http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57
Να σου πω… Δεν μας επιτρέπεται να ασχολούμαστε με πράγματα ανούσια αυτό τον καιρό. Μόνο για παραδειγματισμό. Για να λέμε στους εαυτούς μας «κοίτα πώς δεν πρέπει να γίνεις». Έλα, όμως, που μια το στικάκι, μια οι εταιρείες χωρίς πρόσωπο, μια η έμφυτη τάση μας για μπουρδολογία μας οδηγεί: στην ανουσιολογία και στην άχρηστη πληροφορία.
Ναι, εννοείται πως άκουσα τον Λάκη στους«Πρωταγωνιστές».Όπως είδα με προσοχή και τις φωτογραφίες στο protagon. Στάθηκα σε αυτήν. Και σε καλώ: κάνε την επεξεργασία της εικόνας με το νου σου και κράτησε μόνο τα μάτια. Χωρίς τα φουσκωμένα χείλη, χωρίς την λουσάτη σκηνοθεσία της εικόνας, χωρίς τα παρελκόμενα. Εστίασε στα μάτια. Δεν σου θυμίζουν το βλέμμα των παιδιών της Αιθιοπίας που κοιτούν απορημένα τον φωτογραφικό φακό, την ώρα που στο στομάχι τους έχεις προφτάσει να δώσεις μια καραμέλα για να αντέξουν την πείνα; Βεβαίως δεν έπασχε από πείνα ο Λάκης, αλλά από κορεσμό μεν και θλίψη δε, που δεν είχε λάβει, όλα όσα του υποσχέθηκε ο όχι ακριβώς χλιδάτος, αλλά ξιπασμένος τρόπος ζωής. Τα παρωχημένα πρότυπα ζωής. Που δεν είμαι βέβαιη, αν είναι παρωχημένα, διότι η ξετσιπωσιά συντηρείται συχνά από τα φουσκωμένα πορτοφόλια, αλλά καλλιεργείται και επωάζει κυρίως από την ανασφάλεια της προσωπικότητας, από το κόμπλεξ, από την απαίδευτη ψυχούλα, από τον μιμητισμό και την ανάγκη να δείξω στους άλλους πως είμαι κάτι σπουδαίο. Γιατί ο ξετσίπωτος ταιριάζει με όλα τα μοτίβα ζωής, ο έχων τσίπα και φιλότιμο με ολίγα, ταπεινά και σημαντικά.
Και να που τώρα, κάθομαι και γράφω για τον Λάκη. Δεν τον παρακολούθησα στις δόξες του, τον έβλεπα με αρκετό ενδιαφέρον, αν τύχαινε, χαζεύοντας το παγωνίσιο παρουσιαστικό του. Αλλά αυτό το βλέμμα πάντα χαμένο, πάντα με ερωτηματικά, πάντα με πίκρα και φόβο. Ξέρω, θα μου πεις ότι είναι ξετσίπωτο. Όχι, φίλε μου, είναι απλώς το βλέμμα της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και της φοβίας του ανικανοποίητου, που περιέχει και την θλίψη του πανέξυπνου. Πιστεύω πως όλα όσα ακολούθησαν υπήρχαν ως σκέψη στο μυαλό του. Ειδάλλως, δεν θα είχε αποδεχτεί στιγμή τον Κορυδαλλό.
Βλέπεις πόση ώρα αφιερώνουμε στον Λάκη; Γιατί συνηθίσαμε το φαιδρό, το ανούσιο και το επιφανειακό. Τουλάχιστον τέσσερις γενιές, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, γαλουχήθηκαν στο φτερό. Άρπα κόλλα. Και κανείς ακόμα δεν ασχολείται ουσιαστικά, για να έχει αποτέλεσμα, με την παιδεία και την αλλαγή της νοοτροπίας μας. Γιατί «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»… τραγούδουν τα στρατά. Να πεθάνει, πουλάκι μου, μήπως και αναστηθεί. Μόνο ο θάνατος ή το γκρέμισμα μας σώζει. Ειδάλλως, θα παραμείνουμε σαν τους ελληνικούς δρόμους. Μπαλώματα εδώ, μπαλώματα εκεί, μπαλώματα παραπέρα, με νεκρούς εδώ, παράλυτους εκεί, απορημένους παραπέρα.
Δείτε εδώ το slide show της Ολυμπίας Κρασαγάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας