Ξέρεις τι είναι η καψούρα.. Αυτή που σε στέλνει αδιάβαστο. Σαν να σου ’ρχεται ο ουρανός στο κεφάλι. Ακροβατείς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που λέγαμε στην εφηβεία μας.
Δεν θέλω να καψουρευτώ σου λέω. Το χω ζήσει και έχω γίνει κομμάτια. Προσπαθούσα να μαζέψω την ψυχή μου, έφευγε το μυαλό μου. Έκανα να μαζέψω το μυαλό μου, λάκιζε η ψυχή. Και το κορμί μονίμως σε εγρήγορση. Πότε; Πού; Τι ώρα σου λέω; Πού είσαι; Πότε ξανά;
Ζόρικα μονοπάτια αυτά. Υπέροχα και σκοτεινά. Φωτεινά και βίαια. Όπως το καράβι που φεύγει για τον ωκεανό με ορμή και καταμεσής του Ειρηνικού βλέπει τους καρχαρίες να το γυροφέρνουν και να το χτυπούν για να το αναποδογυρίσουν. Αυτό είναι η καψούρα. Αίμα στην άσφαλτο είναι. Κόψιμο με λεπίδι. Λες να μην είναι γλυκό το κόψιμο; Πάντα είναι γλυκό και πάντα στάζει μέλι η μαχαιριά. Αλλά την αιμορραγία, ποιος την αντέχει; Ποιος αντέχει να ξαναπεράσει από τα υπόγεια τέτοιου έρωτα; Εσύ; Μάλλον δεν έχεις ερωτευτεί παθιασμένα για να ξέρεις τα επικίνδυνα. Μάλλον δεν έχεις κλάψει οδηγώντας και ακούγοντας καψουροτράγουδα έξω από το γνωστό σου ρεπερτόριο. Μάλλον δεν έχεις δικαιολογήσει όλα τα σκυλοτράγουδα που έχουν ακουστεί στα ραδιόφωνα, δεν έχεις ξαγρυπνήσει με το κορμί σου να καίγεται για 15 λεπτά ηδονής κοιτώντας στη μοναξιά σου δυο μάτια που σε κάνουν να κορυφώνεις μόνο με το βλέμμα τους. Δεν έχεις τρέξει με την ψυχή σου ασταμάτητα σε πολύχρωμους χαρταετούς που δεν είχαν σωστά βαρίδια και σε προσγείωσαν απότομα για να διαλυθείς.
Έχεις παρακαλέσει να βρέχει και να περπατάς για να ξεπλένεις το πρόσωπο σου από το ξενύχτι και τα δάκρυα; Έχεις ακούσει τριάντα φορές στη σειρά τον Τερζή να παρακαλάει τη βροχή για να τον παραμυθιάσει; Έχεις γύρει σε μια πολυθρόνα και σ’ έχει πάρει ο ύπνος φορώντας το παλτό σου; Έχεις γονατίσει για ένα ξένο αμάρτημα; Έχεις ψάξει να βρεις δικαιολογία για να συγχωρήσεις, να μην βρίσκεις και να σέρνεσαι; Έχεις καρφώσει τα μάτια πάνω σ’ ένα κινητό; Έχεις χαθεί στις διαδρομές μέσα σου και έξω σου; Έχεις κοιτάξει τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αναρωτήθηκες πότε βάθυναν ξαφνικά τα μάτια σου; Ε, πες μου! Έχεις; Έχεις νοιώσει την καψούρα στο αίμα σου; Εγκλωβίστηκες στα δίχτυα της; Κλείστηκες εκεί μέσα οικειοθελώς για να βρεις τον εαυτό σου, τις αντοχές σου , τα όριά σου; Έκλεισες το στόμα καταπίνοντας τις λέξεις γιατί δεν μπορούσε κανείς να τις ακούσει; Αν δεν το’χεις ζήσει, έχεις χάσει. Αλήθεια σου λέω, έχεις χάσει. Και εγώ έτσι ερωτεύομαι. Με καψούρα. Απ’ αυτήν που καίει άγρια, αλλά δε σε σκοτώνει. Ή τουλάχιστον δεν είναι στις προθέσεις της. Ο χωρισμός είναι μια μικρή κηδεία. Κάθε χωρισμός, αν καψουρευτείς είναι μια μικρή κηδεία. Έτσι έχω μάθει. Την αντέχεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας