Ο Κολοκοτρώνης της Ελλάδας και των Ελλήνων

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57


Αντί κειμένου λόγω επετείου της 25ης Μαρτίου παρακολουθείστε το ακόλουθο βίντεο. Και μια κρατείστε μια φράση: "Ο άνθρωπος που απελευθέρωσε την Ελλάδα, βρίσκεται σ'ένα κελί φυλακισμένος..."

Η τέλεια οδύνη, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Αν σε ρωτήσω, ποια είναι τα διαμάντια της ζωής σου, πρόσεξε τι θα απαντήσεις. Πού θα στρίψεις το όχημα: στα πράγματα ή στα συναισθήματα; Στην καριέρα ή στον έρωτα;  Στην υγεία ή στο ταξίδι της ζωής σου, μικρό ή μεγάλο; Και από πού θα αλιεύσεις αυτά τα διαμάντια; Από σένα ή από τους άλλους σε σχέση με σένα;

Μην με ρωτήσεις, γιατί στα γράφω όλα τούτα. Κοιμάμαι πια πολύ λίγο, σκέπτομαι όλο και περισσότερο, για ποιο λόγο αξίζει να παλέψεις στην επίγεια έκδοσή σου, αν αξίζει να δουλεύεις ασταμάτητα για να χτίσεις καριέρα ή να κάνεις λεφτά. Βγαίνω τις νύχτες με το αγιάζι στην βεράντα και  αφουγκράζομαι τα βατράχια που χοροπηδούν, τις γάτες που λαθροπατούν και τα αστέρια στον ουρανό που έχουν πεθάνει. Εκεί, όμως, το φως τους ανάβει ή μου μοιάζει να ανάβει, γιατί δεν έχω συνειδητοποιήσει πως ο θάνατός τους έχει έρθει. Τουλάχιστον, δεν φαίνεται.

Και ο θάνατός  μου θέλω να γίνει αντιληπτός, όταν έρθει, για να τον ζήσω, μόνο που δεν θα μπορώ να στον διηγηθώ. Αλλά έχω αρκετούς να σου πω από αυτούς που έζησα η ίδια ή που παρατήρησα με θλίψη να συντελούνται γύρω μου.

Δεν ξέρουν να ερωτεύονται, αγόρι μου, οι άνθρωποι. Δεν ξέρουν να συγκρούονται μετωπικά με τον έρωτα, αποφεύγουν τα χτυπήματα χωρίς να καταλαβαίνουν πως έχουν ματώσει και δεν το’χουν πάρει χαμπάρι. Δεν έχουν ιδέα πως μια ζωή χωρίς έρωτα, είναι θανατηφόρα μετωπική με τριαξονικό που σε τινάζει στον αέρα και σε περιμένει ένα χιλιόμετρο παρακάτω για να προσγειωθείς από την εκτίναξη και να σε πατήσει κι από πάνω.  Και ξέρεις, λεβέντη μου, γιατί δεν ερωτεύονται οι άνθρωποι; Γιατί μας τελείωσαν οι μάγκες. Οι μαγκιόρες και οι μαγκίτες. Δεν έμαθαν να προστατεύουν τον έρωτά τους, δεν έμαθαν να δίνουν απλόχερα και γενναιόδωρα. Κρατούν το σταγονόμετρο και η δοσολογία έχει αντικαταστήσει, κατά περίπτωση, τον αυθορμητισμό και την ορμή τους. Να σε βράσω, αν σκέπτεσαι έτσι. Μην το κάνεις το λάθος, θα σε καταστρέψει. Ίσως να μην το καταλάβεις, αλλά στο εγγυώμαι, φιλαράκο, θα σε καταστρέψει.

Έχω την πεποίθηση ότι το αντριλίκι δεν είναι μόνο του ανδρός, νεαρέ μου. Είναι και του θηλυκού προτέρημα. Αλλά, μάλλον γεννιέσαι με δαύτο. Ή το’χεις ή δεν το’χεις. Και όταν το’χεις, αν οι συγκυρίες δεν σε αφήνουν να το αναπτύξεις, θα παλέψεις με τα σωθικά σου και θα σε νικήσει αυτό. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Γινόμαστε, αλλά, κυρίως, γεννιόμαστε. «Αν δεν γεννηθείς αστέρι, η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει» λέει. Ο μαγκίτης και η μαγκιόρα ερωτεύονται μέχρι τρέλλας, υποτάσσονται αν χρειαστεί, σέρνονται από την μύτη, αν πάλι έτσι έρθει και πάλι δεν μετανοιώνουν. Γίνονται μεγάλη αγκαλιά, μια υπερμεγέθης ομπρέλλα, μια ασπίδα προστασίας, χωρίς να τους το ζητήσει ο άλλος. Δεν απαιτούν, δεν επαιτούν, αλλά προσφέρουν. Το κάνουν για τον εαυτό τους, όχι για να τους πεις ή να τους πω ευχαριστώ. Δεν έχουν ανάγκη από λόγια. Κάνουν και θέλουν πράξεις. Αυτές δεν μένουν; Αυτές υιοθετούν. Κοίτα να μην ξεγελαστείς και γλιστρήσεις από την άλλη μεριά. Σε εκείνη που οι ψευτόμαγκες έχουν ανοιχτά χέρια για να παίρνουν. Δεν θα σου μείνει κάτι στο ταξίδι. Και επειδή «το’χεις», θα σε πονέσει, όταν…

Έριξε μια βροχή πριν από λίγο… Καλή σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ξέπλυνε την βρωμιά του καλοκαιριού. Και συ με παρακολουθείς για να σου μιλήσω για τα «διαμαντάκια» μας. Όσα μπορείς να συλλέξεις, από αυτά τα σπάνια, τα’χεις στο μυαλουδάκι σου. Και στους έρωτές σου. Αν δεν μπορείς να ερωτευτείς, δεν μπορείς  και να ζήσεις όμορφα, ισορροπημένα, αρμονικά με το μέσα και το έξω σου.  Η Μελίνα έλεγε πως έπαψε να βγαίνει από τότε που σταμάτησε να φλερτάρει. Μεγάλη υπόθεση το φλέρτ, εκπληκτικό παιχνίδι. Όχι, δεν χαραμίζεσαι. Το γουστάρεις και φλερτάρεις. Γι’αυτό σου λέω:μην φοβάσαι την φωτιά. Θα σε καίει, αλλά θα σε δροσίζει κιόλας. Για να μην ντραπείς για σένα, ούτε και για εκείνους που ερωτεύτηκες. Και πού είσαι… μην ‘πέσεις’, αν ο άλλος δεν καταλάβει. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για τα μεγάλα. Να ντραπείς, για κάθε που μιζέριασες και ‘αυτοκτόνησες’. Όταν δεν έχεις τίποτα της προκοπής να διηγηθείς στην ζωή σου εκτός από λεφτά, επαίνους, βραβεία… θυμούς, γκρίνιες, άγχη, κατορθώματα κοινωνικά και ‘φυλακές’. Για αυτά να ντραπείς. Ρίξε και μια ματιά στην Μαλβίνα:

…»Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε…» . Αν μου επιτρέπεις, θα το συμπληρώσω λιγουλάκι. Και για την γυναίκα τον ίδιο ορισμό θα έδινα. Είπαμε… το αντριλίκι είναι και γένους θηλυκού.

Υγ: το παρόν αφιερώνεται σε όποιον ‘‘βλέπει’’ στις προτάσεις τον εαυτό του.

To κλειδί του Σολ, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Όταν η ειλικρίνεια γίνεται μαχαίρι. Εσύ μαζεύεσαι, μαζεύεις ό,τι αντέχεις, ό,τι προφταίνεις, αν προφταίνεις, και κάθεσαι σε ένα αναπαυτικό κάθισμα με μάτια κόκκινα από την υγρασία κάνοντας κλικ στη μουσική σου. Βάζεις ένα ποτήρι λευκό κρασί – βρίσκεται μοσχοφίλερο; – και χαμογελάς πικρά. Καθάρισμα από την πλάνη σου, διακοπή σύνδεσης με το όνειρο και τέλος πτήσης. Τέλος πτήσης. Δεν είσαι τύπος που χώνεται αδιάκριτα. Σεβασμός στο συναίσθημα, πάνω απ’όλα. Η γαμημένη η περηφάνια σου. Ό,τι πέταξες, πέταξες. Όσο απογειώθηκες, απογειώθηκες. Μπουκαπόρτες ανοιχτές. Στα ζόρια σου, εκεί έβρισκες καταφύγιο. Στα βαπόρια. Παρόλο που σε τρομάζουν τα θεριεμένα κύματα. Μια μπουρούχα να σκούζει και να πετούν οι μηχανές τη θάλασσα με μανία. Ατελείωτο ταξίδι στο γαλάζιο. Εικονικό και πραγματικό. Πίκρα. Δεν βαριέσαι. Έτσι είναι η ζωή. Εσύ δεν είσαι ορκισμένος οπαδός της ειλικρίνειας; Εσύ δεν ήσουν αυτός που μπορούσες να ξεστομίσεις την πιο σκληρή αλήθεια και να την ακούσεις; Έτσι δεν λες; Αυτό δεν έλεγες; Έλα να σε δω στην πράξη, λοιπόν. Θέλει μαγκιά να μην σε πάρει από κάτω. Έτσι όπως αφέθηκες, έτσι όπως εξελίχθηκες, εξελιχθήκατε παρέα. Βάστα.

Γιατί λυπάσαι άραγε; Για την αλήθεια; Την ξεκούμπωτη ψυχή σου; Την τραγική μοναξιά σου; Θυμάσαι τι σου είχε πει εκείνος ο φίλος εκείνη την πρωτοχρονιά; Τραγική μοναξιά.

Όχι, έχεις αξιοπρέπεια. Θα έκλαιγες τις στιγμές που θα χάρισες ακριβά συναισθήματα, τον ίδιο σου τον εαυτό, και ο άλλος θα μετρούσε άλλο ένα έπαθλο.  Ή ακόμα χειρότερα να μην καταλάβαινε τι μοιραζόσουν. Σοφό εκείνο το «άλλη φορά». Το σήμερα εδώ, αύριο εκεί δεν σου πάει. Δεν θέλεις να σπαταλάς έτσι τον εαυτό σου. Δίνεις ψυχή και θέλεις και ο άλλος να καταλάβει τι του προσφέρεις. Ειδάλλως, δεν έχει αξία.

Στο δύο η ζωή, πάντα στο δύο η ζωή. Αλλιώς… τραγική μοναξιά. Και ας έχεις όλα τα καλούδια του κόσμου. Ψυχούλα να μοιράζεσαι τις στιγμές, έχεις; Αγκαλιά να χώνεσαι μέσα και να κουμπώνεις σαν κόπιτσα υψηλής ραπτικής, έχεις; Μισή η  ζωή σου.

Υγ: Τσάκω μια ζωγραφιά ‘χτυπημένη’ στο χέρι της καρδιάς: το κλειδί  του σολ. Και ένα άσμα για να θυμάσαι πώς τραγουδιέται το ρήμα «νοιώθω». Έτσι … για τις αποσκευές σου.

<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/cb3tGXXx-jw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Θέλω, μπορείς;, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Θέλω να υπάρχεις, γιατί είσαι ελπίδα, προσμονή, ανακούφιση.
Θέλω να είσαι εύσωμος για να χωρά πολλούς η αγκαλιά σου.
Θέλω να φοράς κατακόκκινα ρούχα, γιατί συμβολίζουν την χαρά.
Θέλω να γελάς βροντερά με εκείνο το απίθανο χοχοχοχοχοχοοο!, γιατί έχω ανάγκη να ξεφύγω από την μιζέρια των γύρω μου.
Θέλω να χαζεύω τα γελαστά σου μάτια μέσα από τα γυαλιά, γιατί έχουν καλοσύνη, την τόσο σπάνια πια, καλοσύνη.
Θέλω να μοιράζεις παράξενα δώρα στους ανθρώπους, ξεκινώντας από τους ηλικιωμένους που βλέπουν το ηλιοβασίλεμα να κοντοζυγώνει επικίνδυνα. Θέλω να τους ρωτήσεις έναν-έναν τι δεν είχαν και θέλουν να αποκτήσουν και να τους το δώσεις πολλαπλάσιο.
Θέλω να δώσεις φαγητό, παπούτσια, ρούχα, παιχνίδια, δώρα σε όλα τα παιδιά της γης. Μπορείς;
Θέλω να κάνεις τους μεγάλους να νοιώθουν παιδιά.
Θέλω να φροντίσεις όλα τα σκυλιά και γατιά του πλανήτη να μην είναι χτυπημένα, βασανισμένα, νηστικά, διψασμένα, μόνα, εγκαταλελειμμένα.
Θέλω να γίνεις υπερ-αγιοβασιλιάτικος και να βάλεις στο άψε-σβήσε σε όλων τα μυαλά και την καρδιά την ανάγκη να αγαπούν, να φροντίζουν, να δίνονται, να προστατεύουν, να υπερασπίζονται όλα τα γύρω-τριγύρω, να μοιράζονται, να συμπονούν. Και σε αυτούς τους αδικημένους να φέρεις δικαιοσύνη και ισορροπία.

Θέλω… θέλω… θέλω… Εγώ θέλω, εσύ μπορείς;

Μα, αν μπορούσες, δεν θα ήθελα τόσα πολλά. Ή δύσκολα;

Κοίτα φέτος να μπορέσεις, γιατί τα πράγματα έχουν ζορίσει επικίνδυνα. Όχι για μένα. Εγώ τα κουτσο-καταφέρνω και με τα παραμύθια μου, σαν εσένα. Και δεν θέλω να μου φέρεις τίποτα. Όχι, γιατί είμαι ακατάδεκτη ή σπουδαία, αλλά γιατί ζορίζομαι πια, όταν το γύρω μου είναι τόσο σκληρό. Μου είναι πραγματικά πολύ βαρύ. Κοίτα, λοιπόν, να βολέψεις όλα τα γύρω, σε όλους εκείνους που τους έχει στερέψει η φαντασία. Εμένα μου την καλλιέργησαν οι γονείς μου. Για αυτό και σε βλέπω και ας μην υπάρχεις πάνω στο έλκηθρο. Κι αν όλα τούτα σου είναι δύσκολα, σου δίνω την εξής εναλλακτική: δώσε πίστη και περηφάνια, σαν τον κορμοράνο του φίλου μου. Κάτι είναι και αυτό…

Μην με ξεχνάς!

Τελικά η γη δεν είναι στέκι για αγγέλους, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης έζησε στην γη μέχρι στις 3:20 τα ξημερώματα της Τρίτης 2 Δεκεμβρίου του 2008. Ο αυχένας του χτυπήθηκε θανάσιμα επί της Λεωφόρου Αμαλίας , ων αναβάτης στην μηχανή του και φορώντας κράνος. Είναι ένας από τους πολλούς που χάθηκαν στην άσφαλτο. Ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ είχε πει πως «ο πιο παράλογος τρόπος για να πεθάνεις είναι το τροχαίο». Ο Κωνσταντίνος μπήκε στην σφαίρα των παράλογα νεκρών. Και ζει στην σφαίρα, την δική μου, κάθε φορά που θα τον αναζητήσω στο διαδίκτυο, για να θαυμάσω μια ακόμα ερμηνεία του και να σκεφτώ, πόσο τραγικά έκλεισε ο κύκλος της ζωής ενός νεαρού ενήλικα. Για να μετρήσω πόσο θλιβερότερες είναι οι ζωές μας, όταν ταλαντούχοι, γεννημένοι για να υπηρετήσουν την σπουδαία Τέχνη του Θεάτρου, πέφτουν στην παγίδα της θεατρικού παραλογισμού μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ατυχίας. Πώς αλλιώς να δω τον θάνατο σε τροχαίο.

Τον Κωνσταντίνο, δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, αλλά κάπου οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Κυρίως, όταν τον έβλεπα να είναι πολύ τολμηρός, πολύ προχωρημένος στις επιλογές του, πολύ άξιος στις ερμηνείες του, πολύ καταλυτικός στην ψυχή μου. Κόντρα στο ρεύμα και στην εποχή – από το 2000 που αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο – ο Κωνσταντίνος έκανε τις επιλογές του, που δεν ήταν ανθοστρωμένες. Κόντρα, σαν τον σολομό. Στο ποτάμι ανάποδα, όπως πάνε οι ακριβοί και μοιραίοι. Οι λίγοι και οι καλ(λ)οί. Υπήρξε τόσο αξιοπρέπης και τόσο βαθύς, τόσο αποφασιστικός και τόσο επαγγελματίας, που κατάφερνε να αλλάζει το βλέμμα του με τέτοια μαεστρία, ώστε να γίνει αντιπαθής, σκληρός, ευγενής, ιπποτικός.

Και θα του αφιερώσω το ποίημα που έγραψε ο Κώστας Καρυωτάκης στην Μαρία Πολυδούρη, όταν την επισκέφθηκε στο σανατόριο όπου νοσηλεύοταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής της:

«Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα,
μια καμαρούλα φτωχική, μια βαθιά πολυθρόνα,
μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει,
ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει».

Τελικά, η γη δεν είναι στέκι για αγγέλους.

Υγ 1ο: εδώ ο Κωνσταντίνος από τον Αστυνόμο Μπέκα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη.
Υγ 2o: επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της ΕΥΘΥΤΑ Ρόδου για να πληροφορηθείτε περισσότερα για το έργο της και την οδική ασφάλεια.

Ο Λάκης από την Αιθιοπία, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Να σου πω… Δεν μας επιτρέπεται να ασχολούμαστε με πράγματα ανούσια αυτό τον καιρό. Μόνο για παραδειγματισμό. Για να λέμε στους εαυτούς μας «κοίτα πώς δεν πρέπει να γίνεις».  Έλα, όμως, που μια το στικάκι, μια οι εταιρείες χωρίς πρόσωπο, μια η έμφυτη τάση μας για μπουρδολογία μας οδηγεί: στην ανουσιολογία και στην άχρηστη πληροφορία.

Ναι, εννοείται πως άκουσα τον Λάκη στους«Πρωταγωνιστές».Όπως είδα με προσοχή και τις φωτογραφίες στο protagon. Στάθηκα σε αυτήν. Και σε καλώ: κάνε την επεξεργασία της εικόνας με το νου σου και κράτησε μόνο τα μάτια. Χωρίς τα φουσκωμένα χείλη, χωρίς την λουσάτη σκηνοθεσία της εικόνας, χωρίς τα παρελκόμενα. Εστίασε στα μάτια. Δεν σου θυμίζουν το βλέμμα των παιδιών της Αιθιοπίας που κοιτούν απορημένα τον φωτογραφικό φακό, την ώρα που στο στομάχι τους έχεις προφτάσει να δώσεις μια καραμέλα για να αντέξουν την πείνα; Βεβαίως δεν έπασχε από πείνα ο Λάκης, αλλά από κορεσμό μεν και θλίψη δε, που δεν είχε λάβει, όλα όσα του υποσχέθηκε ο όχι ακριβώς χλιδάτος, αλλά ξιπασμένος τρόπος ζωής. Τα παρωχημένα πρότυπα ζωής. Που δεν είμαι βέβαιη, αν είναι παρωχημένα, διότι η ξετσιπωσιά συντηρείται συχνά από τα φουσκωμένα πορτοφόλια, αλλά καλλιεργείται και επωάζει κυρίως από την ανασφάλεια της προσωπικότητας, από το κόμπλεξ, από την απαίδευτη ψυχούλα, από τον μιμητισμό και την ανάγκη να δείξω στους άλλους πως είμαι κάτι σπουδαίο. Γιατί ο ξετσίπωτος ταιριάζει με όλα τα μοτίβα ζωής, ο έχων τσίπα και φιλότιμο με ολίγα, ταπεινά και σημαντικά.

Και να που τώρα, κάθομαι και γράφω για τον Λάκη. Δεν τον παρακολούθησα στις δόξες του, τον έβλεπα με αρκετό ενδιαφέρον, αν τύχαινε, χαζεύοντας το παγωνίσιο παρουσιαστικό του. Αλλά αυτό το βλέμμα πάντα χαμένο, πάντα με ερωτηματικά, πάντα με πίκρα και φόβο. Ξέρω, θα μου πεις ότι είναι ξετσίπωτο. Όχι, φίλε μου, είναι απλώς το βλέμμα της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και της φοβίας του ανικανοποίητου, που περιέχει και την θλίψη του πανέξυπνου. Πιστεύω πως όλα όσα ακολούθησαν υπήρχαν ως σκέψη στο μυαλό του. Ειδάλλως, δεν θα είχε αποδεχτεί στιγμή τον Κορυδαλλό.

Βλέπεις πόση ώρα αφιερώνουμε στον Λάκη; Γιατί συνηθίσαμε το φαιδρό, το ανούσιο και το επιφανειακό. Τουλάχιστον τέσσερις γενιές, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε,  γαλουχήθηκαν στο φτερό. Άρπα κόλλα. Και κανείς ακόμα δεν ασχολείται ουσιαστικά, για να έχει αποτέλεσμα, με την παιδεία και την αλλαγή της νοοτροπίας μας. Γιατί «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»… τραγούδουν τα στρατά. Να πεθάνει, πουλάκι μου, μήπως και αναστηθεί. Μόνο ο θάνατος ή το γκρέμισμα μας σώζει. Ειδάλλως, θα παραμείνουμε σαν τους ελληνικούς δρόμους. Μπαλώματα εδώ, μπαλώματα εκεί, μπαλώματα παραπέρα, με νεκρούς εδώ, παράλυτους εκεί, απορημένους παραπέρα.

Δείτε εδώ το slide show της Ολυμπίας Κρασαγάκη

Χριστοφοράκο…bingo, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

«Χόμπιτ;».

«Όχι, Παπακαλιάτη».

«Αποκλείεται!».

«Τι έχει;».

«Εεεε….»

«Είμαι ρηχή!»

Διάλογος έξω από την αίθουσα 4 με την Βασιλική και τον Κωστή. «Είμαι ρηχή και μου αρέσει», επαναλαμβάνω. «Μην με ταράζετε!»

Δεν με ενδιαφέρει το βλέμμα απορίας κανενός  πια. «Η ζωή είναι για κατανάλωση» μου είχε πει ο αγαπημένος μου και σοφός Λευτέρης Λαζάρου. Δεν μπήκα στο τριπάκι στα δέκα μου, θα μπω στα 43 μου; Και σε συνέντευξη έβγαλα τον Παπακαλιάτη και τις σειρές του έχω παρακολουθήσει και την βεβαιότητα πως το «Αν» αποτελεί σημαντική στιγμή για την Ελλάδα και σίγουρα μία τις ελάχιστες αισιόδοξες πτυχές της. Παραδέχομαι τον Χριστόφορο. Με κούρασαν, βρε αδερφέ, τα κλισέ, τα στερεότυπα, οι αφοριστικοί και αυστηροί χαρακτηρισμοί. «Η ζωή είναι για κατανάλωση» λέει ο Λαζάρου. Δύο; Δυόμιση ώρες; Ε, ας ήταν και μάπα. Αλλά δεν ήταν! Και μου άρεσε. Πολύ.βιλά

Θες η Μοναξιά, θες η ταχύτητα σε σκηνοθεσία-πλοκή-παράλληλες ιστορίες, θες η υπέροχη μουσική, θες οι ερμηνείες-γάντι; Και εκείνες οι ατάκες… «όταν είσαι καψούρης, λες πολλές μαλακίες», «αν γίνεις, όπως κοροϊδεύεις, θα πάψεις να το κοροϊδεύεις», «αύριο το πρωΐ ΘΑ τα πούμε…». Το άτιμο το αύριο που δεν ξέρεις, πώς θα σου’ρθει, και συ το προγραμματίζεις σαν τον ηλίθιο.

