http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Ο διαρρήκτης http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=17193
31/07/2012
της Τζίνας Δαβιλά
Ένα μέιλ στον υπολογιστή με την επισήμανση «καλή ανάγνωση». Να πεις πως δεν το περίμενες; Μέγα ψέμα. Τυπώνεις επί τόπου τις σελίδες. Τριάντα μία στον αριθμό. Φευγαλαίες ματιές στα γραφόμενα. Ποιήματα χωρίς μέτρο, χωρίς ρήμα. Σαν να μιλάμε μεταξύ μας, με δυο ή περισσότερα λόγια για να πούμε τα εσώψυχά μας, που άλλοι τα καταλαβαίνουν με την ματιά, άλλοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τα ακούσουν. Μην ψάξεις να τα βρεις. Δεν κυκλοφορούν σε βιβλίο. Τα έκανες βιβλίο, γιατί εκτιμάς τον άνθρωπο που τα έγραψε. Ξεφυλλίζεις γοργά. Σταματάς σε τούτο. Έχει τίτλο με αποσιωπητικά. «ΔΙΕΜΕΡΙΣΑΝΤΟ...». Στην επόμενη σελίδα συνεχίζεται το ποίημα-εξομολόγηση: «... ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΜΟΥ». Μένεις στην προηγούμενη:
«Προφανώς, είπε ο αξιωματικός υπηρεσίας.
ο διαρρήκτης σάς παρακολουθούσε
κι ήξερε καλά τις κινήσεις σας.
Χαλάλι του- σκέφτηκα.
Όσοι με ρήμαξαν
δεν μπήκαν στον κόπο να μάθουν τίποτε.» (ΘΤ)
Ξεφυλλίζεις την ζωή σου. «Όσοι με ρήμαξαν, δεν μπήκαν στον κόπο να μάθουν τίποτε.» Τι θλίψη! Να δίνεις στους άλλους ό,τι κουβαλά η ψυχούλα σου, το υστέρημά σου, το περίσσευμά σου... και να παίρνεις το απόλυτο τίποτα. Περισυλλογή. Τι ακριβώς σε λυπεί; Το ότι έδωσες και δεν κατάλαβαν τι τους έδωσες; Δεν το εκτίμησαν; Δεν σ’ευχαρίστησαν; Το χλεύασαν; Το ποδοπάτησαν; Ρημαδιό η ζωή σου. Είναι ρημαδιό; Ποιος μπορεί να σε ρημάξει περισσότερο από σένα; Κανείς.
Ξάφνου, ο διαρρήκτης σου, σού γίνεται συμπαθής. Τον φαντάζεσαι με πρόσωπο ήρεμο, βλέμμα διαπεραστικό και μυαλό κοφτερό. Σε έχει μελετήσει, σού έχει αφιερώσει χρόνο. Κοίτα να δεις που θα σου γίνει και συμπαθής. Στην μετακόμιση, η κολλητή σου, σού χαρίζει ένα σπάνιο τραπεζάκι του ’70. Ήταν από τα πρώτα που λάνσαρε στην αγορα η φιλοσοφία του φενγκ-σούϊ. Τριγωνικό με καμπυλωτές γωνίες, με ανεξάρτητα επίπεδα που θυμίζουν παλέτα ζωγράφου και ένα φωτιζόμενο συντριβανάκι στη μέση για να τρέχει νερό. Αυτό δεν το εκτίμησε ο διαρρήκτης σωστά. Μάλλον το βρήκε αδιάφορο. Άχρηστο για τα γούστα του. Ξαφνικά λυπάσαι. Νοιώθεις ξανά ότι ο διαρρήκτης σου είναι ένας κοινός κλέφτης, ένας από αυτούς που σού ρήμαξαν την ζωή, χωρίς να σχοληθούν μαζί σου. Θέλεις να τον βρεις και να τού πεις: «Χαλάλι σου και το σπάνιο τραπεζάκι μου, αν ήξερες ότι η αξία του για μένα είναι τεράστια. Αλλά, έμεινες στα κοσμήματα και στα ηλεκτρονικά. Ξέρεις, πόσα ταπεινά πράγματα σημαίνουν τα πάντα για μένα; Μακάρι να με ήξερες και ας τα έκλεβες. Να με ήξερες».
Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι από την Ασφάλεια.
- «Βρήκαμε τον κλέφτη», ακούς.
- «Τον κλέφτη» επαναλαμβάνεις.
- «Περάστε από το τμήμα» σου υποδεικνύουν.
- «Από το τμήμα» επαναλαμβάνεις αμήχανα.
- «Δεν είναι τόσο συνηθισμένα τα πράγματα, κυρία μου. Ο κλέφτης ισχυρίζεται ότι δεν σας έχει πάρει τίποτα. Σας απάλλαξε από τα περιττά. Τα κοσμήματα και ηλεκτρονικά εννοεί».
Προσπάθεις να καταλάβεις τι σου λέει. Και να βρεις τι κρύβεται πίσω από τα ‘‘περιττά’’.
- «Δηλαδή;» ρωτάς ξυπνώντας από τις σκέψεις σου.
- «Δηλαδή, λέει ότι δεν σας πείραξε τα βιβλία και τις ποιητικές σας συλλογές, φωτογραφίες και σε δύο ξύλινα κουτιά, μια zenith στο πάνω μπάνιο, τους πίνακές σας και ένα τραπεζάκι με συντριβάνι».
- «Μα ποιος είναι;» ρωτάς.
- «Λέγεται Στέφανος Ελευθερίου. Πρέπει να έρθετε στο τμήμα».
Αλλάζεις ύφος αποφασιστικά.
- «Αποσύρω την μήνυση. Ο διαρρήκτης δεν είναι ξένος. Από μένα, αφήστε τον ελεύθερο. Όντως με απάλλαξε από τα περιττά. Πείτε του πως θα τον περιμένω στο καφενείο της γωνίας. Έχουμε πολλά να πούμε» λες και κλείνεις το τηλέφωνο.
Επιτέλους, κάποιος που ασχολήθηκε μαζί σου. Διαλέγεις τα «’Απαντα» του Σεφέρη από το ράφι με τις συλλογές. Γράφεις στην πρώτη σελίδα: «Μα, από ποιον πήρες τα ‘‘κλειδιά’’; τ , 26-7-2012» και τα βάζεις στην τσάντα σου. Είναι από τα αγαπημένα σου. Κλειδιά, τα μαύρα σου γυαλιά και κλείνεις πίσω σου την πόρτα. Είσαι αποφασισμένη κατά την συνάντηση να μην βγάλεις τα γυαλιά. Ξέρει ήδη πολλά αυτός ο άγνωστος για σένα.
Υγ: Δεδομένου πως έλαβα την σχετική άδεια από τον δημιουργό, σάς παραθέτω και το δεύτερο σκέλος του ποιήματος της ανέκδοτης ποιητικής συλλογής του, ευχαριστώντας τον θερμά για την εμπιστοσύνη του και για τον «Διαρρήκτη», που μου ενέπνευσε το «ΔΙΕΜΕΡΙΣΑΝΤΟ...».
«...ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
Βέβαια
η προηγούμενη ιστορία
είναι φανταστική.
Κανείς δε μ’έκλεψε,
τι να βρει άλλωστε.
Όμως,
γράφω
δεν θα πει
πνίγω με το μαξιλάρι
το τελευταίο ουρλιαχτό
και να απορούν ύστερα οι γείτονες
μα δεν ακούσαμε τίποτα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας