Με έφτιαξε το κόμμα, της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Κοντά στα τριάντα. Όχι παραπάνω. Έτρωγε σε κάποιο εστιατόριο. Μόλις είχε φύγει απο την μάζωξη των νέων του ΠΑΣΟΚ. Με συντονιστή, βαρύ στέλεχός του. Ξέρετε από αυτούς που έχουν διατελέσει σε σπουδαίες θέσεις της κυβέρνησης.

«Μα καλά», ρώτησα, «τι περιμένετε ακόμα από το ΠΑΣΟΚ; Να αναστηθεί; Και ποιος θα σας αναστήσει; Αφού όλοι τους είναι τελειωμένοι και δεν το’χουν πάρει είδηση ή μάλλον δεν εννοούν να το πάρουν».
«Από τις στάχτες του θα αναστηθεί» απάντησε.
«Μα εσύ το πιστεύεις ότι θα αναστηθεί; Τι περιμένεις από ενα κόμμα που έχει καταστρέψει τον κόσμο και τα στελέχη του παραμένουν ίδια;» ξαναρώτησα.
Και μου ήρθε η κεραμίδα: «Ό,τι είμαι σήμερα, με έκανε το ΠΑΣΟΚ». Αυτό απάντησε. Ο τριαντάχρονος.

Καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά θα το κάνω λιανά για να μην παρεξηγηθώ. Ο τύπος, εμμέσως πλην σαφώς, αποδέχεται ότι είναι ανίκανος να κάνει κάτι για τον εαυτό του και τον τοποθετεί (τον εαυτό του) – αν είναι και σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς κάνει- μέσα στην ασφάλεια του κόμματος, επειδή, είτε είναι τεμππέλης, είτε νοιώθει ανίκανος, είτε είναι κομπλεξικός. Διότι μου είναι αδιανόητο άνθρωπος νέος να παραδέχεται πως ό,τι είναι το χρωστά στο Πασόκ. Πλήρης άφεση, καθολική παράδοση και χορταρικό αμάσητο στο στομάχι, που του εξασφαλίζει, όπως νομίζει ο ανόητος, μια θέση στον ήλιο (του ΠΑΣΟΚ). Και της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α και του όποιου καμμένου και Καμμένου. Αντί να πάρει την ζωή στα χέρια του και να την στίψει, αφήνεται στην παλαιοκομματική συμπεριφορά της παρεούλας, που μας παρέχει την ασφάλεια, γιατί εντός ομάδας είμαστε ασφαλείς και νοιώθουμε πως είμαστε κάτι, εκτός είμαστε σαν ψάρι έξω από τα νερά του.

Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να χάσει την ψυχραιμία του, παρά μόνο αν αυτό επιθυμώ, για να βγει από μέσα μου ο τυφώνας που κουβαλώ καιρό για συγκεκριμένους λόγους. Εν προκειμένω με τον άνθρωπο δεν είχα προηγούμενα, ούτε καν τον ήξερα φυσιογνωμικά. Του ζήτησα συγγνώμη για την διακοπή από το γεύμα του, γύρισα μεταξύ θυμού και πίκρας την πλάτη κι έφυγα. Θα του έτριβα πολύ ευχαρίστως τα γυαλιά του στα μούτρα, αν τον άκουγα μια φορά ακόμα να λέει πως ό,τι είναι το χρωστά στο Πασόκ. Του αναγνωρίζω, βέβαια, πως αυτός ομολογεί μια τραγική αλήθεια, άλλοι παραμυθιάζουν εαυτούς και λοιπούς πως αξίζει να υπερασπίζονται το όποιο πολιτικό σινάφι. Η συμφεροντοκρατία και η λαμογιά στο πρόσωπο της νεολαίας είναι τραγικό συναίσθημα. Το χείριστο είναι η πνευματική και ψυχική ανατροφή, το γαλούχημα πως πρέπει να ανήκω κάπου για να είμαι κάτι. Η ασφάλεια της ομάδας. Η δύναμη και η δυναμική της μάζας. Όχι από βλάκα άνθρωπο, αλλά απλώς ηλίθιο, σαν του Ντοστογιεφσκί. Γιατί η πλάνη, φίλε μου, δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία. Και, αν θέλεις να με κράξεις, βάστα λίγο και τράβα κατά Νίτσε πλευρά. Δεν το λέω, εγώ, αλλά εκείνος.

Υγ: δεν λυπάμαι καθόλου για το δηκτικό ύφος του κειμένου. Ώρες-ώρες, όμως, λυπάμαι που, χωρίς αφορμές που αγγίζουν την φαιδρότητα, όπως αυτή μας έχει περιβάλλει, κάτω από άλλες συνθήκες θα είχα να πω άλλα πράγματα, πιο ευχαριστα και ελπιδοφόρα, όπως αρμόζει για την γενιά των 30.