Την ημέρα που η κ Ρέα Βιτάλη έγραψε για τη «βαλίτσα και τα μυστικά της-φανερά και κρυφά», σκέφτηκα ότι ήρθε πια ο καιρός να φτιάξουμε και μείς τη δική μας και να φορέσουμε τα δικά μας «παπούτσια» για να μετρήσουμε τις αποστάσεις μας. Από την αρχή του σχολικού έτους τα’ βαζα με τον εαυτό μου: Γιατί άφησα το παιδί μου να μπει στο τριπάκι των πανελλαδικών; Ας πήγαινε μια και καλή στο εξωτερικό, έχει και αδυναμία στη Γερμανία, και όλα κατά βούληση, συγκρότηση και με ασφαλέστερα αποτελέσματα.
Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν οι πανελλαδικές εξετάσεις, βούρκωνα στα καλά καθούμενα. Ήμουν βέβαιη ότι η Μαρίνα θα πετύχαινε στο στόχο της στην Ελλάδα. Έχοντας πια δρομολογηθεί η διαδικασία της βαθμολογίας και διαπιστώνοντας ότι έχει πετύχει στη Σχολή που επιθυμούσε, την Θεατρικών Σπουδών, τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να δακρύζουν. Συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό πια μόνη της, και δίνοντας το στον υπεύθυνο καθηγητή του σχολείου της, εκείνος απορώντας με τον αριθμό των σχολών που έχει δηλώσει, τι λέει: «Βρε Μαρίνα μου, πιάνεις και άλλες σχολές, δεν θέλεις να δηλώσεις κάτι άλλο;» «Όχι», του απαντά η Μαρίνα χαμογελαστή, κοιτώντας τον ίσια στα μάτια, βέβαιη για την επιλογή της. Εκείνος βλέποντας τη βαθμολογία της με ιστορία και λατινικά στη βάση, πιο συγκεκριμένα η ιστορία κάτω από τη βάση και άριστα σχεδόν σε έκθεση, αρχαία και λογοτεχνία, συνεχίζει: «Έχω μπροστά μου την πιο ανατρεπτική βαθμολογία. Στο μυαλό σου είναι ήδη δρομολογημένα τα πράγματα που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Να ξέρεις ότι οι σπουδές που επέλεξες θα σε αποζημιώνουν κάθε μέρα, γιατί θα σου ανοίγονται συνεχώς νέοι δρόμοι. Να διατηρήσεις το ήθος σου και να προσέχεις»! της είπε.
Χαίρομαι, αλλά θέλω να κλάψω, να κλάψω, να κλάψω… Χαίρομαι πραγματικά που θα θυσιάσει το χρόνο της, σε ό,τι αγαπά από μικρό παιδάκι. «Μα δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση αυτή η σχολή», μου έλεγαν οι γνωστοί όταν μάθαιναν πού ήθελε να σπουδάσει. «Δεν πειράζει, τους απαντούσα, «όποιος θέλει κάτι πολύ, τα καταφέρνει, χίλια βουνά να μπουν μπροστά»..
Η Μαρινούλα μου, που από μικρή μιλούσε λίγο και μεγαλώνοντας καταλαβαίναμε τις επιλογές της από το Shakespeare και τον Williams της βιβλιοθήκης της, τα dvd, τα cd και τις επιλογές της στις δραστηριότητές της- μέλος της Θεατρικής Ομάδας «Πράξις» στη Ρόδο, όπου «πρωτοαγκάλιασε» και το Γιώργο Χρυσοστόμου, ‘‘μίλησε’’. Τις τελευταίες μέρες παρατηρώντας τις αντιδράσεις μου, με κοιτάζει και γελά: «Τι κάνεις, ρε μαμά; Δεν πάω και στο άλλο ημισφαίριο…». Καταλαβαίνει τι συμβαίνει, αλλά δεν θέλει να με ‘‘φορτίσει’’ περισσότερο…
Δεν είναι, όμως, η απόσταση που με κάνει να δακρύζω. Είναι ασφαλώς ένα θέμα το γεγονός ότι μάθαμε να ζούμε παρέα και κάποιες φορές μεγαλώσαμε και μαζί. Γαληνεύει η ψυχή μου, όταν γνωρίζω ότι θα κάνει πράγματα που αγαπά ήδη. Σκέπτομαι ότι θα μελετήσει μεταξύ άλλων την Ιστορία του Αρχαίου Θεάτρου, της Τέχνης και του Δράματος, με ενδιαφέρον αντιστρόφως ανάλογο της «μελέτης» της φετινής ιστορίας της Γ’ Λυκείου. Και εκεί δε θα χρειαστεί να γράψει το «8.8 στα 20» που έγραψε στις πανελλαδικές, πετώντας τους στα μούτρα τη σιωπηλή της απάντηση και τη ‘εκτίμησή’ της για το σύστημα των Πανελληνίων Εξετάσεων ή του Διαγωνισμού. Ο «γίγαντας που κοιμάται», όπως την χαρακτήρισε ο δάσκαλός της Μάνος Φωκίδης στην Γ’ Δημοτικού, η «ανατρεπτική των γραπτών», όπως λέει ο καθηγητής της Βλάσσης Τσίνας ή υγιώς αναρχική, όπως συνήθως λέμε αυτούς τους χαρακτήρες, ή η «αναρχό-φατσα» όπως την αποκαλώ, κατάφερε μέσα από το σιωπηλό της αγώνα να δώσει μαθήματα και απαντήσεις σε αρκετούς φίλους, «φίλους», γνωστούς και δικούς. Και αυτό είναι που θα μου λείψει περισσότερο στην καθημερινότητά μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας