Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

"Ο Γιώργος με τη δυνατή χειραψία" της Τζίνας Δαβιλά

 10/08/2011
Έχει δεμένα δύο ντέφια στα πόδια του. Ένα κουδουνάτο βραχιόλι στολίζει το αριστερό του χέρι. Μια αυτοσχέδια -έτσι μου φάνηκε- τύπου φυσαρμόνικα είναι τοποθετημένη στο ύψος των χειλιών. Μια κιθάρα όχι κοινότοπη, αλλά με διάφορα στοιχεία που δημιουργούν ήχους και συνοδεύουν τη μουσική του, έχει αφεθεί στα χέρια του πλανόδιου μουσικού επί της οδού Αρεοπαγίτου.

Είναι ο Γιώργος Γαβαλάς, μουσικός έξω από το αυγό, που έλεγε και το πλανόδιο, αναρχοαυτόνομο δίδυμο του Κώστα Μουρσελά στο «Εκείνος και Εκείνος». Ο Γιώργος βιώνει την καθημερινότητά του στα 65 χρόνια του με τρόπο έξω από τις κατεστημένες αντιλήψεις που επιβάλλουν τρόπο ζωής και σκέψης ανθρώπων του δικού του παρελθόντος. Έχει συνεργαστεί ως φλαουτίστας  στο «Βρώμικο ψωμί» του Διονύση Σαββόπουλου, ως συνθέτης του Μανώλη Ρασούλη, έχει γράψει στίχους και μουσική για ό,τι τον απασχολεί.

«Δεν θέλω ούτε ραδιόφωνα, ούτε τηλεοράσεις τίποτα σου λέω. Καλά είμαι εδώ. Κάνω στο σπίτι μου και με τη βοήθεια δύο φίλων δικές μου παραγωγές, πουλάω τα cd μου προς 5 ευρώ, όποιος θέλει τα αγοράζει και αυτό είναι όλο. Τα χω δει όλα, ξέρω πώς λειτουργούν και είμαι καλά έτσι όπως ζω» μου λέει τη στιγμή που τον κοιτώ στα μάτια μια κυριακάτικη βραδιά που ο κόσμος αναβοκατεβαίνει την Αρεοπαγίτου και προσπερνά ή κοντοστέκεται για να τον ακούσει.

Ο Γιώργος Γαβαλάς δεν επαιτεί, ούτε και απαιτεί. Προσφέρει δωρεάν τη μουσική του κάτω από την Ακρόπολη, απέναντι απ΄ την Κρήνη του Πεισίστρατου. Επτά χρόνια φιλοξενείται στον υπαίθριο χώρο ως δεξιόχειρας κρουστοκίθαρος, αριστερόχειρας τρεμοδάκτυλος και πιασομελωδόκτυπος, ως πατοχωματικός δίποδος που παίζει με το δεξί ντέφι τη βάση και με το αριστερό την άρση που συνοδεύεται απ΄ το πνευστό «καζού» κι τον γαϊδουροφώνη. Στην ορχήστρα του δρόμου του Γιώργου Γαβαλά συμμετέχει και ο χρωματοκορδόνης με τα μπιχλιμπίδια που παίζουν και μας εμπνέουν οπτικώς.  Με άλλα λόγια ο ίδιος σε πολλές και ταυτόχρονες εκδοχές.

Είμαι της αφής άνθρωπος. Η δυνατή χειραψία του Γιώργου με κέρδισε περισσότερο από την υγιή του τρέλα, το ματάκι που γυάλιζε μέσα στο ημίφως, το ασυμβίβαστο της κοινωνίας στο πρόσωπό του, την καθαρότητα των λόγων του. Τον άνθρωπο τον βλέπεις στα μάτια και στη χειραψία. Πάθος, επικοινωνία, εγωισμός, χλιαρότητα, εγκαρδιότητα, ντομπροσύνη, όλα στη χειραψία τα βλέπεις αν έχεις εκπαιδευτεί να την διαβάζεις. Άσε που έχω αδυναμία στους περιθωριακούς, στους αποτραβηγμένους. Έχουν γευτεί και ακούν αλλιώς τη ζωή και τους ανθρώπους της. «Πάρε αυτό το cd, μου είπε, αν θέλεις να παίξεις στο ραδιόφωνο και μου πρότεινε το «Ροκ Δωματίου, Παγκόσμια Σχολή Πανεπιστημιακής Μαγειρικής». Ακούω το λεξόηχο: «Και φταίς… κεφτές». Ήχοι τζαζ, που θυμίζουν το ασυμβίβαστο των Πελόμα Μποκιού, των Μπουρμπουλιών και του Εξαδάκτυλου. 

Δέκα ευρώ, ίσον με δύο καφέδες και ενάμιση ποτό. ‘‘Θα αγοράσω τα cd και ας με δουλεύει και είναι άγραφα’’, σκέφτηκα αρχικά καθώς τον πλησίαζα. Μετά τη χειραψία, δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν γραμμένα. Ο άνθρωπος στη χειραψία φαίνεται.  Και όσο και αν ο κόσμος έχει γίνει ένας αχταρμάς που πλάστηκε σε κεφτές και τηγανίζεται αλύπητα, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι, που φταίνε δεν φταίνε, έχουν έντονα το άρωμα του δυόσμου.

ΥΓ: αν βρεθείτε προς τα κει, κάντε μου τη χάρη να του πείτε και ένα ‘γεια χαρά’ από μένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

αφήστε το σχόλιό σας