Η ιστορία του Μανώλη" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.draseis&id=7590

• Αφορμή του σημερινού άρθρου με σκοπό το ένα βήμα παραπέρα υπήρξαν οι χθεσινοί «Πρωταγωνιστές»  

«Το μόνο που θα προσέξεις είναι τη δύναμή του», μου είπε η Κατερίνα όταν πήγαινα πριν από λίγους μήνες στο σπίτι της για να συναντήσω το ανάδοχο γιό της, τον Μανώλη. Ο Μανώλης είναι ένα αγόρι 20 χρόνων, που χαμογελά, πλησιάζει όποιον άγνωστο δει συνήθως μπουσουλώντας και το πρώτο που κάνει είναι να τον αγγίξει. Έχει τη δύναμη ενός 19χρόνου νέου, αλλά μην μπορώντας να την ελέγξει, μπορεί άθελά του να σου κάνει ζημιά.. Ο Μανώλης είναι ένα από τα παιδιά του «Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων Παίδων «Άγιος Ανδρέας», όπου η Κατερίνα Βορεινάκη εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός. Η ίδια σταθερή στις αξίες της και καταβάλλοντας προσπάθειες αρκετά χρόνια για να εξηγήσει ότι τα παιδιά των ιδρυμάτων δεν είναι για πέταμα, αλλά μπορούν να μεταμορφωθούν σε αξιαγάπητα πλάσματα όταν κάποιος ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους, είναι ανάδοχη μητέρα του Μανώλη τα τελευταία 15 χρόνια. Την γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια ως κοινωνική λειτουργό στο Κέντρο Μέριμνας Θηλέων της Ρόδου, όπου επίσης φιλοξενούνται παιδιά, όχι απαραίτητα ορφανά, αλλά προβληματικών οικογενειών. Ανέκαθεν, στόχος της Κατερίνας ήταν ακόμα και τα στερημένα νοητικά παιδιά να μην μείνουν στα αζήτητα, αλλά να βρουν μια οικογένεια να τους δώσει ό,τι τους λείπει περισσότερο: το συναίσθημα ότι ανήκουν κάπου. Πιο καθαρά: κατάλαβα ότι στόχος της είναι να κλείσουν τα ιδρύματα.

Ίσως να φαίνεται υπερβολικό, αλλά στις περιπτώσεις παιδιών που έχουν νοητική στέρηση και σωματική αναπηρία (μιλάμε για νοητική νοημοσύνη κάτω του 30) μεγαλύτερη ανάγκη έχουν για το συναίσθημα του «ανήκω κάπου» παρά από την αγάπη. Στατιστικά στοιχεία αναφέρουν ότι πιο ασφαλείς νοιώθουν εκείνοι που έχουν επίγνωση του προβληματικού περιβάλλοντος στο οποίο ζουν, από εκείνους που είναι λίγο εδώ, λίγο αλλού και λίγο παραπέρα, δηλαδή πουθενά.

Από τον διακαή πόθο της Κατερίνας και άλλων ευαισθητοποιημένων Ροδίων και μη, στα σπάργανά της συναντάμε την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που ονομάστηκε «Ανάδοχη Αγκαλιά». Στόχος της είναι να προωθηθεί ο θεσμός της αναδοχής, να υποστηριχθούν οι ανάδοχες οικογένειες και τα παιδιά, που ζουν στους χώρους των ιδρυμάτων. Αξία στην όλη προσπάθεια έχει το γεγονός ότι γίνεται στόχος να ενημερωθεί ο κόσμος για τη δράση της «Ανάδοχης Αγκαλιάς» συνειδητοποιώντας ότι η αναδοχή δεν μένει στο σύμπλεγμα υποχρεώσεων φύλαξης και φροντίδας, αλλά επιμένει στην αντίληψη της ουσιαστικής προαγωγής του δικαιώματος των παιδιών του ιδρύματος να «ανήκουν κάπου»! Δηλαδή, στη δυνατή σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργείται ανάμεσα σε ανάδοχο και παιδί. Οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι η παραμονή σε περιβάλλον φιλικό που έχει κατανόηση και υπομονή, βοηθά σημαντικά στην ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Ο Μανώλης, ας πούμε, πριν από χρόνια ήταν σαν αγρίμι, κλεισμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο που του πετούσαν το φαγητό από μια μισάνοιχτη πόρτα γιατί έδερνε όποιον τον πλησίαζε. Άγριο ξύλο. Όταν του έδωσα το χέρι μου το κρατούσε χαμογελώντας και το έσφιγγε ανεξέλεγκτα. Γούρλωσα τα μάτια από τον πόνο. Όπου με ακουμπούσε, πονούσα. Τα’χασα. Και θαύμασα την Κατερίνα. Στην μόνη που υπάκουσε ήταν στην ανάδοχη μητέρα του, την Κατερίνα: «Μη, Μανώλη μου, κακό αυτό» του είπε και άφησε το χέρι μου πηγαίνοντας μπουσουλώντας ξανά στη μάνα του, ή μάλλον στην καρδιά που νοιώθει ότι τον νοιάζεται και τον αγαπά.

Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Το ότι βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι από πλεονεκτική ίσως νοητική και βιολογική θέση, είναι καθαρά τυχαίο γεγονός. Αν τύχαινε όμως να γεννιόμουν με νοητική καθυστέρηση ή βρισκόμουν σ’ένα ίδρυμα για λόγους που ευθυνόμουν περισσότερο ή λιγότερο, θα ήθελα να μου δινόταν η ευκαιρία να νοιώσω μια καρδιά να χτυπά για μένα με λαχτάρα. Έστω και αν δεν ήξερα, πώς να το διαχειριστώ. Αρκεί να μην κουβαλούσα την απρόσωπη ταμπέλα «το κορίτσι του ιδρύματος».

*«Ανάδοχη Αγκαλιά»: Ρόδος, Παλαιό Νοσοκομείο, οδός Παπαλουκά
Διαχειριστές: Κατερίνα Βορεινάκη, Σταύρος Παραλούσης, Πάτρα Μιχαλία-Άννα, Σταύρος Ζαράκης, Γεώργιος Γιωργάς.