Όσοι έχετε διαβάσει το βιογραφικό μου θα γνωρίζετε ότι επέλεξα να φοιτήσω στη Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού. Με έλκυε η φιλοσοφία και πιστεύω πως μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω εκεί - στο τεράστιο κτήριο της Θεολογικής στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου - γεγονότα που ίσως να μην είχα τη δυνατότητα να τα ζήσω άλλου.
Η αλήθεια είναι πως αλλιώς ήμουν τότε και αλλιώς είμαι τώρα. Ως άνθρωπος και σκέψη δεν ξέρω αν εξελίχθηκα όσον αφορά στα θρησκευτικά μου ζητήματα, πάντως κατάφερα να κάνω απλούστερη τη ζωή μου ή και να δώσω και απλοϊκές απαντήσεις σε θέματα που άλλοτε με μάγκωναν. Ας πούμε στο θέμα της νηστείας, στο θέμα της υπομονής, στο θέμα της εγκαρτέρησης, της ενοχικότητας, της καλοκάγαθης διάθεσης και ανοχής στην συμπεριφορά του διπλανού μου. Απέρριψα πολλά από αυτά που επικαλείται ο καλός χριστιανός και από αυτά που συμβουλεύει το προσωπικό της εκκλησίας. Και κατέληξα στο εξής: όλα περνούν από το φίλτρο της ήρεμης εξέτασης, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς και χωρίς ενοχές. Η εκκλησία ήταν και εξακολουθεί να είναι ο κόλπος που καπηλεύτηκε ποικιλοτρόπως την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν κάπου και να έχουν χώρο προσευχής και συνάντησης, παρ’ όλο που κάποιοι δεν μπήκαν στο λούκι της, προωθώντας τίμια και απλά το αρχικό μήνυμά της: την επαφή με τον άνθρωπο.
Η γιορτή της Παναγιάς αποτελεί για πολλούς καταφύγιο. Θα ήμουν βλάσφημη στα μάτια των πιστών αν έλεγα ότι μου φαίνεται ως πανηγύρι ο τρόπος που γιορτάζεται. Θα το ρισκάρω όμως. Προσωπικά τη Μεγαλόχαρη την έχω στο μυαλό μου και τη επικαλούμαι ως Μεγάλη Μάνα κάθε φορά που έχω ή δεν έχω πρόβλημα.. Άλλοι λένε «μα το Δία», «μα τον Αλλάχ», «μάνα, μάνα» λένε οι Ρόδιοι όταν κάτι τους εκπλήσσει, τους τρομάζει, τους προβληματίζει, «Παναγιά μου» λέω εγώ. Και η σχέση μου μαζί της είναι απλή, ανθρώπινη, διακριτική χωρίς να νοιώθω πως της χρωστώ ούτε τάματα, ούτε χρήματα, ούτε εικονίσματα. Σέβομαι το πρόσωπο και ό,τι πρεσβεύει η παράδοση, αλλά δεν πιστεύω πως για να έχω την όποια επικοινωνία μαζί της πρέπει να της καταθέτω χρυσάφια και ζαφείρια. Όταν ενδόμυχα και ασυναίσθητα την επικαλεστώ, αν βρεθώ στην ανάγκη και σε απόγνωση, της απευθύνω το λόγο χωρίς υποσχέσεις. Δεν έχω οικονομικά αλισβερίσια με την Παναγιά, ούτε και με τον Χριστό. Δεν τους πληρώνω βρε αδελφέ για να με ακούσουν, σαν τον πληρωμένο φίλο μου τον ψυχολόγο που μου χρεώνει 50 ευρώ την ώρα για να με ακούσει- και που ποτέ δεν του τα σκάσα ευτυχώς γιατί οι φίλοι μου είναι καλύτεροι ακροατές και δεν κοιτούν πόσο φουσκωμένο είναι το πορτοφόλι μου. Όπως επίσης και δεν τους πληρώνω για να εισακουσθεί η προσευχή μου. Μπαίνω στο ναό με απίστευτη αναίδεια- αν έτσι αποκαλείται το γεγονός ότι δεν ρίχνω στο παγκάρι χρήματα για το κερί που θα ανάψω, δεν δίνω χρήματα στους παπάδες αν τους ζητήσω να μου διαβάσουν μια ευχή ή να μου κάνουν αγιασμό στο σπίτι μου- τα της παράδοσης και αυτά, αλλά έλα που τα γουστάρω ώρες –ώρες! Κάνω συχνά αρτοκλασίες χωρίς να πάρω τον άρτο όπως επιβάλλει και πάλι το τυπικό των παπάδων- πάντα βρίσκεται κάποιος άλλος προθυμότερος από εμένα- αλλά δεν δίνω και χρήματα όταν ο νεωκόρος με ρωτά με θράσος «χρήματα για τον ιερέα:» για να του απαντήσω ορθά-κοφτά «τίποτα»!
Υπάρχουν αγιογράφοι που έχουν χρησιμοποιήσει τα πινέλα τους για να κάνουν βλοσυρό το βλέμμα και της Παναγιάς και του Χριστού. Υπάρχουν επίσης παπάδες που κάνουν ό,τι μπορούν για να εκφοβίσουν τον κόσμο ότι η Μεγαλόχαρη θα τους γυρίσει την πλάτη, αν δεν νηστέψουν, αν δεν πληρώσουν, αν δεν ταπεινωθούν παντού και πάντα, ακόμα και όταν δεν τους αξίζει, αν εν πάσει περιπτώσει δεν γίνουν οι καρπαζοεισπράκτορες της ζωής. Υπάρχουν παπάδες που έχουν δει εργολαβία την υπόθεση του Δεκαπενταύγουστου και προσπαθούν να κάνουν μπάζα για το επόμενο τρίμηνο. Όπως επίσης υπάρχουν και άλλοι ευσεβείς ιερείς που σε κοιτούν ίσα στα μάτια με καλοσύνη και απλότητα χωρίς να σε παραμυθιάζουν με ιστορίες που σε αγριεύουν, ενώ εσύ γνωρίζεις ότι από πίσω τους ορθώνεται ένα σαθρό οικοδόμημα αιώνων που έχει θωπεύσει αυθαιρεσίες και εγκλήματα όλων των ειδών.
Για μένα η Μεγαλόχαρη είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Όπως μεγάλη είναι η αγκαλιά των απλών ανθρώπων, που χωρίς να απευθύνονται για συμβουλές στους ρασοφόρους, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ζωή χωρίς τον άλλον άνθρωπο είναι άδεια, όπως περιγράφει με επιστημονικο-λυρικό τρόπο τη ζωή του μετέωρου ανθρώπου ο Γιώργος Γραμματικάκης στην «Κόμη της Βερενίκης». Η Παναγιά δεν έχει ανάγκη από κεριά, από τάματα, από τυμπανοκρουσίες, από τα πανηγυριώτικα στοιχεία που ξαμολιούνται έξω από τους ναούς.
Καλή Παναγιά, λοιπόν, όπως ακούγεται σήμερα στη Ρόδο. Απλά και ταπεινά. Μέσα μας και έξω μας!
Καλή Παναγιά, λοιπόν, όπως ακούγεται σήμερα στη Ρόδο. Απλά και ταπεινά. Μέσα μας και έξω μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας