http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
25 Μαρτίου 2011. Απογευματάκι. Χτυπά το
τηλέφωνο. «Θανασάκη, μπορείς να ακούσεις κάτι;» φωνή από την άλλη
πλευρά αγαπημένου και σπουδαίου λαϊκού συνθέτη, γιατί καταρχάς είναι
αγαπημένος μου και εν συνεχεία διότι γράφει πράγματι σπουδαία λαϊκή
μουσική. «Ναι αμέ» απαντώ ως Θανασάκης φουσκώνοντας σαν το παγόνι
δεδομένου πως θα άκουγα πρώτη (-ος;) τη νέα σύνθεση - υπήρξα ανέκαθεν η
καλύτερη φίλη των ανδρών και εκείνοι το ίδιο, αμφίδρομη η σχέση μας.
Ναι, το άσμα ήταν εξαιρετικό. Ζεμπεκιά από τις απίθανες, από αυτές
που θα καπέλωναν ακόμα και τη «Ρόζα». «Μόνο ένας μπορεί να ερμηνεύσει με
λυγμό αυτή τη μουσική. Μητροπάνος» λέει ο Θανασάκης μέσα μου και έξω
μου. Σιωπή… «Ε, ακούς;» ξεφωνίζω… «Ίσα ρε Θανασάκη από δω… Πες άλλον,
άλλη…» απαντά η φωνή και κάτι μέσα μου σπάει, γιατί ο Μητροπάνος είναι,
αν όχι ο δεινότερος, ένας εκ των δεινότερων ερμηνευτών της Ελλάδας.
Πριν από ενάμιση χρόνο βρέθηκα στον Ιανό της Αθήνας. Πρώτη παρουσίαση
του βιβλίου του ηχολήπτη Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο Παπαϊωάννου είχε να
αφηγηθεί ιστορίες τραγουδιών και συνθετών από τα χρόνια της Columbia”.
Το μάτι κοιτά φευγαλέα γύρω, ένα φλιτζάνι καπουτσίνο έρχεται στο
τραπεζάκι, γνωστοί και άγνωστοι χαιρετιόμαστε, πιάνουμε στα όρθια και
βιαστικά την κουβέντα, άτακτες πληροφορίες επί παντός επιστητού και όλοι
εν τάξει καθήμενοι για να ξεκινήσει η παρουσίαση του «Πίσω από το
τζάμι». Στα γρήγορα ειπώθηκαν οι κουβέντες, οι ομιλίες, οι αναμνήσεις
και να σου: μια ψηλόλιγνη φιγούρα σηκώνεται, παίρνει το μικρόφωνο και
αρχίζει να κελαηδά. Ο μεγάλος Μητροπάνος, πάντα χαμογελαστός και
διακριτικός λέει: «Εγώ δεν ξέρω να μιλάω και δεν θα πω τίποτα για τον
Γιάννη. Αλλά, θα σας τραγουδήσω». Πού ήταν κρυμμένος; Πώς και δεν τον
είδα στον χώρο; Τι σου είναι ο άνθρωπος, όταν δεν έχει ανάγκη από τα
φώτα και τις φιλοφρονήσεις. Κάνει αισθητή την παρουσία του, όταν και
όπου υπάρχει λόγος.
Οι περιγραφές δεν έχουν θέση εδώ. Μόνο μια επισήμανση της κόρης μου:
«Prive Μητροπάνος, μαμά μου;». Ήμασταν καμιά σαρανταριά άνθρωποι στον
Ιανό. «Ο Μητροπάνος ανήκει σε όλους. Όπου και όπως τον ακούσει κανείς.
Μόνος ή με μια στρατιά εκατομμυρίων αυτιών. Εσύ, απλά, είσαι τυχερή» της
ψιθύρισα. Αλλοίμονο να μην εκτιμάμε τέτοιες στιγμές στη ζωή μας.
Ίσως, να έχω ψυχολογική εξάρτηση από τη μουσική, γιατί μεγάλωσα με τα
ακούσματα σπουδαίων ελλήνων ερμηνευτών. Χαράχτηκε μέσα μου
αυτό
και αποτελεί θησαυροφυλάκιο και καταφύγιο στα ζόρικα. Ένα τραγούδι, θα
μου πεις; Ναι, πολλά τραγούδια. Αυτό δεν είμαστε; Από κει δεν
χτιζόμαστε; Ή πιο σωστά, και από κει; Από τις μικρές ρωγμές που κάνουν
μέσα μας τα τραγούδια; Όταν κάποιος ερμηνεύει σπουδαία τον καημό, τον
λυγμό, την ανάγκη, την ελπίδα, την χαρά και την ζωή;
Όταν μιλάς για τον Μητροπάνο δεν αναφέρεσαι σε τραγούδια, αλλά στην
ερμηνεία του. Έδωσε στα τραγούδια αυτό το κάτι, που θα έκανε τον
οποιοδήποτε να σταθεί να το ακούσει προσεκτικά ή το εξαιρετικά
σημαντικό: να το ακούσει χωρίς να τον ενοχλήσει έστω και αν ήταν μπούρδα
συνθετική ή στιχουργική. Όχι, δεν είπε τέτοια ο σπουδαίος ερμηνευτής,
αλλά καταλαβαίνετε πώς το λέω. Για κάποιους λόγους δέθηκα μαζί του
ιδιόρρυθμα. Ταυτίστηκα με το «Αλλοίμονο σ’αυτούς που δεν αγάπησαν»,
έλαβα «από χέρι»
αυτό
και φαντάστηκα πολλές φορές να ακούσω από αυτόν το τραγούδι του φίλου
–συνθέτη. Για την ακρίβεια… το λαχτάρησα. Καλά να είμαστε, όταν βγει στη
δισκογραφία από άλλη φωνή, θα τα πούμε. Ε, τότε θα διαπιστώσετε πως έχω
δίκιο. Γιατί κάποια πράγματα στη ζωή, μένουν χρωστούμενα. Έτσι για να
μας υπενθυμίζουν τις ατυχείς συγκυρίες και αδικίες. Ή ότι κάποιες φορές
τα πράγματα βαίνουν καλώς εναντίον μας.
Πώς προέκυψε το βιντεάκι της Κατερίνας,
δεν το γνωρίζω ούτε και χρειάζεται να το διερευνήσω. Ούτε και γω ούτε
και κάποιος άλλος. Ένα βίντεο είναι που κυκλοφορεί στο youtube από τα
άπειρα, τα εκατομμύρια. Διακρίνω, όμως, μια προσπάθεια της κοπέλας να
πει φωναχτά όσα της βγαίνουν από ψυχής. Ναι, μπορεί να είναι ηθοποιός-
δεν θα κρίνω τις υποκριτικές τις ικανότητες, δεν είμαι αρμόδια- αλλά
είναι μια νέα γυναίκα που ζει στο εξωτερικό- διαβάζοντας το κείμενο της Ρέας
στο protagon το έμαθα – που θέλησε με αυστηρά συγκινησιακή σκηνοθεσία
να πει δυο πράγματα. Όκ παιδιά, μην τρελαινόμαστε, μια προσπάθεια είναι.
Ας μην την φάμε ζωντανή την κοπέλα. Ο καθένας βρίσκει άλλους τρόπους
για να διαμαρτυρηθεί. Άλλος με γιαούρτια, άλλος με βρισιές, άλλος με την
ένταξη του στην Χρυσή Αυγή, άλλος μες την προσμονή του στον μεγάλο
σωτήρα (κάτι σαν αναβίωση του Μεσσιανισμού μου κάνει αυτό, αλλά
διερωτώμαι: μήπως ήμασταν κρυφο-μεσσιανιστές;)
