http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Το κουτόχορτο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18209
15/09/2012
της Τζίνας Δαβιλά
Για πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να γυρίσει είκοσι χρόνια πίσω με την γνώση του παρόντος ή να πάει μπροστά μ’ένα πήδουλο. Νοιώθω να με πνίγει ένα απίθανο αδιέξοδο, να με στραγγαλίζουν οι αποφάσεις των άλλων που δεν με λαμβάνουν υπ’όψιν. Δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω, να βήξω, να ζητήσω, να δώσω ώρες-ώρες. Χρεώνομαι όλα τα δεινά της Ευρώπης, λαμόγιεψα, δεν λαμόγιεψα, ξαναχρεώνομαι για να ξεχρεώσω. Τα οικονομικά δεν τα κατέχω, αλλά κατέχω την λογική του δανείου: όσο δανείζομαι για να ξεχρεώσω, τόσο μπλοκάρομαι στα δάνειά μου, τα πριν και τα επόμενα. Και χάνω την ελευθερία μου. Αυτό και μόνο με πνίγει, τόσο η ιδέα του, όσο και ο ρεαλισμός του.
Οι ιδέες της δυτικοευρωπαϊκής Ελλάδας έπεσαν έξω. Τα πρώτα συμπτώματα φάνηκαν δυσδιάκριτα στην δεκαετία του 90. Ήταν άλλες οι συνθήκες διαβίωσης και καθημερινότητας. Εν τούτοις δεν ήταν μόνο το χρήμα το πρόβλημα, που έρρεε αφθόνως. Ήταν και η αμορφωσιά του Έλληνα, που σπούδαζε για να βγεί από τον τίτλο του αμόρφωτου, έφτιαχνε για να αποδείξει ό,τι τον ανέβαζε κοινωνικά, σε επίπεδο αυτοπεποίθησης και σε αυτοεκτίμηση. Λες και είμαστε τα ντουβάρια, τα μπουκάλια στα μπαράκια και οι ρόδες των αυτοκινήτων. Αλλά, αν δεν έχεις φτιάξει ψυχούλα και μυαλό, πώς να σκεφτείς αλλιώς;.
Έμπαινε – έβγανε κόσμος στην Ελλάδα, όπως έμπαιναν και έβγαιναν στα πορτοφόλια πολιτικών και πολιτών λάθρα χρήματα, περιουσίες, αυθαίρετα, γκόμενοι και γκόμενες περιωπής (θα μου πεις και τι μας νοιάζεις; Δεν μας νοιάζει, αλλά όταν συστηματικά το συναίσθημα στραγγαλίζεται, υπάρχει πρόβλημα). Όλα για να τονωθεί η αυτοπεποίθηση, να τονωθεί το ασθενές εγώ και να ρουφήξει η πατρίδα την πρέζα της: μια σπουδαία, πλούσια Ελλάδα ανατέλλει, που μιμείται άκριτα ό,τι ξενικό υπάρχει! Σπουδαία και άκριτα; Δεν πάνε μαζί. Πώς, αναρωτιέμαι φανερά τώρα πια, να μεγαλουργήσει η Ελλάδα, όταν δεν δουλεύτηκε το βασικό: ψυχούλα και μυαλό. Τότε, τα ξανασκεπτόμουν, αλλά είχα την αλαζονία και την ψευδαίσθηση να πιστεύω πως ό,τι επιλέγει ο άλλος, δεν με αφορά, από την στιγμή που μπορώ να κάνω ελεύθερα τις επιλογές μου κι εγώ. Θέλω να ξεκατινιαστώ στο life style; Το κάνω. Δεν θέλω; Δεν το κάνω. Με ό,τι συνεπάγεται και στις δύο περιπτώσεις.
Μια θυρυβώδης Ελλάδα που έκανε κρότο σε κάθε της λεπτό σχεδόν, θυμάμαι. Σαν τα άδεια βαρέλια. Φώτα απο δω, φώτα απο κεί, δεξιώσεις και ακριβό ουϊσκι στο χέρι, ξεχνώντας το ταπεινό κρασάκι στην καράφα, την τσικουδιά στα γρήγορα και τον ελληνικό με δυο φουσκάλες στην χόβολη. Συστηματικά και με μαθηματική συνέπεια, αλλά μη αναμενόμενα για τους πολλούς, κατρακυλήσαμε. Μουρουνέλαιο για τους παπούδες, δίμηνες συμβάσεις για τους ενήλικες, εξευτελισμός με γεωμεντρική πρόοδο για όλους. Δεν ήσουν απο τους πρώτους, θα είσαι από τους τελευταίους που θα πονέσεις. Και μετά τι; Το χάος; Στο μέλλον;
Μα την αλήθεια, εκεί θέλω να εκτοξευθώ. Σαν πύραυλος. Όχι, γιατί φοβάμαι τον πόνο, αλλά γιατί θέλω να προσπεράσω μια αδιέξοδη κατάσταση που με έχει μπλοκάρει. Δεν βλέπω κάπου φως. Θέλω να εκτιναχθώ στο 2016, καλά δεν θα είναι εκεί; Καλύτερα τουλάχιστον, ε; Αρκεί να έχουμε πάρει το μάθημά μας. Αν και για αυτό επιφυλάσσομαι. Η ιστορία αποδεικνύει ότι τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Και στο βάθος- βάθος, ίσως να αρεσκόμαστε στην λαμογιοκρατία και την κεκαλυμμένη με τον ένα ή άλλο μανδύα αμορφωσιά. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η ύπαρξη των ίδιων και ίδιων στην Βουλή; Και επιτέλους: μην αναρωτιόμαστε γιατί η Χρυσή Αυγή έχει αυξήσει τα ποσοστά της. Κοινωνιολογικές και τα ρέστα αναλύσεις, ξανά και ξανά. Αποτελεί το αποτέλεσμα της ψυχούλας και του μυαλού που ξεχάσαμε να δουλέψουμε. Ή μάλλον τα δουλέψαμε και με το παραπάνω. Πιστέψαμε πως η ΧΑ θα μας κάνει τα χρυσά αυγά. Έτσι, για να μην ξεχνάμε να πιστεύουμε στις μπουρδολογίες των σύγχρονων Πυθιών που αντί να μασάει χασίς, προσφέρει κουτόχορτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας