"Πασαρέλ Βρακί", της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

 "Πασαρέλ Βρακί" 
 της Τζίνας Δαβιλά

Σημασία δεν έχει, αν θα ξεβρακωθείς, αλλά πώς θα ξεβρακωθείς και πού θα σουλατσάρεις. Υπάρχουν πιο ξεβράκωτοι και από τους βρακωμένους. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι του λάϊφ στάϊλ κόπανοι που πίνουν καφέ και κοιτούν, αν είναι φάτσα κάρτα η μούρη τους για να τους φωτογραφίσουν καλύτερα. Και όλων των ειδών τα λαμόγια, απ’όλους τους κλάδους της καθημερινότητας. Ξεβρακωμένοι από το φιλότιμο.

«Θα γελάσουμε τουλάχιστον» μού είπε η φίλη μου η Κατερίνα, προκειμένου να με σηκώσει στις 11 το βράδυ από το βιβλίο μου, για να πάμε στην κοπή πίτας ροδίτικου περιοδικού που θα συνοδευόταν από επίδειξη ενδυμάτων. Μοντέλα ήταν, λόγω οικονομικής κρίσης, ροδιακής προέλευσης και όχι αθηναϊκής. «Έρχεσαι;» ρωτώ τον πιτσιρικά μου. «Την παλεύεις, ρε μάνα; Όχι»! ‘‘Κάτι θα ξέρει ο μικρός, σκέφτηκα, να ακούς τους 16χρόνους» . Φιλί στους συμβίους, Πλούτο και Φελίξ ξεχωριστά και βουρ για την πασαρέλα.

Και βρέθηκα μπροστά σε δεκαεξάρικα και δεκαοχτάρικα – συγγνώμη για το ουδέτερο γένος- να σουλατσάρουν με ρούχα, χωρίς ρούχα, άτριχα, υπεργυμνασμένα ή με κυτταρίτιδα, άκωλα ή με τουρλωμένα οπίσθια σε μια υποτυπώδη σκηνή πασαρέλας, με έναν παρουσιαστή (ομορφόπαιδο με γυαλιστερό σακάκι ριγωτό και μαύρο παντελόνι, που επαναλάμβανε ‘δεν ακούω χειροκρότημα, δεν ακούω, να ακούσω… έεετσι’) και έναν άθλιο ήχο μικροφωνικής εγκατάστασης, να μιλεί το ομορφόπαιδο ασταμάτητα, να τσιρίζει, να τον καπακώνει η ντάπα ντούπα μουσική, ενώ τα κοριτσάκια να σκοτώνονται ποια θα βρακωθεί-ξεβρακωθεί περισσότερες φορές. Και από κάτω τα λιγούρα να πίνουν ρυθμικά και φιλήδονα, με τις κοπελιές να στέκονται  αυτάρεσκα και να τουρλώνουν στήθος και κώλο. Τόλμησα να ρωτήσω, αν πληρώνονται για να ξεβρακωθούν. «Τρελλή είσαι; Σιγά…» ήταν η απάντηση.

Δεν χρήζει ανάλυσης το συμβάν. Γιατί, πώς, ποιοι γονείς, ποιος στόχος κλπ. Πάντα υπήρχαν ατυχείς διαδρομές στη ζωή, όλοι μας έχουμε κάνει μικρές και μεγάλες αστοχίες. Το τι οδηγεί, όμως, το δεκαεξάρικο κορίτσι να φορά το στρινγκ και να κόβει σουλάτσο σε παρακμιακή σκηνή με το όλο πλαίσιο εντός του απολύτως παρακμιακού, χαμογελώντας αυτάρεσκα και με την αλαζονεία της ηλικίας, είναι θλιβερό. Όπως θλιβερή εικόνα είναι το δεκαεφτάρικο αγόρι που περπατά τεντώνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη τουρλωμένο πουλί του… Άλλο νεωτεριστής, αυθόρμητος, ρηξικέλευθος, αντιδραστικός και άλλο ξιπασμένος. Άλλο πράγμα η πασαρέλα σε επαγγελματικό επίπεδο και άλλο ο ερασιτεχνισμός με άθλιους όρους πραγματικότητας και δη, όταν γίνεται με πρωταγωνιστές πιτσιρίκους και πιτσιρίκες και κακούς επαγγελματίες-διοργανωτές, δλδ μη επαγγελματίες. Τις πουτάνες τις συμπαθώ, πού και πού νοιώθω να τις αγαπάω κιόλας. Αλλά τους αποπροσανατολισμένους που ενίοτε εξελίσσονται σε πορνόψυχους, όχι, δεν…. Αυτή η αρρώστια της ψυχής δεν παλεύεται. Γίνεται ο άλλος πολιτικός, για να τουυυτ* εύκολα. Γίνεται η άλλη διευθύντρια για να τουυυυυυυυτ*  κόσμο από θέση ισχύος. Γίνεται ο άλλος προδότης για να αποφύγει τα τουτ* από τον δικό του πωπό .  Και αυτή η ψυχή ξεπουλιέται, όπου να’ναι, με όποιον να’ναι, όπως να΄ναι. Επιλογή ζωής, το ξεπούλημα. Έχει χαθεί η ψυχή, το υγιές  πάθος, ο πόθος για τη ζωή. Εκτός και αν ερμηνεύουμε ως πόθο ζωής την ξιπασιά, που αναμένουμε να μας εξελίξει. ( Αλήθεια, τι σημαίνει εξέλιξη;).

Αποζητώ την προσπάθεια που θα αποφέρει και την ποιότητα. Όχι το αλάθητο. Το λάθος επιβάλλεται να γίνει, αλλιώς μισό ταξίδι η ζωή, μη σου πω και αταξίδευτο. Δεν γουστάρω τους τέλειους, με απωθούν. Την εμμονή, όμως, στη φτήνια και τη ξιπασιά, δεν τη γουστάρω. Είτε σουλατσάρουν σε πασαρέλες του ποδαριού, είτε στην Κηφισίας με Ferrari. Η πασαρέλα διαθέτει βρακί, η χώρα είναι μια ατελείωτη πασαρέλα, άρα η χώρα μου είναι ένα βρακί. Μεταξωτό; Μπα, πού είναι οι επιδέξιοι  κώλοι;. Οι απόλυτοι οραματιστές αυτού του πλανήτη ήταν ο Ιησούς, ο Καζαντζάκης  και ο Νίτσε. Ζωντανοί- νεκροί σαν τους γύρω τους, που κατέγραψαν την πραγματικότητα μέσα από ένα φως για ένα στόχο.  Το 17χρόνο που ξεβρακώνεται, έχει; Εσύ που κατηγορείς τους πάντες, έχεις; Εγώ που γράφω αυτή τη στιγμή και σου φαίνομαι ηθικολόγος, έχω; Οι ρεαλιστές συμφιλιώνονται με την απογοήτευση και μπορούν να υπάρχουν παρέα της. Το θέμα, όμως, δεν είναι ο συμβιβασμός, αλλά η ζωή. Και αυτή, αγάπη μου, θέλει νιάτα, εφήβους με πάθος. Όχι δεκαοχτάρικα με ψόφιο και κενό βλέμμα κακογαμημένης 40χρόνης, που, ναι μεν φορούν τα μεταξωτά βρακιά σε τουρλωτούς κώλους, αλλά τα παρελκόμενα είναι τόσο φτηνιάρικα.