Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, βραβευμένος συγγραφέας, δημοσιογράφος και κειμενογράφος των "Αγάμων Θυτών" ( με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη) θα μιλήσει στον "Παλμό 99.5" το Σάββατο 18 Δεκ στις 11:00πμ.

Ζωντανά: http://www.palmos-fm.gr/

"Παύλος Σιδηρόπουλος: 20 χρόνια απουσίας" της Τζίνας Δαβιλά- πηγή: www.protagon.gr

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τι να σου πω βρε Παύλο… Κούκλος… Μέσα κι έξω… Βλέπω ξανά και ξανά τον «Ασυμβίβαστο» του Ανδρέα Θωμόπουλου. Βλέμμα ευαίσθητο, φωνή μελωδική, αντίληψη κοφτερή, στήσιμο που λέει «εδώ είμαι έλα να σε αγκαλιάσω, μη φοβάσαι…». Λόγος σου καυστικός, σφάζεις με το βαμβάκι, απευθύνεσαι σε όλους, σε ακούν πραγματικά λίγοι, σε αντιλαμβάνονται ακόμα λιγότεροι. Επέλεξες την απομόνωση για να μην χάνεις το χρόνο σου αντιμετωπίζοντας τις τρικλοποδιές των μικρών… Ήσουν μεγάλος και έξω από το σύστημα. Ασυμβίβαστος, ανένταχτος, μοναχικός, αυτοεξόριστος, μοναδικός!

Φύλαξες την αγάπη σου, την Τέχνη σου, όπως φυλάει η μάνα το μονάκριβο μωρό της, με σεβασμό. Ήσουν ένας ιερέας της Θεάς Μουσικής. Ευσεβής, ευγενής, ευφυής, γνήσιος, αληθινός, απλός, κατανοητός, διαβασμένος, ουσιαστικός, Άνθρωπος. Αυτός ήσουν Παύλο. Ή μήπως είσαι; Παύλε ζεις! (για να μην κατακρεουργώ και τη γλώσσα…). Καθοδηγείς τη Ροκ, είσαι ο ασυνείδητος Δάσκαλος. Σε όλους; Όχι βέβαια, μόνο εκείνους που δεν παριστάνουν τους ξερόλες.Αποτραβήχτηκες στην άκρη σου για να δημιουργήσεις παρέα με τους ‘φίλους’ σου. Ερωτεύτηκες, αγάπησες και έπαιξες με τη φωτιά από επιλογή. Δεν έριξες τις ευθύνες κάπου. Ανέλαβες αντρίκια την ευθύνη σου. Δεν ξεχνούσες να θυμίζεις ότι «πρέζες υπάρχουν πολλές, η ηρωίνη σκοτώνει». ΄Ετη φωτός μπροστά από την εποχή σου. Όρθωσες ανάστημα ακόμα και σε μεγάλες μορφές της ελληνικής μουσικής σύνθεσης, στο Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, υπενθυμίζοντάς τους ότι η απλότητα και η μνήμη είναι ό,τι σημαντικότερο χαρακτηρίζει ένα δημιουργό. Ποιος; Εσύ! Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο δισέγγονος του Ζορμπά και ο ανιψιός της Έλλης Αλεξίου! Αλητάκος από τη φύση σου, ωραίος αλητάκος, με ψυχή, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, υγιή τσαμπουκά. Ένας επαναστάτης με αιτία, άποψη, θέση.

Α, ρε Παύλο… Λυτρώθηκες τουλάχιστον εκεί που είσαι; Αξίζει που ζεις μακριά μας Γιατί ζεις! Γελάς με τα χάλια μας; Εν κατακλείδι τι; Όταν σε ακούω ανατριχιάζω, όταν σε βλέπω σε θαυμάζω, σε ερωτεύομαι, σε αγαπάω. Τι να σου γράψω για να λυτρωθώ; Ποιήματα; Δεν ξέρω να γράφω. Σκέφτομαι να συλλαβίσω το όνομά σου. Ένα-ένα τα γράμματα: Π-α-ύ-λ-ο-ς. π: για το πολύτιμος, α: για το άνθρωπος, υ: για το υποβλητικός, λ: για το λεύτερος, ο: για το οραματιστής, σ: για το σπάνιος. Σε όλους που μεγαλώσαμε μαζί σου και μας λείπεις… Γιατί, ρε Παύλο, έφυγες τόσο νωρίς; Πού θα βρουν παρηγοριά όσοι δε θέλουν να πουλήσουν το σώμα και την ψυχή τους; Ε, πού;

Σε είπαν πρίγκιπα! Λίγο μου φαίνεται… Θα σε πω δύναμη, αλήθεια, ψυχή, πηγή … Αστέρι που κάπου ψηλά στον ουρανό λάμπει, μας κλείνει με χιούμορ το μάτι και μας λέει : «Στις 6 Δεκέμβρη «έφυγα», …Πριν από 20 χρόνια…Ε και τι μ΄ αυτό; Γλίτωσα από το «κρύο». Είναι δύσκολες εποχές για πρίγκιπες. Πάντα θα είναι δύσκολες…».

Ο κλόουν στα χέρια μου" ΄της Τζίνας Δαβιλά από το www.protagon.gr

Ο κλόουν στα χέρια μου

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τρίτη βράδυ… Σε πολυκατάστημα. Άδειο από κόσμο, γεμάτο από παιχνίδια… Κούκλες Barbie, αρκουδάκια, αγιο-βασιλάκια, επιτραπέζια…Εκεί στους διαδρόμους περπατώντας και χαζεύοντας τα δώρα που περιμένουν ιδιοκτήτες μικρούς και μεγάλους, συναντώ ένα σταντ με κλόουν. Χαμογελαστούς κλόουν με έντονα ζωγραφισμένο το στόμα τους, πολύχρωμα τα ρούχα τους. Με σκουφιά από κόκκινο και πράσινο καρό, με παντελόνες αστείες, με κασκόλ καρό και τιράντες μονόχρωμες στραβοβαλμένες. Στέκομαι και τους κοιτώ. Τα μάτια τους είναι θλιμμένα. Τα μάτια πάντα θλιμμένα… ίσως να υπάρχει και ένα δάκρυ…

Πιάνω ένα κλόουν στα χέρια μου και τον κοιτώ μόνο στα μάτια. Όχι αυτός ο κλόουν δε γελά, δεν έχει χείλη αστεία και χαμογελαστά. Είναι έτοιμα να μου μιλήσουν, αλλά... Κάτι θέλει να μου πει.. Δεν καταλαβαίνω. Μόνο κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω…

Βρίσκομαι σε μια μικρή πλατεία και βλέπω πρόσωπα, πολλά πρόσωπα παιδικά, εφηβικά, ενήλικα, παππουδίστικα να είναι χαρούμενα και χαμογελαστά. Ένα τεράστιο καρουζέλ είναι γεμάτο από παιδάκια με χαρούμενες φατσούλες. Άλλοι μικροί, άλλοι μεγάλοι ζαλίζονται γλυκά από την κυκλική βόλτα στον αέρα… Χρώματα παντού, φώτα παντού, γλυκίσματα και καραμελωτά φυστίκια αρωματίζουν τη νύχτα. Δίπλα ένας χαρούμενος κλόουν στέκεται απολαυστικά και παίζει ακορντεόν. Τι υπέροχη μελωδία… Χάδι στα αυτιά και χορός στην ψυχή το άκουσμά του.

Και ξαφνικά… ο ουρανός λάμπει. Όλα τα κεφαλάκια στρέφουν το βλέμμα προς τα πάνω. Από τη μεριά του φεγγαριού εμφανίζεται ένα τεράστιο έλκηθρο…Το τραβούν ελάφια με φτερά από χρυσόσκονη. Κουβαλούν δώρα, πολλά δώρα… Από την άλλη ένα άστρο φωτεινό… ρίχνει ασημόσκονη στο στερέωμα, πέφτουν αστέρια στα μαλλιά των παιδιών. Πιο πέρα να: το κοριτσάκι με τα σπίρτα, χαρούμενο, καλοντυμένο κρατώντας ρόδια και μυρτιές στα χέρια του και όχι τα νοτισμένα σπίρτα. Πιο πέρα κουραμπιέδες και μελομακάρονα αιωρούνται στον ουρανό. Ξαφνικά τα δώρα από το έλκηθρο αρχίζουν να πέφτουν. Κραυγές χαρούμενες από τα παιδιά. Μικρά και μεγάλα παιδιά! Ανοίγουν όλοι τα χέρια. Και ως τι θαύμα! Υπάρχουν δώρα για όλους! Όλα τα χέρια γεμίζουν με ένα κουτί. Όλοι, μα όλοι… Μικρά και μεγάλα παιδιά! Τα ρόδια, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τα αστεράκια χορεύουν στους ρυθμούς του ακορντεόν. Και το αστέρι λάμπει…

«Μα τι γίνεται;», ρωτώ τον κλόουν δίπλα μου. «Δεν έχουμε Χριστούγεννα. Τι είναι όλα αυτά που βλέπω; Τα βλέπω; Υπάρχουν;» ξαναρωτώ σχεδόν φοβισμένη.

«Ναι, τα βλέπεις», μου απαντά κλόουν με χαμόγελο και υγρά μάτια. «Μη φοβάσαι, υπάρχουν. Σε αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι έχουν καλοσύνη, αγαπούν, χαίρονται, μοιράζονται, βοηθούν, νοιάζονται για τους άλλους. Σε αυτή την πολιτεία οι άνθρωποι έχουν όλο το χρόνο Χριστούγεννα, το άστρο της Βηθλεέμ ζει μέσα τους. Τους βλέπεις με τι χαμογελούν; Με τα καραμελωμένα φιστίκια, το μαλλί της γριάς και το καρουζέλ. Ακόμα και εγώ, ένα φτωχός και ταπεινός κλόουν, τους είμαι πολύτιμος. Δεν τους ενοχλεί που φορώ κουρέλια, ακούν μόνο τη μελωδία από το ακορντεόν μου και με κοιτούν ίσα στα μάτια, εκεί που μπορούν να δουν τι κρύβει η καρδιά μου. Κατάλαβες τώρα γιατί ό,τι βλέπεις είναι αληθινό;» μου είπε ο κλόουν με τα υγρά χαμογελαστά μάτια του. Χάθηκα εκεί μέσα, ζεστάθηκε η ψυχή μου…

Ο κλόουν που κρατώ στα χέρια μου, δίχως το χαμόγελο και με τα θλιμμένα μάτια, στέκεται και με κοιτά. «Στα είπα όλα, μου λέει με το βλέμμα, τα είδες και μόνη σου…Κατάλαβες τώρα γιατί δεν χαμογελώ;» Και ένα δάκρυ κύλησε…

Καλά Χριστούγεννα!

Τα μυστικά του Έβρου απόψε στους "Πρωταγωνιστές" με το Σταύρο Θεοδωράκη

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Τα μυστικά του Έβρου

Τα μυστικά του Έβρου αποκαλύπτουν οι «Πρωταγωνιστές» την Κυριακή 21 Νοεμβρίου, στις 12 τα μεσάνυχτα, στο Mega. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, οι οπερατέρ Μαρία Μαράκη και Μάκης Καλαβήτης και η δημοσιογράφος Βίκυ Καραβάλτσιου παρακολούθησαν για 4 ημέρες τη ζωή στο μεγάλο ποτάμι. Ιστορίες ψαράδων, ονειρικές εικόνες με ερωδιούς αλλά και η σκληρότητα της λαθρομετανάστευσης ξεδιπλώνονται στα 52 λεπτά της εκπομπής. 35.000 λαθρομετανάστες (μια πόλη μεγαλύτερη κι από το Ρέθυμνο δηλαδή) έχουν περάσει μέσα σε 10 μήνες από τα 12,5 χλμ. χερσαίων συνόρων και το τμήμα του Έβρου που χωρίζει την Ελλάδα από την Τουρκία. Άνθρωποι από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, την Παλαιστίνη αλλά και τη Σομαλία, το Μαρόκο και την Αλγερία αναζητούν - με το παράνομο πέρασμα στην Ελλάδα - μια θέση στην Ευρώπη. Στον Σταύρο Θεοδωράκη μεταξύ άλλων μιλούν συνοριοφύλακες και άνδρες της Frontex από τα νυχτερινά παρατηρητήρια, o Γιώργος Σαλαμάγκας, ο αστυνομικός δ/ντης Ορεστιάδας, Έλληνες και Τούρκοι ψαράδες του Δέλτα και ένας Τούρκος διακινητής λαθρομεταναστών ο οποίος συνελήφθη αρχές Οκτωβρίου στα μέσα του ποταμού Έβρου αφού είχε αποβιβάσει 13 Αφγανούς λαθρομετανάστες στην ελληνική όχθη. Η κάμερα της εκπομπής παρακολουθεί την είσοδο των μεταναστών στην Ελλάδα, τη σύλληψή τους, τη φωτογράφηση και τη δακτυλοσκόπησή τους, το στοίβαγμα στα κέντρα υποδοχής, περιμένοντας την έκδοση της απόφασης προσωρινής απέλασης που θα τους επιτρέψει να ταξιδέψουν στην Αθήνα και να χαθούν στην ανωνυμία της μεγαλούπολης.  http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=80

Το μετέωρο βήμα της Σαλονίκης" της Τζίνας Δαβιλά, πηγή www.protagon.gr

Το μετέωρο βήμα της Σαλονίκης

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

«Το μετέωρο βήμα του πελαργού» το θυμάστε; Το έχετε δει; Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου αναφέρομαι, που αν είσαι άνθρωπος με ανησυχίες, επαναπροσδιορίζεις τις νοητές φυλακές σου και ψάχνεις για το «σπίτι» σου, εκείνο που θα σε απελευθερώσει και που δε θα έχει τοίχους, στερεότυπα, πρέπει, συμβιβασμούς, υποχρεώσεις. Θα βρίσκεται πλάι σ’ ένα «χαρταετό που από την πολύχρωμη ουρά του θα πιαστούν μικροί και μεγάλοι και θα φύγουν στο διάστημα . Μερικοί θα κρατούν και ένα φυτό ή από ένα ζώο. Κάποιοι θα κρατούν και όλα τα ποιήματα που γράφτηκαν γιατί θα είναι μακρύ το ταξίδι» όπως έλεγε σε κάποιο κομβικό σημείο της ταινίας ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κερδίζει το πρώτο του βραβείο στον κινηματογράφο και έκτοτε σαρώνει βραβεία και από την Νύμφη του Θερμαϊκού και από την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα.

Το 2003 μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η μοναδική πόλη που με έκανε να σκεφτώ να φύγω από τη Ρόδο. Έκανα ένα αναγνωριστικό ταξίδι και κάτι δε μου πήγαινε καλά (συγγνώμη Κωστή). Κάτι την αδικούσε, δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι. Αποφάσισα να μην φύγω από το νησί. Απλώς πηγαινοερχόμουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Χριστούγεννα, Πάσχα, τριήμερα, 10ήμερα. Κάποιο διάστημα έμεινα ένα δίμηνο. Μετρούσα μέρες να γυρίσω πίσω.

Κάτι μου μάγκωνε την ψυχή. Παρατήρησα υπερβολή σε καθετί. Στην πλατεία Αριστοτέλους στολισμένο ένα τεράστιο δέντρο και λίγο πιο κάτω στολισμένο και ένα τεράστιο καράβι. Περπατούσα πλάι στο Θερμαϊκό και χανόμουν στο άρρωστο χρώμα της θάλασσας. Πήγαινα στα Λαδάδικα, έπινα καφέ στη Κρήνη, επισκεπτόμουν τα απίθανα ουζερί, άκουγα τον χαρισματικό Τσιτσάνη και γοητευόμουν ξανά από τη Θεσσαλονίκη. Μόλις έβγαινα στους δρόμους, η μαγεία των ασμάτων χανόταν, σα να μου έπαιζε κρυφτό. Δεν ταίριαζε στην περήφανη, γοητευτική Θεσσαλονίκη με τον έκδηλο ερωτισμό και τα μισόκλειστα μάτια, η εικόνα της φτήνιας, της ευτέλειας, του κιτς και της ξετσιπωσιάς. Μπερδεύτηκα. Κουράστηκα από την ακαλαισθησία του πολύ σκυλάδικου, ενώ ξεπρόβαλλαν σαν τα κρινάκια της άνοιξης οι μελωδίες του Παπάζογλου, του Μπακιρτζή και οι ροκιές των Ξύλινων Σπαθιών.

Από το Σάββατο είχα αρχίσει να πανηγυρίζω σαν Θεσσαλονικιά. Όταν πια εξελέγη ο Γιάννης Μπουτάρης, άνθρωπος χορτάτος που έχει παράγει πράγματα στη ζωή του, χαμογελούσα σαν να χω βγει από σαλονικιώτικο ουζερί. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να έχει φτιάξει κάποιος κάτι μόνος του. Δεν έχει σημασία αν είναι κουταλάκι ή μανταλάκι. Αρκεί να έχει πονέσει, να έχει κοπιάσει, να έχει ξενυχτήσει. Ο μπαρμπα-Γιάννης με τα αμπέλια και τα κρασιά του, έχει αφιερώσει χρόνο, έχει θυσιάσει σκέψη, ψυχή, ώρες ατέλειωτες για να δημιουργήσει και να κοινωνήσει ό,τι μας κοινωνεί τόσα χρόνια μέσα από την οινοπαραγωγή. Η παρασκευή κρασιού είναι πολιτισμός. Θέλει κόπο, αγάπη, θυσία, ματιά στη λεπτομέρεια. Προϋποθέτει ευαισθησία, σεβασμό, γενναιοδωρία, επιμονή, υπομονή, προσπάθεια και αγώνα.

Είναι, μάλλον, λίγες οι φορές στη ζωή που αποφασίζουμε να κάνουμε το «μετέωρο βήμα» που θα μας πάει αλλού…ή στο θάνατο ή στην απελευθέρωση, όπως έλεγε ο Αγγελόπουλος στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού». Οι Θεσσαλονικείς το έκαναν και θα τους βγει σε καλό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν απειλές και αφορισμοί, όπως τότε με την ταινία του Αγγελόπουλου , αλλά δεν έχει και καμία αξία. Οι Θεσσαλονικείς κατάλαβαν ότι το τίποτα, είναι τίποτα. Και με τίποτα δεν υπάρχει συλλογικό όνειρο, δεν υπάρχει φως. Μόνο η φθορά και η μελαγχολία του τέλους. Και ούτε το ένα ούτε το άλλο αξίζει στη Θεσσαλονίκη.

(Για τον Τάσο Π.)

>> Όλα τα άρθρα της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ο μήνας θα κλείσει συγγραφικά...με πολύ χιούμορ, ευαισθησία,  μπόλικη δόση φαντασίας, δράση, αγωνία, οικολογικές ευαισθησίες... "Ο Πιόζ Νάμε και οι πέντε γάτες" του Κωστή Μακρή θα πρωταγωνιστήσουν στην εκπομπή της Κυριακής 31/10/10. Των εκδόσεων ΠΑΤΑΚΗΣ. Ζωντανά: www.palmos-fm.gr

"Άγαμοι Θύται: ή σαρκάζουμε ή βουλιάζουμε" της Τζίνας Δαβιλά πηγή : www.protagon.gr

tp://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Το όνομά τους προφορικά παραπέμπει σε μια χιλιοειπωμένη έκφραση του σύγχρονου έλληνα όταν θέλει να αντιδράσει, να δηλώσει την οργή του, να τοποθετηθεί επάνω στα πράγματα που δεν τον εκφράζουν, θέλοντας να απέχει από ό,τι του μαγκώνει την ψυχή. Οι μηνύσεις θα έπεφταν βροχή από τους ‘καθωσπρέπει’ ανθρώπους και οργανισμούς, αν η ευστροφία των μελών των «Αγάμων Θυτών» δεν τους οδηγούσε στα μονοπάτια της αρχαίας ελληνικής γλώσσα που τους έσωσε. Είναι «Άγαμοι» όντες έξω από συμβιβασμούς ( θυμάστε το ‘αβγό’ του Μουρσελά;) και είναι «Θύται» γιατί τη ‘‘λένε’’. Με ‘όπλο’ τους την οξύνοια, ταρακουνούν χωρίς να προσβάλλουν και χωρίς να χτυπούν κάτω από τη ζώνη!

«Για να πεις τα πράγματα με το όνομα τους, έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο δρόμο της ευθείας και του ελιγμού» λέει ένα από τα ιδρυτικά μέλη των «Αγάμων Θυτών» ο Στάθης Παχίδης. «Το ζητούμενο για μας είναι ο ελιγμός, ο οποίος κάποιες φορές, είναι πολύ πιο φαρμακερός από την ευθεία. Στη δική μας περίπτωση έχουμε, όμως, μία μέριμνα: να μη θίξουμε και να μην χτυπήσουμε, όπως λέμε, κάτω από τη ζώνη. Βέβαια, το θέμα είναι πού τοποθετεί κάποιος τη ζώνη, ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα υπάρχουν και τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια! Το όριο, λοιπόν, στη σάτιρα μπαίνει αναλόγως της αισθητικής και του γούστου του καθενός που το διαχειρίζεται. Αυτό είναι μέσα στις επιδιώξεις των «Αγάμων», δηλαδή θέλουμε να έχουμε κάποια υψηλά καλλιτεχνικά στάνταρτ. Το να μην αγγίξουμε το λαϊκισμό είναι το στοίχημα των 20 χρόνων. Με βασικό μας πνεύμα τον αυτοσχεδιασμό και την οξυδέρκεια, στο κλίμα μπαίνουν και οι νέοι, γιατί δεν γίνεται να μην συγκεράσουμε τις δύο ηλικίες και να μην μοιραστούμε ό,τι έχουμε στα χέρια μας».

Η παρέα, λοιπόν, των παλιών συμμαθητών που πάντοτε εμπλουτίζονται από το νέο αίμα, στις 18/10 συμπλήρωσε τα 20 χρόνια της και έχοντας την εμπειρία και την πείρα του ενηλικιωμένου ανθρώπου ξαναχτυπά με το μότο: «Ή σαρκάζουμε ή βουλιάζουμε». Δεν θέλουν συστάσεις. Αποτελούν ό,τι πιο κορυφαίο διαθέτει η Ελλάδα σε επίπεδο μουσικο-θεατρικής παράστασης. Στην κλασσική παρέα των Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Δημήτρη Σταρόβα, Ρούλας Μανισάνου, Στάθη Παχίδη και Χρήστου Μητρέντζη μπαίνουν επιτυχώς και αυτοσαρκαστικώς οι, επίσης, αγαπητοί Ταξιάρχης Χάνος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Γιώργος Χρυσοστόμου, Χρύσανθος Καγίας, Ελευθερία Κόμη και οι Cabaret Balkan με τις ανατρεπτικές μουσικές.

Οι «Άγαμοι» αποτελούν τη διαφορετική ματιά στο χώρο της τέχνης- αποφεύγω σκοπίμως τον όρο ‘εναλλακτικοί’, γιατί μου θυμίζει ψευτο-κουλτούρα. Είναι γνήσιοι, αυθεντικοί, άνθρωποι της πιάτσας, με ευαισθησία, με διεισδυτικό βλέμμα, με δηκτικό χιούμορ που ταρακουνά, με σεβασμό στην Ιστορία και στις αξίες, με πίστη στην ανθρωπιά, στην προσωπική ευθύνη και στη συλλογικότητα, με θλίψη για την αποξένωση των ανθρώπων και τον κοινωνικό κατακερματισμό, με ευθύνη στο σύνολο και αυτοπειθαρχία. Κάποιες φορές είναι και προφητικοί: δικός τους και ο χαρακτηρισμός του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ως υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ. Οι «Άγαμοι» έχουν ανακατευτεί με τα προβλήματα της κοινωνίας, των νέων, της εργατιάς, των ηλικιωμένων. Εμβληματική η παρουσία της αθώας συνταξιούχου παρατηρήτριας γιαγιάς Ζαφείρως που σχολάζει από κάτω.

«Έχουμε ευθεία σάτιρα προς τους πολιτικούς» επισημαίνει ο Στάθης. «Οι πολιτικοί ως πρόσωπα στην Ελλάδα είναι το αναγκαίο κακό. Είναι πρόσωπα δικά μας. Είναι ένα είδωλο στον καθρέφτη μας, δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Έχουμε και τους άξιους και τους ανάξιους. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι μέσα στο καζάνι, εμείς ζητήσαμε ρουσφέτι. Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα από τα μέτρα που έχουν ληφθεί, είναι το γεγονός ότι πρέπει ντε και καλά να πειστούμε πως είμαστε συνένοχοι. Δεν είμαστε συνένοχοι, αλλά δεν είμαστε και αμέτοχοι. Το ζητούμενο είναι να κάνουμε την όποια προσπάθεια και θυσία, αλλά από πίσω να υπάρχει και ένα δίκαιο. Γι αυτό το δίκαιο δεν είναι πεπεισμένος ο κόσμος. Δεν υπάρχει η αίσθηση της δικαιοσύνης στην κοινωνία. Και σε πρώτη φάση, λοιπόν, πρέπει να μετρήσουμε τους εαυτούς μας και να ξαναβρεθεί η αξία της Δικαιοσύνης για να μην εκτραπούν τα πράγματα και οδηγήσουν στην τυφλή βία.».

Οι «Άγαμοι» λειτουργούν με το περίφημο «Αεί παις!»… Δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους, για αυτό και αυτολογοκρίνονται. Διαθέτουν τρυφερότητα, καθαρότητα ματιάς, ποιότητα, σεβασμό στο κοινό, ενθαρρύνουν τη συμμετοχή του και στηρίζονται συχνά-πυκνά στο απρόβλεπτο στοιχείο, όπως τα παιδιά.

Τους «Αγάμους» δεν θα πεις ότι τους ερωτεύεσαι. Τους «Αγάμους» τους αγαπάς. Γιατί ό,τι ερωτεύεσαι ξεφουσκώνει, ξεθυμαίνει, χάνεται κάποια στιγμή, μπορεί και να μισηθεί. Ό,τι αγαπάς το φροντίζεις, το προστατεύεις, το σέβεσαι, το εκτιμάς, το αφήνεις να μεγαλώσει και να ωριμάσει, όπως εκείνο επιθυμεί. Και οι «Άγαμοι» έχουν τη δική τους θέση στην καρδιά μας γιατί μας κάνουν να γελάμε, να συγκινούμαστε, να προβληματιζόμαστε, να βλέπουμε τα λάθη μας και να ξαναβρίσκουμε το δρόμο μας. Με χιούμορ, σεβασμό και ευγένεια…

Καλώς ήρθατε κοντά μας και φέτος, φίλοι μας…

*Από τις 29/10 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο «Ζυγό», στην Πλάκα- Κυδαθηναίων 22.

"Πίσω από το τζάμι" του Γιάννη Παπαϊωάννου-συνέντευξη στον ΠΑΛΜΟ 99.5

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Μια ζωή «Πίσω από το τζαμί» πέρασε ως ηχολήπτης ο Γιάννης Παπαϊωάννουκαι καταγράφει τις αναμνήσεις μια ολόκληρης εποχής στο βιβλίο του με τίτλο «Πίσω από το τζάμι» των εκδόσεων «Θαλασσί». Περιλαμβάνει σιντί με ανέκδοτες ηχογραφήσεις από το στούντιο της δισκογραφικής εταιρείας Columbia από την Χαρούλα Αλεξίου, το Στέλιο Βαμβακάρη, τον Ξυδάκη, Μπιθικώτση, Καζαντζίδης, Αγγελόπουλο, Σπανό. Στο βιβλίο καταγράφονται προσωπικές ιστορίες του Γιάννη Παπαϊωάννου από καλλιτέχνες όπως Τσιτσάνης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Αλεξίου, Νταλάρα, Διονυσίου. Χορηγός επικοινωνίας του βιβλίου είναι ο ΠΑΛΜΟΣ, ο οποίος την Κυριακή θα φιλοξενήσει τον κ Παπαϊωάννου στις 12:00μμ.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου 17/10 στον "ΠΑΛΜΟ 99.5"

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Στιχουργός αμέτρητων αγαπημένων μας τραγουδιών (σύγχρονος ποιητής;), αρθρογράφος στο www.protagon.gr, συγγραφέας, από τους λίγους άριστους γνώστες των ραδιοφωνικών δρώμενων της Ελλάδας, τέως Διευθυντής Προγράμματος του "Μελωδία fm", αιρετικός ως άνθρωπος και ... μπαμπάς, ο Οδυσσέας Ιωάννου θα φιλοξενηθεί στον "ΠΑΛΜΟ 9......9.5" την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 12:30μμ και στην εκπομπή της Τζίνας Δαβιλά. Μπορεί μια συζήτηση με τον πολυδιάστατο Οδυσσέα να έχει αφετηρία, σίγουρα, όμως, δεν γνωρίζει κάποιος πού θα οδηγήσει και ποιες αλήθειες θα αποκαλύψει...Ζωντανά: www.palmos-fm.gr

Λύσεις με ψιλά γράμματα" της Τζίνας Δαβιλά ( πηγή: www.protagon.gr)

Λύσεις με ψιλά γράμματα

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

"Σπιναλόγκα: τόπος διαρκούς μαρτυρίου" της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Ποια είναι η μεγαλύτερη σκληρότητα; Εκείνη που βιώνει κάποιος, όταν χτυπιέται από τη μοίρα του ή η λησμονιά; Πότε παύει να υπάρχει κάποιος; Όταν πεθαίνει μια φορά ή όταν οι άλλοι τον έχουν ξεχασμένο, ενώ ζει; Βιώνει δηλαδή ένα ζωντανό θάνατο;

Αυτή είναι η ιστορία της Σπιναλόγκας, του νησιού των λεπρών που η αγγλίδα Χίσλοπ  – ή μήπως κατ επιλογή ελληνίδα; - ξέθαψε από τα συντρίμμια της ανέγγιχτης σχεδόν πρόσφατης Ιστορίας μας. 1939-2001. Άνθρωποι καταδικασμένοι σε ζωντανό θάνατο από τύχη (;) βίωσαν ό,τι σκληρότερο: τον ξεριζωμό και  τη λησμονιά. Μήπως όμως τελικά ήταν περισσότερο τυχεροί μέσα στην ατυχία τους; Μήπως η σκληρότητα της ζωής και η ασθένεια τους έδωσε τη δύναμη και τη διαύγεια να δουν την πραγματική ζωή; Όπως αυτή βιώνεται μέσα από το χρόνο που εν γνώσει τους κυλά αντίστροφα και μέσα από την ελπίδα που δεν έχει άλλα περιθώρια, παρά να γεννηθεί.

Ο Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ο Στέλιος Μάινας, ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Γιούλικα Σκαφιδά και ο Ορφέας Αυγουστίδης καταθέτουν τις δικές τους εμπειρίες και τα προσωπικά τους ‘μαθήματα’ , όπως τα βίωσαν από τα γυρίσματα της Σειράς «Το νησί» και όπως τις κατ΄’εγραψαν στον ΠΑΛΜΟ 99.5» και στο ειδικό αφιέρωμα στην τηλεοπτική προβολή του Mega. .

Με το «Νησί» εξελίσσεται η ηθογραφία και το ψυχογράφημα αρκετών δεκαετιών. Το μήνυμά του κατά τη σεναριογράφο Μιρέλλα Παπαοικονόμου – η Μιρέλλα της καρδιάς μας-  είναι «η απίστευτη δύναμη της αγάπης που νικά τα πάντα. «Το νησί» είναι γενναιόδωρο σε καθετί, σέβεται το θεατή και αποτελεί την αξιοθαύμαστη ιστορία των ανθρώπων που πάλευαν να ζήσουν την κάθε στιγμή και να ξαναρχίσουν τις ζωές τους. Το πιο φρικτό σημείο της ιστορίας είναι οι ακρωτηριασμοί, το στίγμα και ο ξεριζωμός των ανθρώπων από τις αγκαλιές των δικών τους. Από τη μια στιγμή στην άλλη τους πήγαιναν στο μέρος που ήταν οι μελλοθάνατοι, και παρ όλο αυτά, είχαν το κουράγιο να ζήσουν. Και μείς σήμερα έχουμε πρόβλημα γιατί δε μου κάτσε αυτό ή εκείνο. Το μάθημα από «Το νησί» είναι να δεις τη ζωή σου από άλλη οπτική. Ξεχάσαμε τους διπλανούς μας,  να κοιτούμε τους άλλους τα μάτια, να αγκαλιάζουμε να αγαπάμε» καταλήγει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου.

«Αυτός ο τόπος εξορίας και κοινωνικής απομόνωσης έχει λειτουργήσει καταλυτικά σε όλους τους συντελεστές», ομολογεί ο πρωταγωνιστής της σειράς Στέλιος Μάινας. Άνθρωπος, οξυδερκής, ενεργητικά ευαίσθητος και σεμνός κάνει το δικό του μακρύ ταξίδι μέσα από την υπερπαραγωγή του  Mega που όμοια της δεν έχει ξαναδημιουργήσει η ελληνική τηλεόραση. «Ο εγκλεισμός και η απομόνωση από την πόλη της κοινωνίας, είναι το σκληρότερο σημείο της Σπιναλόγκας. Ωστόσο, η αρρώστια εξανθρωπίζει, γιατί δίνει τον τόνο της προσωρινότητας  και του περαστικού από τη ζωή. Σ΄αυτό το νησί των μελλοθανάτων υπήρχε η αγάπη για τη ζωή, η ζωή που ψάχνουν να τη βρουν στην τελευταία της ρανίδα. Σήμερα κυνηγάμε στόχους τη στιγμή που οι στόχοι είναι δίπλα μας. Η βλακεία μας σήμερα είναι να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι σπουδαίο και αυτή η βλακεία είναι μη αντιμετωπίσιμη» λέει φιλοσοφώντας ο Στέλιος Μάινας.

«Ένα παράπονο έχω, δε μου έδωσαν να κάνω ένα λεπρό να το ευχαριστηθώ» μου λέει ο Αιμίλιος Χειλάκης χαριτολογώντας, ο οποίος με ευθύ τρόπο και δημιουργώντας εικόνες συνεχίζει: «Η επαφή μου με το νησί των λεπρών μού αποκάλυψε  ότι τα ωραία λουλούδια μπορούν να φυτρώσουν και μέσα στο μπετόν. Η ζωή βρίσκει το δρόμο της. Αν επισκεφθείς τη Σπιναλόγκα, θα δεις ένα νησί- φρούριο σε μια απόσταση μισό χλμ από κει που εκτυλίσσεται η κανονική ζωή. Και κει συναντάς μια δύναμη, που όσο την πλησιάζεις μέσω του δράματος, τόσο κατανοείς πόσο  τεράστια είναι… Και αναρωτιέσαι τι συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος που είναι φυλακισμένος σ΄ ένα τόπο, παρακολουθεί από απέναντι κάποιον που ξυπνάει και κοιμάται φυσιολογικά…»

Το νέο αίμα της σειράς, η εξαίρετη (όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά και για τη σεμνότητά της) Γιούλικα Σκαφιδά που θα υποδυθεί την κόρη των Κατερίνα Λέχου - Στέλιου Μάινα, έχει πάρει το δικό της μάθημα από την επαφή της με το «Νησί»: «Έχει αξία και μοναδικότητα η κάθε στιγμή που ζω, αυτό έμαθα. Όταν βιώνεις τη δύναμη και την ελπίδα των αποκλεισμένων από κάθε μορφή ζωής  αναρωτιέσαι:  έχω εγώ παραβλήματα; Δεν είναι κακό να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και μια στροφή προς τα πίσω για να θυμηθούμε τι κατακτήσαμε, πού ήμασταν και πού πηγαίνουμε…Για να δώσουμε αξία και να κατανοήσουμε ότι η δύναμη του ανθρώπου είναι οι άλλοι άνθρωποι» ομολογεί η Γιούλικα.

«Το πιο σημαντικό για μένα είναι το ότι θα μάθει ο κόσμος πολλά στοιχεία για αυτό το πρόσφατο και νωπό κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Είναι ενδιαφέρον, συγκινητικό και σοκαριστικό. Με όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τα τελευταία 60 χρόνια, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε, αν πρέπει να μιλάμε σε αυτή τη χώρα για πολιτισμό», μού λέει προβληματισμένος και με καυστικότητα ο επίσης νέος ηθοποιός Ορφέας Αυγουστίδης.

Άραγε πόσο δίκιο έχει; Πόσα πράγματα γυαλίζουν και θαμπώνουν το βλέμμα; Και πόσα πανάκια και υπομονή χρειάζονται για να τρίψουμε τη θολούρα μας.

«Το Νησί» έχω τη βεβαιότητα ότι έρχεται στην ελληνική τηλεόραση την κατάλληλη στιγμή. Διαθέτει το κλειδί που θα ανοίξει όχι μόνο την κλειδωμένη καγκελόπορτα της Σπιναλόγκας, αλλά και της ανθρωπιάς που έχει καταχωνιαστεί βαθιά. Στην αθέατη πλευρά, υπάρχει και αχνοφέγγει… Θέλει λίγο χρόνο βέβαια για να ξαναλάμψει… Αλλά δε βαριέσαι… και η Σπιναλόγκα περίμενε 70  να τη θυμηθούμε… δε χάθηκε, είναι εκεί …

"Ενας χρόνος protagon" του Σταύρου Θεοδωράκη ( πηγή: www.protagon.gr)

Ενας χρόνος protagon

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Υπάρχουν πολλά πράγματα που αντιπαθώ στη δημοσιογραφία. Ευτυχώς, όμως, ακόμη δεν είναι περισσότερα από αυτά που συμπαθώ. Αντιπαθώ ας πούμε αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Παραθυράτο είδος κυρίως. Aντιπαθώ τους δημοσιογράφους της κλάψας και της μιζέριας. Μιλούν για να σου πουν ή ότι θα πεινάσεις ή ότι θα αρρωστήσεις. Πολύ ψηλά στη λίστα της αντιπάθειας είναι και οι πατριδολάγνοι. «Οι ξένοι πρέπει να μας πληρώνουν γιατί είμαστε Έλληνες και όταν εμείς κάναμε συμπόσια αυτοί έτρωγαν βελανίδια». Υστερα έχουμε κι εμείς τους λαϊκιστές μας - «Η πλειοψηφία (των γκάλοπ) έχει πάντα δίκιο» κλπ κλπ. - όπως έχουμε και τους δημοσιογράφους-υπαλλήλους («ό,τι πεις εσύ αφεντικό»). Υπάρχει, επίσης και η κατηγορία των δημοσιογράφων που λατρεύουν τις συνομωσίες...

Περισσότερο όμως από όλους αντιπαθώ τους δημοσιογράφους που ζουν και αναπαράγουν την άγνοια. Αν το καλοσκεφθείς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη δημοσιογραφία σήμερα. Ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουμε πάψει να ερευνούμε και να εξηγούμε τα γεγονότα και έχουμε παραδοθεί στη απλοϊκότητα. Και αυτή την άγνοια και την απλούστευση ήρθε να κοντράρει στο διαδίκτυο το protagon.gr.

Δημιούργημα ανθρώπων που έχουν δουλέψει ή συνεχίζουν να δουλεύουν σε πολλά και διαφορετικά Μέσα χωρίς όμως να έχουν απορροφηθεί από αυτά. Μυαλά δηλαδή που έχουν κρατήσει την αυτονομία τους. Όσο μπόρεσαν τέλος πάντων. Το μεσημέρι σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος ζωής του protagon.gr. Ξεκινήσαμε στις 13 Οκτωβρίου του 2009, Τρίτη και δεκατρείς, με σκοπό να πούμε «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Δεν το πετύχαμε πάντα αλλά τις περισσότερες μέρες, στα περισσότερα γεγονότα το πετύχαμε. Αποτέλεσμα είναι το protagon.gr να έχει εκατοντάδες χιλιάδες φίλους και να είναι «παρών» σε όλες τις συζητήσεις και όλες τις παρέες.

Αυτές τις μέρες στους υπολογιστές των συνεργατών μας διεξάγεται μια μάχη. Προσπαθούμε να κάνουμε το protagon.gr ακόμη πιο διαφορετικό ακόμη πιο ενδιαφέρον. Το τι θα καταφέρουμε, θα το δείτε το Σάββατο 13 Νοεμβρίου – δεκατρείς μήνες μετά την έναρξή μας – στους δικούς σας υπολογιστές. Τότε θα παρουσιαστεί το νέο protagon.gr. Με ιστορίες για να σκεφτόμαστε ακόμη πιο διαφορετικά και νέες ιδέες για ακόμα πιο στενή συνεργασία μαζί σας. Διότι η δική σας ανταπόκριση στις προσπάθειές μας είναι η δύναμή μας απο την πρώτη μέρα και σε αυτήν θα συνεχίσουμε να επενδύουμε.

Σας ευχαριστούμε.

Η διάσωση των μεταλλωρύχων στη Χιλή

Καταργήστε τα βιβλία της Ιστορίας" της Τζίνας Δαβιλά -πηγή : www.protagon.gr

Αφορμή για το παρόν κείμενο στάθηκε το πρόσφατο άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη περί παλιού μνημονίου. Συγκλονιστικό για πολλούς λόγους.

Προτού μπω στο θέμα θα ήθελα να θυμίσω και φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε, ότι όποιος γνωρίζει Ιστορία, μπορεί να έχει σαφή εικόνα όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Επιπλέον, δύναται να αποφύγει τις κακοτοπιές. Παρακολουθώ την Ιστορία, όπως καταγράφεται στα σχολικά βιβλία. Παρατηρώ, λοιπόν, ότι από την τετάρτη δημοτικού η ύλη επαναλαμβάνεται. Δηλαδή, Δ΄ Δημοτικού: η αρχαία ελληνική ιστορία, ελληνιστικοί χρόνοι, Μέγας Αλέξανδρος. Ε΄ Δημοτικού: Χριστιανική ιστορία, Βυζάντιο, Μεσαίωνας. ΣΤ΄ Δημοτικού: Διαφωτισμός, 1821, 1922, 1940. Και άντε ξανά ο ίδιος κύκλος στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου και μια τελευταία φορά για να τα εμπεδώσουμε στις τρεις τάξεις του Λυκείου. Η ύλη εμπλουτίζεται απλώς ως προς τις πηγές και τις φωτογραφίες, η βάση όμως είναι η ίδια.

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως, λένε. Δεκτό. Το κακο γράψιμο όμως είναι ο πατέρας και η μητέρα της αδιαφορίας και της απέχθειας, συμπληρώνω. Και αναρωτιέμαι: γιατί τόσα και τόσα βιβλία τυπώνονται χρόνια τώρα για το μάθημα της Ιστορίας και έχουν τόσο έντονα χάλια, τόσο κραυγαλέα χάλια; Ποιος είναι ο στόχος; Μήπως να μην μάθει ιστορία ο Έλληνας; Μήπως για να μείνουν αμόρφωτοι οι νεώτεροι που είναι το πιο καλό υλικό; (Επιτρέψτε μου: όποιος δε γνωρίζει Ιστορία, είναι εύκολα διαχειρίσιμος). Αν βγείτε στο δρόμο και ρωτήσετε τι γνωρίζουν για τον Εμφύλιο, ας πούμε, μάλλον θα απογοητευθείτε! Όταν πέρυσι προβλήθηκε η ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη για το Γράμμο και το Βίτσι, ένας φίλος δημοσιογράφος μού είπε: «Μα δεν είπε και τίποτα. Παρουσίασε τα γεγονότα πολύ light συγκριτικά με την πραγματικότητα. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι έβγαζαν το μάτι του σκοτωμένου αδελφού και το έδιναν στο ζωντανό αδελφό να το φάει! Έλληνες! Άνθρωποι του ίδιου τόπου!».

Τόση σκληρότητα, λοιπόν; Από τον Έλληνα; Πού είναι κρυμμένες αυτές οι αλήθειες; Πού γράφονται, αλήθεια; Πότε μπορεί κάποιος να τις κοινωνήσει; Από ποια πηγή; Γιατί δε λέγονται αυτά στα σχολικά βιβλία; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούν; Και γιατί όσοι συγγράφουν τα σχολικά βιβλία λένε μισές αλήθειες, μασημένες κουβέντες και περνούν εθνικιστικά μηνύματα; Ποιοι από μας γνωρίζουμε τα παραμυθητικά στοιχεία της Ιστορίας; Είμαστε άραγε ως λαός τόσο φιλήσυχος ή εν τέλει γουστάρουμε άμα λάχει και το σαματά; Στην τελική, μαθαίνουμε Ιστορία στα μαθητικά μας χρόνια ή δουλευόμαστε;

Το 1930 ο Αλέξανδρος Δελμούζος σε εισήγησή του στην πρώτη Βαλκανική Διάσκεψη, αναφερόμενος στο μάθημα της Ιστορίας έλεγε ότι πρέπει να αποκτήσουμε σφαιρικότητα και καθολική γνώση μαθαίνοντας όχι μόνο την ιστορία του τόπου μας, αλλά και των άλλων λαών. Την αληθινή Ιστορία που απέχει από την υπερτίμηση του εαυτού μας και την υποτίμηση και περιφρόνηση των γειτονικών λαών. «Πρέπει να λείψει, έλεγε, η αποκλειστικότητα, η μονομέρεια και ο υποκειμενισμός». Και δεν έμενε εκεί. Πρότεινε να μαθαίνουμε τις ξένες γλώσσες και να μελετάμε και την ξένη Λογοτεχνία. Όχι έτσι όπως γίνεται σήμερα, αποσπασματικά και πηδώντας σαν χαριτωμένες πεταλουδίτσες από τον ένα στον άλλο συγγραφέα χωρίς στην ουσία να γνωρίζουμε κανένα. Πρότεινε να βλέπουμε με σοβαρότητα τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού και να τις συγκρίνουμε με τις δικές μας . Μόνο τότε θα μιλάμε για ένα καθολικό Ανθρωπισμό, που θα ξεκινάει από όλους και θα απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως.

