Το παράπονο της Μίνας, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Την είδα στην Μενεγάκη να παρουσιάζει χειροποίητες κρεμούλες της για τις κοκκινίλες στο δέρμα, τα σκασμένα χείλη και χέρια, την απαλή επιδερμίδα. Μου φάνηκε αβέβαιη για τον εαυτό της, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ανασφαλής. Και πολύ θλιμμένη.

Αρχικά εστίασε στις κρέμες της. Η κάθε κίνησή της πρόδιδε ένα λυπημένο συναίσθημα. Την ένοιωσα να νοιώθει έξω από τα νερά της. Διάλειμμα. Επιστροφή και η Μίνα καθιστή. Είχε φύγει το πρώτο άγχος. Πιο άνετη τώρα. Μίλησε για το θέατρο, για την πίκρα της να διακόψουν άνευ λόγου τις παραστάσεις, για το άγνωστο μέλλον της ως ηθοποιού, για τις ζωγραφιές της που θέλει να εκθέσει, προκείμενου τα όποια έσοδα να δοθούν στο ίδρυμα «Ορίζοντες». Και για την θλίψη των γιορτών. Την σχεδόν απέχθειά της να παρακολουθεί όλο το χριστουγεννιάτικο τζουμ ταρατατζούμ, την στιγμή που άνθρωποι είναι άστεγοι, πεινασμένοι, κακοποιημένοι, κακομοίρηδες. Της ήρθα τα κλάματα. «Ντρέπομαι να έχω πουπουλένιο πάπλωμα και άλλοι να κοιμούνται στα παγκάκια», είπε.

Προσωπικά ντρέπομαι για τα επόμενα που ξεφούρνισε. Πως προσπαθεί να βρει χώρο να εκθέσει τα έργα της και δεν υπάρχει κάποιος να τον διαθέσει. Έκθεση για φιλανθρωπικό σκοπό, όχι κερδοσκοπικό. Δεν έχω δει τους πίνακες της Μίνας Ορφανού, δεν μπορώ, συνεπώς, να κρίνω την αξία τους, ούτε ως ειδικός, ούτε ως μη ειδικός, αλλά λυπήθηκα για αυτό που εισέπραξα. Ένοιωσα την μοναξιά της, την σκληρότητα της ταμπέλας της ιδιαιτερότητάς της και ένα τσούρμο χαρακτηρισμούς που την ακολουθούν. Άλλη μια πονεμένη ψυχή, άλλος ένας λυπημένος άνθρωπος. Δεν είναι μόνο η Μίνα, η τρανσέξουαλ, που νοιώθει απομονωμένη και τιμωρούμενη εμμέσως πλην σαφώς, για τις επιλογές της, αλλά πας άνθρωπος που απομονώνεται για κάποιο λόγο: επειδή είναι στραβός, κουτσός, κουλός, νοητικά καθυστερημένος. Ακόμα κι επειδή είναι ασυμβίβαστος, επειδή δεν σκύβει το κεφάλι, επειδή υιοθετεί την ειλικρίνεια ως στάση ζωής.

Τους τελευταίους μήνες με τιμά, με την φιλία και την αγάπη του, ένας 18χρόνος με πνευματική αναπηρία. Nοητικά είναι κάπου στα 2 και κάτι. Κάπου –κάπου, λοιπόν, ντύνεται παπαδάκι και ακολουθεί τον ιερέα, όταν βγάζει το Ευαγγέλιο και την Θεία Κοινωνία. Αντί να προχωρά με χαμηλωμένο το κεφάλι πίσω από τον παπά, κοιτά γύρω του μοιράζοντας χαμόγελα και στέλνοντας φιλιά. Είναι και αυτός μια ιδιαιτερότητα. Όπως ιδιαιτερότητα-ιδιοφυΐα ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις. Αλλά,εδώ θα θυμηθείτε πώς αντέδρασαν κάποιοι στην ειλικρίνεια του Μάνου.

Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει και τις ιδιαιτερότητες. Ίσως ο γνήσιος Πολιτισμός, τελικά, να είναι μια εξαίρεση των εκλεκτών. Δεν σε συγκρίνω, Μίνα Ορφανού, με τον Μάνο (μου), ούτε το φιλαράκι μου, που μοιράζει φιλιά από τον άμβωνα της εκκλησίας. (Και το διευκρινίζω για να προφτάσω εκείνους που πρόθυμα και βιαστικά θα με στήσουν στον τοίχο, υπονοώντας πώς συγκρίνω ανόμοια πρόσωπα). Ο καθένας είναι ξεχωριστός και χρήσιμος με διαφορετικό τρόπο. Οφείλουμε, όμως, να επαναπροσδιοριστούμε ως κοινωνία. Ας υπάρχουν, όσα τζινγκλιμπέλια θέλουν, που λέει και ο (γκρινιάρης;) Παχίδης. Άλλο είναι το ζητούμενο: να ωριμάσουμε και να βιώσουμε την αξία της συναναστροφής χωρίς στερεότυπα, κοινωνικά κουτάκια και κομπλεξισμούς. Σαν το μήνυμα που στέλνει το φιλαράκι μου με τα φιλιά του: καλοσύνη και επικοινωνία. Αυτή δεν είναι η ουσία; Όλα τα άλλα είναι απλώς… οδοντόκρεμες.