"Στις εννιά του μακαρίτη" της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Στα νιάτα μου συνήθιζα όταν συνέβαινε κάτι να ενθουσιάζομαι. Και να βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα. Μεγαλώνοντας και αφού έχω δεχτεί ξανάστροφες ‘σφαλιάρες’ έχοντας χαρίσει στον εαυτό μου και αμέτρητα φάσκελα συμμετρικώς από τις υπεροχές παλάμες και τα πανέμορφα δάχτυλά μου, έμαθα να σκέπτομαι περισσότερο και να περιμένω τις εξελίξεις για να ενθουσιαστώ.

Εννέα μέρες διαδηλώσεων. «Αγανακτισμένοι». Λάθος έκφραση! Σοκαρισμένοι είναι οι έλληνες από αυτά που έγιναν και θα γίνουν. Άμα βλέπεις να βασιλεύει ο λαϊκισμός σε θέματα οικονομίας και ακούς παράλληλα και τον Πάγκαλο να ομολογεί ότι η κυβέρνησή του τσεκούρωσε τον μικρό και τον αδύναμο συνταξιούχο γιατί δεν μπορεί να εντοπίσει τους μεγαλοκαρχαρίες, τι να περιμένεις; Να σου πει το «δεύτε λάβετε φως;» Δεν το χει ο άνθρωπος. Δεν το κατέχει. Και φαίνεται.  Τέλος.

Δεν είναι αυτό όμως το θέμα μου. Εκείνο που εντοπίζω είναι ότι εξ αρχής δεν υπάρχει στόχος στις διαδηλώσεις. Ο αγανακτισμένος δεν χρειάζεται κούρδισμα, έσωθεν ή έξωθεν, αλλά γνώση και στόχο. Στην όλη διαδικασία ήμουν εξ αρχής πολύ επιφυλακτική. Προτού βγάλετε τα σπαθιά ακονίστε τα παρακαλώ και εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε. ‘Όρια, περιθώρια και όνειρα με 500 και 800 ευρώ στη τσέπη, δεν υπάρχουν. Αλλά δεν ήμασταν έτσι. Έτσι γίναμε, ή καλύτερα, ας έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε, έτσι μας έκαναν και κάναμε μόκο όταν έπρεπε να επαναστατήσουμε. Θα μου πείτε σε ποιον κουνάς ένα δάνειο για να κυκλοφορήσει με την μερσεντούδα και θα πει όχι; Μα φυσικά, σε κείνον που δεν ξεχνά την καταγωγή του.

Τα συλλαλητήρια και τα αιτήματα έχουν αξία όταν υπάρχει γνώση, πρόγραμμα, κοινός και ξεκάθαρος στόχος και κυρίως διακαής πόθος, έρωτας βρε παιδί μου, πώς το λένε;  Ο καθείς τώρα ζητά και διαφορετικά πράγματα. Στη Ρόδο ένα εύστοχο μήνυμα των διαδηλωτών της περασμένης Κυριακής ήταν η φωτό της Βουλής που έγραφε «Ο πύργος της Μίζας» την είχαν τοποθετήσει στο δρόμο με αναμμένα κεριά γύρω-γύρω και αντί να κλαίνε τον πεθαμένο, όπως δήλωνε το σκηνικό,  χειροκροτούσαν. Έξυπνο δε λέω, αλλά δεν αρκεί. Τους πολιτικούς τους έχουμε γειωμένους και γραμμένους … το γνωστόν, αλλά αυτοί έπαιξαν το παιχνίδι τους γιατί κανείς τους, μα κανείς τους δεν λογοδότησε στην πραγματικότητα για τις παπαροκινήσεις τους.  Τις οποίες εμείς εγκρίναμε, μην το ξεχνάμε.

Η προσωπική μου τοποθέτηση, αν ενδιαφέρει κάποιον βεβαίως-βεβαίως, είναι πως τώρα πρέπει να  παλέψουμε με τους δαίμονές μας, με ό,τι είμαστε και δεν είμαστε. Από τον πρωθυπουργό μέχρι τον απλό πολίτη. Να υπάρξει αυτογνωσία. Να έχει κάποιος το θάρρος να παραδεχτεί ότι είναι λίγος για τη δουλειά του. Έχουμε δει πώς παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής. Μέγα αφροδισιακό η καρέκλα. Όποιος δεν πετυχαίνει στην επιστήμη του συνήθως – αν έχει τις γνωριμίες και είναι και γραμμένος σε πολιτικές ομάδες- γίνεται πολιτικός. Δεν είδα κανένα άξιο, ικανό και επιτυχημένο επαγγελματία να μπαίνει στο τσουβάλι της πολιτικής εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις. Αυτοσεβασμός και αυτογνωσία, λοιπόν, λείπει από τον έλληνα του όποιου επιπέδου. Που σημαίνει ότι έχει δουλειά με το μέσα του.

Για να το κάνω πιο χειροπιαστό. Αν ο Παπανδρέου ομολογήσει ότι δεν είναι αρκετός πχ ο Παπακωνσταντίνου για τη θέση του, δεν θα έπρεπε να έχει τη μαγκιά- γιατί εκεί είναι η μαγκιά- να ζητήσει να τον αντικαταστήσει ένας ικανός πχ επιχειρηματίας; Δεν καταλαβαίνω τα σούρτα φέρτα από το ένα υπουργείο στο άλλο. Ας μάθει ο καθένας να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Και να δείτε πώς λύνονται τα προβλήματα.

Στους δρόμους βγήκα μόνο για να φωτογραφίσω το πλήθος και να δω ιδίοις όμμασι τι παίζει. Είδα τους εργατοπατέρες του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του Εργατικού Κέντρου να λένε τα ίδια που λένε 40 χρόνια. Αυτοί τι όρθιοι, τι ξαπλωμένοι, κοιμούνται. Άλλαξε το τοπίο πάρτε το είδηση. Άκουσα να είναι όλοι παραπονεμένοι, αλλά κανείς τους δεν ομολόγησε ότι ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι. Και πολύ φοβάμαι ότι οι εξελίξεις θα τρέχουν και εμείς ακόμα θα είμαστε κολλημένοι στο ότι ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης και όλοι οι μικροσκοπικοί πια –άκηδες ευθύνονται μόνοι και μόνο. Το φως υπάρχει, μα το βλέπει μόνο όποιος θέλει. Αρκεί να έχει γνώση. Και πόσοι τελικά από μας την έχουμε;