Σχεδόν 100 χρόνια μετά παραμένουμε στο ίδιο θολωμένο τοπίο. Είμαστε ημιμαθείς, εξυπνάκηδες, τσαμπουκάδες, εύθικτοι και παραπονεμένοι. Αιωνίως παραπονεμένοι με σημαία τη μιζέρια μας. Γκρινιάρηδες για την κακή μας τύχη και την αδικία των άλλων σε βάρος μας. Και εμείς, οι τέλειοι!

Ακούγονται από την Υπουργό Παιδείας διάφορες τροποποιήσεις που θα αφορούν στα σχολικά μαθήματα. Να κάνω μια ανατρεπτική πρόταση; Αφού ούτως ή άλλως δεν υπάρχει στόχος να ειπωθεί η αλήθεια ή να παρουσιαστεί η πραγματικότητα στους νέους πολίτες, γιατί δε σταματά η εκτύπωση των βιβλίων για το μάθημα της Ιστορίας; Αμόρφωτοι έτσι, αμόρφωτοι και αλλιώς! Συμφέρει τους πάντες και σε δύσκολους καιρούς ας μη γίνουν σπατάλες για άχρηστα εγχειρίδια, για να μην πω εγ-χοιρίδια, όπως είχα διαβάσει κάπου εύστοχα. Η υπόσταση του μαθητή αλλά και του Έλληνα πολίτη γενικότερα, δεν είναι σεβαστή! Τουλάχιστον μην τον αναγκάζετε, όποιοι υπεύθυνοι, να νοιώθει βλάκας και να εξελιχθεί σε τέτοιος. Δεν έχετε ακούσει ότι η βλακεία είναι επικίνδυνη;

Κυριακή στους "Πρωταγωνιστές" με το Σταύρο Θεοδωράκη

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=80

Ο διωγμός των Τσιγγάνων

Στις 10 Οκτωβρίου του 1944, στις 12 τα μεσάνυχτα, με εντολή του Χίτλερ 800 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής, ηλικίας από 8 – 18 χρόνων, θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. Εξήντα έξη χρόνια μετά, οι Tσιγγάνοι της Ευρώπης ζουν μικρούς και μεγάλους διωγμούς τους οποίους και θα παρουσιάσουν οι «Πρωταγωνιστές» την Κυριακή 10 Οκτωβρίου, στις 11.40 το βράδυ. Οι δημοσιογράφοι των «Πρωταγωνιστών» στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τις συνήθειες των σκηνιτών αλλά και για να καταγράψουν τα προβλήματά τους, πέρασαν μια εβδομάδα στον νέο καταυλισμό που δημιούργησαν πρόσφατα στο Σοφό Ασπροπύργου 150 οικογένειες Τσιγγάνων. Γυναίκες και άντρες του καταυλισμού αφηγούνται στην κάμερα των «Πρωταγωνιστών» πως ζουν κυνηγημένοι εδώ και μια εικοσαετία από τη μια περιοχή του Ασπροπύργου στην άλλη. Η τελευταία εκδίωξή τους έγινε στις αρχές Αυγούστου, όταν η δημοτική αστυνομία του δήμου μαζί με μπουλντόζες ισοπέδωσαν τον καταυλισμό τους στη θέση Ψάρι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης επισκέφθηκε και το 12ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου όπου φοιτούν αποκλειστικά παιδιά Τσιγγάνων και συνομίλησε με τους μαθητές αλλά και με τον διευθυντή του Αλέξη Κουτρουβέλη ο οποίος μαζί με άλλους τρεις νεαρούς δασκάλους προσπαθεί εδώ και έναν χρόνο να μάθει γράμματα στα παιδιά των Ρομά.

"Πού πας κυρά μου με το τέρας;"

Που πας κυρά μου με το τέρας;

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Έχω ένα φιλαράκι που μου έστειλε τις προάλλες το εξής μήνυμα: «μου λείπει απ τα κείμενα σου ο σαρκασμός του προφορικού σου λόγου…».

Για τους φίλους μου, όλα και όλα! Πολλά δε σηκώνω. Και άπαξ μου το επεσήμανε ο Στάθης, υποτάσσομαι. Δεν είναι τυχαία περίπτωση ανθρώπου, επαναλαμβάνω ανθρώπου, όχι ατόμου. Πού θα κρυφτώ μετά δεν ξέρω, αλλά έχει ο Θεός, ο ΠΑΛΜΟΣ και το protagon.gr.

Συνήθως έχω τα παραθύρια της τιμημένης μου ‘‘Ferrari’’ ανοιχτά. Και το ραδιόφωνο παίζει δυνατά, εγώ δεν το καταλαβαίνω, ούσα (!) και λίγο κουφή, και τραγουδώ! Κάποια στιγμή μάλιστα πριν από χρόνια άκουσα κάτι χειροκροτήματα από ένα ζευγάρι γύρω στα 60 υποχρεωτικώς ακροατές μου από το διπλανό αυτοκίνητο, που με έκαναν χάζι. Τραγουδούσα Απουριμάκ με Θαλασσινό «Άμα τη δεις να μην ντραπείς και φίλα την στο στόμα..». Ως ‘‘μεγάλη σταρ’’ δεν πτοήθηκα, τους ευχαρίστησα μ’ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά και συνέχισα. Έκτοτε, προτού αρχίσω να τραγουδώ, κοιτώ δίπλα μου έτσι για να ξέρω ποιον ταλαίπωρο θα πάρει σβάρνα η φωνάρα μου και να κόψω φάτσα για να προφτάσω την πιθανή εκτόξευση γιαουρτιού...

Ο,τι πιο γελοίο έχω συναντήσει είναι 25χρόνη νεαρά άντε 30, με τζιπάρα ή coupe BMW, MERCEDES ή AUDI. Την κοιτώ. Βαμμένο κατράμι το μαλλί, με μάσκα γυαλί ( δε βλέπω αν φορά και παντελόνι Lee ), ύφος μοιραίας ( φτου να πάρει, δεν είδα το βλέμμα…), τσιγάρο επιδεικτικά στα δάχτυλα με το ψεύτικο νυχάκι που έχει και στρασάκια και… απτόητη σε ό,τι συμβαίνει.

«Μην είσαι beech-άρα» λέω μέσα μου, «μπορεί να είναι αυθεντικό το ον. Δες και την πινακίδα του αυτοκινήτου. Αν είναι Αθηναϊκή, Σαλονικιώτικη κλπ. υπάρχει λόγος, είναι ασφάλεια το μεγάλο αυτοκίνητο». Έλα, όμως που δεν… Είναι ΡΟΝ.
«Μπορεί να είναι ΟΔΗΓΟΣ, όχι απλή χειρίστρια. Να γουστάρει το καλό αυτοκίνητο», ξαναλέω μέσα μου. «Άντε πια στην ευχή με την γκρίνια σου. Όλα στραβά τα βλέπεις», με μαλώνει η φωνή της συνείδησής μου.

Πρέπει, όμως, να τσεκαριστεί το «οδηγός» ή το «χειρίστρια». Λέω θα το κάνω. Ανάβει πράσινο. Όπως είμαι δίπλα της από τα δεξιά της, βγάζω φλάς αριστερά και της βγαίνω λίιιιιιγο πιο μπροστά. Ξεκινά το 25χρόνο ‘μοιραίο’ θηλυκό με γκαζιά και ύφος, δεν ελέγχει εννοείται ούτε δεξιά (δεν ήταν και υποχρεωμένη εδώ που τα λέμε, αλλά ο οδηγός ελέγχει τα πάντα αβίαστα), ούτε αριστερά ελέγχει (είναι σύνηθες να περνούν με κόκκινο στο συγκεκριμένο φανάρι του κάθετου δρόμου, απειρία της χρεώνω εδώ), τρομάζει μόλις βλέπει τη θρυλική μου «Ferrari» είναι και επιβλητική (!) – στάκα ένα 1000άκι έχω, μην τρελαθούμε τελείως, - κορνάρει μανιασμένα (άλλη μπούρδα οδικής συμπεριφοράς των Ελλήνων), ανοίγει εξαγριωμένο το 25χρόνο το ηλεκτρικό παράθυρο και μου κουνάει το χέρι ως αρχι-κατινάρα : «Πού πας μωρή; Είσαι τρελή;» ξεφωνίζει μέσα από την τζιπάρα της. «Ναι», της απαντώ με χαμόγελο πλατύ.

«Να σε πάνε στη Λέρο μωρή καρ..λα» μου πετάει στα μούτρα, γκαζώνει και φεύγει.
Έχω ένα χαμόγελο σαν του Jim Carrey στη «Μάσκα», διότι έχει επιβεβαιωθεί η αρχική μου εκτίμηση. Άξεστο, ακαλλιέργητο, αύθαδες και υπεροπτικό πλάσμα που με τα λεφτά του μπαμπά, του γκόμενου ή του συζύγου μπουκάρει στην αυτοκινητάρα και το παίζει μούρη. Έχει το ύφος της ξιπασμένης νεόπλουτης, που δεν έχει παλέψει για τίποτα, δεν έχει προσπαθήσει για τίποτα. Με τους κόπους άλλων χαίρεται. Και από πάνω ανοίγει και τον βαμμένο με channel –υποθέτω- στόμα της (θου κύριε, φύλαττε τω στόματί μου) για να επιβεβαιωθεί η αναίδεια. Πόσο θράσος… πόση ξετσιπωσιά και ψευτιά…

Ο πατέρας μου, όταν ήμουν πιτσιρίκι, αλλά και αργότερα, μού’ λέγε: «Στα πόδια σου. Δε θα στηριχτείς σε κανένα. Ό,τι κάνεις, θα το κάνεις μόνη σου. Για να το εκτιμήσεις και να έχει αξία».

Η περίπτωση της νεαράς δεν είναι η μοναδική. Πανελλαδικώς, ‘μηδενικά’ μετατράπηκαν σε ‘νούμερα’ και καμαρώνουν σαν τα πλουμιστά παγώνια (δεν είναι δικό μου αυτό το ευφυές, το διάβασα σε κεντρικό τοίχο της πόλης πριν από μερικά χρόνια: «το lifestyle είναι μαγικό. Κάνει τα μηδενικά νούμερα!», αλλά κάποιος πολύ… ξενερουά τύπος το έσβησε!).

Μα την αλήθεια, από τα πιο αυθεντικά στην ψεύτική εποχή μας συμβάντα, μου φαίνονται τα ανώνυμα γκράφιτι. Τα κάνω πολύ κέφι. Είναι τόσο αιρετικά, λένε αλήθειες που σφάζουν με το ‘βαμβάκι’. Αφού η αλήθεια πονάει να ειπωθεί, ας γραφτεί πάνω σε παρατημένους μαντρότοιχους. Ούτως ή άλλως θα τη διαβάσει, όποιος αντέξει…

(Για το φιλαράκι μου, τον Στάθη Π.)

Μελεκούνι για Guinness!

Μελεκούνι για Guinness!

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=191&returnurl=%2fDefault.aspx%3ftabid%3d57

Αφιέρωμα στην τηλεοπτική παραγωγή του Mega "Το νησί" από τον Ρ/Σ "ΠΑΛΜΟΣ 99.5"

Ραδιοφωνικό αφιέρωμα στην τηλεοπτική παραγωγή του MEGA "Το νησί" που θα προβληθεί τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου το βράδυ, θα κάνει ο Ρ/Σ "ΠΑΛΜΟΣ 99.5"  μεταδίδοντας το Σάββατο 2 Οκτ. συνέντευξη του πρωταγωνιστή της σειράς και εξαίρετου ηθοποιού Στέλιου Μάινα στις 12:00μμ. στο πλαίσιο της εκπoμπής "Μουσικές Αναδύσεις" με την Τζίνα Δαβιλά.  Την Κυριακή 3 Οκτ. στις 11:00 πμ θα συζητήσουμε με τη σεναριογράφο της σειράς Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ενώ στις 12:00μμ θα φιλοξενηθεί ο επίσης εξαιρετικός ηθοποιός Αιμίλιος Χειλάκης.

 

Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο σκυτάλη στο αφιέρωμα του "ΠΑΛΜΟΥ " θα πάρουν η πρωταγωνίστρια Κατερίνα Λέχου, ο βραβευμένος διεθνώς σκηνοθέτης της σειράς Θοδωρής Παπαδουλάκης και η ταλαντούχα νεαρή ηθοποιός Γιουλίκα Σκαφιδά.

 

Επιπλέον, θα δοθούν αντίτυπα του βιβλιού best seller "Το νησί" των εκδόσεων ΔΙΟΠΤΡΑ που έγραψε η Βικτώρια Χίσλοπ, καθώς και αντίτυπα του πρώτου βιβλίου του ηθοποιού Στέλιου Μάινα  από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ "Τα φαινόμενα απατούν".

 

Στον "ΠΑΛΜΟ 99.5" - ζωντανά: www.palmos-fm.gr     

Ο Οδυσσέας και ο Πλούτο" της Τζίνας Δαβιλά πηγή www.protagon.gr

Ο Οδυσσέας και ο Πλούτο

Ο Οδυσσέας ήταν ο πρώτος μου σκύλος. Ουσιαστικά αδέσποτος, κακοποιημένος και φοβισμένος. Μετά από παραμονή 9 μηνών στο σπίτι, μου επιτέθηκε, με δάγκωσε και απομακρύνθηκε το ίδιο βράδυ από το σπίτι. Όσοι τον έβλεπαν είτε ζωντανά, είτε σε φωτογραφίες χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα: τι όμορφο σκυλί οι μεν, αυτός είναι killer οι δε! Στους πρώτους χαμογελούσα σαν την μαμά κουκουβάγια, στους δεύτερους απαντούσα: «είναι καλός, το τρίχωμά του είναι σπάνιο και γεννά φόβο. Άσε που είναι ταλαιπωρημένος…». Ο άνθρωπος που μου τον έδωσε -αδέσποτος ήταν στην πραγματικότητα- μου είχε πει ότι είναι λύκος με πιτ-μπουλ. Ήταν περήφανος, αγέρωχος, γρήγορος, δυνατός, αθλητικός, άτακτος, ζωηρός, είχε φάει αρκετά παπούτσια, την ώρα του φαγητού έσπρωχνε με τη μουσούδα του για να διεκδικήσει και αυτός κάτι…Έκανε την παρουσία του αισθητή.

 Όταν έπλενα τις βεράντες, ο Οδυσσέας, έπαιρνε δρόμο. Μπουχός! Άφαντος. Αν μάλιστα έβλεπε και σκουπόξυλο, έκανε «παντιές» στο νερό και εξαφανιζόταν. «Έχει φάει πολύ ξύλο» μου έλεγε ο άνθρωπος που μου τον έδωσε. Θεωρούσα ηθική μου υποχρέωση να τον φροντίζω και ένοιωθα όμορφα που του πρόσφερα, που σκεπτόμουν τι θα έκανα όταν θα «ταξίδευε». Παρηγοριόμουν όμως γιατί ήταν μόνο ενός έτους. Και από την άλλη, οι σχέσεις είναι κύκλοι, μεγαλύτεροι, μικρότεροι…

Ο Οδυσσέας δεν είχε προφτάσει να απογαλακτιστεί από τη μαμά του. Όταν του έβαζα γάλα, δεν το πλησίαζε. Πέρυσι τα Χριστούγεννα, μας είδε μετά από διάστημα μιας εβδομάδας και κατουρήθηκε από τη χαρά του. Είχε μάθει να τον βάζουν σε αυτοκίνητο και να μην επιστρέφει εκεί από όπου έφυγε. Ένοιωθε ανασφάλεια.

Την ημέρα που με δάγκωσε, πήγε σε χώρο όπου θα ήταν ασφαλής. Έκανε τσουχτερό κρύο στη Ρόδο. Ήταν 25 Ιανουαρίου. Το πρόσωπό μου πονούσε και από τα ράμματα που τραβούσαν και από την κουτουλιά που μου είχε δώσει. Έκλαιγα και πονούσα περισσότερο- ο πόνος της ψυχής είναι αβάσταχτος ώρες-ώρες- γιατί τον ένοιωθα να είναι απροστάτευτος μέσα στο κρύο. Τον λυπόμουν γιατί ήξερα ότι δεν ήταν ασφαλές για κανένα μας να είναι στο σπίτι. Είχε κλείσει ένας κύκλος. Περίπου δηλαδή…

 Τρεις μήνες μετά, ένα ταξί χτύπησε τον Οδυσσέα. Τον θρήνησα, όπως δεν μπορούσα να διανοηθώ. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον έχω σκεφτεί και να μην έχω βουρκώσει. Πέρασα από το σημείο που σκοτώθηκε 3 μήνες μετά.

Ο επόμενος σκυλάκος που μπήκε στο σπίτι ήταν μόλις 2 ½ μηνών. Από ήσυχους και υγιείς γονείς, απογαλακτισμένος, ημίαιμο λαμπραντοράκι, εξαιρετικός. Τον είπαμε Πλούτο, θυμίζει έντονα το cartoon, ακόμα και τώρα που είναι 7 μηνών τα πόδια του όταν τρέχει και παίζει, ανοίγουν αστεία και τα τέσσερα μαζί. Όπως ο Πλούτο του Disney. Ήμουν αρνητική στην αρχή, ήθελα να περάσει ο καιρός, να κάνει ο πόνος τον κύκλο του. Με κατάφεραν, με αγνόησαν, δεν έχει σημασία. Όταν έλειψα 15 μέρες μου έλειψε ο Πλούτο περισσότερο από τα πρόσωπα, δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό… Με «μυρίζεται» από τη γωνία και κλαίει μέχρι που θα του ανοίξουν την πόρτα για να βγει στην είσοδο που κάνει σαν παλαβός από τη χαρά του… Ό,τι και αν συμβαίνει, ο Πλούτο είναι αγχολυτικός.

Χθες βρέθηκαν στο νησί 3 δηλητηριασμένα σκυλιά.. Ο ιδιοκτήτης τους δεν πρόφτασε να τα σώσει. Σε περιοχή κυνηγιού βρισκόταν. Οι άρρωστοι που βάζουν φόλες ήξεραν πού θα τις τοποθετούσαν. Κρίμα, όχι μόνο για την παράνοια (όποιος θανατώνει με λύσσα ένα ζωντανό, τι τον εμποδίζει να θανατώσει και άνθρωπο), αλλά και για τα χαμένα μαθήματα. Τα ζωντανά αντιλαμβάνονται τη φύση σωστότερα από μας, σχεδόν σοφά. Ο Πλούτο στους μεγάλους καύσωνες, προτιμούσε το χώρο που δε δούλευε κλιματιστικό, ενώ όταν αρρωσταίνει ξαπλώνει στον ήλιο. Αδιέξοδο μυρίζομαι. Αδιέξοδο που είναι συγκοινωνούν δοχείο με ό,τι άλλο μας μπλοκάρει.

Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εξουσιαστές (πολιτικούς, διευθυντάδες, προέδρους- βρίθει από δαύτους η Ελλάδα, αρχηγάρες- έχουν στενή σχέση με κάποιο ζωντανό…τετράποδο εννοώ…Υπάρχουν; Πού είναι; Άραγε, μπορούμε να τους εμπιστευτούμε;

όλοι οι άσχετοι" της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

Η πολιτική μ’ αρέσει, οι πολιτικοί καθόλου εκτός αν έχουν τη μαγκιά να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Ποιοι το κάνουν αυτό είναι «άλλο καπέλο», που έλεγε και ο μπαμπάς μου… Θέλοντας και μη τους παρακολουθώ και τι παρατηρώ;

Δεδομένης της συμμετοχής για το ψηφοδέλτιο της κάθε παράταξης 68 τουλάχιστον γυναικών, οι υποψήφιοι για τον ένα δήμο Ρόδου –δεν είναι και πολλοί- έχουν υποδεχτεί στις παρατάξεις τους τον κάθε άσχετο. Άτομα που τους μιλάς και δεν καταλαβαίνουν τι τους λες.  Άτομα που ουδεμία σχέση με την πολιτική έχουν και δεν αναφέρομαι, όπως φαντάζεστε στο αναιδές φαγοπότι. Δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, δεν έχουν καν το σκεπτικό της προσφοράς και της αυτοθυσίας. Κατεβαίνουν με τη σημαία της αλλαγής νοοτροπίας και το μόνο που τους νοιάζει είναι να «ψηθούν» ομοιόμορφα στον ήλιο, να επισκεφθούν τα καταστήματα Roberto Cavalli -  έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν αυθεντικά στη Ρόδο, αλλά πληρώνουν 800 ευρώ για μια μπλούζα- μαϊμού made in Turkey. Αυτά για τις γυναίκες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άνδρες.

Αναρωτιέμαι ποια είναι τα κριτήρια του κάθε υποψηφίου. Εισάγεται κάποιος στο ψηφοδέλτιο για να γεμίσει τη σελίδα ή αξιολογείται ο πρότερος έντιμος βίος ή η καλή του πρόθεση; Μήπως οι ίδιοι οι αρχηγοί των παρατάξεων κολακεύονται από τα γλειφτρόνια και δέχονται τους αυλικούς τους; Μήπως είναι τα χρήματα που καταβάλλει ο κάθε συνυποψήφιος για να συμμετάσχει σε ένα ψηφοδέλτιο; Και αν τελικά κάποιος έχει χρήματα για πέταμα - 9 στις 10 φορές πεταμένα είναι – γιατί αν θέλει να φανεί (διότι οι πολιτικοί ή πολιτικάντηδες το έχουν και αυτό το ψώνιο του φαίνεσθαι και της αυτοπροβολής), γιατί, λοιπόν, δεν επιλέγει να τα δώσει εκεί που θα πιάσουν τόπο; Σ’ ένα πιο δημιουργικό δρόμο. Ας πούμε της ελεημοσύνης. Ξέρετε πόσα άτομα πεινούν στη Ρόδο; Μπορεί να μιλάμε για τον πλουσιότερο δήμο της χώρας ή έναν από αυτούς, αλλά υπάρχουν και επαίτες και άστεγοι. Και άρρωστοι. Αυτό το διήμερο, λχ η Ένωση Αστυνομικών Δωδεκανήσου έκανε εθελοντική αιμοδοσία για τον 6χρόνο Γιάννη που πάσχει από μεσογειακή αναιμία.

Μόλις χθες σε άμεσα δικό μου πρόσωπο ζητήθηκε απλώς να ενημερωθεί κάποιος στρατιώτης για την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας, επειδή είναι ο μοναδικός που δουλεύει στο σπίτι, ο μικρός αδελφός πηγαίνει στην Γ’ Λυκείου και ο πατέρας έχει «αφανιστεί» από τα έξοδα γιατί πάσχει 13 χρόνια από καρκίνο, που έχει κάνει μετάσταση. «Θα ήθελα να μην πάει τώρα στο στρατό, δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμα και υπάρχουν πάρα πολλά έξοδα, τι μπορώ να κάνω;» ρωτούσε αξιοπρεπέστατα ο πατέρας. «Το συζητήσατε με τη Στρατολογία;», ήταν η αντερώτηση. «Ναι, αλλά ο υπεύθυνος αξιωματικός μου είπε ότι δεν γίνεται κάτι. Του εξέθεσα την οικογενειακή μας κατάσταση, αλλά νομίζω ότι δεν με άκουγε…».

Γνωρίζετε, κυρίες και κύριοι, που αποφασίσατε να «κατεβείτε» ως υποψήφιοι ψηφοδελτίου στις εκλογές εν Καλλικράτη, πόσοι άνθρωποι από την τοπική κοινωνία που θέλετε να μας πείσετε ότι σέβεστε, αγαπάτε και διακαώς βοηθάτε, έχουν σοβαρά θέματα; Προτού, λοιπόν άσχετοι και «σχετικοί» μάθετε να κουνάτε τα χέρια στα μπαλκόνια και να κάνετε μαθήματα επικοινωνίας, μάθετε τι συμβαίνει στον τόπο σας. Ξυπνήστε από το λήθαργο της προβολής και του νεοπλουτισμού και άντε δώστε τους κάνα φράγκο για να ορθοποδήσουν, προτού τα πετάξετε στον προεκλογικό σας αγώνα. Τότε ίσως και οι «άλλοι» που παρακολουθούν τις δράσεις σας με καχυποψία, να σας δώσουν και την ψήφο τους… Διαφορετικά, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…

 

όλα τα άρθρα της Τζίνας Δαβιλά

http://www.protagon.gr/default.aspx?tabid=218&authid=69

Κομματική δουλικότητα" της Τζίνας Δαβιλά- www.protagon.gr

Κομματική δουλικότητα

«Καλά, αυτοί εδώ ακόμα παλεύουν για τα κόμματα;» μου είπε η Μαριαλένα, πρωτοετής φοιτήτρια του τμήματος Λογιστικής στην Πάτρα φεύγοντας από τη σχολή της. «Γιατί;» έκανα αγαπημένη μου ερώτηση. «Με θεωρεί τόσο ηλίθια; Νομίζει ότι δεν κατάλαβα ότι ανήκει σε φοιτητική παράταξη; Προσφέρεται να μου συμπληρώσει ακόμα και τα χαρτιά που περιλαμβάνουν τα προσωπικά μου δεδομένα για να με προσεγγίσει; Λες και δεν πήραμε είδηση ότι βάζουν όλους τους γκόμενους για να μας πλησιάσουν και να μας κάνουν τα γλυκά μάτια;» απάντησε η Μαριαλένα.

Το σκηνικό παίχτηκε ως εξής: με το που μπαίνουμε στην είσοδο των ΤΕΙ μια παρέα από τέσσερις φοιτητές μας ρωτά τι θέλουμε, τους απαντάμε και μας ανταπαντούν «ο … θα σας οδηγήσει». Πράγματι με απίστευτη διάθεση εξυπηρέτησης ο νεαρός εξηγεί τα πάντα, μέχρι που προσφέρεται να του υπαγορεύει η Μαριαλένα τα στοιχεία της και να τα συμπληρώνει εκείνος ταχύτατα γιατί «θα έκλεινε η γραμματεία». «Πληρώνεσαι για αυτό που κάνεις;» τον ρωτώ τάχα αφελέστατα. «Όχι» μου απαντά με ύφος, νομίζοντας πως είμαι η μητέρα της Μαριαλένας. «Είδατε τελικά πόσο παράξενο είναι να συμπεριφέρεται κάποιος με καλοσύνη;» συνεχίζει εκείνος, ενώ η δική μας παρέα κλείνει τα στόματα και τα αυτιά μαζί.

 Πόσα όνειρα και πόσες ελπίδες γεννιούνται μέσα στις φοιτητικές και μαθητικές ψυχές…νέοι άνθρωποι, με οράματα, με όρεξη, με στόχους πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο, τάσσονται διακαώς σε μια πολιτική παράταξη με όποιο κόστος από το χρόνο τους και την ψυχούλα τους, για να αποτελέσουν τους καλούς στρατιώτες που αύριο-μεθαύριο θα γίνουν- ίσως- και οι κολλητοί κάποιου σημαντικού στελέχους του κόμματός τους. Το δεξί χέρι που λέμε… Οι άνθρωποι -κλειδιά. Κολακεύονται να πιστεύουν ότι θα διακινούν τα νήματα της κοινωνίας, ότι θα έχουν την κοινή αποδοχή, θα έχουν το χειροκρότημα, τις κάμερες, τα μικρόφωνα, το βήμα, το λαό, θα αποζητούν οι άλλοι τη χειραψία τους και το χτύπημα στην πλάτη. Θα νοιώθουν σπουδαίοι αν αφιερώσουν τη ζωή τους στα κοινά. Θα βρουν ίσως και το νόημα της ζωής, ίσως να γίνουν και υπουργοί… ίσως…

Έχω ένα θέμα με τους πολιτικούς που πηγάζει από τις προσθέσεις τους: γιατί γίνεται κάποιος πολιτικός; Τι επιδιώκει; Την προσφορά ή την αποδοχή; Η ιστορία μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι σηκώνουν σημαία για το πρώτο, αλλά καταλήγουν στο δεύτερο. Διότι όταν πρέπει να αναφερθούν στα λάθη τους σπάνια ζητούν συγγνώμη, ενώ πάντα ή σχεδόν πάντα ρίχνουν τις ευθύνες αλλού, κάποιες φορές κιόλας προσπαθούν να αντιστρέψουν τα μη αντιστρεφόμενα. Έστω και την τελευταία στιγμή. Λοιπόν; Προς τι η κομματικοκρατία των πανεπιστημίων; Ποιο το όφελος; Και γιατί ένα νέο, καθαρό και φωτεινό μυαλό προσανατολίζεται στην κομματικοποίηση; Από ποιους πείθεται; Αλήθεια, υπάρχουν ακόμα άτομα που πείθονται; Στο όνομα ποιας αξίας; Και το χειρότερο είναι ότι αλλάζει και η συμπεριφορά του νέου. Από περήφανη και ατίθαση, όπως του ταιριάζει, γίνεται γλοιώδης, απωθητική, δουλική, ευτελής.

Την ώρα που επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο, «μπήκα» για λίγο στη θέση της Μαριαλένας και απάντησα στο νεαρό…. «Όχι καλέ μου! Δε θέλω να μου δείξεις πώς και τι πρέπει να συμπληρώσω για να μου φέρεις μαλακά την εγγραφή μου στην παράταξη που ανήκεις. Θέλω αντρίκια να μου ξεκαθαρίσεις τη θέση σου και να μου πεις: «Δεν θέλω να πιω καφέ μαζί σου, ούτε να σε βοηθήσω επειδή με εντυπωσίασε ο τρόπος που περπατάς, γελάς, μιλάς. Θέλω να σου μιλήσω για αυτό που είμαι δασκαλεμένος να κάνω: να σε πείσω να γραφτείς στην τάδε φοιτητική παράταξη, όπως γράφτηκα και ‘γω για συγκεκριμένους λόγους. Αν συμφωνείς μαζί μου/μας, καλώς να ορίσεις. Αν όχι, δεν τρέχει και τίποτα. Ίσως τότε να μπορέσουμε να μοιραστούμε χωρίς ιδιοτέλειες, άλλα πιο σημαντικά πράγματα: μια ανατολή, ένα καφέ γιατί έχω τις μαύρες μου, ένα χαμόγελό όταν βλέπω ένα παιδικό χεράκι να με χαιρετά στα καλά καθούμενα, μια αστεία γκριμάτσα για να σου φτιάξω τη διάθεση. Αυτό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο»…».

Κάπου εκεί πρέπει να έκανα τη σκέψη μου φωναχτά.

«Είστε καλά;» μου λέει η Μαριαλένα γελώντας. «Σε ποιον μιλάτε;»

«Στο «φίλο» μας» της απαντώ. «Α, σ’αυτόν το βλάκα; Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ μαζί του. Κρίμα γιατί είναι και όμορφος» …

Φεστιβάλ Υγείας στο νησί του Ιπποκράτη, της Τζίνας Δαβιλά www.protagon.gr

Φεστιβάλ Υγείας στο νησί του Ιπποκράτη

"Όσους κλείνει η πόρτα σου" της Τζίνας Δαβιλά- www.protagon.gr

Όσους κλείνει η πόρτα σου

Δεν είναι η μοναδική περίπτωση που αμαύρωσε την πρόσφατη ειδησεογραφία το 11χρόνο κορίτσι που βρέθηκε δολοφονημένο. Είναι πολλά αυτά που αμαυρώνουν την καθημερινότητά μας και θα έπρεπε να μας απασχολούν. Άλλα δεν τα παίρνουμε είδηση, άλλα τα παίρνουμε και γρήγορα τα ξεχνάμε. Είναι άραγε η καθημερινότητα που δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε, ή μήπως εμείς δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από την αφεντιά μας;

Η είδηση έσκασε την Κυριακή σαν βόμβα: 19χρόνος νεοσύλλεκτος Ροδίτης, στρατιώτης στην Κόρινθο «έφυγε» στον ύπνο του. Το πόρισμα που διέταξε το ΓΕΣ ανέφερε ότι ο θάνατος οφειλόταν σε πνευμονικό οίδημα και ότι το μόνο που ακούστηκε από τους συναδέλφους του ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος μες στη νύχτα.
Την Τρίτη φίλοι και η ταλαίπωρη οικογένεια κατευόδωσαν τον νεαρό Μιχάλη που η ζωή δεν στάθηκε και πολύ μπόσικη μαζί του… Σήμερα το θέμα ξεχάστηκε δεν ακούγεται στην τοπική κοινωνία. Εκείνοι που θυμούνται είναι οι δικοί του…

Βρέθηκα τις προάλλες με μια φίλη σε ένα καφέ και τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω στην τηλεόραση που έπαιζε mad. Είχε ένα βίντεο κλιπ του Σφακιανάκη. Το τραγούδι «Ο νταβατζής». «Κόλλησα» στο σημείο που είχα ‘κολλήσει’ και στο παρελθόν, δεν θυμάμαι πότε το είχα πρωτοδεί αυτό το βίντεο. Στο σημείο που ο νταβατζής μαλλιοτραβά την κοπέλα που εκδίδει. Σκέπτομαι κάθε φορά ότι αυτή η εικόνα του βιντεοκλίπ, είναι κατάσταση που συμβαίνει ίσως και δίπλα μας - δεν γνωρίζω πόσες φορές πολλαπλάσια - και δεν παίρνουμε είδηση. Ή αν το πάρουμε, δεν κάνουμε κάτι, δεν υπάρχει δράση.

