Είδος ανδρός ανεξάντλητο, αειθαλές και αεικίνητο. Από δω στρίβεις το κεφάλι, από το κει το πας να σου και ένας κιλοτάκιας με χαμόγελο crest να σε κοιτά και να σου λέει: «δεν θα πεθάνω ποτές, ό,τι και αν λες, όπου και αν πας, εδώ κοντά μου θα γυρνάς!».
Διάβαζα τις προάλλες τον «BHMagazino» και «τα λόγια της πιάτσας» του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου. Κάπου στα λήμματα της Μπεο-Ψωμιαδο-Μαρινακικής και λοιπών περιόδου, εντοπίζω και το εκ της τελευταίας εσοδείας λήμμα της ελληνικής- προσαρμοζόμενο στα ποδοσφαιρικά- «κιλοτάκιας» που αποκαλεί ο προσφιλής Αχιλλεύς Μπέος βεβαίως – βεβαίως, κάποιον άγνωστο από τον Βόλο. «Τι με λες;» είπα στον εαυτό μου, «έχουν τέτοιους και οι ‘όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω;».
«Σιγά μην δε είχαν» απαντά ετέρα φωνή πηγάζουσα εκ τους ιδίου προσώπου. Είναι ανεξάντλητο το είδος του κιλοτάκια, του βρακωμένου σε μιας γυναίκας το στριγκάκι- ευτυχώς που μίκρυνε το βρακί τα τελευταία χρόνια, ευελπιστώντας πως μπορεί να χωρέσει λιγότερα αρσενικά, αλλά πού τέτοια τύχη καρδιά μου. Άμα το χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες…
Πονεμένη ιστορία η κατεύθυνση ανδρός από μια γυναίκα. Από όποια γυναίκα. Από τη μάνα του, την αδελφή του, την σύντροφό του. Μια μέγαιρα με στυλ Τασσώς Καββαδία, Μαίρης Μεταξά (θυμάστε την θρυλική Μικρασιάτισσα Πολυξένη Κοπέογλου μαμά του Βουτσά στο "Ανθρωπάκι";). Το κακό είναι να μην γίνει η αρχή, άπαξ και… η συνέχεια γνωστή.
Κατευθυνόμενα ανδρίδια που χαίρουν μετριότατης εκτιμήσεως και από τις ίδιες τις συντρόφους, μανάδες, φιλενάδες, αδελφάδες που τους κατευθύνουν, διότι τον κατευθυνόμενο πολλές τον επόθησαν, ελάχιστες τον εκτίμησαν. Μπορεί να αποτελεί βολικό είδος ανδρός, πλην όμως είναι εξαιρετικά ανιαρό και αδιάφορο να λες σε κάποιον τι να κάνει και να το κάνει σαν υπνωτισμένος. Άσε που σου ανοίγει το δρόμο για να ψάξεις τον αυτόνομο, αυτόβουλο, ελεύθερο μέχρι που ξαναπέφτεις σε ένα άλλης κοπής Κοπέογλου που μετά από την πρώτη ενδιαφέρουσα γνωριμία, η δεύτερη αποδεικνύεται ανιαρότατη, δεδομένου ότι συχνότατα άλλαξε ο Μανωλιός και έθεσε την όψη του αλλιώς.
Δεν με απασχολεί επί του παρόντος να αναλυθούν οι λόγοι που καθιστούν έναν άνδρα κιλοτάκια. Το αποτέλεσμα με απασχολεί. Μα την αλήθεια πιστεύω πως πρόκειται για τον πιο υποτιμητικό χαρακτηρισμό. Ό,τι και να έχει δημιουργήσει κάποιος καταρρίπτεται. Δεν έχει να κάνει με τις συναισθηματικές εξαρτήσεις που μπορεί να έχει - που είναι εξαιρετικά όμορφο να υπάρχουν. Έχει να κάνει με την έννοια του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης. Σπάνια ακούς έναν επιτυχημένο άνδρα πχ να λέει «ό,τι είμαι το οφείλω σε αυτή». Δεν του το επιτρέπει ο εγωισμός του, το αντριλίκι του τάχα μου τάχα μου. Και όμως όσοι πέφτουν στην παγίδα να κορδώνονται ότι είναι αυτοδημιούργητοι, είναι οι πιο κατευθυνόμενοι από μια γυναίκα. Πάει αλυσίδα το πράγμα, από της μιας τα χέρια στης άλλης, αναλόγως της μαεστρίας και των χειρισμών της πομπού.
Ο άνδρας που σέβεται και τιμά τον εαυτό του, είναι φτιαγμένος από σπάνιο υλικό. Και πάλι αποτέλεσμα μιας γυναίκας είναι, που ήξερε πως αξία έχει να δημιουργείς αυτόνομους, αυτόφωτούς και ελεύθερους ανθρώπους που προχωρούν με το κεφάλι ψηλά και τιμούν τη ζωή τους. Το θέμα δεν είναι να πλάθεις, το θέμα είναι πώς το πλάθεις, από ποια υλικά. Προς Θεού δεν αναφέρομαι στον νάρκισσο τύπο που υπολογίζει μόνο τον εαυτό του. Αυτή η περίπτωση αποτελεί την κλασσική ανδρός που ο εγωκεντρισμός του, τού επιτρέπει την επιφανειακή αγάπη για τον εαυτό του και τους άλλους. Μιλώ για εκείνον που δεν τον ξεχωρίζεις από το πουλί του, αλλά από τη μαγκιά του να αναλαμβάνει με θάρρος τις ευθύνες του, να τοποθετείται απέναντι στα πράγματα, να έχει ως στάση ζωής τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια, να είναι αποφασιστικός. Να μην είναι ο κύριος της κυρίας. Το ζητούμενο βέβαια είναι το εξής: πόσες γυναίκες επιθυμούν να έχουν έναν τέτοιο άνδρα δίπλα τους; Γιατί οι προσωπικές ανάγκες της καθεμιάς υποκινούν και το τι θα δημιουργήσει, όταν και εφόσον κληθεί εκ των περιστάσεων να το κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας