Δύσκολη η Έκθεση; της Τζίνας Δαβιλά (www.protagon.gr)

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Δύσκολη η Έκθεση;

της Τζίνας Δαβιλά 

 22/05/2012 

Ε, όχι και δύσκολο το χθεσινό θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας στις εξετάσεις της Γ' Λυκείου! Για Τέχνη μιλούσε, όχι για τα αστέρια του γκανιάν στον ιππόδρομο. Έλληνες είμαστε, να πάρει η ευχή, είναι δυνατό να μην γνωρίζουμε την αξία της Τέχνης, όταν ο Παρθενώνας, τα αρχαία στάδια και ωδεία, τα κείμενα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη διαμόρφωσαν την σκέψη όλης της ανθρωπότητας; Δύσκολο το θέμα που έχει να κάνει με την ανάγκη του καθενός μας; Την Τέχνη σε όποια της μορφή; Την Τέχνη που δεν είναι και ποτέ δεν ήταν πολυτέλεια, αλλά ανάγκη διακαής; Και μάλιστα δύσκολο το θέμα δια γραφής Αρβελέρ; Άκουσα μια εκπαιδευτικό να λέει στον flash πως είναι 17χρόνα παιδιά και πως δεν μπορούσαν να διαπραγματευτούν τέτοιας δυσκολίας κείμενο! Μας δουλεύεις, κυρία συνάδελφε! Ο υποψήφιος φοιτητής που έχει αξιώσεις να πάρει ζωή και κοινωνία στα χέρια του, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ορθώς τρεις παραγράφους της Αρβελέρ; Μήπως δίνεις και απαντήσεις στο γιατί η κοινωνία μας είναι σε τέτοια ξεφτίλα; Δίνεις, αλλά μάλλον δεν το καταλαβαίνεις.

Και εδώ θα σταθώ. Όχι στο ότι οι υποψήφιοι φοιτητές θα τα βρουν μπαστούνια, αλλά στο γιατί οδηγήθηκαν στην μπαστουνίλα. Διότι η πολιτεία μας δεν φρόντισε ούτε τις κτηριακές υποδομές να έχουν τα σχολεία της, ώστε να διδάσκεται η Τέχνη στους μαθητές, ούτε τους κατάλληλους εκπαιδευτικούς έχει διορίσει, ούτε και έχει καταλάβει την αξία της. Από το κεφάλι μυρίζει το ψάρι. Καμιά ηγεσία Υπουργείου Παιδείας δεν έκανε το αυτονόητο: τις αλλαγές από το νηπιαγωγείο. Και μάλιστα τέτοιες αλλαγές όπου τα καλλιτεχνικά μαθήματα δεν θα ήταν η ώρα του παιδιού, όπως συνηθίζεται λαθεμένα να θεωρείται, αλλά η ώρα της ψυχής του παιδιού. Να γουστάρει ο μαθητάκος να μπει στον υπέροχο κόσμο της Τέχνης, της όποιας Τέχνης. Να του δοθεί η δυνατότητα να επιλέξει, πώς θα καλλιεργήσει το αισθητήριό του, πώς θα αντιληφθεί όμορφα και αρμονικά τον κόσμο.

Ο σπουδαίος Βιττγκενστάϊν είχε πει: «Σε έσχατο βάθος αισθητική και ηθική συμπίπτουν». Θέμα αισθητικής είναι το πώς θα ντυθώ, θα περπατήσω, θα φάω, θα πιω, θα μιλήσω, θα δημιουργήσω τον κόσμο μου, θα αντιληφθώ τον κόσμο γύρω μου, θα προσπαθήσω να συν-διαμορφώσω ό,τι με περιβάλλει. Είναι αποτέλεσμα της αισθητικής μου που συνδημιουργείται από το περιβάλλον μου, τα ερεθίσματά μου και το  σχολείο μου πρωτίστως. Δεν έχω απαίτηση από τον γονιό να  διαμορφώσει στο παιδί του την αισθητική, αλλά το απαιτώ από το σχολείο του. Το απαιτώ. Και το ελληνικό σχολείο δεν το φρόντισε ποτέ αυτό. Ή το έκανε εξαιρετικά κουτσουρεμένα. Σαν να μην ήθελε να δημιουργήσει ανθρώπους με αισθητική. Και να το αποτέλεσμα. Μια κοινωνία άθλιων πολιτικών αρχόντων που δεν ξέρουν τι σημαίνει Τέχνη. Σχεδόν κανείς τους. Και οι πολίτες ακολουθούν. Ένας φίλος από τους καλύτερους διαχειριστές των εικαστικών  πινέλων της Ελλάδας, ξέρετε τι μου λέει: «Ούτε να μου πλύνουν τα πινέλα μου δεν εμπιστεύομαι όλοι οι υπουργοί πολιτισμού που έχουν περάσει από την Ελλάδα. Θα τα στραβώσουν». Γιατί τελικά θέλουν να μείνει ο Έλληνας αμόρφωτος και αδιαμόρφωτος, γιατί είναι διαχειρίσιμος, κοπαδοποιημένος και πιστός. Δεν σκέπτεται. Και ο Σεφέρης έλεγε στην Σουηδική Ακαδημία ότι «μια απλή λέξη, ο άνθρωπος, χάλασε το τέρας της Σφίγγας» Πόσα άραγε τέρατα έχουμε να χαλάσουμε;

Το χάρηκα το χθεσινό θέμα της νεοελληνικής γλώσσας, όσο δεν λέγεται. Μπορεί να μετρήσουμε περισσότερους φέτος με βαθμολογία κάτω από την βάση, αλλά δεν θα φταίνε τα παιδιά. Μην το πάρετε κατάκαρδα. Δεν είναι δικό σας το φταίξιμο. Εσείς εκπαιδευτήκατε σαν στρατιωτάκια σε ό,τι είναι εύπεπτο. Η Τέχνη είναι μάλλον δύσκολο πράγμα. Όχι γιατί διαθέτει εγγενή δυσκολία, σε καμία περίπτωση. Την  καθιστούν δύσκολη και απαγορευτική, γιατί εξημερώνει το άτομο, λειαίνει την ψυχή, ανοίγει τεράστιους διαύλους επικοινωνίας, αναλύει, ισορροπεί, βελτιώνει, εξαγνίζει, ηρεμεί το άτομο. Το ζητούμενο δεν είναι ο ήρεμος, αλλά το θηρίο που βρυχάται χωρίς σταματημό. Είτε για να κατασπαράξει, είτε για του πετάξουν ένα κατασκευασμένο θήραμα, να τρίψει μετά την κοιλιά του από την πρόσκαιρη ικανοποίηση αφήνοντας τα αφεντικά του να σκεφτούν ό,τι τους βολεύει μέχρι το επόμενο κατασκευασμένο θήραμα που θα του πετάξουν.

Ήταν ένα υπέροχο θέμα. Μια σοφή επιλογή της επιτροπής θεμάτων κάτω από την ομπρέλα ενός Υπουργού που ζήτησε εξαρχής το θέμα να είναι σαφές. Και ήταν. Τώρα, αν πολλοί το κρίνουν ως δύσκολο, ας αναζητήσουν τις δικές τους ευθύνες ως εκπαιδευτικοί και αν καταφέρουν να δουν τον εαυτό τους χωρίς προσωπείο και αυταρέσκεια στον καθρέφτη, ας αποφασίσουν να σκίσουν τα πτυχία τους και να αλλάξουν και δουλειά.

Δείτε εδώ το θέμα