Καμπανάκι ο Χριστόφορος. Έχω εκτιμήσει τους ανθρώπους της ζωής μου σωστά; Γιατί είμαι στην Ρόδο; Γιατί δεν τριγυρίζω στην αγαπημένη μου Αθήνα; Γιατί στερούμαι τον τόπο που έχει μνήμες και μυρωδιές από την παιδική μου ηλικία, από τον μπαρμπά-Χρήστο μου και την Βορέου μέχρι την Κυδαθηναίων και την Αρεοπαγίτου; Έφτασες 43, τα πέρασες, τι κάνεις εσύ εδώ; Τι κάνω εγώ στο νησί; Και αν δεν βρισκόμουν τυχαία (ή όχι) εδώ, πώς θα ήταν η ζωή μου; Δεν θα το μάθω ποτέ.

Αν δεν πήγαινα χθες βράδυ στο «Αν», θα είχα ξεχαστεί σε πολλά συνηθισμένα και ταπεινά. Ή και σπουδαία; Με ‘χάλασε’ το διάλειμμα της ταινίας (δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έγινε), το ποπ-κορν και η κοκακόλα στην αίθουσα (μα, στον κινηματογράφο έρχεσαι να φας, πουλάκι μου; Άφησε τον εαυτό σου στην χαρά της μέθεξης και ολοκλήρωσης του δημιουργήματος) και το κομμένο τραγούδι με την Γαλάνη στους τίτλους τέλους.  Τα λοιπά με έφτιαξαν (παρέα με πολλά δάκρυα, μάλλον είχα ανάγκη να ξεσπάσουν για άλλους λόγους) και είναι εσωτερικής κατανάλωσης, για τα δικά μου «αν» που ποτέ, μάλλον, δεν θα απαντηθούν… όπως και τα δικά σου και του δίπλα σου και του παραδίπλα μας…

Να σου πω: αν δεν το έχεις δει, να πας. Ξεκόλλα από των ηλιθίων τα στερεότυπα. Είπαμε… η ζωή είναι για κατανάλωση!

Υγ 1: Ακούστε εδώ τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη να μιλά στον «Παλμό 99.5″ της Ρόδου.

Υγ 2:Τα έσοδα από τα εισιτήρια των προβολών στα Village Cinemas σε Αθήνα, Βόλο και Θεσσαλονίκη στις 31 Ιανουαρίου 2013, θα διατεθούν σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Η επιλογή των οικογενειών θα γίνει σε συνεργασία με τους μη κερδοσκοπικούς φορείς ΚΕΑΝ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Το παράπονο της Μίνας, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Την είδα στην Μενεγάκη να παρουσιάζει χειροποίητες κρεμούλες της για τις κοκκινίλες στο δέρμα, τα σκασμένα χείλη και χέρια, την απαλή επιδερμίδα. Μου φάνηκε αβέβαιη για τον εαυτό της, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ανασφαλής. Και πολύ θλιμμένη.

Αρχικά εστίασε στις κρέμες της. Η κάθε κίνησή της πρόδιδε ένα λυπημένο συναίσθημα. Την ένοιωσα να νοιώθει έξω από τα νερά της. Διάλειμμα. Επιστροφή και η Μίνα καθιστή. Είχε φύγει το πρώτο άγχος. Πιο άνετη τώρα. Μίλησε για το θέατρο, για την πίκρα της να διακόψουν άνευ λόγου τις παραστάσεις, για το άγνωστο μέλλον της ως ηθοποιού, για τις ζωγραφιές της που θέλει να εκθέσει, προκείμενου τα όποια έσοδα να δοθούν στο ίδρυμα «Ορίζοντες». Και για την θλίψη των γιορτών. Την σχεδόν απέχθειά της να παρακολουθεί όλο το χριστουγεννιάτικο τζουμ ταρατατζούμ, την στιγμή που άνθρωποι είναι άστεγοι, πεινασμένοι, κακοποιημένοι, κακομοίρηδες. Της ήρθα τα κλάματα. «Ντρέπομαι να έχω πουπουλένιο πάπλωμα και άλλοι να κοιμούνται στα παγκάκια», είπε.

Προσωπικά ντρέπομαι για τα επόμενα που ξεφούρνισε. Πως προσπαθεί να βρει χώρο να εκθέσει τα έργα της και δεν υπάρχει κάποιος να τον διαθέσει. Έκθεση για φιλανθρωπικό σκοπό, όχι κερδοσκοπικό. Δεν έχω δει τους πίνακες της Μίνας Ορφανού, δεν μπορώ, συνεπώς, να κρίνω την αξία τους, ούτε ως ειδικός, ούτε ως μη ειδικός, αλλά λυπήθηκα για αυτό που εισέπραξα. Ένοιωσα την μοναξιά της, την σκληρότητα της ταμπέλας της ιδιαιτερότητάς της και ένα τσούρμο χαρακτηρισμούς που την ακολουθούν. Άλλη μια πονεμένη ψυχή, άλλος ένας λυπημένος άνθρωπος. Δεν είναι μόνο η Μίνα, η τρανσέξουαλ, που νοιώθει απομονωμένη και τιμωρούμενη εμμέσως πλην σαφώς, για τις επιλογές της, αλλά πας άνθρωπος που απομονώνεται για κάποιο λόγο: επειδή είναι στραβός, κουτσός, κουλός, νοητικά καθυστερημένος. Ακόμα κι επειδή είναι ασυμβίβαστος, επειδή δεν σκύβει το κεφάλι, επειδή υιοθετεί την ειλικρίνεια ως στάση ζωής.

Τους τελευταίους μήνες με τιμά, με την φιλία και την αγάπη του, ένας 18χρόνος με πνευματική αναπηρία. Nοητικά είναι κάπου στα 2 και κάτι. Κάπου –κάπου, λοιπόν, ντύνεται παπαδάκι και ακολουθεί τον ιερέα, όταν βγάζει το Ευαγγέλιο και την Θεία Κοινωνία. Αντί να προχωρά με χαμηλωμένο το κεφάλι πίσω από τον παπά, κοιτά γύρω του μοιράζοντας χαμόγελα και στέλνοντας φιλιά. Είναι και αυτός μια ιδιαιτερότητα. Όπως ιδιαιτερότητα-ιδιοφυΐα ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις. Αλλά,εδώ θα θυμηθείτε πώς αντέδρασαν κάποιοι στην ειλικρίνεια του Μάνου.

Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει και τις ιδιαιτερότητες. Ίσως ο γνήσιος Πολιτισμός, τελικά, να είναι μια εξαίρεση των εκλεκτών. Δεν σε συγκρίνω, Μίνα Ορφανού, με τον Μάνο (μου), ούτε το φιλαράκι μου, που μοιράζει φιλιά από τον άμβωνα της εκκλησίας. (Και το διευκρινίζω για να προφτάσω εκείνους που πρόθυμα και βιαστικά θα με στήσουν στον τοίχο, υπονοώντας πώς συγκρίνω ανόμοια πρόσωπα). Ο καθένας είναι ξεχωριστός και χρήσιμος με διαφορετικό τρόπο. Οφείλουμε, όμως, να επαναπροσδιοριστούμε ως κοινωνία. Ας υπάρχουν, όσα τζινγκλιμπέλια θέλουν, που λέει και ο (γκρινιάρης;) Παχίδης. Άλλο είναι το ζητούμενο: να ωριμάσουμε και να βιώσουμε την αξία της συναναστροφής χωρίς στερεότυπα, κοινωνικά κουτάκια και κομπλεξισμούς. Σαν το μήνυμα που στέλνει το φιλαράκι μου με τα φιλιά του: καλοσύνη και επικοινωνία. Αυτή δεν είναι η ουσία; Όλα τα άλλα είναι απλώς… οδοντόκρεμες.