Πριν χρόνια θυμάμαι σε μια παρέα, αναφέρθηκε η ιστορία κάποιου (προσωπικά δεν τον γνώριζα) που έχασε την πρώτη του γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού, ενώ το μωράκι έζησε. Αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος - αδύναμος χαρακτήρας- παντρεύτηκε στη συνέχεια μια μέγαιρα και έκανε μαζί της άλλο παιδί. Ο δεύτερος γάμος έγινε σχετικά γρήγορα. Η μέγαιρα και πριν και μετά από το δικό της μωρό, έδερνε το ορφανό κοριτσάκι για ασήμαντους λόγους ( σαν να υπάρχουν και σημαντικοί τάχα;), όπως άκουσα από τα άτομα που μου περιέγραψαν την ιστορία και ήταν και νονοί. Και για να μείνω να κοιτώ ως ροφός, ανέφεραν γιορτή που το 2 ½ χρόνο παιδί έσπασε ένα τασάκι, η μητριά της ξεφώνισε «θα σε σπάσω στο ξύλο», το άρπαξε από τα μαλλιά και το έσυρε στο διπλανό δωμάτιο όπου το έσπασε στο ξύλο.
«Και τι κάνατε;» ρώτησα. «Τίποτα», απάντησαν. «Ο πατέρας ήταν παρών;» ξαναρώτησα. «Παρών», μού ανταπάντησαν. «Καλά κανείς δε βρέθηκε να σταματήσει την τρελλή που χτυπούσε το παιδί; Να την αρπάξει απ’τα μαλλιά…». «Ποιος να ανακατευτεί… Δεν είναι δουλειά μας» είπαν.

Αυτή η καραμέλα «δεν είναι δουλειά μας, δε μας αφορά» μου είναι πια ανυπόφορη… Ακούω μεν, αλλά δε με αφορά αν το παιδί της διπλανής, παραδιπλανής και ακόμα παραδίπλα πολυκατοικίας κακοποιείται … δε με νοιάζει αν η γυναίκα της διπλανής πόρτας ξυλοφορτώνεται από τον «άντρα» της. Δε με αφορά αν το παιδί του γείτονα καβαλάει μηχανάκια και τρέχει σαν παλαβό, αρκεί που το δικό μου δεν έχει μηχανάκι. Δε με νοιάζει αν ο διπλανός μου αδικείται κατάφωρα, εγώ φυλάω τα νώτα μου και προσέχω να μη μου τη φέρουν. Μου θυμίζει μια άλλη, επίσης, ανυπόφορη καραμέλα: «όσους κλείνει η πόρτα σου… για αυτούς θα νοιάζεσαι».

Αυτό ακριβώς πληρώνουμε! Αυτή την εγωκεντρική λογική που ευθύνεται για τη σημερινή εικόνα του Έλληνα. Τα πάντα είναι ντόμινο. Πότε θα το κατανοήσουμε; Αν γκρεμιστεί το σύμπαν, δεν μπορεί και το σπιτάκι μου δε να’ναι καλά... Δεν μπορεί να μην με αφορά αν πιεί κάποιος τον άμπακο και κυκλοφορήσει στο δρόμο… Μα αφού δεν έχω prive ασφαλτόδρομους για να πορευτώ, δεν πιθανολογείται να πέσει πάνω μου; Και αν δεν πέσει πάνω μου, θα πέσει πάνω σε κάποιον άλλο. Και σε κανένα να μην πέσει, γιατί πρέπει να το δέχομαι και να το αφήνω να εξελίσσεται; Δηλαδή, ‘σκεφτόμαστε’ μόνο να μην αγγίξει την αφεντιά μας και τους άμεσα εμπλεκόμενους συναισθηματικά και οικονομικά μαζί μας μια κατάσταση.

Δε μας αφορά ουσιαστικά η δυστυχία του συνανθρώπου μας. Ούτε οι βιαστές, οι κακοποιοί, οι ληστές, οι άρρωστοι ψυχολογικά, οι ανεύθυνοι, οι βλάκες ή οι κουτοπόνηροι που γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνοι. Αρκεί να μην μας αγγίξουν. Αν, όμως, κάποιος κακός σπόρος δεν εξαφανιστεί από έναν κήπο, θα πολλαπλασιαστεί. Στην περίπτωση των ανθρώπων, όσο κάποιο πρόβλημα δε διορθώνεται, τόσο γιγαντώνεται.. Και εμείς, ό,τι τύχει να σκαπουλάρουμε, εύκολα το προσπερνάμε. Αδιαφορούμε.

Αν σκεφτούμε σοβαρά ό,τι γράφει στο βιβλίο του «Συνδεδεμένοι» ο Νικόλας Χριστάκης από τις Εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ περί μεταδοτικότητας της ευτυχίας… του καλού και του κακού κλπ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, ίσως και να αλλάξουμε την κοντόθωρη «λογική» μας. Θα μου πείτε αλλαγή νοοτροπίας εκ του συμφέροντος; Δε βαριέσαι… ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… αν είναι ν’ αλλάξει κάτι σ’αυτό τον τόπο, χαλάλι του…ας γίνει και έτσι, αρκεί να αλλάξει!

Πανσέληνος με Μανώλη Μητσιά

Πανσέληνος με Μανώλη Μητσιά

Κουβέντα με το Μανώλη Μητσιά...

Κυριακή 22 Αυγ. στις 12:00 κουβεντιάζουμε με το Μανώλη Μητσιά...έτσι απλά ... "ΠΑΛΜΟΣ 99.5".
Ζωντανά: http://www.palmos-fm.gr/

"Η ζήση δεν γυρνάει replay" της Τζίνας Δαβιλά (πηγή: www.protagon.gr)

"Η ζήση δεν γυρνάει replay"

Καιρό τώρα σκέπτομαι να γράψω ένα κείμενο που να αφορά στην αχαριστία μας.

Ακούω για την κρίση που είναι υπαρκτή, αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας, από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τις αξίες μας με απίστευτη ευκολία δεκαετίες τώρα. Κάπου-κάπου, λοιπόν, - ευτυχώς για όλους μας – τυχαίνει να συναναστραφώ και με άτομα που εξακολουθούν να πιστεύουν στο χρήμα και στη δυναμική του, στο κοινωνικό εφαλτήριο της χλιδής και της καταξίωσης μέσα από τα υλικά πράγματα, σπίτια, διαμερίσματα, αυτοκίνητα… και δε συμμαζεύεται. Έχω πάψει να τα λέω «αγαθά», ξεπουληθήκαμε για δαύτα και πουλήσαμε και την ψυχή μας στον αγύριστο…

Μια τέτοια «συζήτηση», δόγμα ήταν στην πραγματικότητα που είχε στόχο να μου «την πει» κανονικά, με οδήγησε τις προάλλες στο να απαντήσω στον «δημοκρατικό» συνομιλητή μου, ότι η δική μου καθημερινότητα, την οποία απολαμβάνω (άκουσον- άκουσον μου χρέωσε το ότι απολαμβάνω την καθημερινότητά μου), περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα τσιγγανάκια στα φανάρια που τρέχουν να με χαιρετίσουν με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και τη μικρή Αλεξάνδρα που παραπονιέται ότι «δεν πάει και τόσο καλά η δουλειά, γιατί δεν δίνουν, όπως παλιά».

Οι δικοί μου φίλοι που δεν έχουν στόχο τους το χρήμα, είναι καταπληκτικοί άνθρωποι με ειδικές ανάγκες οπλισμένοι με ιώβεια υπομονή που αυτοσαρκαζόμενοι περιμένουν…Ένας τέτοιος είναι ο φίλος μου ο Γιωργάρας παραπληγικός και δάσκαλος σε ειδικό σχολείο που αυτό τον καιρό περιμένει να μαλακώσει ο πόνος του στη μέση και στο πόδι, που προήλθε μετά από το δεκάλεπτο «χορό» σε γάμο συναδέλφου του προ 4μήνου! Ο χορός του Γιώργου δεν έχει να κάνει με στροφές και φιγούρες, δεν μπορεί άλλωστε, στέκεται όρθιος στηριγμένος σε μια καρέκλα ή στον ώμο κάποιου φίλου, «χορεύοντας» ουσιαστικά με το πρόσωπο και τα χέρια του. «Δεν το μετανιώνω», μας έλεγε τις προάλλες. «Μπορεί να ταλαιπωρούμαι, αλλά το ευχαριστήθηκα». Α, εδώ σημειώνω ότι ο Γιωργάρας είναι πράγματι ό,τι λέει το όνομά του, δημιουργικός, γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος. Τον υπερθετικό δεν τον χρησιμοποιώ τυχαία.

Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρίκι περπατώντας στους δρόμους και τα στενά του Περιστερίου σπάνια έβλεπα αναπηρικά καροτσάκια. Υπήρχε κοινωνικό ταμπού. Ή τους έκλειναν μέσα, λες και ήταν τα βδελύγματα της οικογένειας ή τους έβγαζαν στο δρόμο αν ήταν εξαιρετική ανάγκη. Παρατηρούσα, όσες φορές έτυχε να τους συναντήσω, να αποφεύγουν το βλέμμα των άλλων. Όπως επίσης, θυμάμαι κάποιες γυναίκες να περνούν δίπλα από τους ανάπηρους και να σταυροκοπιούνται! Αρχικά θύμωνα με τη σκέψη ότι ένοιωθαν οίκτο, αποστροφή και φόβο στην εικόνα των αναπήρων. Μεγαλώνοντας έδωσα ακόμα μια ερμηνεία: ευχαριστούσαν το Θεό για ό,τι απολάμβαναν. Θεωρούσαν ευλογία το ότι περπατούσαν, είχαν πόδια, χέρια, μυαλό, γελούσαν περισσότερο φαντάζομαι και επιπλέον αρκούνταν και στα λιγότερα.

Σήμερα η χαρά περνάει από την τσέπη, ο χρόνος είναι ασύλληπτα λίγος, οι ανάγκες μας είναι ψεύτικες και η αχαριστία μας αηδιαστική. Δεν λέω να βγούμε στους δρόμους και να αρχίσουμε να σταυροκοπιόμαστε, επειδή στεκόμαστε στα πόδια μας αλλά αν το καλοσκεφτούμε, είναι σημαντικό. Δηλαδή, είναι σπουδαίο! Όσοι από μας είναι αρτιμελείς, έχουν νου υγιή και υγεία σωματική, ας «το πάρουν αλλιώς»…Ας ξεστομίσουμε και ένα «ευχαριστώ». Και αντί να νοσταλγούμε, ας απολαύσουμε! Τους ανθρώπους μας, το φως, τη φύση, τη μουσική… «…Η ζήση δε γυρνάει replay…» που λέει και ο Ρασούλης… «να’ μαστε πάλι εδώ Αντρέα»