Ρόδος 3/1/2012 στο Δημοτικό Θέατρο, βιβλιοπαρουσίαση!

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.youtube.com/watch?v=8ZZZmwqC44U

Ο ΠΑΛΜΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΤΑ

Το βιβλίο του Γιάννη Παπαϊωάννου «Πίσω από το τζάμι» των Θαλασσί εκδόσεις θα παρουσιαστεί στο δημοτικό θέατρο Ρόδου στις 3 Ιανουαρίου στις 7μμ. Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από λαϊκή ορχήστρα που θα ερμηνεύσουν αγαπημένα τραγούδια του ηχολήπτη Γιάννη Παπαϊωάννου στο στούντιο της Κολούμπια. Μέρος από την πώληση των βιβλίων θα διατεθεί στην ΕΥΘΥΤΑ, η οποία διοργανώνει και την βιβλιοπαρουσίαση. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς θα γίνει και η κλήρωση του ποδηλάτου που πρόσφερε φέτος η ΕΥΘΥΤΑ. Χορηγός επικοινωνίας Παλμός. 

Ένα δάκρυ για τη Λουκία", της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ένα δάκρυ για τη Λουκία

της Τζίνας Δαβιλά 

29/12/2011

 Πλάσμα αεικίνητο, πέρα δώθε έτρεχε ασταμάτητα. «Καλά δεν έχεις φάει στην Ελιά;» μου έλεγε και προτού προφτάσω να απαντήσω, απαντούσε: «χάνεις, πάμε τώρα!» Ζωή, ψυχή, δράση, αγωνιστικότητα, γέλιο, ευαισθησία, ικανότητα, χιούμορ, αυτοσαρκασμός, παιδικότητα … Ένα πυροβόλο η Λουκία… Και πάντα δυνατή στα δύσκολα, απτόητη από τις αντιξοότητες, επίμονη και με καρτερικότητα που την πάντρευε με την ανυπομονησία. Ερωτευμένη με τη Ρόδο, παθιασμένη με τα κύματα, τρελαμένη με τους ανθρώπους της. Έλαμπε κάθε που ερχόταν στη Ρόδο για τα ecofilms και ecokids. Σπουδαίες πρωτοβουλίες της ίδιας , πάντα παρέα με τον Νίκο Νικολαϊδη, πάντα κεφάτοι και οι δύο τους και πάντα, κάποια μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα να τους μπαίνουν σφήνα. Τα τελευταία χρόνια δεν είχε πληρωθεί απ΄τον δήμο Ρόδου, εν τούτοις πήρε δάνειο, πραγματοποιηθήκαν τα φεστιβάλ και εκείνη πλήρωσε ό,τι χρωστούσε, αλλά δεν πληρώθηκε. Πριν από λίγες εβδομάδες ζήτησε από τον δήμαρχο Ρόδου, κουτσά - στραβά γράφοντας στον υπολογιστή της, να της στείλει τα 120 χιλιάρικα που της χρωστούν, για να αγοράσει αναπηρικό καρότσι και να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια τον κύριο-καρκίνο της. Δεν τα έλαβε …παρά μόνο 20 χιλιάρικα για να αγοράσει την αναπηρική της πολυθρόνα

Όταν πληροφορήθηκε την ‘επίσκεψή’ του απρόσκλητου, έφτιαξε ένα ρόζ συννεφάκι, όπως αυτός αποτυπώθηκε στις εξετάσεις, και σχεδίασε την βόλτα του. «Να, έλεγε, αυτό είναι το δικό μου συννεφάκι. Πού θα πάει θα το νικήσω…» Πότε δεν έχασε την πίστη της ότι θα βγει νικήτρια, ποτέ δεν έχασε την πίστη της στο Θεό της. Το τελευταίο διάστημα η Λουκία έγινε ένα με το Θεό, επικοινωνούσε με το σύμπαν, ήταν εδώ και αλλού. Πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας για τούς άλλους και μετά τον άγριο επισκέπτη της. Μέσα της είχε ταινίες κινηματογραφικές και αγάπη για τη ζωή. ‘Όταν θα γίνει καλά, σκεπτόμουν, θα κάνει ταινία με τα εκατομμύρια δευτερόλεπτα από τις κινηματογραφικές λήψεις του κυρίου-επισκέπτη της’. Να πάρει η ευχή… και δω πυροβόλο ήταν…

Το 2008 γιόρτασε τα 47α γενέθλια της στο «Μελτέμι», στη Ρόδο. Ακόμα κρατώ σφραγισμένο το μπουκαλάκι με το ούζο που είχε γύρω τριγύρω δεμένο ένα κίτρινο μαντίλι που πρόσφερε στους καλεσμένους της. Διάλεξα θυμάμαι το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα. Δεν το άνοιξα ποτέ. Το μπουκάλι με το ούζο. Τακτοποίησα, όμως, το μαντίλι στο συρτάρι μου. Όταν θα πάω σπίτι, θα δέσω στο λαιμό το μαντιλάκι της Λουκίας. Κρίμα που δεν μπορώ να την ‘δέσω’ στη ζωή… Σήμερα μπορεί να ανοίξω και το ούζο για να πιω ένα ποτηράκι για το ‘ταξίδι’ της, για να’ χει εκεί που πάει πρίμα τον καιρό, όπου βρίσκεται, σε όποια θάλασσα βαθιά, σε όποιο σύμπαν φωτεινό και τρυφερό, και αν ταξιδεύει. Εδώ το ‘ταξίδι’ δεν ήταν και τόσο γενναιόδωρο για τη Λουκία. Ήταν δοτικό και σκληρό ταυτόχρονα. Και με πολλή πίκρα. Πλήρες στιγμών, άπληρες ημερών. Σαν τα νομίσματα με τις δύο όψεις.

Να έχεις πολύ νερό, κορίτσι μου, εκεί που πας. Εκεί στην απέναντι όχθη .. εκεί που ξέρεις πια, πώς και τι για το μεγάλο μας ταξίδι… και ίσως βλέπεις και την αλήθεια μας, τη βλακεία μας, την μικρότητά μας.

Φιλί

Υγ: Επιθυμία της Λουκίας ήταν αντί στεφάνων, τα χρήματα να δοθούν στον «Σύλλογο φίλων περιθαλπομένων νοσοκομείου Σωτηρία». Ο λογαριασμός είναι ΑΤΕ BANK IBAN: GR 7904 3062 0000 2740 40035 0012
Επιθυμία δική μου, ίσως και αυτονόητη απαίτηση, είναι τα χρήματα που της χρωστά ο δήμος Ρόδου – της ανήκουν, να πάρει η ευχή, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο- να δοθούν και να διατεθούν, όπου επιλέξουν η μητέρα, ο αδελφός και ο σύντροφός της. 

Η γιαγιά Δήμητρα" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Η γιαγιά Δήμητρα

της Τζίνας Δαβιλά

25/12/2011

Η γιαγιά Δήμητρα δεν ζει πια. Δηλαδή έχει «φύγει» περισσότερο από μια δεκαετία. Ήταν έξυπνη γυναίκα που είχε ζόρικη ζωή. Πέντε παιδιά μόνη της μεγάλωσε, χωρίς άντρα. Τα χρόνια εκείνα . Αρχές δεκαετίας 50. Μετά τον πόλεμο στα αρβανιτοχώρια. Τα βόλευε με τα ζωντανά, με τα ζαρζαβατικά που είχε στα χωράφια, πουλούσε και κάτι χορταρικά, αν θυμάμαι καλά, και έθρεφε τα παιδιά. Αυτά ξέρω. Όχι περισσότερα. Α, και ότι το πρώτο με το τελευταίο είχαν 11 χρόνια διαφορά. Το ένα σχεδόν πάνω στο άλλο τα έκανε με τον παππού, που «έφυγε» νωρίς. Αυτά γνωρίζω, όχι άλλα. Ή και να γνωρίζω δεν έχει σημασία πια.

Λίγες φορές μίλησα με τη γιαγιά. Δεν το έφεραν οι συγκυρίες, δεν το επιδίωξα; Ποιος ξέρει στην αλήθεια; Θυμάμαι πάντως ότι εκτιμούσα το έξυπνο μυαλό της. Και τη μαγκιά της να μεγαλώσει πέντε παιδιά μόνη της, να προικίσει τις κόρες της και τους γιούς- κάτι χωράφια, κάτι αγελάδες, κάτι κατσίκες, άντε και λίγα ρευστά στους γαμπρούς μαζί με ένα δωμάτιο στην καθεμιά σε ένα χωράφι, που αργότερα έγινε οικόπεδο. Α, οι γαμπροί με το θράσος της απαίτησης: «Θέλω τόσα», της είπαν. Και η κόρη: «Μάνα, πήγα μαζί του, δεν μπορώ να πάρω άλλον. Δώσε ό,τι σου γυρεύει». Μιλάμε για δεκαετία 60. Ίσως η πιο αντιφατική δεκαετία του περασμένου αιώνα. Πολλών ταχυτήτων οι κοινωνίες. Από φεμινιστικές και ψευτοφεμινιστικές, μέχρι επαναστατικές και βαθιά μέσα τους εξελιγμένες. Κάποιοι άνθρωποι, δηλαδή, ήταν πολύ προχωρημένοι στη σκέψη. Πολύ ανατρεπτικοί και ρηξικέλευθοι.

Έδωσε η γιαγιά-Δήμητρα ό,τι μπορούσε, πάντρεψε τις τρεις κόρες, πάντρεψε και τους δυο γιούς. Έκαναν τα παιδιά παιδιά, τα παιδιά τους άλλα παιδιά και η γιαγιά-Δήμητρα απέκτησε και δισέγγονα. Πάντα, όμως, μόνη της σε ένα σπίτι, καλοφτιαγμένο και νοικοκυρεμένο. Σχεδόν ποτέ με τα παιδιά και τα εγγόνια. Εννοείται και τα δισέγγονα. Μια φορά, τη θυμάμαι, να επισκέφθηκε το καινούριο σπίτι της μεσαίας κόρης. Ήταν σφιγμένη, περπατούσε πάνω στη μαγκούρα της με τα βαριά της πόδια. Βγήκε στο μπαλκόνι. «Κορίτσι μου, είναι λίγο στενό το μπαλκόνι σου» είπε στην κόρη. «Άμα σ’αρέσει, άμα δε σ’αρέσει στο σπίτι σου» της απάντησε. Γύρισε την πλάτη η γιαγιά και μπήκε αργά και βαριά μέσα. Την ξεμονάχιασα κάποια στιγμή. Αργότερα, πολύ αργότερα. Έτυχε; Το επεδίωξα; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, την απάντησή της. «Περνάς καλά;», ρώτησα. «Μια χαρά, δεν έχω παράπονο, όλες οι μέρες κουτσά-στραβά περνάνε και ξεχνιέμαι. Λίγο τηλεόραση, λίγο καμμιά δουλειά, λίγο η κοπέλα που έρχεται και με βοηθάει και λέω καμμιά κουβέντα. Αυτές οι γιορτές, όμως, να πάνε και να μην έρθουν. Δεν περνάνε οι ρημάδες».

Δεν μπορώ να ξέρω ποιες τιμωρίες πλήρωνε η γιαγιά και για ποιο λογικό ή παράλογο λόγο. Εκείνο που ξέρω είναι πως, όταν πέθανε, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν αυτή: «Αυτές οι γιορτές να πάνε και να μην έρχονται».

Υγ 1ο: μια αγκαλιά δεν έβλαψε ποτέ κανένα, απεναντίας ωφέλησε ευχάριστα (αφιερωμένο).
Υγ 2ο: υπάρχει ο χώρος πάντα για επανορθώσεις, αρκεί να υπάρχει και ο χρόνος.

Φλογέρες Χριστουγεννιάτικες" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Φλογέρες Χριστουγεννιάτικες

της Τζίνας Δαβιλά

22/12/2011

Δεκαετία 70. Αρχές. Νοστάλγησα εκείνη την δεκαετία – ορόσημο. Μόλις άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου και τον βλέπω να κοιμάται τα βράδια με μεγάλη χαρά στην στολισμένη τραπεζαρία σε μια ντιβανοκασέλα. Μετά την κούνια μου ήταν το πρώτο μου κρεβάτι. Δυάρι το σπίτι, κουζίνα, χολ, μπάνιο, μια κρεβατοκάμαρα και μια τραπεζαρία. Όμορφες καρό ζεστές κουβέρτες με κρόσσια για να σκεπάζομαι, διακοσμητική και γιορτινή μια πλεκτή με αμέτρητες χοντρές πλεξούδες  από άσπρο και πράσινο μαλλί φτιαγμένη με χοντρές βελόνες- νομίζω ότι ήταν αυτοσχέδιες βελόνες από κρεμάστρες ρούχων. Tι σκέπτονταν τότε οι γυναίκες για να δημιουργούν! Απέναντι μου κάθε βράδυ το δεντράκι στολισμένο με πολύχρωμα φωτάκια, έπεφτε σαν χιόνι η πάχνη από πάνω που έκανε θολούς κύκλους γύρω από τα φωτάκια, όπως όταν δακρύζουν τα μάτια. Το τζάμι ήταν στολισμένο με τα σχέδια του έλατου, της καμπάνας, του άστρου, του έλκηθρου. Άσπρα, πάλλευκα, χιονισμένα, εναρμονισμένα με το χρόνο. Όλα εκεί σαν να περιμένουν τα αστέρια του ουρανού να κατέβουν για να χορέψουν φωτοβολώντας έξω από το μπαλκόνι.

Κάθε βράδυ έκλεινα τα μάτια έχοντας την τελευταία εικόνα του φωτισμένου, μέσα στην πάχνη, δέντρου και το λευκό των τζαμιών που άφηναν ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες για να φέγγει η νύχτα και έκανα το πιο όμορφα όνειρα. Κανένα από αυτά δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι ότι κοιμόμουν τόσο γλυκά και ξυπνούσα ακόμα γλυκύτερα. Για την ακρίβεια δεν ήθελα να ξημερώσει. Ήθελα να φαντάζομαι να πετά ο Αϊ-Βασίλης στον ουρανό και να περιμένω να μου φέρει το κόκκινο τηλέφωνο με τα κουμπάκια που είχα ζητήσει. Και τα αστέρια να πιάνουν κουβέντα στον ουρανό και οι διάλογοι να εκφράζονται με χρώματα. 

Μέχρι και τα δέκα μου ήμουν μοναχοπαίδι. Τα πήγαινα περίφημα και με την μοναξιά μου. Από τότε μου έμεινε να μιλώ μόνη μου. Διαλόγους ολόκληρους, κουβέντες, καυγάδες, ό,τι θέλεις. Με τις ώρες. Δεν φοβήθηκα ποτέ να κοιμάμαι απομονωμένη από τους γονείς μου σε άλλο δωμάτιο. Ακόμα και στο χωριό όταν πηγαίναμε, κοιμόμουν μόνη στην τεράστια  σάλα  της γιαγιάς με τους ψηλούς τοίχους και τα θεόρατα παράθυρα ανοιχτά για να βλέπω τη νύχτα. Τι έλεγα; Α… έπαιρνα, λοιπόν,  πάντα δύο δώρα. Άλλο τα Χριστούγεννα, άλλο την Πρωτοχρονιά. Το πρώτο το είχα ζητήσει. Το δεύτερο μου το έκαναν έκπληξη. Μια Πρωτοχρονιά βλέπω να με περιμένει δίπλα στην ντιβανοκασέλα ένα ψηλό και μακρύ κουτί. Το κοίταξα με περιέργεια. Το σήκωσα και το κούνησα. Ήταν από πάνω μέχρι κάτω γεμάτο. Το άνοιξα και βρήκα ένα οπλοπολυβόλο. Κοίταξα απορημένη τον μπαμπά μου. «Δεν σου αρέσει; Παιχνίδι είναι και αυτό για αγοράκια», μου είπε. Δεν ρώτησα ποτέ τον πατέρα μου πώς του ήρθε και μου αγόρασε ένα όπλο. Ήταν απωθημένο του; Ήταν υπονοούμενο; Ποιος ξέρει! Πήγαμε στην Πολυκλείτου μαζί, το αλλάξαμε και δεν θυμάμαι καν τι παιχνίδι πήρα. Θυμάμαι, όμως, το όπλο. Πώς το θυμάμαι αυτό το όπλο! Ίσως θα έπρεπε να το κρατούσα, να το είχα ως κειμήλιο από τα παιδικά μου χρόνια. Καμιά φορά ρωτώ τη μάνα μου: «Πώς του’ρθε, ρε μαμά, του μπαμπά και μου αγόρασε εκείνο το όπλο;» Και με πιάνουν τα γέλια και τα κλάματα μαζί.   

Από τη δεκαετία του 70 και την παιδική μου ζωή θυμάμαι όμορφα Χριστούγεννα, χαρούμενες πρωτοχρονιές, με πολύ κόσμο, καλούς φίλους του τότε, που είχαν κοινούς μόχθους με τους γονείς μου και ζεστές καρδιές. Γλυκά, πολλά χειροποίητα γλυκά- είναι χρυσοχέρα η μάνα- και πολλά ταψιά με φαγητά. Νόστιμες σαλάτες, ραπανάκια με σχεδιάκια, τυριά  όλων των ειδών με το αγαπημένο ροκ-φορ του μπαμπά, μοσχαράκι της κατσαρόλας σε φέτες (αργότερα έμαθα ότι το’λεγαν νουά) με τη δεμένη σάλτσα, ρυζάκι με αρακά στολισμένο στην πιατέλα σε σχήμα φόρμα που κατέληγε σε καρδούλα- θυμάστε τις φόρμες ζελέ της τάπερ; Άφθονους ξηρούς καρπούς, δεν σταματούσα να τρώω τα φυστίκια Αιγίνης, και γλυκά, ατέλειωτα γλυκά. Από τούρτες που δεν ήξερα από ποια να πρωτοξεκινήσω μέχρι τις μαεστρίες της μαμάς μου. Και το σπίτι να μυρίζει γιορτή. Μέσα και έξω. Χρήστος ο μπαμπάς, Βασιλική η μαμά.

Δεν παραπονιέμαι, καλά είμαι και τώρα, ίσως και καλύτερα από ποτέ. Αλλά κάθε που έρχονται Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά, πετώ εκεί πίσω. Γίνομαι ό,τι ήμουν και κλείνω τα μάτια για να συναντήσω το δεντράκι με την πάχνη και τα θολά φωτάκια. Και ενώ χαμογελώ, πάντα δακρύζω. Και θέλω να κρυφτώ σε εκείνη την ντιβανοκασέλα με τις καρό μου κουβέρτες με τα κρόσσια μου. Και ας μην είχα το δικό μου δωμάτιο και ας μην είχα το παιδικό κρεβάτι. 

Φλογέρες χριστουγεννιάτικες

Υλικά για τη γέμιση:

• 1 κιλό καρυδοαμυγδαλόψιχα (μισό και μισό)
• 9 κρόκους αυγών
• 9 κουταλιές βούτυρο
• 9 κουταλιές ζάχαρη
• 1 ποτηράκι του κρασιού κονιάκ
• 1 κουταλάκι κανέλλα
• το ξύσμα 2 λεμονιών
• φύλλο-κρούστα για γλυκό το οποίο χωρίζουμε σε τρεις λωρίδες προκειμένου να τυλίξουμε το μίγμα .

Υλικά για το σιρόπι:

• 3 ποτήρια ζάχαρη
• 2 ποτήρια νερό

Εκτέλεση:
Αναμειγνύουμε τα υλικά, τα πλάθομε χαρωπά- χαρωπά και εν συνεχεία λαμβάνουμε ποσότητα ενός κουταλιού και την τοποθετούμε στην άκρη της μονής λωρίδας φύλλου κρούστας, το οποίο τυλίγουμε κυλώντας ως μικρό-μικρό βαρελάκι.. Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών μαρέγκα, σφιχτή – σφιχτή ωσάν χιονούλα ζηλευτή. Παίρνουμε τα βαρελάκια και τα περνάμε από την μαρέγκα μόνο από τη μία πλευρά . Εν συνεχεία τα τοποθετούμε στο βουτυρωμένο ταψί και τα ψήνουμε σε θερμοκρασία 180ο - 200ο C χρησιμοποιώντας μόνο τον κάτω φούρνο. Ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν. Περιλούουμε με το σιρόπιον.

Ο Παύλος Τσίμας στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/o-24?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Fo-24

Ο Παύλος Τσίμας στον "Παλμό 99.5" το Σάββατο 24/12/2011 στις 12 :00 μμ και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" με αφορμή το βιβλίο του "Το ημερολόγιο της κρίσης" από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο". 

Συντονιστείτε εντός Ρόδου στους "99.5 & 105.6" ή στο www.palmos-fm.gr  

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Αύριο 18/12/2011 στις 12:00μμ ο Κώστας Καράλης στις "Μουσικές Αναδύσεις" του "Παλμού 99.5" συντονιστείτε www.palmos-fm.gr

http://www.youtube.com/watch?v=9rackp5Ru1g

«Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο», Τζώρτζης Μηλιάς (Ποταμός), της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

17/12/2011

«Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο», Τζώρτζης Μηλιάς (Ποταμός), της Τζίνας Δαβιλά (από το www.protagon.gr)

  Ασχολείσθε με την εκπαίδευση; Έχετε μαθητές; Είστε γονείς; Θέλετε να έρχονται τα παιδιά σας χαρούμενα από το σχολείο; Μια λύση υπάρχει: να βρείτε τον κατάλληλο δάσκαλο ή μάλλον τον Δάσκαλο. Αυτόν που θα καταφέρει να περνούν καλά τα παιδιά μαζί του, αυτόν που θα έχει κατακτήσει και την καρδούλα τους. Το θέμα δεν είναι να γεννηθείς αστέρι, αλλά να γίνεις αστέρι ώστε να φτιάξεις και αστέρια. Ο δρόμος; Μονόδρομος, ό,τι δώσεις θα πάρεις στη ζωή και όσο ασχοληθείς, θα ανταμειφθείς.

Το βιβλίο του Τζώρτζη Μηλιά «Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο» από τις εκδόσεις «Ποταμός» κάνει έναν παραλληλισμό, που μοιάζει με παιχνίδι, ανάμεσα στον Νικολό Μακιαβέλι και στο πώς εκείνος πίστευε πως συμπεριφέρεται ο πραγματικός ηγέτης. Ο Μηλιάς είναι - όπως φαίνεται από τη συγγραφή του  βιβλίου - από τους δασκάλους που έχουν διάθεση να παίξουν με τις λέξεις. Παραφράζοντας ελαφρώς κάποιες λέξεις από τον οδηγό του ηγέτη, φτιάχνει έναν οδηγό για το δάσκαλο που προτίθεται να δει τον εαυτό του στον καθρέπτη με ευθεία ματιά. Το ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη, αλλά πώς αυτή επιτυγχάνεται όταν έχεις να κάνεις με καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες και απέναντι εσένα στο ρόλο του πιο αδύναμου κρίκου, επειδή δεν είσαι αγνός σαν παιδί και επειδή έχεις μια ολόκληρη ομάδα να σε κοιτά απορημένα, αινιγματικά, αποκαθηλωτικά; Γιατί ο καθείς που θα σταθεί απέναντι από τα παιδιά γνωρίζει μέσα του, αν είναι επαρκής ή όχι. Και το επικίνδυνο είναι ότι οι πιτσιρικάδες γνωρίζουν πριν από σένα την όποια ικανότητα ή ανικανότητά σου.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό, λίγο πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, οι μαμάδες έφερναν δώρα στους δασκάλους: κουραμπιέδες και μελομακάρονα σπιτικά, γλυκά, στολίδια για το σπίτι, ένα βιβλίο, ένα στυλό, μια κάρτα. Δίχως ίχνος φιλοφρόνησης προς το δάσκαλο, αλλά με διάθεση ευθύνης από την πλευρά του ο καθένας, δώστε του την ευκαιρία να δει πώς θα μπορούσε να ενεργεί ώστε να βοηθήσει τους μαθητές του «να ωριμάσουν ισορροπημένα και να ευτυχήσουν» ή αλλιώς να γίνουν ωραίοι άνθρωποι. Είναι μια πρόταση ώστε να είναι το δυνατό παραγωγικότερος στη θέση και στο ρόλο του. Και αν είστε γονείς και έχετε και την σπάνια χαρά να είστε και πολύτεκνοι, αξίζει, ως άλλος εμπνευσμένος Τζώρτζης Μηλιάς, όπου δάσκαλος αντικαθίστατε  με τη λέξη «γονιός». Και λίγο από δω λίγο από κεί, να το δείτε … θα αλλάξει αυτή η ταλαίπωρη κοινωνία.

*Το βιβλίο του Τζώρτζη Μηλιά «Ο Μακιαβέλι πάει σχολείο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ποταμός», αποτελείται από 119 σελίδες, διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα και μπορεί να αποτελέσει ένα θαυμάσιο χρηστικό διακοσμητικό στο χριστουγεννιάτικο – και καθ’όλον το έτος- τραπεζάκι του σαλονιού σας.

Διηγήματα: 1ο " Το πρώτο φιλί " της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 Το πρώτο φιλί. Αυτό που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις όμορφο, υγρό, άσχημο, κατώτερο των προσδοκιών, ζεστό, ανακουφιστικό, ερεθιστικό. Πας σαν χαμένος. Θυμάσαι μόνο δύο μεγάλα ζεστά χείλη, παχιά και ερευνητικά. Που μετά χαμογελούσαν παρέα με τα μάτια. «Νόμιζα πως με κορόιδευες. Δεν έχεις ξαναφιλήσει;» ακούς και καρφώνεις το βλέμμα άλαλος. Πας να μιλήσεις και μπερδεύεται η γλώσσα σου. Ψευδίζεις σαν τρίχρονο. Μπα σε καλό σου. Τι συναίσθημα και αυτό; Έτσι θα μπερδεύεσαι κάθε που θα φιλάς; Καλύτερα να σου λείπει.

Χριστούγεννα. 22 του Δεκέμβρη τότε. Δεκαετίες μετά. Νοιώθεις από κείνη την ζεστή βραδιά του Δεκέμβρη του πρώτου φιλιού, την ίδια ζέστα. Είσαι ερωτευμένος. Ανήμερα Χριστούγεννα. Χτυπά το κουδούνι. Ανοίγεις και βλέπεις το πρόσωπο με τα τέλεια φρύδια. Κάπου χάνονται, κάπου πάνε, ανεβαίνουν πάντως. Χαμογελάς. Πας να κλείσεις την πόρτα. «Περίμενε, σου λέει, ένα καλάθι με κρασιά έρχεται». Το ψάχνεις. Α, έξω από την πόρτα στην πάνω σκάλα βλέπεις ένα τεράστιο καλάθι με κρασιά, καμαρώνουν το αγαπημένο σου μοσχοφίλερο Μπουτάρη, κόκκινα αλεξανδρινά και ένα κηροπήγιο. Ένα αγγελάκι λευκό και χρυσό που κρατά τη βάση του κεριού. Ανάβεις το κερί. Τι ζεστή φλόγα. Δηλαδή τι ζεστά που είναι όλα. Πιάνεις τις στιγμές και τις φυλακίζεις. Στο νου, στην ψυχή… να γιατί το νοιώθω γράφεται με –οι-.

Χριστούγεννα 2011. Αριστοκρατικό δέντρο. Αληθινό. Ψηλόλιγνο και συμπαγές σαν τα ωραία κορμιά. Μόνο λευκά φωτάκια, μόνο κάποια χρυσά στολίδια. Μπροστά στην τεράστια μπαλκονόπορτα. Δεν ενοχλεί ο στολισμός, είναι απλός, επιβλητικός, σαν να σου χαμογελούν τα κλαδιά του δέντρου, σαν να σου εύχονται χρόνια φωτεινά. Στο τραπέζι του σαλονιού περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία που διαβάζεις ανακατεμένα και το αγγελάκι σου. Με το κερί του. Όχι ίδιο, άλλο. Αυτό σου έμεινε. Μια θλιμμένη του ματιά και πολλή ζέστα στην ψυχή. Και η βεβαιότητα ότι τα Χριστούγεννα θα γράφεις πάντα τις πιο ζεστές σελίδες της ζωής σου.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ακούστε εδώ ...
http://soundcloud.com/palmos-radio/99-5?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2F99-5

«Αν ως ηγέτη», λέει ο Μακιαβέλι, «αν ως δάσκαλο» διασκευάζει ο Τζώρτζης Μηλιάς, «οι μαθητές δεν μπορούν να σε σεβαστούν, θα πρέπει απαραίτητα να σε φοβηθούν. Το καλύτερο από όλα όμως είναι να σε αγαπούν». Ο Μακιαβέλι μιλάει για αγάπη και αυτά τα λόγια του κάνουν τις συμβουλές του συμβατές με μία βιωματική θεωρία που έχει διαμορφώσει ο συγγραφέας για την εκπαίδευση.
Όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, η βασική αρετή που πρέπει να επιδεικνύει ένας δάσκαλος στην τάξη είναι να φέρεται δίκαια προς όλους. Για τον σκοπό αυτόν πρέπει να είναι και ο ίδιος αποφασισμένος συχνά να πάει ενάντια στα συναισθήματά του.
«Το να βάζεις εύκολα βαθμούς» γράφει χαρακτηριστικά «μπορεί να σε κάνει αγαπητό. Όσο όμως βάζεις εύκολα άριστα τόσο χάνεις τη δυνατότητα να ανταμείψεις έναν καλό μαθητή που προσπαθεί περισσότερο από τους άλλους. Ο δάσκαλος πρέπει να αδιαφορεί αν θα τον πουν ή όχι γενναιόδωρο».
Και σε άλλο σημείο προσθέτει «μισητός γίνεται ο δάσκαλος στους μαθητές του όταν είναι άδικος».

Ο Τζ. Μηλιάς γράφει φυσικά από τη σκοπιά του εκπαιδευτικού, γνωρίζοντας πόσο εύκολο είναι –ανάλογα με τον χαρακτήρα του δασκάλου– να χαθεί η πειθαρχία στην τάξη. «Καταφρονητέος γίνεται ο δάσκαλος που θεωρείται ευμετάβλητος, επιπόλαιος, μαλθακός, λιπόψυχος και αναποφάσιστος» επισημαίνει. Και σε άλλο σημείο προσθέτει «οι μαθητές βλάπτουν ευκολότερα κάποιον που τους είναι αγαπητός παρά κάποιον που τους προκαλεί φόβο».
Είναι όμως σαφές ότι στόχος του δεν είναι η πειθαρχία για την πειθαρχία αλλά για το καλό των μαθητών: «Θα πρέπει ο δάσκαλος να αδιαφορεί αν θα τον πουν σκληρό ή αυστηρό, εφόσον η αυστηρότητα αυτή είναι απαραίτητη για να υπάρχει καλό κλίμα στην τάξη, οι μαθητές να λειτουργούν σωστά και να τον ακούνε.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/5p0wmo0uglxn?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2F5p0wmo0uglxn

To δέντρο της αγάπης στολίζεται και φέτος από την ΕΥΘΥΤΑ και όλους εμάς. Για 3η συνεχόμενη χρονιά το Δέντρο της αγάπης μας περιμένει από τις 17 Δεκ στο δημαρχείο ρόδου και στολίζεται με μπάλες του 1 ευρώ. Όλα τα έσοδα διατίθενται σε αναξιοπαθούντες ροδίου. Ενισχύστε το δέντρο της ΕΥΘΥΤΑ. Διαδώστε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Γιατί η ζωή πρέπει να είναι πάνω και όχι κάτω από τους τροχούς.
Χρόνια πολλά. Με τη στήριξη του παλμού 99.5 και 105.6

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/track-21?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Ftrack-21

O ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ (2)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΡΟΔΟΣ (1ο)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://youtu.be/pKovhIeoFL8

ο Κώστας Καράλης την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου στον "Παλμό 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις", μείνετε συντονισμένοι http://www.palmos-fm.gr/

"Η αυθαιρεσία και τα αντισύμβολα" της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Η αυθαιρεσία και τα αντισύμβολα

της Τζίνας Δαβιλά

 

Περιμένετε τώρα να διαβάσετε κάτι από τις γνωστές αυθαιρεσίες των τελευταίων δεκαετιών που έριξαν την Ελλάδα στον καιάδα. Όχι, φίλε μου, αρκετά ασχολήθηκες και ασχολήθηκα με δαύτους. Να άξιζαν κιόλας; Να τους βγάλω και το καπέλο και τη σκούφια μου να πετάξω από τη χαρά μου. Αλλά δεν αξίζουν και στη ζωή μου οι σπουδαίοι δάσκαλοί μου μ’έμαθαν να ασχολούμαι με ό,τι αξίζει. Τα λοιπά, έμαθα να τα πετώ στον καιάδα του μυαλού μου. Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρω να είμαι στον κόσμο μου;

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι αυθαίρετοι άνθρωποι. Όχι όλοι. Μου άρεσαν εκείνοι που αυθαιρετώντας και πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα του ποταμού σαν τον σολομό, τόνιζαν λεπτομέρειες σημαντικές για να με πάνε παρακάτω. Εκείνοι που αντιστέκονταν στο πρέπει της κοινωνίας, που γυάλιζε λίγο το μάτι τους, που είχαν σπιρτάδα στο βλέμμα και έσκαβαν σαν τον ποντικό για να ανοίξουν δρόμους εκεί που οι λοιποί ακολουθούσαν την πεπατημένη. Που τραβούσαν τις επιβλητικές κουρτίνες και τρύπωναν σε σκοτεινά δωμάτια με ένα σπίρτο αναμμένο για να δουν τι στην ευχή κρύβει η κουρτίνα. Που δεν κατάπιναν αμάσητες τις μπουκιές των επιτηδείων, αλλά τοποθετούνταν στην απέναντι όχθη για να δουν ως παρατηρητές τη ζωή.

Η αυθαιρεσία της Σοφίας Μαστοράκου ήταν ένα κουτί. Ένα κόκκινο κουτί που κρατούσε η γιαγιά της και περιείχε τα πράγματα που είχαν απομείνει από τον γιο της γιαγιάς της και θείο της, Μιχάλη Κουτλάκη. Η Σοφία λειτούργησε με το μυαλό του αυθαίρετου, του ανένταχτου, του σκανδαλιάρικου παιδιού. Κράτησε το κόκκινο κουτί που ήταν επιθυμία της γιαγιάς να ταφεί μαζί της και το κοίταξε με δέος. Κάτι της έλεγε ότι εκεί κρυβόταν ένα μυστικό που θα άλλαξε την ιστορία της Κάσου ίσως και της Ελλάδας. Κάτι της έλεγε ότι ήταν η εκλεγμένη να βγάλει στην επιφάνεια το πρόσωπο ενός ήρωα που θα αποτελέσει το σύγχρονο σύμβολο της Ελλάδας. Η λογική μίλησε; Όχι βέβαια, αυτή βάζει φραγμούς. Μίλησε η ψυχή της με την αντρειοσύνη που ταιριάζει στην ανιψιά του νεαρού θείου της Μιχάλη Κουτλάκη που προδόθηκε, βασανίστηκε και χάθηκε (δεν θα σας πω από ποιον γιατί η αφήγηση της Σοφίας Παπαϊωάννου είναι χειμαρρώδης και αξίζει να σας παρασύρει). Χρειάστηκαν 70 χρόνια για να σκαλιστεί το μυστικό, να γίνει έρευνα κοπιαστική από την Παπαϊωάννου, να ξεκλειδώσει τα στόματα ώστε να την εμπιστευτούν και να της μιλήσουν θαρραλέα οι αυτόπτες μάρτυρες και οι γηραιοί κάτοικοι της Κάσου, να συνεργαστούν ετερόκλητοι άνθρωποι μεταξύ τους για να βοηθήσουν την συγγραφέα να τεκμηριώσει την αλήθεια και να βγάλει στο φως τον άγνωστο ήρωα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τον ανένταχτο και ριψοκίνδυνο νεαρό που, ενώ είχε την δυνατότητα να ζήσει μια εύκολη ζωή, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της προσωπικής του λύτρωσης με κόστος τη ζωή του. Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλω να έχω: αποτελεσματική, ικανή, ουσιαστική και αξιοπρεπή. Με όραμα και ιδανικά.

Αναρωτιέμαι: ισχύει το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»; Είναι σύμπτωση το ότι η Μαστοράκου αποφάσισε πριν από 3 χρόνια περίπου να μιλήσει στην Παπαϊωάννου και να έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας το βιβλίο της δεύτερης «Κρυμμένο στο Αιγαίο»; Μήπως τώρα που τα πάντα έχουν καταρρεύσει και εμείς ακόμα κοιτούμε λοξά τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ένα καμπανάκι χτυπά για να μας υπενθυμίσει ότι δεν έχουν όλα χαθεί; Υπάρχουν ακόμα ήρωες και όχι μόνο ηρωοποιημένοι ψευτο-αρχηγοί που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Μέσα μας η δύναμη μέσα μας και το ιδανικό, μέσα μας και το σύμβολο;

Ζητώ συγγνώμη, αν υπάρχει δόση συναισθηματισμού στο κείμενο που διαβάζετε. Είχα ανάγκη, όμως, να μιλήσω για ό,τι διάβασα, για ό,τι συζήτησα και ό,τι έζησα από την βιβλιοπαρουσίαση του «Κρυμμένου στο Αιγαίο» που πραγματοποιήθηκε στο  «ΔΕΝΤΡΟ». Η Σοφία Παπαϊωάννου, ως έμπειρη και προσγειωμένη δημοσιογράφος, κατάφερε να «παντρέψει» την έρευνα και το ρεπορτάζ με τη λογοτεχνία, αφαιρώντας όποιο συναισθηματισμό ενδεχομένως της μετέφερε η Μαστοράκου στο ξετύλιγμα της ιστορίας του θείου της. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Και αυτό που αφήνει είναι ο σεβασμός, η περηφάνια και η ελπίδα. Ναι, για την κουτσουρεμένη ελπίδα μιλώ που μας στραγγάλισαν. Ποιοι; Οι αντι-ήρωες της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Αυτούς που μετά από 100 χρόνια, μια άλλη θαρραλέα ανιψιά και μια άλλη προσγειωμένη και ελεγχόμενου συναισθηματισμού δημοσιογράφος–συγγραφέας ενδεχομένως, να καταγράφουν ως  αντισύμβολα.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης στον "Παλμό 99.5".

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/o-10?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Fo-10

Ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης το Σάββατο 10/12/2011 στις 12:00μμ  στον "Παλμό 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις".

Μείνετε συντονισμένοι στο http://www.palmos-fm.gr/

Βιβλίο: ο "Παλμός" προτείνει...συνάντηση με το Γιώργο Σκαμπαρδώνη

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://soundcloud.com/palmos-radio/track-8?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2Ftrack-8

Το Σάββατο 3/12/11 συναντάμε στον Παλμό 99.5" τον σημαντικό διηγηματογράφο Γιώργο Σκαμπαρδώνη, στις 11:30πμ, μείνετε συντονισμένοι http://www.palmos-fm.gr/

http://soundcloud.com/palmos-radio/99-5-105-6-11-30?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=http%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fpalmos-radio%2F99-5-105-6-11-30

"Ο "Παλμός" της καρδιάς μας"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τα καταφέραμε και γίναμε 18. Δεκαοκτώ χρόνια ενημέρωσης, μουσικής ψυχαγωγίας, γλυκόπικρου χιούμορ, διαρκούς αγωνίας για ό,τι απασχολούσε τον τόπο και τη χώρα. Δεκαοκτώ χρόνια επικοινωνίας, επαφής με διαφωνίες, κόντρες, συζητήσεις, αμφισβητήσεις, γέλιο, αγάπη, αντίδραση, δράση. Έτσι είναι ο «Παλμός 99.5» www.palmos-fm.gr που εκπέμπει από τη Ρόδο και η παρέα του επεκτείνεται όπου υπάρχει διαδίκτυο.

Ο «Παλμός» της καρδιάς μας γιόρτασε την ενηλικίωσή του- μπορείτε τώρα να μας κάνετε και ανήθικες προτάσεις, όπως λέει και ο φίλος του σταθμού μας ο Σταύρος Θεοδωράκης. Την Κυριακή στις 20/11/11 στον μοναδικό «Δίπορτο- Christos garden» μια μεγάλη παρέα από ακροατές και φίλους μας, που γνωρίζαμε και δεν γνωρίζαμε, μας τίμησε με την παρουσία της και μας έδωσε δύναμη για να πάμε παρακάτω, να δεσμευτούμε ακόμα περισσότερο απέναντί σας και να αντιληφθούμε από κοντά ότι είστε οι δικοί μας άνθρωποι. Χωρίς το έμψυχο δυναμικό του ακροατηρίου μας δεν μπορεί να υπάρχει και το έμψυχο δυναμικό των εκπομπών, ενημερωτικών και μουσικών, το ρεπορτάζ, το κέφι και η όρεξή μας. Αμφίδρομη η σχέση μας. Και ομαδικό σπορ η ζωή, όπως λένε οι έτεροι φίλοι μας «Άγαμοι Θύται».

Και τώρα στα πιο προσωπικά: πριν από τρία χρόνια, παραμονές Πρωτοχρονιάς, πέρασα από την Αθηνών 120 για να πω μια καλημέρα. (Είχα τα προηγούμενα χρόνια σχέση και με ραδιόφωνο και με περιοδικά και με εφημερίδες. Εδώ όμως ο αέρας φυσούσε αλλιώς.). Βρέθηκα στο πιτς φυτίλι με εκπομπή κάθε Σαββατοκύριακο. Πώς λέμε ταχείς διαδικασίες; Έ, αυτό έκανε η Παντελίδου, (την αποκαλώ «άγγελό μου», ξέρουν η Τούλα και ο Σαμιωτάκης γιατί). Σε λίγους μήνες βρέθηκα να κάνω την απογευματινή ενημέρωση. Δεν ήταν εύκολα πράγματα αυτά. Βουτιά στην είδηση, να την πιάσεις στον αέρα, να την απομαγνητοφωνήσεις, να την δακτυλογραφήσεις και ακολούθως να την εκφωνήσεις, έτσι όπως απαιτούσε η κάθε είδηση. Πέρασα όμορφα και δύσκολα. Παντρεύτηκαν το γέλιο, η πλάκα και το σιχτίρισμα κάθε φορά που έτρεχε η επικαιρότητα και δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Από πού να πρωταρχίσω. Από τους ακροατές που ήθελαν να καταγγείλουν καταστάσεις μόνο στον «Παλμό» , τον Μαχαιρίδη που τηλεφωνούσε στο πάρα τρία του δελτίου λέγοντας «βγάλτε με στον αέρα έχω καλά νέα για το Νοσοκομείο» ή καλλιτέχνες που μου ζητούσαν να παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά στο σταθμό μας. Η πιο ζόρικη στιγμή μου ήταν η εκφώνηση του θανάτου ενός 8χρόνου κοριτσιού από την Η1Ν1. Και οι όμορφες πολλές, πάρα πολλές. Η προσωπική μου παράνοια. Το σκίρτημα κάθε φορά που περίμενα ένα ραδιοφωνικό καλεσμένο να μοιραστεί μαζί μας δύο κουβέντες και ένα βαθύ ίσως ανομολόγητο στην αληθινή του διάσταση ‘ευχαριστώ’ για ό,τι ξεκλείδωσε’ και μας εμπιστεύτηκε. Μα την αλήθεια, είναι υπέροχο να ακούς τον άλλο να ανοίγεται και να σου λέει ‘ ε, αφού το κατάφερες, ας το πω και αυτό’ ( ίσως κάποτε καταφέρω να απομαγνητοφωνήσω όλες αυτές τις συζητήσεις των ετερόκλητων προσκεκλημένων). Και να σε παίρνει ο ακροατής για να σου πει ‘δεν κουνήθηκα από το αυτοκίνητο για να μην σε χάσω’.

Δεν ξέρω αν ευθύνεται για τη σχέση μου με το ραδιόφωνο το γεγονός ότι έβλεπα τον πατέρα μου να κοιμάται με το τρανζιστοράκι κάτω από το μαξιλάρι, πράγμα που έκανα και γω αργότερα και κάνω μέχρι σήμερα, αλλά η σχέση μου μαζί του είναι σχέση εξάρτησης. Νοιώθω σαν το πρεζόνι που αν δεν πάρει τη δόση του, δεν θα τα σπάσει, αλλά θα μελαγχολήσει. Και νοιώθω πραγματικά τυχερή που βρέθηκα στο «σπίτι» μου γιατί εκεί μεταξύ των πολλών άλλων, έμαθα και πώς είναι να επιβιώνει ένα τοπικό ραδιόφωνο χωρίς τη μέθοδο της τρικλοποδιάς. Αυτή την καταραμένη τρικλοποδιά που εφαρμόζουν οι μετριότατοι και άθλιοι για να υπάρχουν. Με την υποκρισία, το ψεύδος και την πουτανιά. Ε, στον «Παλμό» έμαθα πως αξία δεν έχει απλώς να επιβιώσεις, αλλά να επιβιώσεις με αξιοπρέπεια και ποιότητα. Γιατί «η ποιότητα δεν φοβάται το χρόνο», όπως έλεγε και το φιλαράκι μου – που το ‘φευγιό’ του μου κόστισε- ο Νίκος ο Μιχαλάκης. Εκεί στο «Christos garden» που γιορτάσαμε τα γενέθλια μας, εκεί στην υπέροχή παρέα των φίλων του σταθμού μας, είχα γνωρίσει το Νίκο, η παρουσία του και το χαμόγελό του μου ήταν ορατά, και ας μην ήταν εκεί.

Επαναφορά: πολλά γραπτά ‘ευχαριστούμε’ σε όλους, όσοι μπορέσατε να έρθετε και να μην έρθετε στην μικρή γιορτή του σταθμού μας την Κυριακή. Η αγάπη σας, αντιστρόφως ανάλογη, είναι μεγάλη και η ευθύνη μας απέναντί σας ακόμα μεγαλύτερη. Ευχαριστούμε από καρδιάς το “Pane di capo» για τον γευστικότατο και υπέροχο μπουφέ που μας προσέφερε και τους Γιώτα και Χρήστο από το «Δίπορτο» για την εγκάρδια φιλοξενία. Α, και κάτι ακόμα: μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, αποδείχτηκε ότι αν θέλουμε να βρούμε χρόνο για να βρεθούμε και να κοιταχτούμε στα μάτια, τον βρίσκουμε. Ο «Παλμός» έκανε το πρώτο βήμα, εσείς ακολουθήσατε και από δω και στο εξής θα το κάνουμε συχνά. Γιατί η Ελλάδα της κρίσης, θέλει ο ένας να βρεθεί στο πλάι του άλλου. Όχι μόνο από τα ερτζιανά, αλλά και στο δια ζώσης.

"Σημείο ζωής" της Τζίνας Δαβιλά, www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

27/11/2011

"Σημείο ζωής" της Τζίνας Δαβιλά, http://www.protagon.gr/

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα μπορούσες να κάνεις σήμερα και δεν έκανες; Έχεις βρεθεί στην απαίσια θέση του ηλίθιου που κοιτά με βλέμμα αχανές όπου πέσει το μάτι του και ενώ θέλει να κάνει τα πάντα, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κάνει τίποτα; Έτσι νοιώθω κάθε φορά που τελειώνει η ζωή κάποιου. Δικού μου , γνωστού, συγγενή. Όταν μπορώ να του πω τα πάντα, αλλά δεν μπορεί να ακούσει τίποτα.

«Με πήρε τηλέφωνο στις 7 παρά το πρωί η Θεοδοσία απ’τα Γιαννουλέϊκα …».

«…. ε… και;…»

«….»

«…ο Γιάννης ή ο Γιώργος;»

«Ο Γιώργος…».

Σιωπή… Τι να ψιθυρίσεις για το θάνατο; Για τον ξαφνικό θάνατο. Τι να πεις σε ποιον. Πάντα ήταν σαν να είχα πιει το άλαλο νερό. Δεν μπόρεσα να προφέρω ποτέ λόγια παρηγοριάς. Καμιά λέξη δεν βρίσκω να ταιριάζει. Μόνο σιωπή. Εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις στη γερόντισσα μάνα όταν στα 80 τόσα της καλείται να θάψει το παιδί της. Στη σύντροφο, στις κόρες, στον αδερφό. Σε κανένα δεν μπόρεσα ποτέ να αρθρώσω κουβέντα. Σε μένα όμως είπα πολλά.

Ποτέ δεν είχα στενές σχέσεις με τους συγγενείς. Από πιτσιρίκα δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να γίνω αυτοκόλλητη με τα ξαδέλφια μου, γιατί έπρεπε να συναναστρέφομαι συνήθως με συγγενείς. Δεν πίστεψα στις συγγενικές σχέσεις, παρά μόνο στις σχέσεις των φίλων. Αυτοί για μένα είναι οι δεσμοί αίματός μου. Ίσως και η προσωπική μου παράνοια, παραξενιά. Τι θα ήμασταν χωρίς τις παραξενιές μας, ε; Εν πάση περιπτώσει, οι σχέσεις μου μαζί τους ήταν τόσο, όσο δεν κουραζόμουν, δεν δεσμευόμουν, δεν πνιγόμουν. Τόσο, όσο άντεχα. Μεγαλώνοντας δεν πολυνοιάστηκα για να βρίσκονται στη ζωή μου. Για την ακρίβεια τους ξεχνούσα. Ελάχιστους, πραγματικά ελάχιστους, αγάπησα πραγματικά. Και αυτό δεν είχε να κάνει με τον βαθμό συγγένεια, αλλά με τον άνθρωπο. Πόσο μου ταίριαζε, πόσο τον εκτιμούσα, πόσο ένοιωθα την έλλειψη.

Ο Γιώργος*, όμως, ήταν από αυτούς που αγαπούσα. Είχα εκτιμήσει τον καλό του χαρακτήρα, τη γενναιοδωρία, το χιούμορ, την έξω καρδιά. Μισός αγρότης, μισός οικοδόμος. Πατέρας τριών κοριτσιών, άντρας της Μαρίας, ο μεγάλος γιος της πληθωρικής θεια-Βασιλικής. Μοναδικός άντρας στο σπίτι που σπούδαζε παιδιά, προστάτευε με ευγένεια ψυχής πέντε γυναίκες, φρόντιζε τα ζωντανά, μάζευε τις ελιές, όργωνε τα χωράφια και συμπλήρωνε το εισόδημα με οικοδομικές εργασίες. Έπιαναν τα χέρια του. Τα πάντα μαστόρευε , αν χρειαζόταν. Δεν θα ξεχάσω το κάλεσμα κάθε φορά που έβγαζε το πρώτο λάδι. Ψημένο, χειροποίητο ψωμί στη στόφα και βούτα στο λάδι. Αυτή ήταν η επιβράβευση της ελαιοπαραγωγής. Να γευτεί το φρέσκο λάδι πάνω στην λεπτή φέτα χωριάτικου ζεστού τραγανού ψωμιού. Εκεί… στην ίδια θέση πάντα, στο ίδιο χειμωνιάτικό, με την ίδια ζεστασιά στα μάτια τα γαλαζοπράσινα. Τι παράξενο! Ζεστά γαλαζοπράσινα μάτια! Έκλεισαν. Μια για πάντα. Ανακοπή. Τι μου λες; Παθαίνουν ανακοπή οι ζεστές καρδιές; Τι ειρωνεία …Γιατί άραγε οι καλοί φεύγουν νωρίς;

Είχα να τον συναντήσω πάνω από 10 χρόνια. Ίσως 12, 13. Πόσα πολλά. Και πόσο γελοίο μου φαίνεται να το συνειδητοποιώ τώρα. Δεν το είχα σκεφτεί πριν. Αναρωτιέμαι πόσες φορές σήκωσα το τηλέφωνο να τον καλέσω, για να δω τι κάνει. Να ρωτήσω τι κάνουν όλοι τους. Ποτέ, ούτε μία. Μου φαίνομαι πόσο ηλίθια. Τόσο ανόητη. Και το χειρότερο είναι ότι φοβάμαι πως το ίδιο θα το επαναλάβω. Μόλις περάσει λίγο ο καιρός, ξανά στα ίδια. Στην ίδια μου ανοησία, στην ίδια μου αμέλεια. Γι αυτό σου λέω για να το ακούσω και γω: έστω και ένα μονόλεπτο τηλεφώνημα έχει την αξία του. Κυρίως σε αυτούς που αγαπάς. Άμα φύγουν, τέλος. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Και έχουν χαθεί και όσα θα ήθελες να πεις. Για αυτό σου λέω. Όσο υπάρχει πνοή, δώσε αγκαλιά, φιλί, ζεστασιά. Σημείο ζωής. Μια μικρή υπενθύμιση. «Είμαι εδώ, αλλά να ξέρεις σε σκέπτομαι και μου λείπεις». Δύο κουβέντες ψυχής. Ξέρεις τι βάλσαμο είναι αυτό; Και δεν ξέρεις ποτέ πόσο ανάγκη μπορεί να το έχει κάποιος. Αλλά κυρίως, ας το κάνεις για τον εαυτό σου. Για να μην αναρωτιέσαι μετά, γιατί άφησες τόσα χρόνια χωρίς να ακούσεις τη φωνή του.

*Το μουσικό θέμα «Ο ακορντεονίστας» είναι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα που ακούστηκε στην θεατρική παράσταση «Φθινοπωρινή ιστορία» με τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Κατερίνα Μαραγκού.

"τα 15 μου τραγούδια" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

«Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα» έλεγε ο Νίτσε. Ε, λοιπόν, ας μιλήσουμε με αγαπημένα τραγούδια στους άλλους και στον εαυτό μας.

1. «Εγώ ήθελα να γίνω δέντρο» http://www.youtube.com/watch?v=bBYDfnK04rM Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας γιατί … έτσι απλά.


2. «Καϊξής» http://www.youtube.com/watch?v=HDlbd12k0Uo Απόστολος Χατζηχρήστος, γιατί είναι έπος.

3. «Love song” http://www.youtube.com/watch?v=NCtIih2HR8Y&feature=related των Cure, γιατί δεν το βαριέμαι όσες φορές και να το ακούσω.


4. «Το δίχτυ» http://www.youtube.com/watch?v=4H4_jMH5cPE&feature=related των Γκάτσου- Ξαρχάκου, γιατί είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο.

5. «Ένα χειμωνιάτικο πρωί» http://www.youtube.com/watch?v=LgH5dMWcLDU&feature=related της Ελένης Βιτάλη, γιατί με κυνηγάει μια φυγή.

6. «Γεννήθηκα για να πονώ» http://www.youtube.com/watch?v=R-XEFbONzGE&feature=related της Μαρίκας Νίνου και του Τσιτσάνη, γιατί μία ήταν η Νίνου.

7. Το μουσικό θέμα της ταινίας «Το εξπρές του μεσονυχτίου» http://www.youtube.com/watch?v=y_GEthu7Zxg&feature=related γιατί είναι από τις πιο αντιφατικές εικόνες-μουσικές συνθέσεις που έχω ακούσει, τόσο δυνατές, αισθησιακές, σκληρές και παράλογες. Και για κείνο το βλέμμα της μάνας του αληθινού πρωταγωνιστή στο τέλος της ταινίας.

8. “Turn the page” http://www.youtube.com/watch?v=44QqleZ51zc και “Nothing else matters” http://www.youtube.com/watch?v=WrTYSKpctLc&feature=related των Metallica γιατί είναι τραγουδάρες και τα αγαπούν οι αγαπημένοι μου.

9. «Η διαθήκη» http://www.youtube.com/watch?v=uTsBq7ldqHg γιατί το τραγούδησε η Χαρούλα, έγραψε τη μουσική ο Νικολόπουλος, μου πάνε οι στίχοι του Ελευθερίου και το ηχογράφησε ο Γιάννης Παπαϊωάννου.

10. «Αλλοίμονο» http://www.youtube.com/watch?v=BUtQFJVbNII με την ερμηνεία του Μητροπάνου , για την αλήθεια του.

11. «Μ’ένα γεια» http://www.youtube.com/watch?v=ou_CApkoOIM του Νίκου Παπάζογλου γιατί στο «δύο» είναι η ζωή.


12. «Μέτρησα» http://www.youtube.com/watch?v=DQLUfedM2vo του Νίκου Ζούδιαρη , χωρίς λόγια.

13. «Τρελέ τσιγγάνε» http://www.youtube.com/watch?v=sED24UB4-8U&feature=related του Τσιτσάνη γιατί είναι αξία!


14. “Eleanor Rigby” http://www.youtube.com/watch?v=51UH_u7WxCo&feature=related των Beatles γιατί είναι Beatles και λένε αλήθειες.


15. «Ένας αητός καθότανε» http://www.youtube.com/watch?v=VuhDt1nNCnMww.youtube.com/watch?v=VuhDt1nNCnM γιατί μου θυμίζει τη λεβεντιά του πατέρα μου, όταν το χόρευε.

η Ξένια Καλογεροπούλου ΠΑΛΜΌ 99.5

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

η σημαντική συγγραφέας παιδικών θεατρικών έργων και ηθοποιός  μιλα την Κυριακή 27/11 στις 12:00 μμ στον ΠΑΛΜΌ 99.5, ακούτε στο www.palmos-fm.gr

Ο Γρηγόρης Ψαριανός στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Μετά, τον ανατρεπτικό σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα, τη δημοσιογράφο Σοφία Παπαϊωάννου, τον τραγουδοποιό Σταμάτη Χατζηευσταθίου, το συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο, τον συγγραφέα Γιάννη Καλπούζο, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011 στις 12: 00 μμ συναντάμε τον δημοσιογράφο, ραδιοφωνικό παραγωγό, βουλευτή Γρηγόρη Ψαριανό, συντονιστείτε στο http://www.palmos-fm.gr/

Αρλέτα - Μπαρ το ναυάγιο

Την Κυριακη 2 Οκτ. η Αρλέτα στον "Παλμό 99.5" και στις "Μουσικές Αναδύσεις"
στις 12:00μμ , ζωντανά: www.palmos-fm.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Metallica - Nothing Else Matters: Official Music Video [1080p]

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Τσίρκο η Ελλάς" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 20/09/2011

• Πάντα διαχρονικός ο Καμπανέλλης. Ζωντανός, σύγχρονος, άμεσος και γήινος. Σαν τα μεγάλα συναισθήματα, τις μεγάλες αγάπες, τις λύπες που σκίζουν την ψυχή, την ελπίδα που αχνοφέγγει και δημιουργεί ουράνιο τόξο. Από το κλάμα έρχεται η αναγέννηση, από την λύπη γεννιέται η χαρά.

1973: «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του ελληνικού θεάτρου χτύπησε κατάμουτρα την χούντα. Καρέζη, Κοζάκος, ο καταυλακιώτης Παπαγιαννόπουλος, ο μοναδικός Ξυλούρης, ο συναισθηματικός και ανένταχτος πολιτικά και ιδεολογικά Ξαρχάκος. Κι όμως από κει και μόνο καταλαβαίνεις ότι ο Ξαρχάκος δεν θα υπέγραφε ποτέ κάτι που δεν θα είχε αξία διαχρονικά ελληνική. Έργο που θεωρείται ιστορικό βιβλίο γραμμένο με απλότητα, αμεσότητα, αλήθεια και ψυχή. Με θάρρος που σου σηκώνει την τρίχα. Με αποκαλυπτικές αλήθειες που σε  κάνουν να έχεις εμπιστοσύνη μόνο στην κρίση σου, σε ό,τι βλέπουν και διαβάζουν τα μάτια σου, σε ό,τι ακούν τ’ αυτιά σου.  Μια ζωή στο λούκι, μια ζωή στην γκρίνια, μια ζωή στο ψέμα, μια ζωή ο έλληνας στο λίγο, το ξεροκόμματο που του πλάσαραν ως το υπέρτατο αγαθό. Σε μόνιμη οσφυοκαμπτική και καρπαζοεισπρακτική θέση. Με ένα πρόθυμο στόμα να λέει «ναι, ναι, yes, yes, oui, oui,  jawohl,  jawohl».  Από τον καιρό που ο Δημοσθένης ήταν ο αντιδραστικός στον επεκτατισμό του Φιλίππου και τον απέρριπταν οι Αθηναίοι μέχρι τον εμφύλιο που έλληνας έβγαζε το μάτι του σκοτωμένου έλληνα και το έδινε στο ζωντανό αδελφό του να το φάει. Η διχόνοια τσάκισε τούτο το λαό, μόλις έκανε να υψώσει το κεφάλι. Και οι θεοί, ημίθεοι, σωτήρες και λυτρωτές με το προσωπείο της Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας, Αμερικής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το «ευχαριστώ» του Σημίτη στην κρίση των Ιμίων. Να δούμε τώρα στην αναμενόμενη κρίση του Καστελλόριζου, ποιος θα βγει να ευχαριστήσει ποιον; Ποιος θα βγει να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι κολοκοτρωνέϊκα και να κόψει το βήχα σε ποιον; Ποιος έχει τους όρχεις να το κάνει; Ο Τεν-Τεν, ο κυκνοπούλειος γαμπρός,  ή ο συμπαθέστατος Λούης που σε μια νύχτα άσπρα έκανε τα μαλλιά;

Ούτε μάθαμε τελικά ποιοι είμαστε και πώς συμπεριφερθήκαμε ως Έλληνες σε αυτόν τον τόπο. Ούτε ασχοληθήκαμε με τον Ιστορία μας, την αληθινή ιστορία μας. Πετούσαμε πέντε μπούρδες στα μαθητόπαιδα και νομίζαμε πως κάναμε και έργο. Ο έλληνας, που αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του καραγκιόζη, που του πέταξαν τα δάνεια και ενθουσιάστηκε. Ο Καραγκιόζης περίμενε όμως ανέκαθεν την καρπαζιά. Το ξυπνοπούλι, ο αφελής ο νεοέλληνας  θεώρησε πως θα τον βραβεύσουν και από πάνω; Αλήθεια, σε ποιον θα έδιναν τη δυνατότητα να ζήσει το όνειρό του και θα το αρνιόταν; Μόνο που η ‘φυλακή’ που υπέγραφε κάθε φορά ήταν περισσότερο ανήλιαγη και από το μπουντρούμι του Παλαμηδίου. Στον σκλαβωμένο, πεινασμένο, ταλαιπωρημένο, όταν πετάξεις ξεροκόμματα, σου κάνει υποκλίσεις. Και σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι δεν είναι συμμέτοχος μόνο ο απλός πολίτης περισσότερο ή λιγότερο λόγω αφέλειας ή κουτοπονηριάς, αλλά είναι βαθιά χωμένος και ο εκάστοτε πολιτικός που έβγαζε το σκασμό λέγοντας πάντα «ναι, ναι, yes, yes, oui, oui,  jawohl,  jawohl». 

Δεν είμαστε και η καλύτερη φάρα. Όποιος διαβάζει από μόνος του ιστορία ξέρει τι λέω. Αλλά μιας και απεδείχθη η «πλατεία των αγανακτισμένων» μια οπή εις το ύδωρ, ας το πάρουμε αλλιώς. Μια ζωή ακολουθούσαμε ό,τι μας έλεγαν οι «φίλοι» μας.  «ναι, ναι, yes, yes, oui, oui,  jawohl,  jawohl».  Εκτός από το «όχι, όχι, no, no», αλλά ίσως έτσι, όπως προτείνει ο αληθινός φιλέλληνας μαέστρος Ρικάρντο Μούτι : «Ή περιχαρακώνετε τα σύνορά σας, αποκτώντας εσωστρέφεια, ή πρωταγωνιστείτε δυναμικά σε μια εκστρατεία διεθνοποίησης σας […] Ευρώπη χωρίς Ελλάδα ίσον βαρβαρότητα.. Στον αρχαιοελληνικό πολιτισµό βασίζεται ολόκληρο το οικοδόµηµα του δυτικού κόσµου.  Και σε µια εποχή που υπάρχει αυξηµένο ενδιαφέρον γι’ αυτόν, η Ελλάδα είναι αναγκαία όσο ποτέ...». 

«Έχεις νύχια να ξυστείς; Ξύσου!» μου έλεγε ο πατέρας μου. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τους εαυτούς μας (από τους κουστουμάτους δεν περιμένω τίποτα), ας ξυπνήσουμε από την κατάθλιψη με ‘όπλα’ τη γνώση και τον πολιτισμό. Μια πρόταση είναι, αν έχετε κάτι άλλο κατά νου, προτείνετέ το, εδώ είμαστε. Η κατάθλιψη και ο τρόμος είναι τα απαραίτητα χάπια πριν την πλήρη χειραγώγηση. Ε, ας μην τα καταπιούμε!

ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΝΟΜΟΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ" ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο κ ΜΠΕΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"H δικαίωση delenda est" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 18/09/2011

• Θυμάμαι τον ψυχρό χώρο του Ευαγγελισμού  πριν από δεκαέξι χρόνια που ομόρφαινε μόνο και μόνο γιατί σε κάποιο από τα δωμάτια ήταν για μερικές μέρες ο πατέρας μου. Δεν ήθελα ποτέ να συνδέσω τους δρόμους της Αθήνας με θλιβερά γεγονότα, τότε. Αργότερα, έμαθα πως η πίκρα και η χαρά πάνε μαζί, πλάι-πλάι.

Στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα μου ήταν και ένας κύριος περασμένα ενενήντα. Τα’χε χαμένα ο ταλαίπωρος, γιατί στα καλά καθούμενα μέσα στην ανημποριά του μάζευε δυνάμεις και φώναζε: «Αφροδίτηηηηη»! Ξεσηκωνόμασταν όλοι οι παρόντες και παραπλήσιοι σε κάθε ξεφωνητό, μετά το πήραμε απόφαση και όταν φώναζε  την Αφροδίτη, εκείνη ερχόταν με βήμα αγέρωχο και παγωνίσιο, καμαρωτή – καμαρωτή και αεράτη σαν Καρυάτιδα και του έλεγε: «έλα μπαμπά, εδώ είμαι».

Ο παππούς έλεγε συνήθως ασυναρτησίες, φώναζε ξαφνικά με τρόπο ηρωικό την Αφροδίτη και για τους νεότερους του θαλάμου ήταν η αστεία εκδοχή της νοσηλείας: ο ενενηντάχρονος, ψηλόλιγνος ασθενής με την αδυναμία στην όμορφη κόρη του. Που και που ο παππούς όμως έλεγε και καμιά αλήθεια. Εκεί, λοιπόν,  που καθόταν και σε κοιτούσε βαθιά στα μάτια μην μπορώντας να καταλάβεις αν έβλεπε εσένα ή κάποιο άγγελο με την ρομφαία, από τα κάπως γερασμένα χείλη του παρ’όλα τα ενενήντα του χρόνια, έβγαιναν σοφίες. Μία θυμάμαι χαρακτηριστικά: «παιδί μου, μην ζητήσεις στη ζωή σου ποτέ την δικαίωση. Θα δυστυχήσεις».

Ο παππούς πέθανε, δεν θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά τον μπαμπά μου. Με την κόρη του την Αφροδίτη γίναμε φίλες. Ξέρεις από αυτές που τα λένε μια φορά στα δύο-τρία χρόνια, αλλά που είναι σαν να τα λένε συχνά. Η «καρυάτιδα» σήμερα εξακολουθεί να είναι αγέρωχη, περήφανη, επιβλητική, γυναικάρα στα 75 της. Η ζωή της είναι μια περιπέτεια με δυο επεισοδιακούς γάμους, δύο ακόμα πιο επεισοδιακά διαζύγια, με πείσμα και τσαγανό από την πλευρά της, με θυμό και αγανάκτηση συχνά από την πλευρά των άλλων. «Ο πατέρας μου ήταν σοφός», μου λέει συχνά. «Γιατί δεν ηρεμείς λίγο;», τη ρωτώ. «Γιατί το να ζεις μια ζωή χωρίς τη δικαίωση σε αγριεύει», μου απαντά. Νοιώθω σαν να κυνηγάει την ουρά της. Προσπαθεί για κάτι, αλλά ποτέ δεν το καταφέρνει. Κι όμως, είναι έξυπνη, όμορφη, επιτυχημένη, ευκατάστατη, καλλιεργημένη και με άδεια ψυχή. Τι άραγε της λείπει;

Όσο δυνατός και αυτόνομος, ανεξάρτητος και αυτάρκης και να είναι κάποιος, θέλει τη δικαίωση. Όσο και αν το΄χει δουλέψει μέσα του ότι δεν αξίζει να την περιμένει, ενδόμυχα την αποζητά. Σαν το πρωινό τσιγάρο ή τον καφέ. Θέλει την καλή κουβέντα, θέλει το ευχαριστώ. Όχι να το ακούσει, να το εισπράξει ως συναίσθημα. Έχει ανάγκη να εννοηθεί, όχι απλά να προφερθεί. Να το δείξει, να το κάνει δικό του και να στο μεταδώσει. Σπάνιο, πολύ σπάνιο. Τα λόγια τα μεγάλα δεν έχουν αξία. Αξία έχουν οι πράξεις. Και η δυστυχία που έλεγε ο παππούλης ήταν ακριβώς αυτή: να περιμένεις να σου αποδώσουν οι άλλοι αυτό που σου αξίζει, ή πιστεύεις ότι σου αξίζει. Το ζητούμενο είναι να γίνεται το καλό, το δημιουργικό, το αποδοτικό για το άτομο και το σύνολο. Και να μην σπάνε τα φτερά. «Εκείνος που τιμάται από τους άλλους γίνεται δημιουργικότερος, εκείνος που περιφρονείται, μαραίνεται» έλεγε ο σύριος Ιάμβλιχος.  Ε, αρκετά μαράθηκαν, παραγκωνίστηκαν, ποδοπατήθηκαν ή αγνοήθηκαν εκείνοι που έπραξαν το καλό. Ώρα πια για να τους αναζητήσουμε και να τους τοποθετήσουμε εκεί που τους αξίζει. Μπορεί να είναι γύρω μας, δίπλα μας ή και μέσα μας. Ας τους δώσουμε χρόνο. Ούτε περιθώρια υπάρχουν, ούτε και εναλλακτικές. Η σαπίλα και η αγνωμοσύνη “delenda est”.

"3+1 εξουσίες" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 16/09/2011

• 

• συνδικαλισμός

Μέχρι πρότινος ήξερα τρείς εξουσίες: την εκτελεστική, δικαστική, νομοθετική. Ή νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική. Αυτή είναι η σωστή σειρά; Τώρα διακρίνω και την συνδικαλιστική. Ό,τι καθορίζει τα τελευταία χρόνια τη ζωή μας. Η συνδικαλιστική εξουσία που φέρνει τα πάνω κάτω. Έχει δικαίωμα να κλείνει τους δρόμους, να κλείνει τα πανεπιστήμια, να κλείνει τα νοσοκομεία, να κλείνει τις δημόσιες υπηρεσίες, να κλείνει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, να κλείνει γενικώς τα πάντα, αν αυτό που πάει να επικρατήσει είναι κάτι που κλείνει το δρόμο στα παραμάγαζα που έχουν στήσει χρόνια και προς το όνειρο των συνδικαλιστών: της τεμπελιάς, του ωχαδερφισμού και του έλεγχου των άλλων στον τρόπο που λειτουργούν, δουλεύουν, συναλλάσσονται. Μου θυμίζει εκείνο το δικτατορικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», που απαραίτητα όμως συνοδεύεται από το «Για το καλό μου» του Μηλιώκα.

Η ειρωνεία είναι ότι οι εργατοπατέρες και συνδικαλιστοπρόσωποι είναι οι πιο βολεμένοι της κοινωνίας. Τους έχετε παρατηρήσει; Κάποιοι είναι και αρχηγοί δημοτικών, περιφερειακών κλπ παρατάξεων και ασχολούνται με τα κοινά, έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με τα κοινά δηλαδή, δεδομένου ότι έχουν εξασφαλίσει την οικογενειακή επιβίωση τους. Τι εννοώ; Ότι κάποιοι είναι συνταξιούχοι δημοσίων υπηρεσιών με σύνταξη της τάξης των 3.500 ευρώ, με εφάπαξ, με κινητά και ακίνητα. Εν τούτοις προσπαθούν για την υπεράσπιση του συμφέροντος του λαού. Ψάχνω, μα την αλήθεια, να βρω ελαφρυντικά, δικαιολογητικά, αλλά δεν βρίσκω. Τι σόϊ συνδικαλισμός είναι αυτός που μετακινείται στην καθημερινότητα του με την BMW; Που φορά GANT και LACOSTE; Και ποια είναι η δημοκρατία που μου προτάσσετε, ας πούμε στις πανεπιστημιακές καταλήψεις που έχετε κλείσει, εσείς τα συνδικαλιστόμουτρα, τα πανεπιστήμια; Πού είναι ο αυτονόητος αυτοσεβασμός και ο αλληλοσεβασμός; ( σημ: εδώ φταίνε και οι λοιποί φοιτητές που σας αφήνουν να αποφασίζετε, ισχυριζόμενοι ότι δεν τα βγάζει κανείς πέρα μαζί σας. Έχετε και κείνο το λέγειν σε αυξητική τάση, σαν την χρεοκοπία, ας πούμε). 

Δεν ξέρω ποιος τους πληρώνει για να αναμασούν τις ίδιες καραμέλες - τι στην ευχή ακόμα να λιώσουν;- και να πετούν βατράχια. Τις προάλλες η Λίλα Καφαντάρη, επικεφαλής περιφερειακής παράταξης στο Νότιο Αιγαίο, καλούσε τους ροδίους πολίτες να εμποδίσουν την πραγματοποίηση του ελληνορωσικού συνεδρίου στη Ρόδο και να διωχθούν οι Ρώσοι επενδυτές της Ελλάδας. Ειλικρινής απορία: ποιος τους πληρώνει και δεν τους χρεώνει για να λένε μπούρδες; Ο θεός του συνδικαλισμού; Ε, λοιπόν σε αυτόν τον 60χρόνο και πλέον θεό, προσωπικά αποδίδω όλα τα κακά της σημερινής Ελλάδας, γιατί υιοθέτησε ως στάση ζωής την διεκδίκηση δικαιωμάτων αλλά όχι τις αυτονόητες υποχρεώσεις. Κατέστρεψε την δυσκολοκατάκτητη, ούτως ή άλλως, έννοια της Δημοκρατίας. Ο θεός του συνδικαλισμού, που είναι περίτρανη και απεχθής εξουσία, έχει μόνο δικαιώματα, αλλά ποτέ ή σχεδόν ποτέ υποχρεώσεις.  Έχω ένα θεματάκι με τις εξουσίες. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο αρχηγός επιβάλλεται να είναι τουλάχιστον δίκαιος και αντικειμενικός. Δεν μπορεί όμως κανείς αρχηγός να είναι δίκαιος και αντικειμενικός, αν δεν ανακατευτεί με το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Συνδικαλισμό με αυτοκίνητο 2.000 κυβικών, εξοχικό, τριώροφο, παιδιά τακτοποιημένα σε δημόσιες υπηρεσίες ΜΟΝΟ και σύνταξη από 2.000 και πάνω, δεν μπορείς να κάνεις. Στην τελική, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις. Είναι αυθαδέστατη πρόκληση.

Ιερός ναός στα μέτρα μου" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

15/09/2011

• 

Ποιος είναι αυτός που καθορίζει πού θα γίνει και πού όχι ένα εκκλησάκι; Ο ιδιοκτήτης, αν δεν απατώμαι. Άρα: αν έχω ένα χώρο 500τμ κάπου, δεν μπορώ ως ιδιοκτήτρια να τον αφιερώσω σε κάποιο άγιο ή όσιο; Ρωτώ. Βεβαίως μου απαντώ ευθύς αμέσως, περιχαρής και προσχαρής! Το αποφάσισα λοιπόν: θα χρήσω το σπίτι και σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου, εκκλησάκι – έχει και την πέτρα της κακιάς ώρας απ’έξω, από πάνω μέχρι κάτω, σπιθαμή δεν υπάρχει χωρίς πέτρα, και θα απαλλαγώ: πρώτον από τα έξοδα του σοβατίσματος, διότι η απένδυση του κτηρίου από την πέτρα κοστίζει και δεύτερον από το ειδικό τέλος που μου επιβάλλει ο συμπαθέστατος τέως υπουργός Αμύνης και νυν υπουργός Οικονομικής Δικαιοσύνης. Και γιατί λέω ‘δικαιοσύνης’ διότι: το έκτακτο διπλασιαζόμενο σαν την εννιαμηνίτισσα εγκυμονούσα χαράτσι περί κατοικίας διαθέτει το γνωστό και μη εξαιρετέο παραθυράκι- να ζήσεις Ελλάς εσύ μας κυβερνάς- των απαλλαγών που αφορά μεταξύ άλλων και σε «Ναούς, Ιερές Μονές, Ιερό Κοινό του Πανάγιου Τάφου, στην Ιερά Μονή του Όρους Σινά, στο Άγιο Όρος, στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και σε Θρησκευτικά γενικά ιδρύματα». Επειδή οι μεσαίες περιπτώσεις απαλλαγών είναι δυσκολοκατάκτητες, ένας ναΐσκος ταιριάζει τέλεια στην αιρετικά θρησκευόμενη φύση μου.

Κουτί μου ήρθε η απόφαση του Βενιζέλου, πάνω που ήμουν έτοιμη για το σαβούριασμα της πέτρας, να μην σας πω και του κτίσματος ολοσχερώς. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, δεν τα μπορώ. Μαστόρους, γκρεμίσματα, χτισίματα. Είχα ανέκαθεν ένα θέμα με την ακίνητη περιουσία. Το μόνο που με ενθουσιάζει είναι το ποδήλατό μου σε κοινή θέα, η τρελή μου ροδιά σε ακόμα καλύτερη, ντοματοκολοκυθοπιπεριές στον κήπο και τέσσερα πέντε σκυλιά να κάνουν παιχνίδι. Μου κόπηκαν τα πόδια λοιπόν όταν ο Ευάγγελος είπε περί έκτακτης εισφοράς. Έγινα στρίντζο περιωπής: «Να τα σας τα’λεγα εγώ και με λέγατε τρελή. Πληρώστε τώρα σαν …» έλεγα.

Μέχρι που χθες το βράδυ, ανήμερα του Σταυρού, ήρθε η είδηση που με αποκαθήλωσε από το βάσανο του έκτακτου ειδικού τέλους ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών: απαλλαγές! Η μαγική λέξη! Μια επεξήγηση και η ψυχή μου πήγε στη θέση της. Και ως γνήσια ελληνίδα διάβασα πρώτα αυτές: οι απαλλαγές περιελάμβαναν και «τα κτίσματα που βρίσκονται εκτός οικισμού ή σε αγροτικές περιοχές και χρησιμοποιούνται για το σταυλισμό ολιγάριθμων οικόσιτων ζώων για οικιακές ανάγκες του υπόχρεου». Είπα να χρήσω την οικογένεια κατσίκια. Έκανα την σκέψη μου φωναχτά. Είδα έξι μάτια να με κοιτούν επίμονα και αποδοκιμαστικά. Και τα έξι, δεν είναι κανείς τους αλλήθωρος να πάρει η ευχή να πάρει. Μόνο ο Πλούτο όταν μιλώ κουνάει πάντα περιχαρής και ασταμάτητα την ουρά του που είναι σαν προπέλα.

«Εκκλησία, Πλουτάκο μου, εκκλησία θα το βαπτίσουμε το σπίτι μας. Το εξωτερικό είναι έτοιμο, κάτι καμαροειδή παραθυράκια μόνο θα φτιάξουμε, θα φωνάξω το φιλαράκι μου τον Τάσο να μου κάνει και κανά δύο αγιογραφίες στο εσωτερικό του, όταν θα έρθουν για έλεγχο θα κρύψω τους πίνακες με τα γυμνά κορμιά, γωνίες σαλόνια, κρεβάτια κλπ για να μην καρφωθούμε και θα γεμίσω το σπίτι με καντηλάκια και λιβανιστήρια. Θα φτιάξουμε και υπαίθριο μανουάλι ώστε να μην χρειάζεται πάντα να είναι ανοιχτός ο εσωτερικός χώρος. Θα αναγράψουμε μπρος του και το γενναιόδωρο: «Επιθυμούμεν να μην ρίπτετε χρήματα για τα κεριά. Βοήθειά σας». 

