Δεν είχαμε πολύ καιρό μαζί. Λιγότερο από δύο μήνες. Ήταν περίπου 4 μηνών, αυτό τουλάχιστον καταλάβαινα από τα δοντάκια της που είχαν πέσει και με τις ελάχιστες γνώσεις που διαθέτω. Η Μαυρούλα έπαιζε πολύ καλά με τον Πλούτο μου, ήταν φρόνιμη, κούρνιαζε όπου έβρισκε χορτάρια. Τη μέρα που κατευθυνόμουν προς την πορεία των «Αγανακτισμένων» προτού φωτογραφίσω τους πολλούς, φωτογράφισα την «Μία» έξω από το σπίτι μου. Με κοιτούσε στα μάτια, όπως κοιτούν όλα τα σκυλιά. Βαθιά και θλιμμένα. Μόλις έφτανα στο σπίτι της σφύριζα. Ξεπεταγόταν με ένα λυγερό, σικάτο, στραβό ελαφρύ τρεχαλητό προς το μέρος μου (πώς τα κατάφερνε; Περπατούσε μπρος ερχόμενη με το πλάι) , κατευθυνόταν στην είσοδο και βουτούσε όλη την κεφάλα της μέσα στο νερό της. Πνιγόταν στην αρχή, έβηχε μετά και έπινε νερό λιγότερο ατσούμπαλα.
Μεγάλη τεμπέλα η Μαυρούλα μου. Πλάτς έκανε και απλωνόταν κάτω, έτρωγε ξαπλωμένη, έπινε νερό ξαπλωμένη, μόλις την πλησίαζα κουνούσε τη μακριά ουρά της ασταμάτητα. Μόνο εκεί δεν ήταν τεμπέλα. Ξαπλωμένη πάντα, αλλά περίμενε χάδια και έκανε χαρές.
Έχω να την δω δυο μέρες. Τελευταία φορά την είδα την Παρασκευή το απόγευμα κατά τις 9. Ακούγοντας το αυτοκίνητο ήρθε με κείνο το στραβό και λυγερό της τρεχαλητό για να μου μιλήσει. Την αγκάλιασα, την χάιδεψα, την τάισα. Την άλλη μέρα εξαφανίστηκε . Δηλαδή την εξαφάνισαν. Κάποιος ‘μάγκας’ την φόρτωσε κάπου και την πήγε δεν ξέρω πού. Αν ήξερα, θα την έφερνα πίσω. Έψαξα σε γύρω περιοχές μήπως και τη συναντήσω κάπου, έκανα βόλτες πάνω κάτω στη γειτονιά μήπως και μου παίζει η πιτσιρίκα κρυφτό, τίποτα. Ακόμα και ανάμεσα σε 100 ίδια σκυλιά να την δω, θα την αναγνωρίσω. Θυμάμαι ακόμα πού ακριβώς είχε στο σώμα της τις ελάχιστες άσπρες τρίχες. Θυμάμαι ακόμα και το πλάτος των πατουσών της και το μήκος των νυχιών της. Ακόμα και κείνο το σημαδάκι πάνω από το αριστερό της μάτι. Θα την αναγνωρίσω όπου και αν τη δω. Είναι το δικό μου «τριαντάφυλλο» που φρόντισα, όχι όσο έπρεπε τελικά, για να αναπτυχθεί. Θυμάστε τον «Μικρό Πρίγκπια» έτσι δεν είναι;
Σήμερα ήθελα να της κάνω τα πρώτα της εμβόλια. Δεν γινόταν να την έχω στο σπίτι ανεμβολίαστη και είχε κολλήσει κατά το παιχνίδι τους και τον Πλούτο μύκητες. Βλακεία μου. Θα πρόφταινα την ηλιθιότητα των ανθρωποφάγων. Την ‘φόρτωσαν’ και την απομάκρυναν. Γιατί; Επειδή δεν ήθελαν. Τι; Προφανώς η Μαυρούλα τους ανέπνεε το οξυγόνο, τους χαλούσε τα ξερόχορτα του οικοπέδου, έπαιζε με τα πεταμένα παπούτσια που έβρισκε στα σκουπίδια. Ποτέ κανείς δεν λέει τι ακριβώς τον ενοχλεί όταν δεν υποχρεώνεται να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη. Και όταν η βλακεία δεν πληρώνεται.
Διάβαζα προχθές στο βιβλίο του Δημήτρη Καμπουράκη «Μια σταγόνα Ιστορία» την τραγελαφική ιστορία που αφορά «Στο δικαστήριο των ζώων» (μέρος δεύτερο, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ). Οι άνθρωποι λέει ο συγγραφέας μέχρι και την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης όπου σταμάτησε αυτή η παλαβωμάρα, ενοχοποιούσαν, δίκαζαν και καταδίκαζαν σε θάνατο τα ζωντανά για διάφορες πράξεις τους. Μάλιστα λέει κατά τις απολογίες τους, αν δεν απαντούσαν τα ζώα ως κατηγορούμενοι, τα βασάνιζαν μέχρι να τα θανατώσουν. Και ολοκληρώνει ο Δημήτρης Καμπουράκης με τον παρακάτω επίλογο: «Αλήθεια, αν υπήρχε ένα δικαστήριο ζώων, πόσους ανθρώπους και με ποιες κατηγορίες θα καλούσε ενώπιόν του;».
Όσο μεγαλώνω με πιάνει θλίψη. Πρώτον γιατί συναντώ την ανθρώπινη μετριότητα και μικροψυχία πολύ συχνά. Και δεύτερο γιατί όσο οι άνθρωποι του πλανήτη δεν συμφιλιωθούν με τα τετράποδα, δεν θα γίνουν ποτέ αληθινοί άνθρωποι.
Αυτό για την Μαυρούλα μου περιμένοντας να κοπιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας