http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
«Χόμπιτ;».
«Όχι, Παπακαλιάτη».
«Αποκλείεται!».
«Τι έχει;».
«Εεεε….»
«Είμαι ρηχή!»
Διάλογος έξω από την αίθουσα 4 με την Βασιλική και τον Κωστή. «Είμαι ρηχή και μου αρέσει», επαναλαμβάνω. «Μην με ταράζετε!»
Δεν με ενδιαφέρει το βλέμμα απορίας κανενός πια. «Η ζωή είναι για κατανάλωση» μου είχε πει ο αγαπημένος μου και σοφός Λευτέρης Λαζάρου. Δεν μπήκα στο τριπάκι στα δέκα μου, θα μπω στα 43 μου; Και σε συνέντευξη έβγαλα τον Παπακαλιάτη και τις σειρές του έχω παρακολουθήσει και την βεβαιότητα πως το «Αν» αποτελεί σημαντική στιγμή για την Ελλάδα και σίγουρα μία τις ελάχιστες αισιόδοξες πτυχές της. Παραδέχομαι τον Χριστόφορο. Με κούρασαν, βρε αδερφέ, τα κλισέ, τα στερεότυπα, οι αφοριστικοί και αυστηροί χαρακτηρισμοί. «Η ζωή είναι για κατανάλωση» λέει ο Λαζάρου. Δύο; Δυόμιση ώρες; Ε, ας ήταν και μάπα. Αλλά δεν ήταν! Και μου άρεσε. Πολύ.βιλά
Θες η Μοναξιά, θες η ταχύτητα σε σκηνοθεσία-πλοκή-παράλληλες ιστορίες, θες η υπέροχη μουσική, θες οι ερμηνείες-γάντι; Και εκείνες οι ατάκες… «όταν είσαι καψούρης, λες πολλές μαλακίες», «αν γίνεις, όπως κοροϊδεύεις, θα πάψεις να το κοροϊδεύεις», «αύριο το πρωΐ ΘΑ τα πούμε…». Το άτιμο το αύριο που δεν ξέρεις, πώς θα σου’ρθει, και συ το προγραμματίζεις σαν τον ηλίθιο.
Καμπανάκι ο Χριστόφορος. Έχω εκτιμήσει τους ανθρώπους της ζωής μου σωστά; Γιατί είμαι στην Ρόδο; Γιατί δεν τριγυρίζω στην αγαπημένη μου Αθήνα; Γιατί στερούμαι τον τόπο που έχει μνήμες και μυρωδιές από την παιδική μου ηλικία, από τον μπαρμπά-Χρήστο μου και την Βορέου μέχρι την Κυδαθηναίων και την Αρεοπαγίτου; Έφτασες 43, τα πέρασες, τι κάνεις εσύ εδώ; Τι κάνω εγώ στο νησί; Και αν δεν βρισκόμουν τυχαία (ή όχι) εδώ, πώς θα ήταν η ζωή μου; Δεν θα το μάθω ποτέ.
Αν δεν πήγαινα χθες βράδυ στο «Αν», θα είχα ξεχαστεί σε πολλά συνηθισμένα και ταπεινά. Ή και σπουδαία; Με ‘χάλασε’ το διάλειμμα της ταινίας (δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έγινε), το ποπ-κορν και η κοκακόλα στην αίθουσα (μα, στον κινηματογράφο έρχεσαι να φας, πουλάκι μου; Άφησε τον εαυτό σου στην χαρά της μέθεξης και ολοκλήρωσης του δημιουργήματος) και το κομμένο τραγούδι με την Γαλάνη στους τίτλους τέλους. Τα λοιπά με έφτιαξαν (παρέα με πολλά δάκρυα, μάλλον είχα ανάγκη να ξεσπάσουν για άλλους λόγους) και είναι εσωτερικής κατανάλωσης, για τα δικά μου «αν» που ποτέ, μάλλον, δεν θα απαντηθούν… όπως και τα δικά σου και του δίπλα σου και του παραδίπλα μας…
Να σου πω: αν δεν το έχεις δει, να πας. Ξεκόλλα από των ηλιθίων τα στερεότυπα. Είπαμε… η ζωή είναι για κατανάλωση!
Υγ 1: Ακούστε εδώ τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη να μιλά στον «Παλμό 99.5″ της Ρόδου.
Υγ 2:Τα έσοδα από τα εισιτήρια των προβολών στα Village Cinemas σε Αθήνα, Βόλο και Θεσσαλονίκη στις 31 Ιανουαρίου 2013, θα διατεθούν σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Η επιλογή των οικογενειών θα γίνει σε συνεργασία με τους μη κερδοσκοπικούς φορείς ΚΕΑΝ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας