http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Θυμάμαι τον ψυχρό χώρο του Ευαγγελισμού πριν από δεκαέξι χρόνια που ομόρφαινε μόνο και μόνο γιατί σε κάποιο από τα δωμάτια ήταν για μερικές μέρες ο πατέρας μου. Δεν ήθελα ποτέ να συνδέσω τους δρόμους της Αθήνας με θλιβερά γεγονότα, τότε. Αργότερα, έμαθα πως η πίκρα και η χαρά πάνε μαζί, πλάι-πλάι.
Στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα μου ήταν και ένας κύριος περασμένα ενενήντα. Τα’χε χαμένα ο ταλαίπωρος, γιατί στα καλά καθούμενα μέσα στην ανημποριά του μάζευε δυνάμεις και φώναζε: «Αφροδίτηηηηη»! Ξεσηκωνόμασταν όλοι οι παρόντες και παραπλήσιοι σε κάθε ξεφωνητό, μετά το πήραμε απόφαση και όταν φώναζε την Αφροδίτη, εκείνη ερχόταν με βήμα αγέρωχο και παγωνίσιο, καμαρωτή – καμαρωτή και αεράτη σαν Καρυάτιδα και του έλεγε: «έλα μπαμπά, εδώ είμαι».
Ο παππούς έλεγε συνήθως ασυναρτησίες, φώναζε ξαφνικά με τρόπο ηρωικό την Αφροδίτη και για τους νεότερους του θαλάμου ήταν η αστεία εκδοχή της νοσηλείας: ο ενενηντάχρονος, ψηλόλιγνος ασθενής με την αδυναμία στην όμορφη κόρη του. Που και που ο παππούς όμως έλεγε και καμιά αλήθεια. Εκεί, λοιπόν, που καθόταν και σε κοιτούσε βαθιά στα μάτια μην μπορώντας να καταλάβεις αν έβλεπε εσένα ή κάποιο άγγελο με την ρομφαία, από τα κάπως γερασμένα χείλη του παρ’όλα τα ενενήντα του χρόνια, έβγαιναν σοφίες. Μία θυμάμαι χαρακτηριστικά: «παιδί μου, μην ζητήσεις στη ζωή σου ποτέ την δικαίωση. Θα δυστυχήσεις».
Ο παππούς πέθανε, δεν θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά τον μπαμπά μου. Με την κόρη του την Αφροδίτη γίναμε φίλες. Ξέρεις από αυτές που τα λένε μια φορά στα δύο-τρία χρόνια, αλλά που είναι σαν να τα λένε συχνά. Η «καρυάτιδα» σήμερα εξακολουθεί να είναι αγέρωχη, περήφανη, επιβλητική, γυναικάρα στα 75 της. Η ζωή της είναι μια περιπέτεια με δυο επεισοδιακούς γάμους, δύο ακόμα πιο επεισοδιακά διαζύγια, με πείσμα και τσαγανό από την πλευρά της, με θυμό και αγανάκτηση συχνά από την πλευρά των άλλων. «Ο πατέρας μου ήταν σοφός», μου λέει συχνά. «Γιατί δεν ηρεμείς λίγο;», τη ρωτώ. «Γιατί το να ζεις μια ζωή χωρίς τη δικαίωση σε αγριεύει», μου απαντά. Νοιώθω σαν να κυνηγάει την ουρά της. Προσπαθεί για κάτι, αλλά ποτέ δεν το καταφέρνει. Κι όμως, είναι έξυπνη, όμορφη, επιτυχημένη, ευκατάστατη, καλλιεργημένη και με άδεια ψυχή. Τι άραγε της λείπει;
Όσο δυνατός και αυτόνομος, ανεξάρτητος και αυτάρκης και να είναι κάποιος, θέλει τη δικαίωση. Όσο και αν το΄χει δουλέψει μέσα του ότι δεν αξίζει να την περιμένει, ενδόμυχα την αποζητά. Σαν το πρωινό τσιγάρο ή τον καφέ. Θέλει την καλή κουβέντα, θέλει το ευχαριστώ. Όχι να το ακούσει, να το εισπράξει ως συναίσθημα. Έχει ανάγκη να εννοηθεί, όχι απλά να προφερθεί. Να το δείξει, να το κάνει δικό του και να στο μεταδώσει. Σπάνιο, πολύ σπάνιο. Τα λόγια τα μεγάλα δεν έχουν αξία. Αξία έχουν οι πράξεις. Και η δυστυχία που έλεγε ο παππούλης ήταν ακριβώς αυτή: να περιμένεις να σου αποδώσουν οι άλλοι αυτό που σου αξίζει, ή πιστεύεις ότι σου αξίζει. Το ζητούμενο είναι να γίνεται το καλό, το δημιουργικό, το αποδοτικό για το άτομο και το σύνολο. Και να μην σπάνε τα φτερά. «Εκείνος που τιμάται από τους άλλους γίνεται δημιουργικότερος, εκείνος που περιφρονείται, μαραίνεται» έλεγε ο σύριος Ιάμβλιχος. Ε, αρκετά μαράθηκαν, παραγκωνίστηκαν, ποδοπατήθηκαν ή αγνοήθηκαν εκείνοι που έπραξαν το καλό. Ώρα πια για να τους αναζητήσουμε και να τους τοποθετήσουμε εκεί που τους αξίζει. Μπορεί να είναι γύρω μας, δίπλα μας ή και μέσα μας. Ας τους δώσουμε χρόνο. Ούτε περιθώρια υπάρχουν, ούτε και εναλλακτικές. Η σαπίλα και η αγνωμοσύνη “delenda est”.
Όσο δυνατός και αυτόνομος, ανεξάρτητος και αυτάρκης και να είναι κάποιος, θέλει τη δικαίωση. Όσο και αν το΄χει δουλέψει μέσα του ότι δεν αξίζει να την περιμένει, ενδόμυχα την αποζητά. Σαν το πρωινό τσιγάρο ή τον καφέ. Θέλει την καλή κουβέντα, θέλει το ευχαριστώ. Όχι να το ακούσει, να το εισπράξει ως συναίσθημα. Έχει ανάγκη να εννοηθεί, όχι απλά να προφερθεί. Να το δείξει, να το κάνει δικό του και να στο μεταδώσει. Σπάνιο, πολύ σπάνιο. Τα λόγια τα μεγάλα δεν έχουν αξία. Αξία έχουν οι πράξεις. Και η δυστυχία που έλεγε ο παππούλης ήταν ακριβώς αυτή: να περιμένεις να σου αποδώσουν οι άλλοι αυτό που σου αξίζει, ή πιστεύεις ότι σου αξίζει. Το ζητούμενο είναι να γίνεται το καλό, το δημιουργικό, το αποδοτικό για το άτομο και το σύνολο. Και να μην σπάνε τα φτερά. «Εκείνος που τιμάται από τους άλλους γίνεται δημιουργικότερος, εκείνος που περιφρονείται, μαραίνεται» έλεγε ο σύριος Ιάμβλιχος. Ε, αρκετά μαράθηκαν, παραγκωνίστηκαν, ποδοπατήθηκαν ή αγνοήθηκαν εκείνοι που έπραξαν το καλό. Ώρα πια για να τους αναζητήσουμε και να τους τοποθετήσουμε εκεί που τους αξίζει. Μπορεί να είναι γύρω μας, δίπλα μας ή και μέσα μας. Ας τους δώσουμε χρόνο. Ούτε περιθώρια υπάρχουν, ούτε και εναλλακτικές. Η σαπίλα και η αγνωμοσύνη “delenda est”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας