http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Ο Φρέντυ Κρούγκερ των δασών και η κρεμάλα http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18110
16/09/2012
της Τζίνας Δαβιλά
Ξανά τα ίδια. Φωτιά από τις 2:30 τα ξημερώματα στην Ψίνθο Ρόδου σε δύο διαφορετικά μέτωπα που δεν ενώθηκαν μεταξύ τους. Δηλαδή, ο εμπρηστής, έβαλε την μια και μετά έβαλε και την άλλη πυρκαγιά. Στην προ 15ημερών στον Άγιο Σουλά επισήμως κάηκαν 6.000 στρέμματα δάσους και καταστράφηκε ολοσχερώς το πάρκο χιλίων στρεμμάτων που είχε δημιουργηθεί για την προστασία των μοναδικών ελαφιών της Ρόδου, των Ντάμα-Ντάμα. Ψιλά γράμματα για τους άφιλους, ανθρώπων και ζώων. Δεν είναι λύση, αλλά σίγουρα η καταστροφή και άλλου πνεύμονα ζωής στη Ρόδο είναι αρκετή για να ανάψει τα αίματα εκείνων που θέλουν να δείρουν τον εμπρηστή. Ή για να μιλήσω φωτογραφίζοντας την πραγματικότητα, να κρεμάσουν ανάποδα, στην Πλατεία Κύπρου, τον δράστη. Είτε είναι τρελλός, είτε μέγας προδότης.
Οι προδότες είναι παντού. Οι προδότες του μυαλού ΤΟΥΣ χρήζουν ανάγκης ψυχιάτρου και φαρμακευτικής αγωγής. Οι προδότες της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, όμως, χρήζουν κρεμάλας! Ε, δεν θέλω να μιλήσω για θανατική ποινή ακριβώς, αλλά για όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που δημιουργούνται, προκειμένου να αποτρέπονται εγκληματικές ενέργειες που καταστρέφουν μια κοινωνία. Αναρωτιέμαι, ποιος θα έβαζε φωτιά σ’ένα δάσος, αν ήξερε ότι στην πιθανή σύλληψή του θα τον περίμενε ο θάνατος. Ποιος θα διακινούσε ναρκωτικά, αν ήξερε ότι στην πιθανή σύλληψή του, θα τον περίμενε ο θάνατος. Ποιος θα γινόταν επαγγελματίας δολοφόνος, αν ήξερε.... Και εμπρηστής, επίσης. Διότι, αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, η θανατική ποινή δεν εφαρμόζεται στους εν βρασμώ ψυχής εγκληματίες ή στους ψυχικά αρρώστους, αλλά στους εν γνώσει τους εγκληματίες που αποκομίζουν χρήμα ή ό,τι άλλο, ο καθείς θεωρεί σημαντικό, ως επιβράβευση της πράξης τους.
Η ροδιακή κοινωνία, και φαντάζομαι και πολλοί Έλληνες, μετά τα καμένα δάση – τι χρήμα άσκοπο, τι κόπος απίστευτος, πόσος αποπροσανατολισμός από άλλα ζητήματα , πχ. λαθρομεταναστευτικό που διαπιστώνω ότι τις τελευταίες ημέρες στην Σύμη και Φαρμακονήσι υπάρχει σε έξαρση - θα ήθελαν να τιμωρήσουν παραδειγματικά τους εμπρηστές, αν μάλιστα εν πλήρει συνειδήσει τους, εκτέλεσαν εντολές.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιστεύω ακράδαντα ότι οι μεγαλύτεροι προδότες της ελληνικής κοινωνίας είναι οι πολιτικοί άνδρες. Εκείνοι που άφησαν την διαφθορά να μεγαλουργήσει, επιβράβευσαν τον κάθε άξεστο και αμόρφωτο, γιατί τους έκανε τα ρουσφέτια και επικαρπώνονταν την εύνοια του ψηφοφόρου. Οι ίδιοι ενέκριναν τις όποιες ατασθαλίες. Από την έγκριση άπειρων διορισμών μέχρι την έγκριση, μετά ελαφρότητας και επιπολαιότητας, του όποιου καταστήματος άνευ αδείας (σημείωση: μου είπαν «Πρόσεχε!» με αφορμή την δημοσιοποίηση της φωτογραφίας για το αίσχος της Μεσαιωνικής Πόλης, επειδή «οι τύποι είναι γκάνκστερς και παίζονται χοντρά συμφέροντα». Διευκρινίζω: δεν ξέρω, ποιους ακριβώς εννοούν ως γκάνκστερς, τους επιχειρηματίες που έχουν συμφέροντα ή τους πολιτικούς που εγκρίνουν τις όποιες αιτήσεις και επίσης έχουν μη φανερά. συμφέροντα. Διότι: δεν υπάρχουν παράλογα αιτήματα, αλλά παράλογες εγκρίσεις). Δεν είναι οι πολίτες άμοιροι ευθυνών, αλλά είπαμε… αιτήματα και εγκρίσεις.
Σ΄ένα από τα αστυνομικά μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, ο συγγραφέας αναφέρει την φράση του ήρωά του: «Είμαστε πάντοτε λίγο απ’ό,τι μας κάνει ο απέναντί μας να είμαστε». Σε μια ελληνική κοινωνία, όπου ο πολιτικός ως «μορφωμένος» άνθρωπος – στην πλειονότητά του πάντα- εξαφάνισε κάθε έννοια αυτοσεβασμού, πολιτισμού και δημοκρατίας με την συμπεριφορά του, μας επιτρέπει με την στάση ζωής του να λειτουργήσουμε ως ακοινώνητη κοινωνία και με ζωώδη ένστικτα. Μας επιτρέπει, με άλλα λόγια, να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν πριν από 60 περίπου χρόνια: στην νομιμοποίηση της θανατικής ποινής. Διότι μια κοινωνία, αληθινά πολιτισμένη, λειτουργεί στο σύνολο και στην πλειοψηφία της με αυτοσεβασμό, καταργώντας οποιαδήποτε έννοια ποινής, που η ύπαρξή της και μόνο, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Υγ: ναι, είναι σκληρός ο τόνος του κειμένου. Δεν έχω και δεν ξέρω αν έχετε και σεις άλλα περιθώρια, αλλά προσωπικά χρειάζομαι οξυγόνο. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Όταν η ατμόσφαιρα γύρω μου μυρίζει αποκαϊδια, τα περιθώρια πολιτισμένης σκέψης περιορίζονται. Και επιβεβαιώνω, ό,τι έγραψε και ο Μαρής: «... λίγο απ’ό,τι ...ο απέναντι μας...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας