Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011
Λάκης Παπαδόπουλος - Σε ζητάω
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
O Λάκης Παπαδόπουλος στον "Παλμό 99.5" το Σάββατο 3/9/2011 στις 12:00 μμ. Ζωντανά "Μουσικές Αναδύσεις" και www.palmos-fm.gr
Ο κιλοτάκιας" της Τζίνας Δαβιλά , πηγή www.protagon.gr
Είδος ανδρός ανεξάντλητο, αειθαλές και αεικίνητο. Από δω στρίβεις το κεφάλι, από το κει το πας να σου και ένας κιλοτάκιας με χαμόγελο crest να σε κοιτά και να σου λέει: «δεν θα πεθάνω ποτές, ό,τι και αν λες, όπου και αν πας, εδώ κοντά μου θα γυρνάς!».
Διάβαζα τις προάλλες τον «BHMagazino» και «τα λόγια της πιάτσας» του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου. Κάπου στα λήμματα της Μπεο-Ψωμιαδο-Μαρινακικής και λοιπών περιόδου, εντοπίζω και το εκ της τελευταίας εσοδείας λήμμα της ελληνικής- προσαρμοζόμενο στα ποδοσφαιρικά- «κιλοτάκιας» που αποκαλεί ο προσφιλής Αχιλλεύς Μπέος βεβαίως – βεβαίως, κάποιον άγνωστο από τον Βόλο. «Τι με λες;» είπα στον εαυτό μου, «έχουν τέτοιους και οι ‘όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω;».
«Σιγά μην δε είχαν» απαντά ετέρα φωνή πηγάζουσα εκ τους ιδίου προσώπου. Είναι ανεξάντλητο το είδος του κιλοτάκια, του βρακωμένου σε μιας γυναίκας το στριγκάκι- ευτυχώς που μίκρυνε το βρακί τα τελευταία χρόνια, ευελπιστώντας πως μπορεί να χωρέσει λιγότερα αρσενικά, αλλά πού τέτοια τύχη καρδιά μου. Άμα το χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες…
Πονεμένη ιστορία η κατεύθυνση ανδρός από μια γυναίκα. Από όποια γυναίκα. Από τη μάνα του, την αδελφή του, την σύντροφό του. Μια μέγαιρα με στυλ Τασσώς Καββαδία, Μαίρης Μεταξά (θυμάστε την θρυλική Μικρασιάτισσα Πολυξένη Κοπέογλου μαμά του Βουτσά στο "Ανθρωπάκι";). Το κακό είναι να μην γίνει η αρχή, άπαξ και… η συνέχεια γνωστή.
Κατευθυνόμενα ανδρίδια που χαίρουν μετριότατης εκτιμήσεως και από τις ίδιες τις συντρόφους, μανάδες, φιλενάδες, αδελφάδες που τους κατευθύνουν, διότι τον κατευθυνόμενο πολλές τον επόθησαν, ελάχιστες τον εκτίμησαν. Μπορεί να αποτελεί βολικό είδος ανδρός, πλην όμως είναι εξαιρετικά ανιαρό και αδιάφορο να λες σε κάποιον τι να κάνει και να το κάνει σαν υπνωτισμένος. Άσε που σου ανοίγει το δρόμο για να ψάξεις τον αυτόνομο, αυτόβουλο, ελεύθερο μέχρι που ξαναπέφτεις σε ένα άλλης κοπής Κοπέογλου που μετά από την πρώτη ενδιαφέρουσα γνωριμία, η δεύτερη αποδεικνύεται ανιαρότατη, δεδομένου ότι συχνότατα άλλαξε ο Μανωλιός και έθεσε την όψη του αλλιώς.
Δεν με απασχολεί επί του παρόντος να αναλυθούν οι λόγοι που καθιστούν έναν άνδρα κιλοτάκια. Το αποτέλεσμα με απασχολεί. Μα την αλήθεια πιστεύω πως πρόκειται για τον πιο υποτιμητικό χαρακτηρισμό. Ό,τι και να έχει δημιουργήσει κάποιος καταρρίπτεται. Δεν έχει να κάνει με τις συναισθηματικές εξαρτήσεις που μπορεί να έχει - που είναι εξαιρετικά όμορφο να υπάρχουν. Έχει να κάνει με την έννοια του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης. Σπάνια ακούς έναν επιτυχημένο άνδρα πχ να λέει «ό,τι είμαι το οφείλω σε αυτή». Δεν του το επιτρέπει ο εγωισμός του, το αντριλίκι του τάχα μου τάχα μου. Και όμως όσοι πέφτουν στην παγίδα να κορδώνονται ότι είναι αυτοδημιούργητοι, είναι οι πιο κατευθυνόμενοι από μια γυναίκα. Πάει αλυσίδα το πράγμα, από της μιας τα χέρια στης άλλης, αναλόγως της μαεστρίας και των χειρισμών της πομπού.
Ο άνδρας που σέβεται και τιμά τον εαυτό του, είναι φτιαγμένος από σπάνιο υλικό. Και πάλι αποτέλεσμα μιας γυναίκας είναι, που ήξερε πως αξία έχει να δημιουργείς αυτόνομους, αυτόφωτούς και ελεύθερους ανθρώπους που προχωρούν με το κεφάλι ψηλά και τιμούν τη ζωή τους. Το θέμα δεν είναι να πλάθεις, το θέμα είναι πώς το πλάθεις, από ποια υλικά. Προς Θεού δεν αναφέρομαι στον νάρκισσο τύπο που υπολογίζει μόνο τον εαυτό του. Αυτή η περίπτωση αποτελεί την κλασσική ανδρός που ο εγωκεντρισμός του, τού επιτρέπει την επιφανειακή αγάπη για τον εαυτό του και τους άλλους. Μιλώ για εκείνον που δεν τον ξεχωρίζεις από το πουλί του, αλλά από τη μαγκιά του να αναλαμβάνει με θάρρος τις ευθύνες του, να τοποθετείται απέναντι στα πράγματα, να έχει ως στάση ζωής τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια, να είναι αποφασιστικός. Να μην είναι ο κύριος της κυρίας. Το ζητούμενο βέβαια είναι το εξής: πόσες γυναίκες επιθυμούν να έχουν έναν τέτοιο άνδρα δίπλα τους; Γιατί οι προσωπικές ανάγκες της καθεμιάς υποκινούν και το τι θα δημιουργήσει, όταν και εφόσον κληθεί εκ των περιστάσεων να το κάνει.
Σάββατο 27 Αυγούστου 2011
"Γιώργος Σκαμπαρδώνης: η ήρεμη δύναμη της Θεσσαλονίκης" της Τζίνας Δαβιλά from www.protagon.gr
Ο δημοσιογράφος και βραβευμένος συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης είναι η ήρεμη δύναμη της Θεσσαλονίκης, η σκληρή φωνή της αυτό-συνείδησης, της λογικής, της ισορροπίας και ελπιδοφόρας πρότασης. Επιμένοντας σαλονικιώτικα – άραγε του σαλού, – μιλά όπου και όταν θέλει, με λόγο ευθύ, αντικειμενικό, ανθρώπινο και συχνά σοφό. Έχω ένα αυθαίρετο κριτήριο που κατατάσσει τους ανθρώπους στους αρεστούς και μη: σε κείνους που έχουν καλές σχέσεις με τα ζώα και σ’ εκείνους που τα αποστρέφονται. Η ραδιοφωνική μας συζήτηση έγινε εν μέσω γαυγισμάτων του Πάκο. Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης λέει χαρακτηριστικά: «Γεννηθήκαμε με τα ζώα, είναι στη φύση μας και δίνουν τρυφερότητα, ισορροπία, παρέα, στοργή. Είναι μέρος του κόσμου των απείρων πραγμάτων που μπορούμε να μάθουμε».
Σαλονίκη του σαλού;
«Ο σαλός με την έννοια του εκφεύγοντος από τα μέτρα είναι απαραίτητος, χρειάζεται η ζωή ολίγη τρέλα. Όχι με την έννοια της εκκεντρικότητας αλλά της τόλμης που πάει κόντρα σε προφανή κατεστημένα. Η Θεσσαλονίκη έχει το διπλό χαρακτήρα της σχιζοφρένειας. Είναι περίκλειστη και ανοιχτή ταυτόχρονα Είναι ερωτική και γοητευτική. Ωστόσο, απαιτεί ένα είδος ρηξικέλευθης θέασης του κόσμου και οραματικής αντίληψης, που καταστρατηγεί τα δεδομένα τα εύκολα. Όμως και ο σαλός θέλει προϋποθέσεις. Το εφικτό είναι σχετικό. Το σημαντικό είναι πώς θα φτάσεις στο ανέφικτο. Οι μεγάλοι άνδρες που είναι και λίγο σαλοί εκ φύσεως, υπερβαίνουν το εφικτό και φτάνουν στο ανέφικτο. Και η Θεσσαλονίκη θέλει, απαιτεί το ανέφικτο, ειδάλλως …»
«Ο σαλός με την έννοια του εκφεύγοντος από τα μέτρα είναι απαραίτητος, χρειάζεται η ζωή ολίγη τρέλα. Όχι με την έννοια της εκκεντρικότητας αλλά της τόλμης που πάει κόντρα σε προφανή κατεστημένα. Η Θεσσαλονίκη έχει το διπλό χαρακτήρα της σχιζοφρένειας. Είναι περίκλειστη και ανοιχτή ταυτόχρονα Είναι ερωτική και γοητευτική. Ωστόσο, απαιτεί ένα είδος ρηξικέλευθης θέασης του κόσμου και οραματικής αντίληψης, που καταστρατηγεί τα δεδομένα τα εύκολα. Όμως και ο σαλός θέλει προϋποθέσεις. Το εφικτό είναι σχετικό. Το σημαντικό είναι πώς θα φτάσεις στο ανέφικτο. Οι μεγάλοι άνδρες που είναι και λίγο σαλοί εκ φύσεως, υπερβαίνουν το εφικτό και φτάνουν στο ανέφικτο. Και η Θεσσαλονίκη θέλει, απαιτεί το ανέφικτο, ειδάλλως …»
Ταυτίζετε το ανέφικτο με τις μεγάλες ιδέες που θα δώσουν ώθηση στην διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων;
«Πιστεύω πως οι μεγάλες ιδέες είναι προϋπόθεση. Αν δεν υπάρχει φρόνημα και οραματισμός, θέληση και προσανατολισμός, δεν μπορεί να ξεκινήσει έτσι απλά. Πρέπει να υπάρχει και μια πίστη που μπορεί να ξεφεύγει και από την αντικειμενική προβάδιση».
«Πιστεύω πως οι μεγάλες ιδέες είναι προϋπόθεση. Αν δεν υπάρχει φρόνημα και οραματισμός, θέληση και προσανατολισμός, δεν μπορεί να ξεκινήσει έτσι απλά. Πρέπει να υπάρχει και μια πίστη που μπορεί να ξεφεύγει και από την αντικειμενική προβάδιση».
Εσείς που έχετε την πίστη σας;
«Η πιο σημαντική πίστη του καθενός είναι στην πατρίδα του, στην χώρα του. Συνεπώς, αν δεν υπάρχει αυτή η μεγάλη ιδέα - αν δεν υπάρχει ελληνισμός, η χώρα μας, η τέχνη, η γλώσσα - πώς θα στηριχτεί η Ελλάδα στα πόδια της; Βλέπουμε πόσο σημαντικό είναι να βυθίζεται η χώρα. Δεν μπορούμε να είμαστε καλά ερήμην της. Προσωπικά, αντιμετωπίζω την κρίση, παραμένοντας ψύχραιμος, ενώ βιώνω την οδύνη, πραγματικά και ιδεατά. Η κρίση είναι κυρίως κρίση φρονήματος. Φαίνεται το οικονομικό που είναι πιο απεχθές αλλά από πίσω υπάρχει η πνευματική κρίση και η τάση προς «Hondos center» με την έννοια του καταναλωτισμού. Όταν γίνεται ιδέα η ευδαιμονίζουσα αντίληψη και χάνεις το πεδίο, καταρρέουν τα πάντα. Όταν γίνεται σημαία και ιδέα ο καταναλωτισμός, τότε χάνουμε σε εθνικό πεδίο. Καλή είναι η ιδιωτεία, αλλά ως ένα σημείο. Απόδειξη ότι η κρίση της χώρας εισβάλει στον προσωπικό χώρο του καθενός με βάναυσο και ανελέητο τρόπο. Κανείς δεν γλιτώνει.. Όταν έχει καταστρατηγηθεί το φρόνημα σε μεγάλο βαθμό, βλέπεις την απαισιοδοξία, επηρεάζεσαι θες, δε θες. Άρα, πρέπει πρώτα να υπάρχει ο περίγυρος, η πόλη, η χώρα, ένας καμβάς για να νοιώθουμε στοιχειωδώς ισορροπημένοι και ίσως πότε - πότε και ολίγον ευτυχείς».
«Η πιο σημαντική πίστη του καθενός είναι στην πατρίδα του, στην χώρα του. Συνεπώς, αν δεν υπάρχει αυτή η μεγάλη ιδέα - αν δεν υπάρχει ελληνισμός, η χώρα μας, η τέχνη, η γλώσσα - πώς θα στηριχτεί η Ελλάδα στα πόδια της; Βλέπουμε πόσο σημαντικό είναι να βυθίζεται η χώρα. Δεν μπορούμε να είμαστε καλά ερήμην της. Προσωπικά, αντιμετωπίζω την κρίση, παραμένοντας ψύχραιμος, ενώ βιώνω την οδύνη, πραγματικά και ιδεατά. Η κρίση είναι κυρίως κρίση φρονήματος. Φαίνεται το οικονομικό που είναι πιο απεχθές αλλά από πίσω υπάρχει η πνευματική κρίση και η τάση προς «Hondos center» με την έννοια του καταναλωτισμού. Όταν γίνεται ιδέα η ευδαιμονίζουσα αντίληψη και χάνεις το πεδίο, καταρρέουν τα πάντα. Όταν γίνεται σημαία και ιδέα ο καταναλωτισμός, τότε χάνουμε σε εθνικό πεδίο. Καλή είναι η ιδιωτεία, αλλά ως ένα σημείο. Απόδειξη ότι η κρίση της χώρας εισβάλει στον προσωπικό χώρο του καθενός με βάναυσο και ανελέητο τρόπο. Κανείς δεν γλιτώνει.. Όταν έχει καταστρατηγηθεί το φρόνημα σε μεγάλο βαθμό, βλέπεις την απαισιοδοξία, επηρεάζεσαι θες, δε θες. Άρα, πρέπει πρώτα να υπάρχει ο περίγυρος, η πόλη, η χώρα, ένας καμβάς για να νοιώθουμε στοιχειωδώς ισορροπημένοι και ίσως πότε - πότε και ολίγον ευτυχείς».
Προτείνετέ μας λύση.
«Η λύση είναι να επιμείνουμε στις ποιότητες, να κάνει ο καθένας πολύ καλά τη δουλειά του. Τότε όλα πάνε καλά. Πολιτική δεν είναι μόνο να παπαρολογούμε περί πολιτικής, κρίνοντας το επιφαινόμενο του συστήματος και μείς οι ίδιοι να έχουμε το καταναλωτικό πρότυπο σε βαθμό αηδίας. Πολιτική είναι να κάνει ο καθένας καλά ό,τι κάνει.. Όταν αυτό γενικευθεί θα δούμε μεγάλες αλλαγές.
Όταν όλοι – λίγο πολύ- έχουμε διαπλακεί με την εξουσία, μέσα από επιδοτήσεις, προνόμια κλπ, αποκτούμε την ψευδαίσθηση διατηρώντας αυταπάτες ότι όλοι μπορούμε να είμαστε πλούσιοι και να έχουμε τα πάντα χωρίς μόχθο. Κάποια στιγμή όλο αυτό εκρήγνυται»
Πολιτική, πολιτικοί και εμείς.
«Το αστικό πρότυπο ανεξάρτητα από πολιτική ιδεολογία έχει περάσει μέσα μας. Όλοι μας κουβαλάμε ένα πρότυπο υπερ-αστικό, δηλαδή, καταναλωτικό πχ. Ανέλιξη, χρήμα αρπαγή, σπίτια, εξοχικά, τζίπ. Μπορεί να κριτικάρουμε το επιφαινόμενο του συστήματος, αλλά τελικά εμείς οι ίδιοι είμαστε αλλοιωμένοι από το σύστημα. Και οι πολιτικοί, ό,τι και αν επικαλούνται ιδεολογικά- είναι οι ίδιοι που εκ των ένδον κουβαλούν αυτό το πρότυπο και είναι διατετριμμένοι. Όλη η μεταπολιτευτική παραφιλολογία είναι ακριβώς αυτό: δεν αλλοιώθηκαν οι άνθρωποι ιδεολογικά, παρά είχαν το ίδιο πρότυπο και το ιδεολόγημα που έκρινε μόνο τα επιφαινόμενα. Αυτή σχιζοφρένεια οδήγησε στην διαφθορά και στην διαπλοκή».
«Το αστικό πρότυπο ανεξάρτητα από πολιτική ιδεολογία έχει περάσει μέσα μας. Όλοι μας κουβαλάμε ένα πρότυπο υπερ-αστικό, δηλαδή, καταναλωτικό πχ. Ανέλιξη, χρήμα αρπαγή, σπίτια, εξοχικά, τζίπ. Μπορεί να κριτικάρουμε το επιφαινόμενο του συστήματος, αλλά τελικά εμείς οι ίδιοι είμαστε αλλοιωμένοι από το σύστημα. Και οι πολιτικοί, ό,τι και αν επικαλούνται ιδεολογικά- είναι οι ίδιοι που εκ των ένδον κουβαλούν αυτό το πρότυπο και είναι διατετριμμένοι. Όλη η μεταπολιτευτική παραφιλολογία είναι ακριβώς αυτό: δεν αλλοιώθηκαν οι άνθρωποι ιδεολογικά, παρά είχαν το ίδιο πρότυπο και το ιδεολόγημα που έκρινε μόνο τα επιφαινόμενα. Αυτή σχιζοφρένεια οδήγησε στην διαφθορά και στην διαπλοκή».
Από τι κινδυνεύουμε πρωτίστως;
«Κινδυνεύουμε από τον εαυτό μας, όπως και κάθε χώρα πιστεύω, αν το δούμε συνολικά. Πέρα από το ό,τι συμβαίνει σήμερα, ο ελληνικός λαός στο μεγαλύτερο του μέρος είναι νοικοκύρης. Παράγει, δουλεύει, φροντίζει τα παιδιά του. Το κράτος έχει χρεοκοπήσει, όχι ο έλληνας ιδιωτικά. Αυτό έχει ερεθίσει τον κόσμο. Χρειάζεται να περιέλθουμε σε μια κουλτούρα καθημερινή».
«Κινδυνεύουμε από τον εαυτό μας, όπως και κάθε χώρα πιστεύω, αν το δούμε συνολικά. Πέρα από το ό,τι συμβαίνει σήμερα, ο ελληνικός λαός στο μεγαλύτερο του μέρος είναι νοικοκύρης. Παράγει, δουλεύει, φροντίζει τα παιδιά του. Το κράτος έχει χρεοκοπήσει, όχι ο έλληνας ιδιωτικά. Αυτό έχει ερεθίσει τον κόσμο. Χρειάζεται να περιέλθουμε σε μια κουλτούρα καθημερινή».
Τι σας ενοχλεί περισσότερο στον περίγυρό σας;
«Η αυθάδεια, η απληστία, η έλλειψη αίσθησης μέτρου και το ότι δεν υπάρχει οραματισμός, αλλά κανιβαλισμός που έχει περιέλθει σε σκληρή ιδιοτέλεια συμπεριφοράς».
«Η αυθάδεια, η απληστία, η έλλειψη αίσθησης μέτρου και το ότι δεν υπάρχει οραματισμός, αλλά κανιβαλισμός που έχει περιέλθει σε σκληρή ιδιοτέλεια συμπεριφοράς».
Ποιο είναι για σας το νόημα της ζωής;
«Το να κάνει κάποιος αυτό που τον συγκινεί περισσότερο, δίνει νόημα στο δικό του σαρκίο, είναι παρηγοριά. Για μένα το γράψιμο είναι τρόπος ζωής, αντίληψης του κόσμου, παρατήρησης του εαυτού μου, αυτοσυνείδησης. Αποτελεί μια διαπραγμάτευση με την όραση. Δηλαδή μια προσπάθεια να βλέπω τον κόσμο με διπλή όραση, ειρωνική πολλές φορές ώστε να φτάνω στη σχετικότητα, δηλαδή απεχθάνομαι την ολοκληρωτική υπερβολική αντίληψη των πραγμάτων και την υπερ-δραματοποίηση τους ή το να έχουν μια διάθεση απολυτότητας. Μ’ αρέσει να είμαι πιο παιγνιώδης, σκωπτικός απέναντι στα πράγματα, γιατί αυτό με απελευθερώνει, με γειώνει και ζω τα πράγματα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Στα νιάτα μου είχα ιδέες πιο μασίφ, πιο παγιωμένες, όσο γερνάω πετώ πράγματα στη θάλασσα και νοιώθω πιο χαλαρός, πιο ελαφρύς πιο ειρωνικός».
«Το να κάνει κάποιος αυτό που τον συγκινεί περισσότερο, δίνει νόημα στο δικό του σαρκίο, είναι παρηγοριά. Για μένα το γράψιμο είναι τρόπος ζωής, αντίληψης του κόσμου, παρατήρησης του εαυτού μου, αυτοσυνείδησης. Αποτελεί μια διαπραγμάτευση με την όραση. Δηλαδή μια προσπάθεια να βλέπω τον κόσμο με διπλή όραση, ειρωνική πολλές φορές ώστε να φτάνω στη σχετικότητα, δηλαδή απεχθάνομαι την ολοκληρωτική υπερβολική αντίληψη των πραγμάτων και την υπερ-δραματοποίηση τους ή το να έχουν μια διάθεση απολυτότητας. Μ’ αρέσει να είμαι πιο παιγνιώδης, σκωπτικός απέναντι στα πράγματα, γιατί αυτό με απελευθερώνει, με γειώνει και ζω τα πράγματα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Στα νιάτα μου είχα ιδέες πιο μασίφ, πιο παγιωμένες, όσο γερνάω πετώ πράγματα στη θάλασσα και νοιώθω πιο χαλαρός, πιο ελαφρύς πιο ειρωνικός».
Έρωτας
«Καθοριστικό συναίσθημα ο έρωτας, μοιραίο και ανεξέλεγκτο. Το πάθος υπερβαίνει τη νόηση και τη συνείδηση, κατακυριεύει, όταν υπάρχει προδοσία, στέρηση, το ανεπαλήθευτο, απώλεια. Όταν υπάρχει το ερωτικό πάθος, η κατάλληλη συγκυρία (σε ποια φάση είσαι), η έλλειψη του άλλου (που μπορεί να είναι και σαρκική) δημιουργείται ένα μίγμα εκρηκτικό που δύσκολα μπορεί να επεξεργαστεί κάποιος και να κρατήσει τον εαυτό του σε λογική αξιοπρέπεια και ισορροπία. Τότε ξεφεύγουμε και είναι δυνατό να οδηγηθούμε σε ακραίες καταστάσεις. Η οδύνη πάντα είναι συνδεδεμένη με τον έρωτα γιατί ο καθένας έχει τη δική του ιδιο-συχνότητα και απαιτεί πάντα να είναι στην ίδια συχνότητα και ο άλλος, που ίσως είναι κάπου αλλού. Στον έρωτα ο καθένας κουβαλά τη δική του παράνοια και ιδιορρυθμία στην σαρκική πράξη και σε ό,τι εν πάσει περιπτώσει περιλαμβάνεται στον έρωτα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν τα πράγματα, η απόλαυση να είναι μικρή και συνήθως η οδύνη είναι μεγαλύτερη».
«Καθοριστικό συναίσθημα ο έρωτας, μοιραίο και ανεξέλεγκτο. Το πάθος υπερβαίνει τη νόηση και τη συνείδηση, κατακυριεύει, όταν υπάρχει προδοσία, στέρηση, το ανεπαλήθευτο, απώλεια. Όταν υπάρχει το ερωτικό πάθος, η κατάλληλη συγκυρία (σε ποια φάση είσαι), η έλλειψη του άλλου (που μπορεί να είναι και σαρκική) δημιουργείται ένα μίγμα εκρηκτικό που δύσκολα μπορεί να επεξεργαστεί κάποιος και να κρατήσει τον εαυτό του σε λογική αξιοπρέπεια και ισορροπία. Τότε ξεφεύγουμε και είναι δυνατό να οδηγηθούμε σε ακραίες καταστάσεις. Η οδύνη πάντα είναι συνδεδεμένη με τον έρωτα γιατί ο καθένας έχει τη δική του ιδιο-συχνότητα και απαιτεί πάντα να είναι στην ίδια συχνότητα και ο άλλος, που ίσως είναι κάπου αλλού. Στον έρωτα ο καθένας κουβαλά τη δική του παράνοια και ιδιορρυθμία στην σαρκική πράξη και σε ό,τι εν πάσει περιπτώσει περιλαμβάνεται στον έρωτα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν τα πράγματα, η απόλαυση να είναι μικρή και συνήθως η οδύνη είναι μεγαλύτερη».
Στον έρωτα υπάρχει το ‘εγώ’, στην αγάπη όχι.
«Υπάρχει και στην αγάπη το «εγώ» ίσως μειωμένο, γιατί αν δεν τηρηθούν και κάποιοι κανόνες, δεν μπορεί να υπάρξει σχέση, δεν μπορεί να υπάρχει πάντα ένας υποκείμενος. Η αγάπη για να υπάρξει θέλει προϋπόθεση, θέλει σεβασμό, ισορροπίες, αλληλεγγύη, αίσθηση ορίου, αξιοπρέπεια, εκλέπτυνση, είναι τέχνη, είναι στρατηγική της φαντασίας. Όση τέχνη και να χεις, όμως, ποτέ δεν ξέρει τι γίνεται. Εκτρέπεσαι κάθε μέρα από μια άλλη συνάντηση».
«Υπάρχει και στην αγάπη το «εγώ» ίσως μειωμένο, γιατί αν δεν τηρηθούν και κάποιοι κανόνες, δεν μπορεί να υπάρξει σχέση, δεν μπορεί να υπάρχει πάντα ένας υποκείμενος. Η αγάπη για να υπάρξει θέλει προϋπόθεση, θέλει σεβασμό, ισορροπίες, αλληλεγγύη, αίσθηση ορίου, αξιοπρέπεια, εκλέπτυνση, είναι τέχνη, είναι στρατηγική της φαντασίας. Όση τέχνη και να χεις, όμως, ποτέ δεν ξέρει τι γίνεται. Εκτρέπεσαι κάθε μέρα από μια άλλη συνάντηση».
Μιλήσατε για την αξιοπρέπεια στην αγάπη και στον έρωτα. Πόση αξιοπρέπεια μπορεί να έχει ο ερωτευμένος;
«Λίγη αξιοπρέπεια και πολύ πάθος, παρασύρεσαι από τη ροπή του έρωτα που οδηγεί στην ταπείνωση, στην ικεσία, στο να συρθείς. Όταν το συναίσθημα γίνει πιο χλιαρό, η αξιοπρέπεια επανέρχεται. Έχεις δει κανένα ερωτευμένο άνθρωπο να είναι φαλλοκράτης; Μπορεί να διαφαίνονται κάποια στοιχεία, αλλά κυριαρχεί η επιθυμία και έχει τυφλωθεί από το πάθος. Ο φαλλοκράτης φαίνεται και γενικότερα βγαίνουν τα του χαρακτήρα του στη φόρα, όταν περνάει το πάθος».
«Λίγη αξιοπρέπεια και πολύ πάθος, παρασύρεσαι από τη ροπή του έρωτα που οδηγεί στην ταπείνωση, στην ικεσία, στο να συρθείς. Όταν το συναίσθημα γίνει πιο χλιαρό, η αξιοπρέπεια επανέρχεται. Έχεις δει κανένα ερωτευμένο άνθρωπο να είναι φαλλοκράτης; Μπορεί να διαφαίνονται κάποια στοιχεία, αλλά κυριαρχεί η επιθυμία και έχει τυφλωθεί από το πάθος. Ο φαλλοκράτης φαίνεται και γενικότερα βγαίνουν τα του χαρακτήρα του στη φόρα, όταν περνάει το πάθος».
Τι φανερώνουν οι γεροντοέρωτες;
«Φανερώνουν ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να υπάρχει μόνος του αλλά δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς τον άλλον. ».
«Φανερώνουν ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να υπάρχει μόνος του αλλά δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς τον άλλον. ».
Τι σας ενοχλεί σε μια γυναίκα;
1. «Να μην έχει αντίληψη του άντρα. Πολλές γυναίκες κινούνται με το ιδεολόγημα που έχουν στο κεφάλι τους, όχι με βάση το υπαρκτό. Του αποδίδουν στοιχεία που έχουν στο μυαλό τους.
1. «Να μην έχει αντίληψη του άντρα. Πολλές γυναίκες κινούνται με το ιδεολόγημα που έχουν στο κεφάλι τους, όχι με βάση το υπαρκτό. Του αποδίδουν στοιχεία που έχουν στο μυαλό τους.
2. Να μην έχει συναίσθηση της θηλυκότητάς της. Η έλλειψη θηλυκότητας όχι με την έννοια του πρωινάδικου, αλλά με την βαθύτερη έννοια της αυτοσυναίσθησης, του θηλυκού. Όλοι μας είμαστε προσφερόμενοι στον έρωτα Φτιάχνει, λοιπόν, κάποιος τον εαυτό του ώστε να είναι ευάρεστος στους άλλουs, άρα ευάρεστος και ερωτικά. Ίσως κιόλας κάποιοι να μην έχουν τον ερωτισμό στη φύση τους. Είναι σημαντικό το να υπάρχει η ιδέα της διαθεσιμότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πηγαίνει κάποιος με όλο τον κόσμο. Η διαθεσιμότητα που αναφέρω είναι περισσότερο ως μια αυτοσυνείδηση σε σχέση με το σώμα και με κάποια άλλα στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με το «ροζ».
3. Να μην είναι καθαρή.»
Μοναξιά και μοναχικότητα.
«Καλό στοιχείο να είσαι μόνος με τον εαυτό σου γιατί τότε τον επεξεργάζεσαι και τον φτιάχνεις, ώστε να μπορείς να τον προσφέρεις στους άλλους. Όταν η μοναξιά είναι αναγκαστική, εκ των πραγμάτων είναι αφόρητη. Υπάρχουν άτομα που είναι εξ αντικείμενου μοναχά λόγω ηλικίας, εγκατάλειψης, θανάτου. Η κάποια μοναξιά είναι απαραίτητη για να περισυλλέξεις το ‘εγώ’ σου».
«Καλό στοιχείο να είσαι μόνος με τον εαυτό σου γιατί τότε τον επεξεργάζεσαι και τον φτιάχνεις, ώστε να μπορείς να τον προσφέρεις στους άλλους. Όταν η μοναξιά είναι αναγκαστική, εκ των πραγμάτων είναι αφόρητη. Υπάρχουν άτομα που είναι εξ αντικείμενου μοναχά λόγω ηλικίας, εγκατάλειψης, θανάτου. Η κάποια μοναξιά είναι απαραίτητη για να περισυλλέξεις το ‘εγώ’ σου».
Ποια στοιχεία πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει φίλος σας;
«Μ’ αρέσει η ευθύτητα, να είναι έξυπνος, να έχει ένα δικό του κόσμο, ασχέτως αν έχουμε κοινούς στόχους και να είναι αυτάρκης».
«Μ’ αρέσει η ευθύτητα, να είναι έξυπνος, να έχει ένα δικό του κόσμο, ασχέτως αν έχουμε κοινούς στόχους και να είναι αυτάρκης».
Οι σχέσεις είναι κύκλοι που κλείνουν;
«Βεβαίως, ευτυχώς ή δυστυχώς. Αν είναι ερωτική σχέση φθείρεται, χαλαρώνει, το πάθος μειώνεται. Για να συντηρηθεί μια σχέση θα πρέπει ο καθένας να έχει τη δική του ζωή, να έχει να προσκομίσει κάτι στη σχέση, να πλουτίζει από μόνος του, ώστε να φέρνει στη σχέση μια συζήτηση, ένα θέμα, κάτι ενδιαφέρον που μπορεί να προκύψει από μια ταινία, εφημερίδα, από την πολιτική, από οτιδήποτε. Αλλιώς τι νόημα έχει; Να καθόμαστε μόνο στον καναπέ και να τρώμε μακαρόνια σιωπηλοί;»
«Βεβαίως, ευτυχώς ή δυστυχώς. Αν είναι ερωτική σχέση φθείρεται, χαλαρώνει, το πάθος μειώνεται. Για να συντηρηθεί μια σχέση θα πρέπει ο καθένας να έχει τη δική του ζωή, να έχει να προσκομίσει κάτι στη σχέση, να πλουτίζει από μόνος του, ώστε να φέρνει στη σχέση μια συζήτηση, ένα θέμα, κάτι ενδιαφέρον που μπορεί να προκύψει από μια ταινία, εφημερίδα, από την πολιτική, από οτιδήποτε. Αλλιώς τι νόημα έχει; Να καθόμαστε μόνο στον καναπέ και να τρώμε μακαρόνια σιωπηλοί;»
Σας απασχολεί το αποτύπωμά σας στον κόσμο;
«Δεν κάνω κάτι από πρόθεση για να υπάρχει αποτύπωμα, κάνω κάτι που ίσως εκ των υστέρων μείνει κάτι, που για μένα, όμως, δεν θα έχει και νόημα αφού δεν θα υπάρχω. Ωστόσο, δεν ήρθαμε για να λουφάρουμε σε αυτό τον κόσμο, ήρθαμε να κάνουμε και κάτι.»
«Δεν κάνω κάτι από πρόθεση για να υπάρχει αποτύπωμα, κάνω κάτι που ίσως εκ των υστέρων μείνει κάτι, που για μένα, όμως, δεν θα έχει και νόημα αφού δεν θα υπάρχω. Ωστόσο, δεν ήρθαμε για να λουφάρουμε σε αυτό τον κόσμο, ήρθαμε να κάνουμε και κάτι.»
Την άποψή σας για την Εκκλησία:
«Είναι μια πολύ σοβαρή ιστορία παρ’ όλο που οι περισσότεροι θέλουν να υποτιμούν αυτό το στοιχείο. Καταρχάς όλη η Δύση είναι Χριστιανοσύνη. Η Ευρώπη και η Αμερική έχουν ένα βασικό στοιχείο προϋπόθεσης και κοινό τόπο που είναι η χριστιανοσύνη, με όποια έννοια και να την πάρετε. Η εκκλησία σε όλο το δυτικό κόσμο παίζει σημαντικό ρόλο, τον οποίο θέλουμε να τον βλέπουμε με βομβαρδισμένο τρόπο. Θεωρητικά μιλάμε πάντα.
«Είναι μια πολύ σοβαρή ιστορία παρ’ όλο που οι περισσότεροι θέλουν να υποτιμούν αυτό το στοιχείο. Καταρχάς όλη η Δύση είναι Χριστιανοσύνη. Η Ευρώπη και η Αμερική έχουν ένα βασικό στοιχείο προϋπόθεσης και κοινό τόπο που είναι η χριστιανοσύνη, με όποια έννοια και να την πάρετε. Η εκκλησία σε όλο το δυτικό κόσμο παίζει σημαντικό ρόλο, τον οποίο θέλουμε να τον βλέπουμε με βομβαρδισμένο τρόπο. Θεωρητικά μιλάμε πάντα.
Η Δύση έχει ως υπόβαθρο 2000 χρόνια τον χριστιανισμό, αυτό το ιδεολόγημα παίζει τεράστιο ρόλο στην ζωή της Δύσης όπως και στην Ανατολή παίζει ο ισλαμισμός. Δεν πρέπει λοιπόν ούτε να υποτιμούμε αυτό το ρόλο, ούτε και να δίνουμε υπερβολική διάσταση. Δηλαδή, εννοώ πως δεν πρέπει να διεισδύει στην πολιτική ζωή, με τρόπο περισσότερο από όσο της επιτρέπεται. Ας μην ξεχνάμε και ας μην γελιόμαστε ότι κάθε θρησκεία από τη φύση της είναι Πολιτική. Αρκεί όμως η θρησκεία να συντηρεί τα όριά της μέσα σε αξιοπρεπή πλαίσια και να μην προκαλεί, δηλαδή να μην ξεπερνά το ρόλο της».
Έχει υπερβεί τα εσκαμμένα;
«Εξαρτάται από τους ιεράρχες. Κάποιοι είναι μετριοπαθείς και έχουν αίσθηση του ορίου, κάποιοι όχι».
«Εξαρτάται από τους ιεράρχες. Κάποιοι είναι μετριοπαθείς και έχουν αίσθηση του ορίου, κάποιοι όχι».
Η γνώμη σας για τον Ιερώνυμο.
«Γλυκύτατος και μετριοπαθής άνθρωπος, πολύ χαμηλών τόνων, της ουσίας και απρόβλεπτα τολμηρός».
«Γλυκύτατος και μετριοπαθής άνθρωπος, πολύ χαμηλών τόνων, της ουσίας και απρόβλεπτα τολμηρός».
Να χωριστεί η εκκλησία από το κράτος;
«Είναι κατ’ επίφασιν το ερώτημα, γιατί και να χωριστεί η εκκλησία, από μόνη της πάλι κράτος είναι. Μπορεί να εννοείται αυτό νομικά ή οικονομικά, αλλά το κράτος δεν είναι μια απλή κατασκευή από θεσμούς, πάλι ο καθημερινός μας βίος είναι περιπεπλεγμένος και στα δύο. Το να μην παρεμβαίνει η εκκλησία στο κράτος επίσημα και θεσμικά είναι σημαντικό. Όπως και το ανάποδο».
«Είναι κατ’ επίφασιν το ερώτημα, γιατί και να χωριστεί η εκκλησία, από μόνη της πάλι κράτος είναι. Μπορεί να εννοείται αυτό νομικά ή οικονομικά, αλλά το κράτος δεν είναι μια απλή κατασκευή από θεσμούς, πάλι ο καθημερινός μας βίος είναι περιπεπλεγμένος και στα δύο. Το να μην παρεμβαίνει η εκκλησία στο κράτος επίσημα και θεσμικά είναι σημαντικό. Όπως και το ανάποδο».
Ελληνισμός:
«Ελληνισμός είναι ένα σύνολο από στοιχεία. Είναι περίπλοκο στοιχείο που συνδέεται με την προϊστορία, τη γεωγραφία, τον πολιτισμό, τις τέχνες. Αποτελεί ολόκληρη παρακαταθήκη, φιλοσοφική, θεατρική, ουμανιστική αντίληψη του κόσμου και θέασης του εαυτού μας, της Ευρώπης και του πλανήτη γενικότερα. Δεν είναι κάτι απλό, μας υπερβαίνει ως έννοια. Η ακτινοβολία του ελληνισμού φωταγωγεί πλατειά τα πράγματα ως έθνος. Υπό αυτήν την έννοια ο ελληνισμός έννοια υπάρχει ως γιγαντο- όραμα, ανεξάρτητα αν εμείς σήμερα δεν τον υπηρετούμε όπως πρέπει».
«Ελληνισμός είναι ένα σύνολο από στοιχεία. Είναι περίπλοκο στοιχείο που συνδέεται με την προϊστορία, τη γεωγραφία, τον πολιτισμό, τις τέχνες. Αποτελεί ολόκληρη παρακαταθήκη, φιλοσοφική, θεατρική, ουμανιστική αντίληψη του κόσμου και θέασης του εαυτού μας, της Ευρώπης και του πλανήτη γενικότερα. Δεν είναι κάτι απλό, μας υπερβαίνει ως έννοια. Η ακτινοβολία του ελληνισμού φωταγωγεί πλατειά τα πράγματα ως έθνος. Υπό αυτήν την έννοια ο ελληνισμός έννοια υπάρχει ως γιγαντο- όραμα, ανεξάρτητα αν εμείς σήμερα δεν τον υπηρετούμε όπως πρέπει».
Πώς θα πείσετε το νέο άνθρωπο να δηλώνει περήφανα την εθνικότητά του;
«Θα του δώσω τον προσανατολισμό και τα στοιχειώδη που αφορούν στον ελληνισμό. Πρέπει να το ψάξει και μόνος του για να κατανοήσει την αξία. Υπάρχει μια παρακαταθήκη πραγμάτων και τεράστιο υλικό από πίσω. Όπως είπε και ο Γκοντάρ « η Ευρώπη χρωστά πνευματικά δικαιώματα στην Ελλάδα».
«Θα του δώσω τον προσανατολισμό και τα στοιχειώδη που αφορούν στον ελληνισμό. Πρέπει να το ψάξει και μόνος του για να κατανοήσει την αξία. Υπάρχει μια παρακαταθήκη πραγμάτων και τεράστιο υλικό από πίσω. Όπως είπε και ο Γκοντάρ « η Ευρώπη χρωστά πνευματικά δικαιώματα στην Ελλάδα».
Τι είναι για σας «δρόμος»; Ποιος δρόμος σας γοητεύει;
«Δρόμος είναι η καθημερινή ανίχνευση του κόσμου, η άπειρη απλότητα που με γοητεύει. Τα άπειρα που έχει κάποιος να μάθει, να συλλέξει, να δει, να ακούσει. Μου είναι αδιανόητο να βλέπω ανθρώπους να είναι απαισιόδοξοι ή να μην έχουν τι να κάνουν. Δρόμος για μένα είναι ο δρόμος του ψαξίματος, της γοητείας, της μαγείας των πραγμάτων που μέσα στο λίγο χρόνο που έχουμε, πρέπει να τα εγκολπωθούμε, να τα μάθουμε, να τα ευχαριστηθούμε. Είναι τόσα πολλά – τέχνες, σινεμά, λογοτεχνία, θέατρο, έρωτας, φίλοι, φαγητό, πολιτική… άπειρα - που δεν φτάνουν ούτε 500 ζωές. Συνεπώς, πρεσβεύω αυτή τη χαμηλόφωνη αισιοδοξία με την έννοια της αυτοεπίγνωσης ότι προλαβαίνουμε λίγα να ζήσουμε και λίγα να μάθουμε μπροστά στα άπειρα που υπάρχουν και το μόνο που χρειάζεται είναι μια διαρκής εγρήγορση που οδηγεί σε διαρκή απόλαυση».
«Δρόμος είναι η καθημερινή ανίχνευση του κόσμου, η άπειρη απλότητα που με γοητεύει. Τα άπειρα που έχει κάποιος να μάθει, να συλλέξει, να δει, να ακούσει. Μου είναι αδιανόητο να βλέπω ανθρώπους να είναι απαισιόδοξοι ή να μην έχουν τι να κάνουν. Δρόμος για μένα είναι ο δρόμος του ψαξίματος, της γοητείας, της μαγείας των πραγμάτων που μέσα στο λίγο χρόνο που έχουμε, πρέπει να τα εγκολπωθούμε, να τα μάθουμε, να τα ευχαριστηθούμε. Είναι τόσα πολλά – τέχνες, σινεμά, λογοτεχνία, θέατρο, έρωτας, φίλοι, φαγητό, πολιτική… άπειρα - που δεν φτάνουν ούτε 500 ζωές. Συνεπώς, πρεσβεύω αυτή τη χαμηλόφωνη αισιοδοξία με την έννοια της αυτοεπίγνωσης ότι προλαβαίνουμε λίγα να ζήσουμε και λίγα να μάθουμε μπροστά στα άπειρα που υπάρχουν και το μόνο που χρειάζεται είναι μια διαρκής εγρήγορση που οδηγεί σε διαρκή απόλαυση».
Ποιος δρόμος σας φοβίζει;
«Το σημειωτόν, η στασιμότητα, το προς τα πίσω, η αμφιβολία του πού θα πάμε. Τα πράγματα είναι καθαρά. Θέλουμε να τραβάμε μπροστά και μέσα από τη οδύνη, την απώλεια, την παραφροσύνη πάντα μπορούμε να βγούμε προχωρώντας, ψάχνοντας και αναδιαπραγματεύοντας».
«Το σημειωτόν, η στασιμότητα, το προς τα πίσω, η αμφιβολία του πού θα πάμε. Τα πράγματα είναι καθαρά. Θέλουμε να τραβάμε μπροστά και μέσα από τη οδύνη, την απώλεια, την παραφροσύνη πάντα μπορούμε να βγούμε προχωρώντας, ψάχνοντας και αναδιαπραγματεύοντας».
Ποιον δρόμο θα θέλατε να πάρετε και δεν πήρατε;
«Όπως όλοι μας είχα κάποιες ροπές πιο δυνατές και κάποιες παράλληλες και πιο μειωμένες. Θα ήθελα να ήμουν πολύ καλός αθλητής και να είχα χρόνο να ζωγραφίζω. Αλλά έχω την εμμονή μου με το γράψιμο».
«Όπως όλοι μας είχα κάποιες ροπές πιο δυνατές και κάποιες παράλληλες και πιο μειωμένες. Θα ήθελα να ήμουν πολύ καλός αθλητής και να είχα χρόνο να ζωγραφίζω. Αλλά έχω την εμμονή μου με το γράψιμο».
«Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας»* ( με αφορμή τον τίτλο του τελευταίου του βιβλίου από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»). Τι βαίνει καλώς εναντίον μας;
«Ήταν προφητικός τίτλος και το νόημά του είναι ότι, ενώ όλα πήγαιναν καλά στη ζωή του Μάρκου, ταυτόχρονα ερχόταν ο πόλεμος. Συνεπώς, αν και όλα φαίνεται πως βαίνουν εναντίον μας, ας πάρουμε το αισιόδοξο μήνυμα ότι μέσα από τα δύσκολα θα αναδυθούμε. Πάλι, μέσα από τη νέα γενιά θα γεννηθούν μεγάλοι επιστήμονες, μεγάλοι ζωγράφοι, μεγάλοι ποιητές και πεζογράφοι, μεγάλοι μουσικοί».
Τι και αν η συζήτηση μεταδόθηκε από τον «Παλμό 99.5» στις 18-12-2010. Ο Σκαμπαρδώνης (όπου Γιώργος και μάλαμα;) είναι διαχρονική αξία.
Τι και αν η συζήτηση μεταδόθηκε από τον «Παλμό 99.5» στις 18-12-2010. Ο Σκαμπαρδώνης (όπου Γιώργος και μάλαμα;) είναι διαχρονική αξία.
*Το νέο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.
"Ζωή σαν τσίχλα" της Τζίνας Δαβιλά from www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Με μια λέξη: αηδία. Η βολεμένη ζωούλα των γύρω μου. Αποκούμπια συναισθηματικά, αποκούμπια υλικά που μεταφράζονται σε ντουβάρια, σε κήπους με γκαζόν, γιατί η τρελή μου ροδιά δεν είναι στιλάτη υποτίθεται, σε καλοσχεδιασμένα τετράτροχα, σε οικόπεδα με καλή και μέτρια θέα. Πρόσωπα με ανάποδα χαμόγελα, σαν το μουστάκι που σαν ήμουν πιτσιρίκι το μετέφραζα σε ανάποδο χαμόγελο. «Έρχεται ο Γιάννης μου που γελάει ανάποδα» έλεγα για τον ξάδελφο της μαμάς που του είχα αδυναμία και είχε κρυστάλλινη φωνή, ζεστό χαμόγελο και γελούσαν και τα μάτια του. Σήμερα ανάποδα χαμόγελα λέω ό,τι τελειοποιημένο δείχνει την λευκασμένη οδοντοστοιχία. Στο μάτι όμως κάτι τρέχει. Το αίσθημα του ανάπηρου: το γαμημένο αίσθημα του ανάπηρου που μου είναι αφόρητο πια. Της ανάπηρης πολυτέλειας, ανάπηρης ελευθερίας, ανάπηρης ζωής.
Γερνάω μου φαίνεται. Σα στριμμένη 80χρόνη κάνω. Άμα ο άνθρωπος περάσει τα 50 και γκρινιάζει υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν είναι γεμάτος κατανόηση, επιείκεια στα λάθη, δεν έχει ηρεμία, δεν πάνε καλά τα πράγματα. Τι φταίει ρε παιδί μου; Μήπως η αυγουστιάτικη πανσέληνος που μου δίνει την αίσθηση ότι όλα αλλάζουν ανεξέλεγκτα χωρίς εμένα; Μήπως οι ελιγμοί των αετονύχηδων, των κρυφών και γνωστών γερακιών που κυκλοφορούν μ’ένα στιλέτο και όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν; Οι στιλετοφορείς, μην ψάξεις στον Μπαμπινιώτη, εμπνευσμένο δια νοός της γράφουσας το λήμμα, πού και πού παίρνει και στροφές.
Και δεν μου φτάνουν όλα τ’άλλα, σκάει και από το άσμα: «… αλλού για αλλού ξεκίνησα…». Μωρέ τι μας λες… ήρθες να μας ξεκάνεις. Άϊ σιχτίρ και συ, δε σε γουστάρω τώρα… Ένα κουμπί υπόθεση. Κλικ και off.
Άνισος ο πόλεμος. Ό,τι πάω να πετάξω μου κάθεται σαν βαρίδι, μου μπήγει τις ποδάρες μες τη γη και μου βγάζει με θράσος τη γλώσσα. «Εδώ θα μείνω, εδώ θα μείνω» μου κουδουνίζει η φωνή του ψιλή-ψιλή εκνευριστική μες τα αυτιά και μου έρχεται να δω τι σκατά υπόσταση έχει για να ξέρω τι σόι μπούφλα θα του σκάσω.
Γερνάω μου φαίνεται. Σαν εκείνο τον ροδιακό φίκο στο παραλιακό «Ακταίον» που μετρά πάνω από 100 χρόνια και γνωρίζει τις κουβέντες, τα δάκρυα, τις αγωνίες και τα γέλια των περαστικών. Η γνώση γιγάντωσε τον φίκο, του έδωσε πλούσιο φύλλωμα που είναι ευχάριστο και χρήσιμο. Δεν γουστάρω τα υλικά πράγματα. Ούτε τα ντουβάρια, ούτε τα σκάφη, ούτε και τα αυτοκίνητα. Δεμένη η ζωή μου με την ύλη με κόκκινη κλωστή. Ένας σεισμός υπόθεση είναι όλα. Ένα φυσικό φαινόμενο και πάνε περίπατο. Όπως περίπατος και η ζωή μου στον πλανήτη που αν δεν αλητέψει θα είναι χωρίς νόημα.
Μια βαλίτσα γεμάτη από τις υλικές μου εξαρτήσεις- κοινωνικές και ψυχολογικές- και μπουκαπόρτες ανοιχτές θέλω. Όπου πάει και όπου βγάλει το καράβι. Το πάνω από τη θάλασσα και από τα σύννεφα δε με φοβίζει. Με το εντός και κλειστό έχω πρόβλημα. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Και να έχει ποιος καταλαβαίνει συνειδητά το πριν και το μετά του; Γι αυτό σου λέω, μέσα μου έχω ήδη βάλει φωτιά στα ντουβάρια και στις λαμαρίνες. Τους έχω δυναμιτίσει με 20 Ρίχτερ. Τα έχω γκρεμοτσακίσει στον Καιάδα του μυαλού μου. Μα, να που ώρες- ώρες την πατάω και δεν με αναγνωρίζω. Και τότε κατεβάζω ρολά. Βαριέμαι αφόρητα, ό,τι κινείται, ό,τι καλλωπίζεται, ό,τι παραμυθιάζεται. Και νοιώθω θλίψη. Για αυτό σου λέω, καλύτερα να ήμουν δέντρο. Θα είχα γνώση αιώνων, δε θα μιλούσα, θα παρατηρούσα πώς κινούνται οι άλλοι και θα διαπίστωνα πως η κίνηση δεν έχει νόημα, αξία έχει το αποτέλεσμα στο χρόνο. Όσο ξεχνάμε ότι τα δέντρα, αν και ακίνητα, δίνουν οξυγόνο, σκιά, δροσιά, ομορφιά τόσο θα κυκλοφορούμε πέρα δώθε χωρίς αποτέλεσμα. Σαν την τσίχλα: τρέχουμε ασκόπως, όπως μασάμε ασκόπως. Και στον απολογισμό, αγάπη μου, το άσκοπο ισούται με το τίποτα, το απόλυτο τίποτα.
Η Μεγαλόχαρη και οι παπάδες" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr
Όσοι έχετε διαβάσει το βιογραφικό μου θα γνωρίζετε ότι επέλεξα να φοιτήσω στη Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού. Με έλκυε η φιλοσοφία και πιστεύω πως μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω εκεί - στο τεράστιο κτήριο της Θεολογικής στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου - γεγονότα που ίσως να μην είχα τη δυνατότητα να τα ζήσω άλλου.
Η αλήθεια είναι πως αλλιώς ήμουν τότε και αλλιώς είμαι τώρα. Ως άνθρωπος και σκέψη δεν ξέρω αν εξελίχθηκα όσον αφορά στα θρησκευτικά μου ζητήματα, πάντως κατάφερα να κάνω απλούστερη τη ζωή μου ή και να δώσω και απλοϊκές απαντήσεις σε θέματα που άλλοτε με μάγκωναν. Ας πούμε στο θέμα της νηστείας, στο θέμα της υπομονής, στο θέμα της εγκαρτέρησης, της ενοχικότητας, της καλοκάγαθης διάθεσης και ανοχής στην συμπεριφορά του διπλανού μου. Απέρριψα πολλά από αυτά που επικαλείται ο καλός χριστιανός και από αυτά που συμβουλεύει το προσωπικό της εκκλησίας. Και κατέληξα στο εξής: όλα περνούν από το φίλτρο της ήρεμης εξέτασης, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς και χωρίς ενοχές. Η εκκλησία ήταν και εξακολουθεί να είναι ο κόλπος που καπηλεύτηκε ποικιλοτρόπως την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν κάπου και να έχουν χώρο προσευχής και συνάντησης, παρ’ όλο που κάποιοι δεν μπήκαν στο λούκι της, προωθώντας τίμια και απλά το αρχικό μήνυμά της: την επαφή με τον άνθρωπο.
Η γιορτή της Παναγιάς αποτελεί για πολλούς καταφύγιο. Θα ήμουν βλάσφημη στα μάτια των πιστών αν έλεγα ότι μου φαίνεται ως πανηγύρι ο τρόπος που γιορτάζεται. Θα το ρισκάρω όμως. Προσωπικά τη Μεγαλόχαρη την έχω στο μυαλό μου και τη επικαλούμαι ως Μεγάλη Μάνα κάθε φορά που έχω ή δεν έχω πρόβλημα.. Άλλοι λένε «μα το Δία», «μα τον Αλλάχ», «μάνα, μάνα» λένε οι Ρόδιοι όταν κάτι τους εκπλήσσει, τους τρομάζει, τους προβληματίζει, «Παναγιά μου» λέω εγώ. Και η σχέση μου μαζί της είναι απλή, ανθρώπινη, διακριτική χωρίς να νοιώθω πως της χρωστώ ούτε τάματα, ούτε χρήματα, ούτε εικονίσματα. Σέβομαι το πρόσωπο και ό,τι πρεσβεύει η παράδοση, αλλά δεν πιστεύω πως για να έχω την όποια επικοινωνία μαζί της πρέπει να της καταθέτω χρυσάφια και ζαφείρια. Όταν ενδόμυχα και ασυναίσθητα την επικαλεστώ, αν βρεθώ στην ανάγκη και σε απόγνωση, της απευθύνω το λόγο χωρίς υποσχέσεις. Δεν έχω οικονομικά αλισβερίσια με την Παναγιά, ούτε και με τον Χριστό. Δεν τους πληρώνω βρε αδελφέ για να με ακούσουν, σαν τον πληρωμένο φίλο μου τον ψυχολόγο που μου χρεώνει 50 ευρώ την ώρα για να με ακούσει- και που ποτέ δεν του τα σκάσα ευτυχώς γιατί οι φίλοι μου είναι καλύτεροι ακροατές και δεν κοιτούν πόσο φουσκωμένο είναι το πορτοφόλι μου. Όπως επίσης και δεν τους πληρώνω για να εισακουσθεί η προσευχή μου. Μπαίνω στο ναό με απίστευτη αναίδεια- αν έτσι αποκαλείται το γεγονός ότι δεν ρίχνω στο παγκάρι χρήματα για το κερί που θα ανάψω, δεν δίνω χρήματα στους παπάδες αν τους ζητήσω να μου διαβάσουν μια ευχή ή να μου κάνουν αγιασμό στο σπίτι μου- τα της παράδοσης και αυτά, αλλά έλα που τα γουστάρω ώρες –ώρες! Κάνω συχνά αρτοκλασίες χωρίς να πάρω τον άρτο όπως επιβάλλει και πάλι το τυπικό των παπάδων- πάντα βρίσκεται κάποιος άλλος προθυμότερος από εμένα- αλλά δεν δίνω και χρήματα όταν ο νεωκόρος με ρωτά με θράσος «χρήματα για τον ιερέα:» για να του απαντήσω ορθά-κοφτά «τίποτα»!
Υπάρχουν αγιογράφοι που έχουν χρησιμοποιήσει τα πινέλα τους για να κάνουν βλοσυρό το βλέμμα και της Παναγιάς και του Χριστού. Υπάρχουν επίσης παπάδες που κάνουν ό,τι μπορούν για να εκφοβίσουν τον κόσμο ότι η Μεγαλόχαρη θα τους γυρίσει την πλάτη, αν δεν νηστέψουν, αν δεν πληρώσουν, αν δεν ταπεινωθούν παντού και πάντα, ακόμα και όταν δεν τους αξίζει, αν εν πάσει περιπτώσει δεν γίνουν οι καρπαζοεισπράκτορες της ζωής. Υπάρχουν παπάδες που έχουν δει εργολαβία την υπόθεση του Δεκαπενταύγουστου και προσπαθούν να κάνουν μπάζα για το επόμενο τρίμηνο. Όπως επίσης υπάρχουν και άλλοι ευσεβείς ιερείς που σε κοιτούν ίσα στα μάτια με καλοσύνη και απλότητα χωρίς να σε παραμυθιάζουν με ιστορίες που σε αγριεύουν, ενώ εσύ γνωρίζεις ότι από πίσω τους ορθώνεται ένα σαθρό οικοδόμημα αιώνων που έχει θωπεύσει αυθαιρεσίες και εγκλήματα όλων των ειδών.
Για μένα η Μεγαλόχαρη είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Όπως μεγάλη είναι η αγκαλιά των απλών ανθρώπων, που χωρίς να απευθύνονται για συμβουλές στους ρασοφόρους, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ζωή χωρίς τον άλλον άνθρωπο είναι άδεια, όπως περιγράφει με επιστημονικο-λυρικό τρόπο τη ζωή του μετέωρου ανθρώπου ο Γιώργος Γραμματικάκης στην «Κόμη της Βερενίκης». Η Παναγιά δεν έχει ανάγκη από κεριά, από τάματα, από τυμπανοκρουσίες, από τα πανηγυριώτικα στοιχεία που ξαμολιούνται έξω από τους ναούς.
Καλή Παναγιά, λοιπόν, όπως ακούγεται σήμερα στη Ρόδο. Απλά και ταπεινά. Μέσα μας και έξω μας!
Καλή Παναγιά, λοιπόν, όπως ακούγεται σήμερα στη Ρόδο. Απλά και ταπεινά. Μέσα μας και έξω μας!
Σάββατο 13 Αυγούστου 2011
"Αξιοπρέπεια στη ζωή και στον θάνατο" της Τζίνας Δαβιλά
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Μεταφέροντας απλώς την αγωνιώδη κραυγή της Κικής Τσακίρη για τη στάση του κράτους απέναντι στη νόσο ALS, το οποίο της στερεί το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο.
Θέμα: επικίνδυνη υπολειτουργία του ΤΥΔΚΥ- ΟΠΑΔ (Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου) για τη ζωή των ασφαλισμένων
Το ταμείο υγείας δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων μου χρωστά χιλιάδες ευρώ από το 2010.
Έμεινε μια υπάλληλος στη Ρόδο να εξυπηρετεί όλους τους υπαλλήλους των δήμων της Δωδεκάνησου. Εκτός του ότι είναι μία και μοναδική υπάλληλος δεν υπάρχει και διαχειριστής να υπογράψει τα εντάλματα, τα έτοιμα τουλάχιστον εντάλματα προκειμένου να πληρωθούν οι ασφαλισμένοι!
Τώρα θα πάει διακοπές και θα μπει λουκέτο για δύο εβδομάδες. Οπωσδήποτε χρειάζεται να ξεκουραστεί για να αντέξει το φόρτο εργασίας!
Από τότε που ενοποιήθηκε το ταμείο με τον ΟΠΑΔ η υποβάθμιση των υπηρεσιών του είναι πρωτοφανής!
Από τότε που ενοποιήθηκε το ταμείο με τον ΟΠΑΔ η υποβάθμιση των υπηρεσιών του είναι πρωτοφανής!
Όλοι γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά φαίνεται πολύ δύσκολο να μετακινήσουν πλεονάζον προσωπικό και να στελεχώσουν το ταμείο. Μαζί με τους ασφαλισμένους δεινοπαθούν και τα φαρμακεία να πληρωθούν!
Οι αρμόδιοι στην Αθήνα αδιαφορούν κι οι βουλευτές μας έχουν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν από την υγεία μερικών χιλιάδων υπάλληλων των ΟΤΑ! Βλέπετε το παρόν που πρέπει να δίνουν στις διάφορες εκδηλώσεις, δεν αφήνει χρόνο για έργο ουσίας!
Οι αρμόδιοι στην Αθήνα αδιαφορούν κι οι βουλευτές μας έχουν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν από την υγεία μερικών χιλιάδων υπάλληλων των ΟΤΑ! Βλέπετε το παρόν που πρέπει να δίνουν στις διάφορες εκδηλώσεις, δεν αφήνει χρόνο για έργο ουσίας!
Πώς νομίζουν ότι θα τα βγάλει πέρα διασωληνωμένος ασθενής με τραχειοτομή 100% ανάπηρος όταν μόνο τα αναλώσιμα τραχειοτομής είναι 700-1000 ευρώ/μήνα;
Πού να τολμήσουν δε να ψηφίσουν και την ευθανασία με τις διαδικασίες και προϋποθέσεις που ισχύουν σε άλλες χώρες;
Θα βρουν απέναντι τους σύσσωμη την Ορθοδοξία που ούτως η άλλως το κοινωνικό της έργο προσωπικά δεν το είδα, αλλά κι ούτε άλλοι ασθενείς σαν εμένα απ ό,τι γνωρίζω!
Θα βρουν απέναντι τους σύσσωμη την Ορθοδοξία που ούτως η άλλως το κοινωνικό της έργο προσωπικά δεν το είδα, αλλά κι ούτε άλλοι ασθενείς σαν εμένα απ ό,τι γνωρίζω!
Μου στερούν με την αδιαφορία κι ανικανότητα τους, την αξιοπρέπεια στη ζωή και στο θάνατο!
Νιώθω φαιδρή να επισημαίνω τα απλά κι αυτονόητα, κι ο νοών νοείτω!
* Η Κική Τσακίρη είναι ασθενής της Νόσου ALS ή του Κινητικού Νευρώνα (Πλάγια Μυοατροφική Σκλήρυνση).
"Ο Γιώργος με τη δυνατή χειραψία" της Τζίνας Δαβιλά
Έχει δεμένα δύο ντέφια στα πόδια του. Ένα κουδουνάτο βραχιόλι στολίζει το αριστερό του χέρι. Μια αυτοσχέδια -έτσι μου φάνηκε- τύπου φυσαρμόνικα είναι τοποθετημένη στο ύψος των χειλιών. Μια κιθάρα όχι κοινότοπη, αλλά με διάφορα στοιχεία που δημιουργούν ήχους και συνοδεύουν τη μουσική του, έχει αφεθεί στα χέρια του πλανόδιου μουσικού επί της οδού Αρεοπαγίτου.
Είναι ο Γιώργος Γαβαλάς, μουσικός έξω από το αυγό, που έλεγε και το πλανόδιο, αναρχοαυτόνομο δίδυμο του Κώστα Μουρσελά στο «Εκείνος και Εκείνος». Ο Γιώργος βιώνει την καθημερινότητά του στα 65 χρόνια του με τρόπο έξω από τις κατεστημένες αντιλήψεις που επιβάλλουν τρόπο ζωής και σκέψης ανθρώπων του δικού του παρελθόντος. Έχει συνεργαστεί ως φλαουτίστας στο «Βρώμικο ψωμί» του Διονύση Σαββόπουλου, ως συνθέτης του Μανώλη Ρασούλη, έχει γράψει στίχους και μουσική για ό,τι τον απασχολεί.
«Δεν θέλω ούτε ραδιόφωνα, ούτε τηλεοράσεις τίποτα σου λέω. Καλά είμαι εδώ. Κάνω στο σπίτι μου και με τη βοήθεια δύο φίλων δικές μου παραγωγές, πουλάω τα cd μου προς 5 ευρώ, όποιος θέλει τα αγοράζει και αυτό είναι όλο. Τα χω δει όλα, ξέρω πώς λειτουργούν και είμαι καλά έτσι όπως ζω» μου λέει τη στιγμή που τον κοιτώ στα μάτια μια κυριακάτικη βραδιά που ο κόσμος αναβοκατεβαίνει την Αρεοπαγίτου και προσπερνά ή κοντοστέκεται για να τον ακούσει.
Ο Γιώργος Γαβαλάς δεν επαιτεί, ούτε και απαιτεί. Προσφέρει δωρεάν τη μουσική του κάτω από την Ακρόπολη, απέναντι απ΄ την Κρήνη του Πεισίστρατου. Επτά χρόνια φιλοξενείται στον υπαίθριο χώρο ως δεξιόχειρας κρουστοκίθαρος, αριστερόχειρας τρεμοδάκτυλος και πιασομελωδόκτυπος, ως πατοχωματικός δίποδος που παίζει με το δεξί ντέφι τη βάση και με το αριστερό την άρση που συνοδεύεται απ΄ το πνευστό «καζού» κι τον γαϊδουροφώνη. Στην ορχήστρα του δρόμου του Γιώργου Γαβαλά συμμετέχει και ο χρωματοκορδόνης με τα μπιχλιμπίδια που παίζουν και μας εμπνέουν οπτικώς. Με άλλα λόγια ο ίδιος σε πολλές και ταυτόχρονες εκδοχές.
Είμαι της αφής άνθρωπος. Η δυνατή χειραψία του Γιώργου με κέρδισε περισσότερο από την υγιή του τρέλα, το ματάκι που γυάλιζε μέσα στο ημίφως, το ασυμβίβαστο της κοινωνίας στο πρόσωπό του, την καθαρότητα των λόγων του. Τον άνθρωπο τον βλέπεις στα μάτια και στη χειραψία. Πάθος, επικοινωνία, εγωισμός, χλιαρότητα, εγκαρδιότητα, ντομπροσύνη, όλα στη χειραψία τα βλέπεις αν έχεις εκπαιδευτεί να την διαβάζεις. Άσε που έχω αδυναμία στους περιθωριακούς, στους αποτραβηγμένους. Έχουν γευτεί και ακούν αλλιώς τη ζωή και τους ανθρώπους της. «Πάρε αυτό το cd, μου είπε, αν θέλεις να παίξεις στο ραδιόφωνο και μου πρότεινε το «Ροκ Δωματίου, Παγκόσμια Σχολή Πανεπιστημιακής Μαγειρικής». Ακούω το λεξόηχο: «Και φταίς… κεφτές». Ήχοι τζαζ, που θυμίζουν το ασυμβίβαστο των Πελόμα Μποκιού, των Μπουρμπουλιών και του Εξαδάκτυλου.
Δέκα ευρώ, ίσον με δύο καφέδες και ενάμιση ποτό. ‘‘Θα αγοράσω τα cd και ας με δουλεύει και είναι άγραφα’’, σκέφτηκα αρχικά καθώς τον πλησίαζα. Μετά τη χειραψία, δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν γραμμένα. Ο άνθρωπος στη χειραψία φαίνεται. Και όσο και αν ο κόσμος έχει γίνει ένας αχταρμάς που πλάστηκε σε κεφτές και τηγανίζεται αλύπητα, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι, που φταίνε δεν φταίνε, έχουν έντονα το άρωμα του δυόσμου.
ΥΓ: αν βρεθείτε προς τα κει, κάντε μου τη χάρη να του πείτε και ένα ‘γεια χαρά’ από μένα.
ΥΓ: αν βρεθείτε προς τα κει, κάντε μου τη χάρη να του πείτε και ένα ‘γεια χαρά’ από μένα.