Ο Πλούτο μου, ο Πλουτιστάν μου πάντα χαίρεται με ό,τι του λέω. Ενθουσιάζεται σας λέω. Πέρα δώθε η προπέλα. Οι λοιποί κάπως ξινίστηκαν, κάπως  βαριανάσαιναν, μπορεί να μου φάνηκε κιόλας. Δεν πολυέδωσα σημασία. «Παρεκκλήσι του Αϊ  Γιώργη θα το πούμε» τους έλεγα καθώς άνοιγαν την πόρτα και με άφηναν μόνη με τον Πλούτο στο σπίτι. «Και μείς οι μεγαλομάρτυρες που σ’ ανεχόμαστε» μου απάντησαν και μου κλείσανε την πόρτα στα μούτρα. Καλά εμένα τους συγχωρώ, αλλά και του Πλούτο; Ντροπή. Μήπως να ξανασκεφτώ «τον σταυλισμό ολιγάριθμων οικόσιτων ζώων»; Μήπως;

Αγαθή Δημητρούκα: "Όλα έληξαν με τον θάνατο του Χατζιδάκι" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 12/09/2011

• 

Η Αγαθή Δημητρούκα δεν είναι μια οποιαδήποτε 53χρόνη. Είναι μια μαχητική γυναίκα που, αν και επηρεασμένη - όπως και η ίδια μας εξομολογήθηκε -  από τον πατέρα της και αναγνωρίζοντας στον εαυτό της στοιχεία κατάθλιψης, κατάφερε από παιδί να γυρίζει την πλάτη στο σκληρό πρόσωπο της ζωής που την καλημέρισε (;) στην παιδική της ηλικία και να πάρει τη ζωή στα χέρια της διεκδικώντας το προσωπικό της όνειρο και τον δικό της μονοπάτι. «Από τον πατέρα μου έχω πάρει την φιλομάθεια, την υπομονή, την καταθλιπτική τάση και την αφέλεια. Ο πατέρας μου έδειχνε περισσότερη εμπιστοσύνη στους άλλους από όση έπρεπε να δείξει και να δώσει», θυμήθηκε.

Βρέθηκε στο πλάι ενός σημαντικότατου έλληνα του περασμένου αιώνα, του ποιητή Νίκου Γκάτσου. Πόσες γυναίκες είχαν την τύχη της, την ευτυχία να πλαστεί ίσως από το πλευρό του σπουδαίου Γκάτσου - ανίερο; δεν ξέρω, εσείς κρίνετε. Εν τούτοις, η Δημητρούκα καταφέρνει να πατά στα πόδια της, να είναι προσγειωμένη, ταπεινή και ισορροπημένη στο λόγο της, προφορικό και γραπτό. Ο Γιαννακίδης έχει κάνει τον προσωπικό του απολογισμό για το βιβλίο της Αγαθής. Σήμερα θα διαβάσετε κομμάτια της ψυχής, όπως η ίδια τα ξετύλιξε επισκεπτόμενη το «σπίτι» μας  στις 28 Αυγούστου του 2011.

Ημερολογιακό το βιβλίο σας «Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε το θάνατο»;
«Είναι πέρα για πέρα αληθινά όλα τα γεγονότα, αλλά χρησιμοποιώ άλλοθι και το χαρακτηρίζω ως  «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία» για να μην πει κάποιος ότι δεν είναι τα γεγονότα στη σωστή σειρά».

Η χρονική απόσταση από τα γεγονότα του τότε, δεν είναι μεγάλη. Ουσιαστικά, πόση απόσταση υπάρχει; 
«Τεράστια Ευτυχώς που ο Γκάτσος και ο Χατζιδάκις πέθαναν νωρίς. Διέβλεπαν πράγματα, πριν εκείνοι τα ζήσουν».

Πόσο και πώς μεγάλωσε μέσα της η Αγαθή;
«Η Αγαθή του σήμερα είναι πιο απαισιόδοξη από την μικρή Αγαθή του τότε που είχε μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Έπεφτα με τα μούτρα σε ό,τι έκανα, μαγευόμουν από τα επιτεύγματα και την Τέχνη. Τότε, είχαμε την σκέψη προς το ανώτερο, προς το ψηλότερο. Τώρα πηγαίνουμε προς το αντίθετο, δεν φλεγόμαστε από το πάθος για να κάνουμε κάτι, αλλά σερνόμαστε στην σκλαβιά να πετύχουμε κάτι, να δείξουμε κάτι, να προλάβουμε».

Τελικά η άποψή σας ταυτίζεται με εκείνη του Νίκου Γκάτσου ότι «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»;
«Για τον Γκάτσο πάντα ο κόσμος αλλάζει , αλλά δεν πάει προς το καλύτερο. Όσο πάει γίνεται και χειρότερος. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Μια ολόκληρη γενιά προσπαθεί για την κλωνοποίηση εναντίον των γενετικών αλλαγών, που είναι τεχνικό θέμα. Δεν βλέπουμε ότι η μετάλλαξη έχει γίνει στο μυαλό των ανθρώπων. Βλέπουμε ολόκληρες γενιές ανθρώπων να καταστρέφονται στα σχολεία μαθαίνοντας άχρηστα πράγματα, με άχρηστο τρόπο που τους κάνει να νοιώθουν άχρηστοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτά τα πράγματα που δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν καν το συναίσθημά τους. Επιστρέφουν σε ένα πρωτογονισμό. Σπατάλη χρόνου που δεν δίνει ελπίδα ούτε ανασυγκρότησης ούτε να φτάσει κάποιος στο στόχος του.
Η τόλμη και η ορμή είναι που θα μας βγάλουν προς τα έξω Μόνο με τις εξαιρέσεις προχωρά η ζωή. Αλλά πού είναι οι εξαιρέσεις σήμερα; Δεν τις εντοπίζω. Είναι σαθρό όλο το σημερινό πεδίο. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας ήταν όλος ο περασμένος αιώνας».

Ο Γκάτσος ήταν ο πνευματικός σας πατέρας. Ποιο μάθημα πήρατε;
«Παρ’ όλα τα βάσανα , να συνεχίσω να αγωνίζομαι».

Πόσο φτωχότερη νοιώθετε από τον φυσικό θάνατο του Νίκου Γκάτσου;
«Σαφώς ένοιωσα φτωχότερη, σαν να βρέθηκα ξαφνικά σε άλλη πόλη και να συνεχίζω να ζω.  Την μεγάλη, όμως απογοήτευση την ένοιωσα με το θάνατο του Χατζιδάκι. Τότε ένοιωσα να λήγουν όλα για μένα. Αυτή η μαγεία που υπήρχε και ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από τη σημερινή εποχή, έφυγε. Ο Μάνος ήταν υπέρμετρο ταλέντο για τη χώρα και έχοντας μαχητικότητα στο χαρακτήρα του επενέβαινε στα πράγματα. Ο Γκάτσος δεν ήταν έτσι, την αγωνία του τήν περνούσε μέσα από τα κείμενά του. Ο Χατζιδάκις είχε πιο πολιτική παρουσία. Ακόμα και σήμερα κάποια κείμενά του είναι προφητικά. Πολεμήθηκε, γιατί πάντα οι άνθρωποι που βλέπουν μπροστά και λένε αλήθειες, πολεμούνται. Αν δεν υπήρχε αυτή συνήθεια, νομίζετε πως θα φτάναμε στην σημερινή κατάσταση να μην ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε;
Ο Χατζιδάκις ήταν άνθρωπος που δεν μπορούσε να ζήσει με λίγες δυνάμεις ή να συμβιβαστεί με λίγες δραστηριότητες. Αν δηλαδή δεν μπορούσε έχει την παρουσία  και τον δυναμισμό που είχε, δεν είχε για αυτόν νόημα η ζωή. Τα προβλήματα με την καρδιά του, έκαναν τους γιατρούς του να του λένε να μην κινείται. Εκείνος τότε δημιούργησε την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» και τη διεύθυνε παρ’ όλο που δεν έπρεπε να διευθύνει. Ο Γκάτσος τον απέτρεπε να ασχολείται με το Γ΄ πρόγραμμα και την Ορχήστρα.».

Η απήχηση των Χατζιδάκι- Γκάτσου είναι δεδομένη.  Τελικά, τους έχουμε σήμερα ως οδηγούς και ασφαλιστική δικλείδα;
«Για τους συνομηλίκους μου είναι σταθερή αξία. Για τους νεώτερους μπορεί να είναι πρόσωπα  του μύθου. Το καλό είναι ότι τα τραγούδια τους είναι ζωντανοί μύθοι και πάντα είναι παρόντες με το έργο τους. Αυτό δημιουργεί την περιέργεια στο νέο».

Νοιώσατε ποτέ εγκλωβισμένη στη σκιά και στη δυναμική του Γκάτσου;
«Τον θαύμαζα τόσο πολύ, που αυτό δεν το ένοιωθα. Αντίθετα, προσπαθούσα συνειδητά να μένω στη σκιά του γιατί φοβόμουν ότι , αν με ρωτούσαν και έλεγα κάτι, θα απηχούσα την δική του γνώμη, πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω, εφ’ όσον ο ίδιος δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις. Δεν ήθελα ούτε και τους στίχους που έγραφα να δείξω τότε σε αρμόδιους, γιατί σε μια ενδεχόμενη θετική τους απόφαση ένοιωθα πως θα μου έκαναν χάρη. Και μετά από τον Γκάτσο, για να μην κατηγορηθώ πως είχα δικούς του κρυμμένους στίχους, απαιτούσα πάντα να γράφω πάνω στις μελωδίες».

Τι γίνεται με το πατρικό του σπίτι στην Ασέα;
«Στόχος είναι να γίνει μια σκηνή, να γίνει μια γωνία με βιβλία για να διαβάζει κάποιος ένα ποίημα, να κάνει μια εκδήλωση, να γίνει επισκέψιμος εξωτερικός χώρος. Βέβαια χρειάζονται χρήματα , αλλά σε τέτοιες εποχές  δεν θέλουμε και δεν ζητούμε τίποτα.

Σας φοβίζει η κρίση;
«Ασφαλώς και με φοβίζει. Όσο αφορά την οικονομική κρίση για την Τέχνη έχει έρθει πολλά χρόνια διότι επικρατεί κανιβαλισμός, άρα δεν είναι καινούρια. Μιλούσα στους φίλους μου για την κρίση από τον Φεβρουάριο του 2008 και με θεωρούσαν τρελή».

Έπαιξε ο Έρωτας τον πρώτο ρόλο στη ζωή σας;
«Όχι, τον πρώτο ρόλο στη ζωή μου παίζει η χαρά για τη δουλειά και τη φυγή προς τις ιδέες».

* Οι Γκάτσος- Χατζιδάκις ήταν εναντίον των επετειακών εορτασμών. Επειδή το 2011 συμπίπτει με τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γκάτσου,  το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει στο κτήριο της Πειραιώς διεθνές συνέδριο για το έργο του Νίκου Γκάτσου στις 23-24- 25 Σεπτεμβρίου με την πρωτοτυπία να προσκληθούν οι ξένοι ελληνιστές λόγω έλλειψης χρημάτων.  

** Θα ήθελα ακόμα μια φορά να διαψευστώ, ευελπιστώντας πως αυτός ο κόσμος αλλάζει και θα αλλάξει. Έρχεται η είδηση για Τζέκο, Θάνου, Κεντέρη που με προσγειώνει. Γιατί βρε Κεμάλ μου το χαλάς; Άφησέ μου τουλάχιστον την προσδοκία!