. Παραφράζοντας την Ασκητική του  Καζαντζάκη περί ευθύνης (θυμάστε: «Να αγαπάς τη ευθύνη. Να λες εγώ, μόνο εγώ θα σώσω τον κόσμο. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω»), τονίζω χωρίς κανένα ενδοιασμό: ευθύνομαι, αν πετάξω τη ζωή μου στα σκουπίδια, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Εγώ και κανένας άλλος.  Νέτα σκέτα.