Φταίει ο αντιδήμαρχος; , της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Την Πέμπτη, το μεσημέρι, παντρεύτηκαν δυο φίλοι μου: η Αναστασία και ο Αυγουστίνος. Στο δημαρχείο Ρόδου. Συντόμευσαν τις διαδικασίες, επιμήκυναν τον χαβαλέ. Ωραίος γάμος, ωραία επισημοποίηση της σχέσης. Και συνάντηση, ξέρεις, των δικών και φίλων- δηλαδή των φίλων που κάποιους τοποθετείς στους δικούς, σε λίστα καρδιάς δηλαδή.

Πάντα, φεύγω τελευταία. Μαζί με τον Πάνο δηλαδή. Αργά πάνε τα ζώα μας, που λέμε. Και πάντα η Κατερίνα να λέει: «Πάνο, τα παιδιά, ελάτε σπίτι να τα πείτε».

Απέναντι, στον Βωμό της Πατρίδας, καμμιά σαρανταριά νοματαίοι της «χρυσής αυγής» καταθέτουν στεφάνι εις μνήμην πεσόντων ηρώων στα Ίμια. Τους παρακολουθούμε. Κραυγάζουν διάφορα, δεν καταλαβαίνω τι, πάντα με στρατιωτικά παραγγέλματα, λένε τον εθνικό ύμνο με την συνοδεία της Φιλαρμονικής του Δήμου Ρόδου, αποχωρεί η μπάντα και μένει η ομάδα της χ.α. να δίνει στρατιωτικά παραγγέλματα για να αποχωρήσει: «σε τριάδεεεεεεες». «όλοι τριάδεεεεεεεεεες».

Την επόμενη μέρα η τοπική κοινωνία κράζει, σε όλα τα μέσα, τον αντιδήμαρχο Πολιτισμού που έδωσε την μπάντα του δήμου στο αίτημα της χ.α. να συνοδεύσει την κατάθεση στεφάνου στην μνήμη του θανάτου του πληρώματος του ελικοπτέρου στα Ίμια. Δήμαρχος, αντιδημαρχαίοι, δημοτικοί σύμβουλοι και βουλευτές, κόμματα και τα συμπαρομαρτούντα, καταδικάζουν τον κ.Διακοσταματίου ζητώντας την παραίτησή του. Εκείνος αμύνεται: «Μου ζήτησαν την μπάντα για να καταθέσουν στεφάνι στην μνήμη των ηρώων. Ήταν οι μόνοι που τους θυμήθηκαν».

Έχουμε και λέμε: στην βουλή υπάρχει ένα κόμμα που πριν από δυο-τρία χρόνια δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν κάπου έλεύθερα βάσει νομιμότητας- τουλάχιστον στο πλαίσιο της νομιμότητας της συγκέντρωσης μιας ομάδας ανθρώπων. Ακριβώς πριν από ένα χρόνο στην Ομόνοια, η αστυνομία τους προστάτευε, ώστε να μην τους την πέσουν οι άλλοι (οι κακοί), όπως κάνουν σε όλες τις συγκεντρώσεις πολιτικών παρατάξεων. Σήμερα, οι βουλευτές της χ.α. είναι στο κοινοβούλιο, όπως είναι και όλοι οι άλλοι δημοκράτες των δημοκρατικών παρατάξεων. Επιτρέψτε μου, να σας αφήσω να χρησιμοποίησετε όσα εισαγωγικά θέλετε στους δημοκράτες των δημοκρατικών παρατάξεων. Είπαμε, ζούμε το θεάτρο του παραλόγου. Και αφού το σύνταγμα της Ελλάδας τους επιτρέπει να είναι στην βουλή, οι πολίτες ασχολούνται ακόμα με τον αν ο Διακοσταματίου έδωσε την μπάντα του δήμου στην εκδήλωση τιμής από την χρυσή αυγή.

Να ξεκαθαρίσουμε καταρχάς τι ενοχλεί: το ότι έδωσε την μπάντα ή το ότι έδωσε την μπάντα στην χρυσή αυγή; Διότι το πρώτο είναι λόγος απολογίας του αντιδημάρχου, αν σε άλλα παρόμοια αιτήματα είχε αρνηθεί. Να τον πιάσετε, κυρίες και κύριοι, και να τον «ποδοπατήσετε». Αλλά, αν η ευθιξία σας περιορίζεται στο κόμμα της χ.α. έχετε μέγα λάθος, διότι είναι κόμμα της ελληνικής δημοκρατίας, εκλεγμένο από τους πολίτες και αν θέλετε να εναντιωθείτε σε κάποιους, πιάστε έναν-έναν τους γνωστούς σας που ψήφισαν χ.α. και βρίστε τους. Ή πιάστε όλους τους λοιπούς πολιτικούς που ψηφίσατε, και δεν είναι χ.α., και ξαναβρίστε τους. Διότι έχουν τεράστια ευθύνη για την ύπαρξη του συγκεκριμένου κόμματος στο κοινοβούλιο. Όπως, εντός κοινοβουλίου, βρίσκονται και ένα κάρο κρυφοφασίστες, οι φανεροί σας πείραξαν; Την χρυσή αυγή την ψήφισαν οι έλληνες, οι ίδιοι που ζουν δίπλα μας και αναπνέουμε τον ελληνικό αέρα, όχι οι άλλοι, οι ξένοι. Η χ.α. είναι, θέλετε, δεν θέλετε, κόμμα της ελληνικής βουλής και, αν δεν θέλατε να είναι εντός, ας φροντίζατε να κάνατε προσπάθειες πριν, ώστε να πείσετε όλους, όσοι είναι πιτσιρικάδες και παραμυθιάστηκαν ή όλους όσοι αβασάνιστα ή παρορμητικά την ψήφισαν. Ας αγαπήσετε την αυτοκριτική ως μέθοδο αυτοβελτίωσης και μετά, ας κατακεραυνώσετε την κίνηση Διακοσταματίου. Και κάτι ακόμα: ο κόσμος έχει έρθει τούμπα και αντί να καταναλώνετε ενέργεια και σκέψη, για να βελτιωθεί η καθημερινότητα αποτελεσματικά, σείς κάνετε δηλώσεις. Ακόμα, κολακεύεστε να πιστεύετε ότι αγαπάτε τον τόπο σας και πασχίζετε για αυτόν. Πώς τάχα; Με λόγια και αλληλοκατηγορίες; Αλήθεια, εκτός από τα κομματόσκυλά σας, ποιος νομίζετε ότι σας ακούει ή σας παίρνει στα σοβαρά; Γυρίσαμε σελίδα, δεν το πήρατε είδηση; Και κάτι τελευταίο: το πνευματικό επίπεδο της χρυσής αυγής, που δίνει στρατιωτικά παραγγέλματα, δεν είναι καλύτερο από το επίπεδο των άλλων κομμάτων. Πριν το παραπάνω υποστηρίζαμε με ενδείξεις. Τώρα πια διαθέτουμε και αποδείξεις. Ίδετε ξεκατινιάσματα εντός και εκτός κοινοβουλίου.

Υγ: το παρόν άρθρο δεν αποτελεί εγκώμιο, ούτε για τον κ Διακοσταματίου, ούτε για το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αποτελεί την διαρκή απορία μου και, δυστυχώς, βεβαιότητά μου, πως εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Ίσως επειδή τα ουσιώδη απαιτούν ανδρεία, μεθοδικότητα, συγκρότηση και στρατηγική. Και το κυριώτερο: πνευματική καλλιέργεια. (Μα, σε ποια άχυρα ψάχνω ψύλλους τώρα;)

Με έφτιαξε το κόμμα, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Κοντά στα τριάντα. Όχι παραπάνω. Έτρωγε σε κάποιο εστιατόριο. Μόλις είχε φύγει απο την μάζωξη των νέων του ΠΑΣΟΚ. Με συντονιστή, βαρύ στέλεχός του. Ξέρετε από αυτούς που έχουν διατελέσει σε σπουδαίες θέσεις της κυβέρνησης.

«Μα καλά», ρώτησα, «τι περιμένετε ακόμα από το ΠΑΣΟΚ; Να αναστηθεί; Και ποιος θα σας αναστήσει; Αφού όλοι τους είναι τελειωμένοι και δεν το’χουν πάρει είδηση ή μάλλον δεν εννοούν να το πάρουν».
«Από τις στάχτες του θα αναστηθεί» απάντησε.
«Μα εσύ το πιστεύεις ότι θα αναστηθεί; Τι περιμένεις από ενα κόμμα που έχει καταστρέψει τον κόσμο και τα στελέχη του παραμένουν ίδια;» ξαναρώτησα.
Και μου ήρθε η κεραμίδα: «Ό,τι είμαι σήμερα, με έκανε το ΠΑΣΟΚ». Αυτό απάντησε. Ο τριαντάχρονος.

Καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά θα το κάνω λιανά για να μην παρεξηγηθώ. Ο τύπος, εμμέσως πλην σαφώς, αποδέχεται ότι είναι ανίκανος να κάνει κάτι για τον εαυτό του και τον τοποθετεί (τον εαυτό του) – αν είναι και σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς κάνει- μέσα στην ασφάλεια του κόμματος, επειδή, είτε είναι τεμππέλης, είτε νοιώθει ανίκανος, είτε είναι κομπλεξικός. Διότι μου είναι αδιανόητο άνθρωπος νέος να παραδέχεται πως ό,τι είναι το χρωστά στο Πασόκ. Πλήρης άφεση, καθολική παράδοση και χορταρικό αμάσητο στο στομάχι, που του εξασφαλίζει, όπως νομίζει ο ανόητος, μια θέση στον ήλιο (του ΠΑΣΟΚ). Και της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α και του όποιου καμμένου και Καμμένου. Αντί να πάρει την ζωή στα χέρια του και να την στίψει, αφήνεται στην παλαιοκομματική συμπεριφορά της παρεούλας, που μας παρέχει την ασφάλεια, γιατί εντός ομάδας είμαστε ασφαλείς και νοιώθουμε πως είμαστε κάτι, εκτός είμαστε σαν ψάρι έξω από τα νερά του.

Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να χάσει την ψυχραιμία του, παρά μόνο αν αυτό επιθυμώ, για να βγει από μέσα μου ο τυφώνας που κουβαλώ καιρό για συγκεκριμένους λόγους. Εν προκειμένω με τον άνθρωπο δεν είχα προηγούμενα, ούτε καν τον ήξερα φυσιογνωμικά. Του ζήτησα συγγνώμη για την διακοπή από το γεύμα του, γύρισα μεταξύ θυμού και πίκρας την πλάτη κι έφυγα. Θα του έτριβα πολύ ευχαρίστως τα γυαλιά του στα μούτρα, αν τον άκουγα μια φορά ακόμα να λέει πως ό,τι είναι το χρωστά στο Πασόκ. Του αναγνωρίζω, βέβαια, πως αυτός ομολογεί μια τραγική αλήθεια, άλλοι παραμυθιάζουν εαυτούς και λοιπούς πως αξίζει να υπερασπίζονται το όποιο πολιτικό σινάφι. Η συμφεροντοκρατία και η λαμογιά στο πρόσωπο της νεολαίας είναι τραγικό συναίσθημα. Το χείριστο είναι η πνευματική και ψυχική ανατροφή, το γαλούχημα πως πρέπει να ανήκω κάπου για να είμαι κάτι. Η ασφάλεια της ομάδας. Η δύναμη και η δυναμική της μάζας. Όχι από βλάκα άνθρωπο, αλλά απλώς ηλίθιο, σαν του Ντοστογιεφσκί. Γιατί η πλάνη, φίλε μου, δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία. Και, αν θέλεις να με κράξεις, βάστα λίγο και τράβα κατά Νίτσε πλευρά. Δεν το λέω, εγώ, αλλά εκείνος.

Υγ: δεν λυπάμαι καθόλου για το δηκτικό ύφος του κειμένου. Ώρες-ώρες, όμως, λυπάμαι που, χωρίς αφορμές που αγγίζουν την φαιδρότητα, όπως αυτή μας έχει περιβάλλει, κάτω από άλλες συνθήκες θα είχα να πω άλλα πράγματα, πιο ευχαριστα και ελπιδοφόρα, όπως αρμόζει για την γενιά των 30.

Μας κακομαθαίνετε, κ Βαλεντίνε μου, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Περιμένοντας την αδελφή μου, τάϊζα με κρακεράκια μερικά περιστέρια. Στο Περιστέρι. Ακούω κάτι χαζογελάκια και μια κοπελίτσα, μέσης ηλικίας- άνω των 25 κάτω των 35- να ξεφωνίζει μπαίνοντας στο αυτοκίνητο της φίλης της: «χρόνια μας πολλά!!!». Τα χαχανίσματα συνεχίστηκαν. «Είναι ζευγάρι, αναρωτήθηκα ευθύς εξαρχής με δυσπιστία για να βεβαιωθώ πως γιόρταζαν τους έρωτές τους. Μια άλλη κουβαλούσε και περιφερόταν στο μετρό με μια κατακόκκινη ανθοδέσμη. Ευελπιστώ να μην ήταν από συνήθεια, που λέει ο Γιάννης μας, αλλά από πραγματική διάθεση. Ερωτική και ερωτεύσιμη. Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να έχεις, μπορεί να σου συμβεί. Είναι άμυνα, είναι ψυχοθεραπεία, είναι ελπίδα, αισιοδοξία, τα πάντα. Κι ας σου λένε πως το παν είναι το χρήμα. Ξέρεις πόσους έχω συναντήσει που δεν το στερήθηκαν ποτέ, αλλά απεγνωσμένα και μηχανικά έψαχναν κάπου να εναποθέσουν αισθήματα, συναισθήματα, σκέψεις, στοργή, χαρές και μέλλοντα; Ναι, κάποιοι μπορεί να έπεισαν τους εαυτούς τους πως μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτόν, αλλά πλανώνται πλάνην οικτράν. Πολύ οικτράν. Γιατί ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη. Τα ταξίδια και ο έρωτας θα σου μείνουν. Οι σχέσεις σου. Και αν κάποιος σου πει πως έχεις δουλειά, παιδιά, λεφτά και ακίνητα, ας μας πει χωρίς τον έρωτας τι θα είχε; Και το πάθος με το χρήμα έρωτας είναι. Και για κάποιους, τόσο ανταποδοτικός, χωρίς την παραμικρή προοπτική αποτυχίας. και τα παιδιά αποτέλεσμα του έρωτα είναι.

Φέτος ο Βαλεντίνος δεν με ενόχλησε καθόλου. Ας ερωτευτεί ο κόσμος όσο θέλει, αλλά να μην τον ξεχάσει κι αύριο. Γιατί δεν είναι ο Βαλεντίνος το θέμα αλλά η προοπτική που σου δίνει για να νοιώσεις καλύτερα.
κι αν θέλεις, ζήστον και γλυκανάλατα. Ούτως ή άλλως, αν την γλυκαναλατίλα την έχεις μέσα σου, δεν θα στην βγάλει ο Βαλεντίνος. Απλώς θα στην ξαναβγάλει. Ο καθένας αυτό που είναι, το εκδηλώνει σε κάθε περίπτωση. Με ή χωρίς Βαλεντίνους.

Που είστε οι εορτάζοντες. Μην ξεχαστείτε αύριο. Γιατί πολύ θα με λυπήσετε. Και όχι τίποτα άλλο… θα ακυρώσετε και τον τίτλο του άρθρου μου. Και το έγραψα για σας. Μην τυχόν και αντιληφθώ πως δεν…, θα σας περιμένω στην γωνία.Όχι η αφεντιά μου ακριβώς, αλλά η πένα της.

Ες αεί, λοιπόν.

To καρμικό και το ευχαριστώ, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Για κάποιο λόγο δεν είναι τυχαίο. Είναι η σύμπτωση που δεν είναι σύμπτωση, αλλά που αποδεικνύεται σοφία, έτσι όπως εξελίσσεται στην ζωή σου. Στιγμούλες μικρές που μεταμορφώνονται σε μεγάλες. Για το καλό και το κακό. Και σε μεταμορφώνουν. Το καταλαβαίνεις αργά. Ίσως τόσο αργά, ώστε να μην προφτάσεις να πεις, στον άνθρωπο που σε έσπρωξε να γίνεις κύκνος, ούτε ένα ευχαριστώ. Το ξέρεις όμως ότι ήταν αυτή η καθόλου τυχαία συνάντηση ευθύνεται για όλα. Για το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος. Και για τον κύκνο που γίνεται ασχημόπαπο.

Όχι, σήμερα θα μιλήσουμε μόνο για τα όμορφα. Για τους μοιραίους και σπάνιους που συναντούμε. Για τους λίγους και καλούς που σε συνάντουν και βιδώνονται στην ζωή σου. Είσαι καταδικασμένος να τους κουβαλάς μέσα σου. Όχι σαν του κύκλωπες του Αλεξανδρινού. Δεν είναι οι φοβίες σου. Είναι η υπέρβασή τους. Αυτή η μαγεία συνετλέστηκε μέσα σου. Ξεπέρασες τους λαιστρυγόνες σου με την τυχαιότητα των προσώπων. Τόσος τυχαία στην ζωή σου, όσο και εσύ που βρίσκεσαι εδώ, και όχι στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Που γεννήθηκες και απολαμβάνεις διαδίκτυο και όχι ένα νεροζούμι από πέτρες για να γεμίσεις αέρα την πείνα σου.

Τόσο τυχαία τα πάντα στην ζωή, τόσο καθοριστικά. Για αυτό σου λέω: μην ξεχνάς να λες ευχαριστώ σε εκείνους που σε έβαλαν στην λίμνη για να κολυμπήσεις περήφανος. Και αν κάπου τους συναντήσεις, φίλησε τους τα χέρια, τα μαλλιά, τα χείλη. Και μην ξεχάσεις να προσεύχεσαι για αυτούς να είναι καλά. Και που ΄σαι… κράτα την φλόγα τους, όσο αμυδρά κι αν σιγοκαίει, μέσα σου. Είναι πολύτιμη.

H 20η μου Φεβρουαρίου, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2007 στις 20 Φεβρουαρίου καθιερώθηκε να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης. «Στόχος της είναι η προσπάθεια να αντιμετωπισθούν με διεθνείς δράσεις, η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, μέσα σε μια ανοιχτή και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.»

Δεν θα μπω στην διαδικασία να χλευάσω την ύπαρξή της ημέρας ως άλλης μία που θυμάται ετησίως μια κατάσταση, ένα γεγονός ή κάτι αυτονόητο. Θα σας μιλήσω για την δική μου 20η Φεβρουαρίου.
Πριν από 21 χρόνια. Σε ένα μαιευτήριο. Με την αλλαγή της μέρας οι πόνοι είχαν επιτεθεί ανά λεπτό. «Είναι το έντερό κου. Έφαγα πολλούς ξηρούς καρπούς» επέμενα. «Γεννάς» επέμενε ο πατέρας μου. «Μπα δεν νομίζω» ξανάλεγα. «Ετοιμάσου παιδί μου» ξανάλεγε.

Τις πρώτες-πρώτες ώρες της νεάς ημέρας, ένα λεπτόσωμο, μακρύ μωρό, ήταν στην αγκαλιά μου. Το κοίταξα καλά-καλά και του είπα: «Για σένα περίμενα τόσο καιρό; Πώς είσαι έτσι;». Ένα μικρό, μικροσκοπικό κεφαλάκι, ζαρωμένο, κατακόκκινο, μουλιασμένο, που θύμιζε τον Δρακουμέλ από τα στρουμφάκια, μια μύτη πλακουτσωτή και γαμψή, κάτι κατάμαυρα μαλλιά σαν καρφιά στο μικροσκοπικό κεφαλάκι και απίθανα δάχτυλα, μακριά, λεπτά με απίθανο μανικιούρ, τα οποία έπαιζε με απίθανη μαεστρία σας νεραϊδούλα στον αέρα. Α, και κάτι πατούσες τεράστιες για το μικροσκοπικό κορμάκι. Σαν παπί. Τεράστιες πατούσες για τα αδύνατα ποδαράκια. «2.700, μου λένε να σου ζήσει η κούκλα». Την ξανακοίταξα. «Πού την βλέπετε την κούκλα;», ρώτησα. «Θα δεις πώς θα γίνει…». «Ο Δρακουμέλ-παπί;».

Το παπί, λοιπόν, έγινε το κέντρο του κόσμου. Περίπου δηλαδή γιατί ήμουν και αρκετά πιτσιρίκα. Χωρίς υστερίες, την θήλασα, την τάιζα ανά τρεις ώρες, αλλά ποτέ την νύχτα, ο δρακουμελ-παπί μεγάλωνε και ήταν ήρεμο παιδάκι που όσο περνούσαν οι μέρες, οι ώρες ομόρφαινε τόσο πολύ, που δεν μπορούσα ούτε παπί να τη λέω, ούτε και δρακουμέλ.

Μεγαλώσαμε μαζί με την Μαρινούλα. Δεν της έλεγα πολλά όχι, την άφηνα να εκφράζεται ελεύθερα και να βρει τους δικούς της κώδικες λειτουργίας, ενέργειας, ελευθερίας και ορίων. Όταν έμαθε την λέξη- ψωμοτύρι, την λέξη «μαλάκα» , της εξήγησα πως δεν την λέμε, ούτε δυνατά, ούτε σε ανθρώπους, γιατί δεν είναι ευγενική.
«Ούτε τον μπαμπά λέμε μαλάκα;»
«Όχι»
«Ούτε την μαμά-Τζίνα;»
«Μάλλον».
«Ούτε την γιαγιά, ούτε τον παππού;».
«Κανένα».

Περπατώντας στο δρόμο με δυνατή φωνή ξεκινούσε την λογοδιάρροια: «Δεν είναι καλό να λέμε μαλάκα. Ούτε τον μπαμπά μαλάκα, ούτε την μαμά μαλάκα, ούτε τον παππού μαλάκα, ούτε την γιαγιά μαλάκα. Κακό να λέμε μαλάκα, πολύ κακό να λέμε μαλάκα, δεν θα πώ ποτέ μαλάκα, δεν λένε τα καλά παιδία μαλάκα.».
«Πρόσεχε στον δρόμο», της έλεγα . «Μαλάκα μαμά-Τζίνα» μου απαντούσε δυνατά και αποστομωτικά. Δύο και κάτι η Μαρίνα. Είκοσι πέντε παρά κάτι η μαμά-Τζίνα.

Πέρασαν από εκείνη την 20η Φεβρουαρίου 21 χρόνια. Σαν νεράκι φυλλομετρώ το παρελθόν, με στιγμές που θυμάμαι άλλες πολύ έντονα, και άλλες μου θυμίζει η ίδια. Σκέπτομαι κάποια στιγμή, αν θυσίαζα μια ζωούλα στον βωμό της νιότης μου, των σπουδών που έκανα παράλληλα, της ανεμελιάς της ηλικίας που ξέχασα σε σχέση με φίλους και συμφοιτητές, της μαγειρικής και φροντίδας του σπιτιού που αναγκάστηκα να υποβληθώ. Δεν θα υπήρχε μια ψυχούλα που είναι από τα σημαντικότερα πρόσωπα που ζεσταίνουν την ζωή μου. ‘Όχι γιατί είναι παιδί μου, αλλά γιατί με έμαθε τι σημαίνει να ανοίξεις φτερά και να τα μεγαλώνεις κάθε φορά που χρειάζεται να σκεπάζεις την ψυχούλα που έφερες στον κόσμο. Να προσαρμόζεις την αντοχή και την ανοχή σου εκεί που μπαίνει μέσα και το παιδί σου. Δεν υπήρξα ποτέ η κλασσική μανούλα. Μάλλον κάτι έξω από τα γνωστά. Δεν μπορώ να το ερμηνεύσω αυτό, παρά μόνο εκείνοι που είχα την χαρά της ανατροφής τους –με όλα τα ζόρια-και την τύχη να μεγαλώσω και να μεγαλώνω κι εγώ μαζί τους.

Σήμερα γιορτάζω. Μαζί με την Μαρίνα. Μπήκα στο κλαμπ των μαμάδων. Αυτό που περιέχει τα πάντα. Από την μεγαλύτερη σαβούρα μέχρι την πιο ευγενή και άξια ύπαρξη. Το πού κατατάσσεται ο καθένας μας την πραγματικότητα το γνωρίζει. Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το ζήτημα είναι πως κάθε 20η Φεβρουαρίου, η μέρα της Δικαιοσύνης μού χτυπά την πόρτα για να μου πει: «Δικαίως έφερες στον κόσμο αυτό το παιδί. Κράτα μακριά σου τους κακούς. Αυτοί και άδικοι και χαμένοι είναι. Και δεν θα βρουν πουθενά την δικαίωση».

Οι άνδρες της ζωής μας, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

πηγή: www.protagon.gr

Γιορτάστηκαν οι γυναίκες χθες. Η υπενθύμιση είναι καλή, η υποκρισία για την θύμηση είναι ύποπτη, κούφια, κενή. Δεν με αφορά. Με αφορά του χειροπιαστό. Και το αληθινό. Σε άνδρες και γυναίκες. Και σήμερα θα σας μιλήσω για άνδρες. 

Πολλοί φορούν τα παντελόνια. Αυτά που πριν από κάτι δεκαετίες χρησιμοποιούνταν ως απόδειξη του ανδρισμού. Και, κυρίως, της ανδρικής γενναιότητας, τιμής, λόγου, μαγκιάς. Να! Αμέσως–αμέσως, σου είπα τα πρώτα, βασικά στοιχεία. Του ανδρός, όχι του ανδρόμορφου με τα παντελόνια. Του άνδρα που τιμά τα παντελόνια του, έστω κι αν δεν τα φορά.

Ο άνδρας έχει λόγο, έχει ψυχραιμία, έχει αρχοντιά και είναι βράχος. Και «ομπρέλα». Πανταχού παρών και τα πάντα κπληρών. Όχι τα παράλογα που ζητεί το όποιο θηλυκό που βλέπει τον άνδρα στα χέρια και στο πορτοφόλι, αλλά εκπληρώνει επιθυμίες που διαβάζει. Μαθαίνει να διαβάζει τα μάτια, τις κινήσεις των χεριών, τις ανάγκες της ψυχής. Άνδρας είναι αυτός που θέλει να σου φέρει τον ουρανό σφοντύλι και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να το κάνει, αλλά σου γυρνά την πλάτη και σου κοπανά την πόρτα στα μούτρα, στις μαλακίες που του λες. Στις αλήθειες σου, μπορεί να μην τις παραδεχτεί με τα χείλη, αλλά τις παραδέχεται το μέσα του. Και βρίσκει τρόπο να στο δείξει.

Άνδρας είναι αυτός που θέλει να προσφέρει το καλύτερο, έστω κι αν δεν του περισσεύουν τα ευρώ. Είναι ευρηματικός, έξυπνος, ευγενής, γενναιόδωρος. Μαζεύει την γυναικεία γκρίνια. Δεν γίνεται ο ίδιος γκρινιάρης. Μιλά λίγο και σκέπτεται πολύ. Μιλά όταν πρέπει - στα ζόρια - και γίνεται παιδί όταν νιώσει ζεστά. Σε προλαβαίνει στη γωνία για να μην κάνεις τη στραβοτιμονιά και σπάσεις τα μούτρα σου. Είναι ασπίδα προστασίας, ομπρέλα στην καταιγίδα, στήριγμα στην ανασφάλεια και ψυχάρα στις φοβίες σου. Δεν σε «κρεμά» όταν γίνεσαι γυναικούλα, κατίνα, σούργελο, νούμερο. Σε ισιώνει ήρεμα και σταθερά. Σου πάει τη σκέψη τουλάχιστον ένα βήμα παρακάτω. Και σε κρατά όταν γίνεις τύφλα. Δεν ανησυχείς για το ποιος θα οδηγήσει. Θα μπεις στο όχημα, θα κλείσεις τα μάτια και θα πέσεις ασφαλής στο κρεβάτι σου.

Ο άνδρας λέει αλήθειες, τόσες και όσες πρέπει. Δεν εκδικείται, δεν απειλεί, δεν σπα, δεν χτυπά. Θα χτυπήσει, αν χρειαστεί, το χέρι του στον τοίχο, θα το σπάσει, αλλά δεν θα ρίξει σφαλιάρα σε γυναίκα.

Ο άνδρας, τέλος, προστατεύει τη γυναίκα από τον άλλο άνδρα, τον ανδρόμορφο, που είναι έρμαιο της αδυναμίας του να επιβληθεί στον εαυτό του. Έχει ψυχραιμία και γενναιότητα ψυχής. Είναι τόσο ψηλός και δυνατός, γίγαντας σωστός, όταν οι άλλοι είναι ευνουχισμένοι από τα γεννοφάσκια τους. Δημιούργημα και η μια και η άλλη εκδοχή του ανδρός, από μια γυναίκα. Αντιστοίχως, σπουδαία ή ασήμαντη.

Για να το τελειώσω εδώ: αυτός είναι ο άνδρας που αγαπώ και θαυμάζω. Που έχει βλέμμα ζεστό, αγκαλιά τεράστια και ψυχούλα σαν πάπλωμα ακριβό. Να πέσεις πάνω και να μη φοβηθείς πώς θα ξυπνήσεις, αν θα είναι ο ίδιος, αν θα έχει γίνει βάτραχος ο πρίγκηπας. Δεν με πειράζει ο βάτραχος. Αρκεί να μην επιμένει πως είναι πρίγκιπας και είναι μαϊμού. Να μου πει αλήθεια και να με αφήσει να επιλέξω. Ανάλογα με τις αντοχές και τις ανοχές μου. 

Τέτοιους, έχω λίγους γνωρίσει. Δυο μου έρχονται στο νου, αυτόματα. Με το ίδιο όνομα. Και οι δύο με έναν λόγο κοφτό στα χείλη και βλέμμα κοφτερό: «Πρόσεχε, γιατί θα έχεις να κάνεις μαζί μου». Δεν έχω ανάγκη την προστασία κανενός. Δεν θέλω την ασπίδα κανενός. Τα βγάζω πέρα και μόνη μου. Αλλά είναι τόσο γλυκό να το ακούς, να το λεν για σένα που είναι σαν να σου χαρίζουν όλο τον κόσμο. Έτσι τον ξέρω εγώ τον άνδρα. Με ή χωρίς παντελόνια. Γιατί, κάποια αντράκια, είναι και γένους θηλυκού.