Συνομιλίες με το Φως, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Συνομιλίες με το Φως

   της Τζίνας Δαβιλά 

14/04/2012

Ενοχικά, έτσι μεγαλώσαμε οι περισσότεροι σχετικά με την ορθοδοξία. Οι  αριστεριστές ήταν οι αποκαθηλωτικοί. Δεν υπάρχει τίποτα, δεν πιστεύω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος σε παράφραση του οραματιστή Καζαντζάκη. Ποιον προσκυνάμε, ποιον μεταλαμβάνουμε, για ποιον γινόμαστε καρπαζοεισπράκτορες, για ποιον στοχεύουμε με την επίγεια  υπομονή στην αιωνιότητα, ποιον μας ελέγχει, ποιος μας τιμωρεί. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που να μας τιμωρεί περισσότερο από τους εαυτούς μας;
Ίσως φαίνονται σύνθετα τα πράγματα, αλλά είναι πραγματικά απλά. Κάποιοι πιστεύουν ακόμα και στην εφεύρεση του προσώπου του Ιησού για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα χειραγώγησης των μαζών. Δεν το συζητάμε για την Ανάσταση, αυτή θεωρητικά για κάποιους είναι ιστορία για αρκούδες.
Πιτσιρίκα πήγαινα κατηχητικό και χριστιανικές ομάδες. Κλώτσησα κάποια στιγμή. Μου καθόταν πολύ βαρύ το «πειθαρχία, υπακοή». Κι εκείνο το πρέπει; Τι θα πει πρέπει; Σταμάτησα ευγενικά, χωρίς εξηγήσεις. Πιστεύω στην αυτοπειθαρχία. Όλα τα  άλλα είναι απλώς μπαρμπούτσαλα.
Σπούδασα για χάρη της Φιλοσοφίας στη Θεολογική. Άπαντες πίστευαν ότι δεν μου ταιριάζει. Λαθεμένα μηνύματα, όταν υπάρχει άγνοια – πόσο συχνά στις σχέσεις μας, αλήθεια; Εκεί ‘μάτωσα’ προσπαθώντας να αποτινάξω όλα τα πρέπει των γραφών και της μάνας μου και να βρω την αλήθεια τους. Θαύμασα την ερμηνεία των κειμένων, πιο πέρα από αυτά που ερμήνευε ένα εγχειρίδιο και απορρίπτοντας όλα τα τακτοποιημένα και κονσερβοποιημένα μηνύματα, προσπάθησα να απαντήσω στα αιώνια ερωτήματά μου: υπάρχει και αν ναι, τι, ποιος και τι θέλει από εμένα;
Τυχαία γεγονότα με στοχευμένες ενέργειες με επισκέφθηκαν για να με ταρακουνήσουν. Ήμουν μια αγνωστικίστρια. Δεν απορρίπτω τίποτα μέχρι να το βρω. Να βρεθεί στο δρόμο μου και να μου χτυπήσει ένα καμπανάκι. Θα το άκουγα, ήμουν βέβαιη, είχα τις κεραίες μου ανοιχτές, άρα καλός δέκτης.
Με μια μόνιμη αμφισβήτηση στο βλέμμα και ίσως και απορία και απογοήτευση για να καταπίνει το πλήθος ό,τι του σέρβιραν, παρατήρησα τους προσκυνητές και τους εκφραστές της Ορθοδοξίας. Είδα υποκρισία, ψέμα, αποπροσανατολισμό, χαζομάρα. Άκουσα να μιλούν για τιμωρίες, για καζάνια, για κολάσεις, για χαμένους παραδείσους, για νηστείες, για άρνηση των απολαύσεων της ζωής, του μυαλού, του κορμιού. Σπαρμένη μια ατελείωτη ενοχικότητα που δεν άφηνε τους ανθρώπους να γίνουν ο εαυτός τους και καταπιεζόμενοι στο πλαίσιο του πρέπει, έβγαζαν ένα κάρο κέρατα-απωθημένα που προσπαθούσαν να τα κρύψουν. Αηδίασα.
Βρήκα, όμως, και σπουδαία καλοσυνάτα μάτια που εξέπεμπαν από την ψυχή καλοσύνη. Κατανόηση, επιείκεια, προσφορά, ανιδιοτελές δόσιμο και ζεστά χαμόγελα. Καθαρές ψυχές, καθαρά μάτια. Λίγοι αυτοί, αλλά ίσως οι λοιποί που διψούν αφουγκραστούν την απλότητα της ζωής, να γίνουν και περισσότεροι.
Και κατέληξα σ’αυτό: ο Θεός μου, ή αλλιώς η δική μου Δύναμη, Αυτόν που η ορθοδοξία ονόμασε Ιησού Ναζωραίο, μου μαθαίνει όχι την αγάπη, αλλά την ειλικρινή καλοσύνη. Δεν μπορώ να αγαπώ όλον τον κόσμο, αδύνατο. Μπορώ, όμως, να καθαρίσω την ψυχούλα μου από τα ποταπά συναισθήματα της κακίας, του εγωισμού, της εκδίκησης, από ό,τι με υποβιβάζει ως ανθρώπινη παρουσία, και να γίνω καλοσυνάτος. Και να κάνω λάθη, πολλά λάθη. Και ίσως και η Ανάσταση του Ιησού να μην είναι και τόσο παραμύθι. Ίσως να μην είναι μόνο ένας απλός συμβολισμός. Ίσως η καθαρότητα της ψυχής να μπορεί να νικήσει ακόμα και τον θάνατο. Άλλωστε μέσα στο υπέροχο, λατρεμένο μας σύμπαν, όλα καταλήγουν στο Φως που στρέφεται στην ύμνηση του υπέροχου ανθρώπου, αρκεί να στρέψει το βλέμμα του ο υπέροχος άνθρωπος στον εαυτό του και να το προεκτείνει με καλοσύνη στους άλλους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο δεν λέει και ο Ταξιδευτής του Σύμπαντος, ο Γιώργος Γραμματικάκης*; Το Φως, το αιώνιο, υπέροχο, ζεστό Φως. Αυτό το Φως θερμαίνεται μόνο από την Καλοσύνη. Τα άλλα έπονται.
Είμαι αιρετικά θρησκευόμενη φύση. Και με βεβαιότητα λέω ότι Εκείνος που είχε αγνότητα ψυχής, ναι κατάφερε και θαύματα να κάνει, και γενναιόδωρος να είναι και να γνωρίζει ότι η αυτοθυσία είναι σπουδαία πράξη προσφοράς στον συνάνθρωπο. Αρκεί να θέλεις να τον κοιτάξεις στα μάτια  αποζητώντας να βρεις τις κλωστούλες που μπορούν να σε ενώσουν μαζί του για να αντλήσεις και να ατενίσεις μαζί του το Φως.
Ανάσταση στην καλοσύνη μας, λοιπόν!
* Ο τίτλος του άρθρου δανείζεται από το ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη των εκδόσεων ΙΑΝΟΣ.