"Πασαρέλ Βρακί", της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 "Πασαρέλ Βρακί" 
 της Τζίνας Δαβιλά

Σημασία δεν έχει, αν θα ξεβρακωθείς, αλλά πώς θα ξεβρακωθείς και πού θα σουλατσάρεις. Υπάρχουν πιο ξεβράκωτοι και από τους βρακωμένους. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι του λάϊφ στάϊλ κόπανοι που πίνουν καφέ και κοιτούν, αν είναι φάτσα κάρτα η μούρη τους για να τους φωτογραφίσουν καλύτερα. Και όλων των ειδών τα λαμόγια, απ’όλους τους κλάδους της καθημερινότητας. Ξεβρακωμένοι από το φιλότιμο.

«Θα γελάσουμε τουλάχιστον» μού είπε η φίλη μου η Κατερίνα, προκειμένου να με σηκώσει στις 11 το βράδυ από το βιβλίο μου, για να πάμε στην κοπή πίτας ροδίτικου περιοδικού που θα συνοδευόταν από επίδειξη ενδυμάτων. Μοντέλα ήταν, λόγω οικονομικής κρίσης, ροδιακής προέλευσης και όχι αθηναϊκής. «Έρχεσαι;» ρωτώ τον πιτσιρικά μου. «Την παλεύεις, ρε μάνα; Όχι»! ‘‘Κάτι θα ξέρει ο μικρός, σκέφτηκα, να ακούς τους 16χρόνους» . Φιλί στους συμβίους, Πλούτο και Φελίξ ξεχωριστά και βουρ για την πασαρέλα.

Και βρέθηκα μπροστά σε δεκαεξάρικα και δεκαοχτάρικα – συγγνώμη για το ουδέτερο γένος- να σουλατσάρουν με ρούχα, χωρίς ρούχα, άτριχα, υπεργυμνασμένα ή με κυτταρίτιδα, άκωλα ή με τουρλωμένα οπίσθια σε μια υποτυπώδη σκηνή πασαρέλας, με έναν παρουσιαστή (ομορφόπαιδο με γυαλιστερό σακάκι ριγωτό και μαύρο παντελόνι, που επαναλάμβανε ‘δεν ακούω χειροκρότημα, δεν ακούω, να ακούσω… έεετσι’) και έναν άθλιο ήχο μικροφωνικής εγκατάστασης, να μιλεί το ομορφόπαιδο ασταμάτητα, να τσιρίζει, να τον καπακώνει η ντάπα ντούπα μουσική, ενώ τα κοριτσάκια να σκοτώνονται ποια θα βρακωθεί-ξεβρακωθεί περισσότερες φορές. Και από κάτω τα λιγούρα να πίνουν ρυθμικά και φιλήδονα, με τις κοπελιές να στέκονται  αυτάρεσκα και να τουρλώνουν στήθος και κώλο. Τόλμησα να ρωτήσω, αν πληρώνονται για να ξεβρακωθούν. «Τρελλή είσαι; Σιγά…» ήταν η απάντηση.

Δεν χρήζει ανάλυσης το συμβάν. Γιατί, πώς, ποιοι γονείς, ποιος στόχος κλπ. Πάντα υπήρχαν ατυχείς διαδρομές στη ζωή, όλοι μας έχουμε κάνει μικρές και μεγάλες αστοχίες. Το τι οδηγεί, όμως, το δεκαεξάρικο κορίτσι να φορά το στρινγκ και να κόβει σουλάτσο σε παρακμιακή σκηνή με το όλο πλαίσιο εντός του απολύτως παρακμιακού, χαμογελώντας αυτάρεσκα και με την αλαζονεία της ηλικίας, είναι θλιβερό. Όπως θλιβερή εικόνα είναι το δεκαεφτάρικο αγόρι που περπατά τεντώνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη τουρλωμένο πουλί του… Άλλο νεωτεριστής, αυθόρμητος, ρηξικέλευθος, αντιδραστικός και άλλο ξιπασμένος. Άλλο πράγμα η πασαρέλα σε επαγγελματικό επίπεδο και άλλο ο ερασιτεχνισμός με άθλιους όρους πραγματικότητας και δη, όταν γίνεται με πρωταγωνιστές πιτσιρίκους και πιτσιρίκες και κακούς επαγγελματίες-διοργανωτές, δλδ μη επαγγελματίες. Τις πουτάνες τις συμπαθώ, πού και πού νοιώθω να τις αγαπάω κιόλας. Αλλά τους αποπροσανατολισμένους που ενίοτε εξελίσσονται σε πορνόψυχους, όχι, δεν…. Αυτή η αρρώστια της ψυχής δεν παλεύεται. Γίνεται ο άλλος πολιτικός, για να τουυυτ* εύκολα. Γίνεται η άλλη διευθύντρια για να τουυυυυυυυτ*  κόσμο από θέση ισχύος. Γίνεται ο άλλος προδότης για να αποφύγει τα τουτ* από τον δικό του πωπό .  Και αυτή η ψυχή ξεπουλιέται, όπου να’ναι, με όποιον να’ναι, όπως να΄ναι. Επιλογή ζωής, το ξεπούλημα. Έχει χαθεί η ψυχή, το υγιές  πάθος, ο πόθος για τη ζωή. Εκτός και αν ερμηνεύουμε ως πόθο ζωής την ξιπασιά, που αναμένουμε να μας εξελίξει. ( Αλήθεια, τι σημαίνει εξέλιξη;).

Αποζητώ την προσπάθεια που θα αποφέρει και την ποιότητα. Όχι το αλάθητο. Το λάθος επιβάλλεται να γίνει, αλλιώς μισό ταξίδι η ζωή, μη σου πω και αταξίδευτο. Δεν γουστάρω τους τέλειους, με απωθούν. Την εμμονή, όμως, στη φτήνια και τη ξιπασιά, δεν τη γουστάρω. Είτε σουλατσάρουν σε πασαρέλες του ποδαριού, είτε στην Κηφισίας με Ferrari. Η πασαρέλα διαθέτει βρακί, η χώρα είναι μια ατελείωτη πασαρέλα, άρα η χώρα μου είναι ένα βρακί. Μεταξωτό; Μπα, πού είναι οι επιδέξιοι  κώλοι;. Οι απόλυτοι οραματιστές αυτού του πλανήτη ήταν ο Ιησούς, ο Καζαντζάκης  και ο Νίτσε. Ζωντανοί- νεκροί σαν τους γύρω τους, που κατέγραψαν την πραγματικότητα μέσα από ένα φως για ένα στόχο.  Το 17χρόνο που ξεβρακώνεται, έχει; Εσύ που κατηγορείς τους πάντες, έχεις; Εγώ που γράφω αυτή τη στιγμή και σου φαίνομαι ηθικολόγος, έχω; Οι ρεαλιστές συμφιλιώνονται με την απογοήτευση και μπορούν να υπάρχουν παρέα της. Το θέμα, όμως, δεν είναι ο συμβιβασμός, αλλά η ζωή. Και αυτή, αγάπη μου, θέλει νιάτα, εφήβους με πάθος. Όχι δεκαοχτάρικα με ψόφιο και κενό βλέμμα κακογαμημένης 40χρόνης, που, ναι μεν φορούν τα μεταξωτά βρακιά σε τουρλωτούς κώλους, αλλά τα παρελκόμενα είναι τόσο φτηνιάρικα.

Τι είπαμε με τον Σταμάτη Κραουνάκη στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τι είπαμε με τον συνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη στον "Παλμό 99.5"
 ακούστε εδώ
http://soundcloud.com/palmos-radio/hsdvm63dsjbl 

"Θέλω να γίνω Μπαχάι" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Θέλω να γίνω Μπαχάιhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15644

της Τζίνας Δαβιλά 

 29/05/2012

 

Από μικρή δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις με τους συγγενείς. Πίστευα ανέκαθεν στους φίλους. Δεν πίστεψα στους συγγενείς, τους  δεδομένους(;), αλλά σε εκείνους τους ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας, έχουμε την δυνατότητα της αυτοδιάθεσης και της επιλογής. Ε, στην Ελλάδα όπως και να το κάνουμε όσο και να εθελοτυφλούμε, οι περισσότεροι έχουν ιδίαν πείραν από καυγάδες οικογενειακούς. Για τα χωράφια, τα προικιά, τα λεφτά, τις αντιζηλίες, τα κουτσομπολιά. Μπορεί σε χαρές και πανηγύρια να συναντιέται ο ελληνικός λαός και να τα σπάει, αλλά μέσα του υποβόσκει μια κάποια ζήλεια, επιδειξιμανία, κακεντρέχεια. Επειδή, λοιπόν, από παιδάκι είχα την ‘ευτυχία’ να έχω δει πολλά παράλογα,  διέγραψα τους συγγενείς μου νωρίς-νωρίς και βρήκα τον εαυτό μου στους φίλους μου. Δεδομένος ο αλληλοσεβασμός, καθόλου δεδομένος ο φίλος, αν του κάνεις την στραβή και την λουμπινιά, άρα την δουλεύεις ες αεί την σχέση, δεν την αφήνεις να περπατάει μόνη της.

Προχθές, όμως, την ζήλεψα την οικογένεια. Μα την αλήθεια, την ζήλεψα. Είδα αληθινή χαρά και συγκίνηση στα μάτια των συγγενών, είδα ειλικρινή συναισθήματα, είδα όμορφες στιγμές, φανερές και κρυφές. Στον γάμο της φίλης μου της Νάντας. Της Νάντας και του Νίκου. Η Νάντα είναι Ιρανή. Ανήκει στην θρησκευτική ομάδα των Μπαχάϊ. Τους Μπαχάι αντιμετώπισαν ως αίρεση στην παλιά Περσία, με αποτέλεσμα όλοι τους να είναι καταδικασμένοι σε θάνατο. Ήταν κυνηγημένοι λόγω θρησκείας.  Έφυγε, λοιπόν, η οικογένεια της Νάντας από το Ιράν, άμεσοι και πιο μακρινοί, και διασπάρθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Η Νάντα βρέθηκε στη Ρόδο. Σπούδασε στο Μεσογειακών Σπουδών, έχει αναδειχθεί ως η καλύτερη εθελόντρια της Ελλάδας και μιλάει άπταιστα την ελληνική. Και η Νάντα και η οικογένειά της, η άμεση οικογένειά της. Γιατί η λοιπή, που εμφανίστηκε προχθές στον γάμο, μιλούσε αγγλικά ως επί τω πλείστον. Και ήρθαν από παντού. Από Αγγλία, Βιέννη, Αμερική, Λίβανο. Ήρθαν για να χαρούν, να συμμετάσχουν στην μεγάλη χαρά της Νάντας. Και εγώ, ενθουσιάστηκα. Συνάντησα τόσο όμορφους δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους, που ζήλεψα γιατί δεν έχω τέτοιους συγγενείς, που θα κάνουν ένα υπερανταντικό ταξίδι για να παραστούν στην χαρά μου, όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή το νοιώθουν. Ή έστω και στην λύπη μου. Ζήλεψα, γιατί τα αληθινά συναισθήματα είναι ευλογία θεού. Και οι Μπαχάϊ έχουν την ευλογία του θεού τους: να αγαπιούνται και να μοιράζονται.

Η μεγαλύτερη πληγή στον έλληνα ήταν η διχόνοια. Πάντα κάπου εκεί κρυβόταν και η λύση και η αιτία σε όλα τα προβλήματα, από το μικρότερο ως το σοβαρότερο. Κρίμα γιατί ο χριστιανικός θεός δεν κατάφερε να εξαλείψει από τις ψυχές μας τα ποταπά συναισθήματα δίνοντας έδαφος στην μεγαλοψυχία, στην γενναιοδωρία και την καλοπροαίρεση. Γι αυτό, υποθέτω, θα είχε πει και ο σοφός Γκάντι: «Ευχαρίστως θα γινόμουν χριστιανός, αν χριστιανοί ήταν χριστιανοί όλο το 24ώρο». Εδώ ξέρετε τι λένε οι Άγγλοι: «no comment».

Υγ: Ούσα μαθήτρια της Γ’ Λυκείου, μου έκανε έκθεση μια σπουδαία καθηγήτρια, η Ελένη Ζώμα-Παπουτσή, δεν ξέρω πού είναι σήμερα, αλλά τότε ήταν στο «Μεθοδικό» επί της Κάνιγγος. Έλεγε, λοιπόν, με απόλυτη βεβαιότητα: «Αν θέλετε να δείτε την πορεία και την πρόοδο της κοινωνίας μας, δείτε την πορεία της οικογένειας».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Δύσκολη η Έκθεση; της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Δύσκολη η Έκθεση;

της Τζίνας Δαβιλά 

 22/05/2012 

Ε, όχι και δύσκολο το χθεσινό θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας στις εξετάσεις της Γ' Λυκείου! Για Τέχνη μιλούσε, όχι για τα αστέρια του γκανιάν στον ιππόδρομο. Έλληνες είμαστε, να πάρει η ευχή, είναι δυνατό να μην γνωρίζουμε την αξία της Τέχνης, όταν ο Παρθενώνας, τα αρχαία στάδια και ωδεία, τα κείμενα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη διαμόρφωσαν την σκέψη όλης της ανθρωπότητας; Δύσκολο το θέμα που έχει να κάνει με την ανάγκη του καθενός μας; Την Τέχνη σε όποια της μορφή; Την Τέχνη που δεν είναι και ποτέ δεν ήταν πολυτέλεια, αλλά ανάγκη διακαής; Και μάλιστα δύσκολο το θέμα δια γραφής Αρβελέρ; Άκουσα μια εκπαιδευτικό να λέει στον flash πως είναι 17χρόνα παιδιά και πως δεν μπορούσαν να διαπραγματευτούν τέτοιας δυσκολίας κείμενο! Μας δουλεύεις, κυρία συνάδελφε! Ο υποψήφιος φοιτητής που έχει αξιώσεις να πάρει ζωή και κοινωνία στα χέρια του, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ορθώς τρεις παραγράφους της Αρβελέρ; Μήπως δίνεις και απαντήσεις στο γιατί η κοινωνία μας είναι σε τέτοια ξεφτίλα; Δίνεις, αλλά μάλλον δεν το καταλαβαίνεις.

Και εδώ θα σταθώ. Όχι στο ότι οι υποψήφιοι φοιτητές θα τα βρουν μπαστούνια, αλλά στο γιατί οδηγήθηκαν στην μπαστουνίλα. Διότι η πολιτεία μας δεν φρόντισε ούτε τις κτηριακές υποδομές να έχουν τα σχολεία της, ώστε να διδάσκεται η Τέχνη στους μαθητές, ούτε τους κατάλληλους εκπαιδευτικούς έχει διορίσει, ούτε και έχει καταλάβει την αξία της. Από το κεφάλι μυρίζει το ψάρι. Καμιά ηγεσία Υπουργείου Παιδείας δεν έκανε το αυτονόητο: τις αλλαγές από το νηπιαγωγείο. Και μάλιστα τέτοιες αλλαγές όπου τα καλλιτεχνικά μαθήματα δεν θα ήταν η ώρα του παιδιού, όπως συνηθίζεται λαθεμένα να θεωρείται, αλλά η ώρα της ψυχής του παιδιού. Να γουστάρει ο μαθητάκος να μπει στον υπέροχο κόσμο της Τέχνης, της όποιας Τέχνης. Να του δοθεί η δυνατότητα να επιλέξει, πώς θα καλλιεργήσει το αισθητήριό του, πώς θα αντιληφθεί όμορφα και αρμονικά τον κόσμο.

Ο σπουδαίος Βιττγκενστάϊν είχε πει: «Σε έσχατο βάθος αισθητική και ηθική συμπίπτουν». Θέμα αισθητικής είναι το πώς θα ντυθώ, θα περπατήσω, θα φάω, θα πιω, θα μιλήσω, θα δημιουργήσω τον κόσμο μου, θα αντιληφθώ τον κόσμο γύρω μου, θα προσπαθήσω να συν-διαμορφώσω ό,τι με περιβάλλει. Είναι αποτέλεσμα της αισθητικής μου που συνδημιουργείται από το περιβάλλον μου, τα ερεθίσματά μου και το  σχολείο μου πρωτίστως. Δεν έχω απαίτηση από τον γονιό να  διαμορφώσει στο παιδί του την αισθητική, αλλά το απαιτώ από το σχολείο του. Το απαιτώ. Και το ελληνικό σχολείο δεν το φρόντισε ποτέ αυτό. Ή το έκανε εξαιρετικά κουτσουρεμένα. Σαν να μην ήθελε να δημιουργήσει ανθρώπους με αισθητική. Και να το αποτέλεσμα. Μια κοινωνία άθλιων πολιτικών αρχόντων που δεν ξέρουν τι σημαίνει Τέχνη. Σχεδόν κανείς τους. Και οι πολίτες ακολουθούν. Ένας φίλος από τους καλύτερους διαχειριστές των εικαστικών  πινέλων της Ελλάδας, ξέρετε τι μου λέει: «Ούτε να μου πλύνουν τα πινέλα μου δεν εμπιστεύομαι όλοι οι υπουργοί πολιτισμού που έχουν περάσει από την Ελλάδα. Θα τα στραβώσουν». Γιατί τελικά θέλουν να μείνει ο Έλληνας αμόρφωτος και αδιαμόρφωτος, γιατί είναι διαχειρίσιμος, κοπαδοποιημένος και πιστός. Δεν σκέπτεται. Και ο Σεφέρης έλεγε στην Σουηδική Ακαδημία ότι «μια απλή λέξη, ο άνθρωπος, χάλασε το τέρας της Σφίγγας» Πόσα άραγε τέρατα έχουμε να χαλάσουμε;

Το χάρηκα το χθεσινό θέμα της νεοελληνικής γλώσσας, όσο δεν λέγεται. Μπορεί να μετρήσουμε περισσότερους φέτος με βαθμολογία κάτω από την βάση, αλλά δεν θα φταίνε τα παιδιά. Μην το πάρετε κατάκαρδα. Δεν είναι δικό σας το φταίξιμο. Εσείς εκπαιδευτήκατε σαν στρατιωτάκια σε ό,τι είναι εύπεπτο. Η Τέχνη είναι μάλλον δύσκολο πράγμα. Όχι γιατί διαθέτει εγγενή δυσκολία, σε καμία περίπτωση. Την  καθιστούν δύσκολη και απαγορευτική, γιατί εξημερώνει το άτομο, λειαίνει την ψυχή, ανοίγει τεράστιους διαύλους επικοινωνίας, αναλύει, ισορροπεί, βελτιώνει, εξαγνίζει, ηρεμεί το άτομο. Το ζητούμενο δεν είναι ο ήρεμος, αλλά το θηρίο που βρυχάται χωρίς σταματημό. Είτε για να κατασπαράξει, είτε για του πετάξουν ένα κατασκευασμένο θήραμα, να τρίψει μετά την κοιλιά του από την πρόσκαιρη ικανοποίηση αφήνοντας τα αφεντικά του να σκεφτούν ό,τι τους βολεύει μέχρι το επόμενο κατασκευασμένο θήραμα που θα του πετάξουν.

Ήταν ένα υπέροχο θέμα. Μια σοφή επιλογή της επιτροπής θεμάτων κάτω από την ομπρέλα ενός Υπουργού που ζήτησε εξαρχής το θέμα να είναι σαφές. Και ήταν. Τώρα, αν πολλοί το κρίνουν ως δύσκολο, ας αναζητήσουν τις δικές τους ευθύνες ως εκπαιδευτικοί και αν καταφέρουν να δουν τον εαυτό τους χωρίς προσωπείο και αυταρέσκεια στον καθρέφτη, ας αποφασίσουν να σκίσουν τα πτυχία τους και να αλλάξουν και δουλειά.

Δείτε εδώ το θέμα
 

"Ένα εύπεπτο άρθρο" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15383 

Ένα εύπεπτο άρθρο

 της Τζίνας Δαβιλά

20/05/2012

  

Θα διαβάσετε ένα απλοϊκό, ευκολοχώνευτο και κουτό ίσως άρθρο. Ξεκαθαρίζω την θέση μου για να μην μου πείτε μετά, πως σπαταλήσατε το χρόνο σας.
Οκ φιλαράκι, τα αγγλικά του Τσίπρα είναι χάλια. Σαν τα δικά μου. Και μένα, αν με ακούσεις να ομιλώ την αγγλική, θα γελάσεις και συ και κάθε πικραμένος. Δεν την έχω την προφορά, τι να κάνουμε τώρα; Να σκάσω; Αλλά και την γαλλική που την ‘έχω’, τι σημαίνει; Ότι ανέβηκα στα μάτια σου; Σιγά! Διότι την γαλλική που την ‘έχω’, δεν την κατέχω. Υπήρξα μια αμελής μαθήτρια και η δασκάλα μου με έλεγε: «Αχ, Ζωγζέτ, γιατί δεν διαβάζεις; Έχεις τόσο καλή προφορά!».

Το λοιπόν. Ασχολούμαστε με βλακείες. Δεν εννοώ να πιστέψω πως είναι λόγω απουσίας έμπνευσης, αλλά λόγω χιουμοριζούσης διαθέσεως. Καλό το χιούμορ, αλλά να καταδικάσω τον Τσίπρα- που προσωπικά αποκαλώ Τεν-Τεν λόγω κολλήματός του με το μαλλί του- είναι ανόητο ως και παιδαριώδες. Αλλού είναι η ουσία. Μακάρι ο άνθρωπος να τοποθετηθεί σωστά και να διαπραγματευτεί – διαχειριστεί κατά το καλύτερο δυνατό την μαντάμ-Μέρκελ και ας την λέει και matmuasel. Τι λεονταρισμοί είναι αυτοί πια; Ποιος είναι περισσότερο αλαζόνας τώρα; Ο Alex ή οι εξυπνάκηδες ελληνάρες; Μακάρι να αποδειχτεί μάγκας και καραμπουζουκλής και ας μιλά την αγγλική και την γαλλική σαν την τηλεοπτική Μαντάμ-Σουσού του Ψαθά.

Επιμένω να θέλω να πιστεύω πως στο πλαίσιο των αστεϊσμών και όχι της κακεντρέχειας, ασχολούνται, όσοι ασχολούνται με την προφορά του Τσίπρα. Ειδάλλως το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο η έξοδος από το ευρώ και η κομματικοκρατία, αλλά κάτι απείρως πιο επικίνδυνο. Η χολή. Που καμιά, μα καμία σχέση δεν έχει με το δηκτικό χιούμορ που ‘στόλισε’ ο καταδικασμένος Σωκράτης απολογούμενος στους δικαστές του. Ο Σωκράτης είχε αυτοσεβασμό και αγάπη στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, γι αυτό και αποδέχτηκε τους νόμους που θα προάσπιζαν την ευημερία της κοινωνίας. Στην περίπτωση χολής του Τσίπρα μιλάμε για ανούσιους χαρακτηρισμούς που δεν πάνε ούτε μπρος ούτε και πίσω την κοινωνία. Κατά το «χ….. η φοράδα στ’αλώνι». Για αυτό σου λέω. Το πρόβλημά μας δεν είναι το ευρώ και η κομματικοκρατία, αλλά η σχέση μας με τον εαυτό μας. Γιατί όποιος δεν είναι επιεικής με τον συνάνθρωπο σε τόσο ανούσια ζητήματα προφοράς ξένης γλώσσας, ή τυρβάζει με τα πίτουρα με κίνδυνο να τον φάνε οι κότες ή κάτι απείρως λυπηρότερο, διαθέτει μυαλό κότας. Εκτός και αν έχουμε την φιλοδοξία η κότα να κάνει το χρυσό αυγό. Οπότε ας βγούμε και από το ευρώ και ας αποκαλεί ο Alex την Άνγκελα μαντάμ-Μέρκελ. Θα γελούμε όλοι εμείς και εκείνη θα παραμένει μια ξινή, ανόητη γερμανιδούλα.  Και θα έχουμε και λόγο να ασχολούμαστε με αστεία θέματα έως και παιδαριώδη, διότι το πρόβλημά μας θα είναι λυμένο. Και όταν έχω τα προβλήματά μου λυμένα, ξέρεις τι κάνω; Δίνω χρόνο σε όποια βλακεία μπορείς να φανταστείς. Ελαφρά τη καρδία. Είναι θέμα right timing. (μεταξύ μας … ευτυχώς που δεν ακούς, πώς το προφέρω).

 Τετάρτη 16 Μαϊου 2012 στις 12μμ συνομιλούμε με την Γεωργία Νταγάκη... στον "Παλμό 99.5"
www.palmos-fm.gr 

http://www.youtube.com/watch?v=usz-8wfD1vQ

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τι είπαμε με την Βικτώρια Χίσλοπ στον "Παλμό 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57



 

 ακούστε στον σύνδεσμό που ακολουθεί την ραδιοφωνική μας συζήτηση στον "Παλμό 99.5" και στην εκπομπή "Μουσικές Αναδύσεις" με την αγγλίδα συγγραφέα Βικτόρια Χίσλοπ

http://soundcloud.com/palmos-radio/victoria-hislop