Με ξέρεις; της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Με ξέρεις;

 της Τζίνας Δαβιλά

11/05/2012

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15053

Θέλεις να με μάθεις; Έχεις σκεφτεί πώς θα τα καταφέρεις; Αν όχι, λέω να κάνω μια απόπειρα να σε βοηθήσω.

Φαντάσου με να έχω λεφτά. Πολλά λεφτά. Πώς θα σπαταληθώ; Τι απωθημένα θα βγάλω; Πού θα τα διοχετεύσω; Πώς θα τα διαχειριστώ; Θα μου πεις, αλλιώς σε φαντάζομαι και αλλιώς θα είσαι. Σωστά. Ας πάμε από την  άλλη πλευρά. Τι κάνω για να έχω λεφτά; Πώς κινούμαι για να μπω στο πορτοφόλι σου; Πώς νοιώθω όταν γνωρίζω ότι εσύ έχεις λεφτά; Σε σέβομαι περισσότερο; Σου κάνω υποκλίσεις; Προσπαθώ να βρω τρόπο να με κάνεις συνέταιρο; Όποιο τρόπο, έντιμο, ανέντιμο ή παράλογο. Χαίρομαι για σένα; Ή μιζεριάζω;

Πώς διαχειρίζομαι εγώ τα δικά μου λεφτά; Τα σκορπώ, τα ξοδεύω για να απολαύσω τη ζωή; Τα καταχωνιάζω για να νοιώθω ασφαλής; Ή τα τοποθετώ εκεί που τους αξίζει;

Εξουσία. Φαντάσου με να έχω εξουσία. Να διοικώ, να διευθύνω, να ανήκω σε μια ομάδα σημαντικών ατόμων, να είμαι παράγοντας. Τα πάντα μπορεί να κρύψει κάποιος, τον χαρακτήρα του, όταν έχει δύναμη, όχι. Δεν γίνεται. Βγαίνει η αλαζονεία, η αγένεια, το θράσος, η αυθάδεια, η απαίτηση, το ρίξιμο, η απειλή, η παράνοια, ο ναρκισσισμός, το κόμπλεξ, αν υπάρχουν. Όσο και αν υποκριθώ, όσο και να το κουκουλώσω, θα βγει η χυδαιότητα. Γιατί περί χυδαιότητας πρόκειται να χρησιμοποιώ το δίκαιο της Πυγμής που μου δίνει η θέση μου. Κλείνω στόματα με τον όποιον άμεσο ή έμμεσο εκβιασμό, ψυχικό, σωματικό, οικονομικό και πάει λέγοντας. Άμα έχω εξουσία ποιος με πιάνει; Κατά το γαμώ και δέρνω.

Το ποιόν του ανθρώπου στην εξουσία και στο χρήμα φαίνεται. Δεν μου αρέσει ο ήχος της λέξης ‘λεφτά’. Είναι κοφτός και φτηνός. Ειρωνικό, ε; Και δεν έχει ρο.

Αν βοηθήθηκες λίγο, ξεκίνα το ξεσκαρτάρισμα. Ναι, εκείνο το ζόρικο που διαρκώς αναβάλλεις για να μην σκάψεις βαθιά και πονέσεις. Ψάξε ανθρώπους, βρες συσχετισμούς συμπεριφορών και ξεσαβούριασε τους αλαζόνες, μίζερους, φραγκοφονιάδες, χυδαίους, εκβιαστές. Δεν αξίζουν να σε ταλαιπωρούν. Δεν αξίζεις για να σε ταλαιπωρούν. Αν φυσικά το θέλεις. Κλείσε τα παραθύρια σου σ’αυτούς. Άφησε ανοιχτά για να περνούν μέσα σου οι απλοί και οι ωραίοι. Βγαίνεις από την μπόρα, όσο την πολεμάς. Όσο ξανοίγεσαι. Στα άκρα βρίσκεις και την αλήθειά σου. Η ζωή σου δεν θέλει σκιές, αλλά ήλιους. Έστω και ένας μπορεί να σε ζεστάνει. Και ας είναι μικρός, είναι αρκετός για να σε «σπρώξει έξω από την σκιά σου*».

*Παραφρασμένος στίχος της Γιοβάννα.