"Οι καταχανάδες" της Τζίνας Δαβιλά
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Dolce
Στα ροδίτικα ο καταχανάς είναι ο άχρηστος, ο για πέταμα, ο έχων μηδενική αξία. Καθόλου για πέταμα δεν είναι αυτό που θα διαβάσετε.
Στο πλαίσιο των πεταμένων και άχρηστων έδρασε ένας Τριπολίτης Έλλην που ζει πια και δραστηριοποιείται στη Νέα Υόρκη, ο Νίκος Φλώρος. Ο καλλιτέχνης είναι καταξιωμένος και βραβευμένος γλύπτης στο εξωτερικό , στη Βιέννη, στη Ν. Υόρκη και έχει χρησιμοποιήσει τα άχρηστα κουτάκια αναψυκτικών για να δημιουργήσει από αυτά, τα φορέματα και τα μπούστα που φόρεσε η Μαρία Κάλλας. στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας της. Η προσέγγιση του καλλιτέχνη βασίζεται στην ανάλυση της προσωπικότητας της Κάλλας και στις μεγάλες υποκριτικές της ικανότητες. Η πρώτη του ύλη είναι τα κουτιά αλουμινίου, τα οποία κόβει σε νήματα, τα πλέκει σε αργαλειό και τα επεξεργάζεται έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μοιάζει με μεταξωτό.
Είμαι της αφής άνθρωπος. Ήθελα να αγγίξω ένα προς ένα τα φορέματα από αλουμίνιο που έλαμπαν στον ατμοσφαιρικά φωτισμένο χώρο του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου στην Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου. Σαφώς, σεβάστηκα την επιθυμία του καλλιτέχνη και το αυτονόητο δικαίωμα κάθε έργου τέχνης να μην το αγγίξω καταβάλλοντας προσπάθεια να μην πηδήξω μέσα από τα προστατευτικά σκοινιά που οριοθετούσαν το «μην…». Έλαμπαν, γυάλιζαν και μου έδιναν την αίσθηση του μεταξιού που όσο το χαϊδεύεις, τόσο περισσότερο κολλάς στην αίσθηση και θέλεις να κλείσεις τα μάτια για να φανταστείς ό,τι θέλεις. Τη ζωή της Μαρίας Κάλλας, την τεράστια επιτυχία που έκανε, τον τρελό έρωτά της για τον Αριστοτέλη Ωνάση, την κατάθλιψη, την πτώση, τον θάνατο.
Είμαι της αφής άνθρωπος. Ήθελα να αγγίξω ένα προς ένα τα φορέματα από αλουμίνιο που έλαμπαν στον ατμοσφαιρικά φωτισμένο χώρο του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου στην Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου. Σαφώς, σεβάστηκα την επιθυμία του καλλιτέχνη και το αυτονόητο δικαίωμα κάθε έργου τέχνης να μην το αγγίξω καταβάλλοντας προσπάθεια να μην πηδήξω μέσα από τα προστατευτικά σκοινιά που οριοθετούσαν το «μην…». Έλαμπαν, γυάλιζαν και μου έδιναν την αίσθηση του μεταξιού που όσο το χαϊδεύεις, τόσο περισσότερο κολλάς στην αίσθηση και θέλεις να κλείσεις τα μάτια για να φανταστείς ό,τι θέλεις. Τη ζωή της Μαρίας Κάλλας, την τεράστια επιτυχία που έκανε, τον τρελό έρωτά της για τον Αριστοτέλη Ωνάση, την κατάθλιψη, την πτώση, τον θάνατο.
Ο 41χρόνος σήμερα καταξιωμένος διεθνώς γλύπτης, που γεννήθηκε το 1970 στην Τρίπολη Αρκαδίας, μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε εικαστικές τέχνες στο Παρίσι, ευρισκόμενος τακτικά στην Ελλάδα, ενώ ζει μόνιμα πια στην Ν.Υόρκη, θα μου/μας λύσει αρκετές απορίες για το πώς μπήκε στην διαδικασία να χρησιμοποιεί αποκλειστικά άχρηστα υλικά και να τα μετατρέπει σε έργα τέχνης σήμερα στις 12:00μμ στον «Παλμό 99.5». Για αυτό που φαντάζομαι πως και ο ίδιος δεν θα μπορέσει να δώσει απαντήσεις – είναι και ευγενής άνθρωπος- είναι για το πώς γίνεται ένα τέτοιο πολιτιστικό γεγονός που μπορεί να προσεγγίσει κόσμο εντός και εκτός Ελλάδας, να μην προβάλλεται έντονα από τους πολιτιστικούς φορείς του τόπου. Να μην γίνεται ο ντόρος που επιβάλλεται να γίνεται σε τέτοιου είδους πολιτιστικά δρώμενα, σε περιόδους που διψά ο κόσμος να δει διαφορετικά πράγματα και που στην τελική αξίζουν! Στα χθεσινά εγκαίνια θα έπρεπε να παρελάσει σύσσωμη η πολιτική κοινότητα του τόπου, οι παράγοντες, οι πολιτιστικοί φορείς και βεβαίως ο κόσμος ο οποίος είτε δεν το έμαθε- συνεπώς δεν υπήρξε σωστή και καλή ενημέρωση-προώθηση-κοινοποίηση, είτε αδιαφόρησε. Θέλω να πιστεύω πως έπαιξε ρόλο η πρώτη εκδοχή, γιατί η δεύτερη ξύνει πηγές που ίσως και να μην ματώσουν, ακόμα και αν χρειαστεί να σκάψει κάποιος με την τσουγκράνα. Άμα έχει γίνει μπετόν αρμέ η πολιτισμική συνείδηση των πολιτών, στο χωριό μου ξέρετε τι λένε; «Χ… μέσα Πολυχρόνη, που δεν γίναμε ευζώνοι». Κοινώς … καληνύχτα!
*Σημαντικό υστερόγραφο: η έκθεση του γλύπτη Νίκου Φλώρου θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Αυγούστου 2011 στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου στην Μεσαιωνική Πόλη Ρόδου και διοργανώθηκε και επιμελήθηκε από την Leader International S.A.. Αν κοπιάσετε… έχουμε και ταξί!
**Μη σημαντικό υστερόγραφο: τις προάλλες βρέθηκα στο νοσοκομείο Ρόδου και άκουσα μια αναισθησιολόγο να ωρύεται και να κλείνει το τηλέφωνο λέγοντας:
-«Άντε και γ…… παλιο- καταχανά!».
-«Μισό, τη ρωτώ, τι σημαίνει αυτό που είπατε;»
-«Καταχανάς; Ο μαλάκας στα ροδίτικα!», μου απάντησε.
-«Άντε και γ…… παλιο- καταχανά!».
-«Μισό, τη ρωτώ, τι σημαίνει αυτό που είπατε;»
-«Καταχανάς; Ο μαλάκας στα ροδίτικα!», μου απάντησε.
"Η ιστορία μου" της Τζίνας Δαβιλά
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=8093
Πότε θα με πάρεις στα χέρια σου; Πότε θα με αγγίξεις απαλά; Πότε θα χαθείς μέσα στα ταξίδια μου; Πότε θα χώσεις τη μύτη σου μέσα μου για να μυρίσεις;
Για σένα είμαι εδώ για να σε μάθω ό,τι δεν μπορείς να μάθεις. Για να σου γνωρίσω μυστικά που δεν θα συναντήσεις ποτέ. Για να σε πάω σε σκοτεινές και μακρινές, πολύ μακρινές διαδρομές που μόνο τα κινηματογραφικά κόλπα μπορούν να σε ξεναγήσουν. Για να σου δώσω ιδέες για να φτιάξεις καλύτερη τη ζωή σου. Για να κάνεις όταν έχεις τις ακεφιές σου τα πιο μακρινά ταξίδια σου. Δεν φιλοδοξώ να μ’έχεις πάντα κοντά σου, η αποκλειστικότητα ανήκει στην ματαιοδοξία των ανθρώπων. Φιλοδοξώ ό,τι πιο ταπεινό: να μου δώσεις το χρόνο σου. Λίγο από το χρόνο σου, όπως κάνουν οι εραστές που συναντιούνται σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα για να μιλήσουν τη γλώσσα των κορμιών. Ακόμα και δω θα μπορούσα να γίνω ένας καλός δάσκαλος, ο δικός σου μπούσουλας. Σε περιμένω όπως ο υπεύθυνος του εθελοντισμού αίματος. Ζει χωρίς αίμα ο άνθρωπος; Αυτό είσαι για μένα. Το αίμα που τρέχει στις φλέβες μου.
Σου εξομολογήθηκα ένα έρωτα. Από μένα για σένα. Δεν το ζητώ, αλλά θα θελα να γίνει και το αντίστροφο: να με αγαπήσεις όπως σ’αγάπησα προτού γεννηθώ. Απλά, ήρεμα, παθιασμένα και ορμητικά. Πώς γίνονται όλα μαζί; Έτσι αγαπούν οι ταπεινοί και άξιοι εραστές. Μην με πετάξεις, μην με προδώσεις, χωρίς εσένα είμαι ένα τίποτα. Και, αν και εφόσον…: σκέψου μήπως κάποιος άλλος με έχεις περισσότερη ανάγκη. Αν εσύ θελήσεις, μπορώ και να αλλάξω χέρια. Δεν θα παραπονεθώ. Αρκεί να μην βρεθώ στο απρόσωπο, σκληρό, βρώμικο των χωματερών. Δεν μου αξίζει.
Σ’αγαπάω.
Υγ: Πριν από λίγες μέρες 10 τόνοι βιβλίων των κεκλεισμένων πια «Ελληνικών Γραμμάτων» πετάχτηκαν στις χωματερές. Ίσως κανείς ποτέ από τους υπεύθυνους να μην είχε φανταστεί μια απλή τους εξομολόγηση. Και το διακαή πόθο να αλλάξουν απλώς χέρια, ράφια, τόπο. Ο έρωτας είναι βουβός κάποιες φορές, αλλά τα μάτια μένουν ανοιχτά όταν η ψυχή δεν γερνά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)